Back2Boston 2016

Part 1: een intro

Het valt nog niet mee. Zo'n vluchtje boeken naar Boston.
Allereerst zijn daar de waslijst aan sites die beweren dat ze allemaal de goedkoopste voor je kunnen vinden. Ik noem daar een tix.nl, een vliegtickets.nl, cheaptickets.nl, skyscanner.nl en daar zijn dan ook weer varianten voor, voor andere landen zoals een skyscanner.de, skyscanner.com.
Het ene moment is er wel een vlucht die wel zou willen, het andere moment niet meer.
Schiet mij maar lek, maar ik snap het soms dus niet meer.
Voorbeeldje:

We willen vertrekken op donderdag de 14de april. Dan gaat er vanaf Schiphol een Delta Airlines toestel rechtstreeks naar Boston. Keihandig natuurlijk. Kom je nog op een normaal tijdstip aan in Boston. KLM werkt een beetje samen met Delta dus dat zit wel goed zou je zeggen. Tijdens de werelddealweken van KLM was de vlucht net geen 650 euro. Leek me nog een beetje veel dus nog even gewacht met boeken. Nu wordt de vlucht aangeboden voor 818,35 euro. Hoppatee. En daar komt nog boekingskosten en weet ik veel wat nog bij.
Via Dublin of Reyjavik of hoe je het ook moet schrijven, ben je rond de 500-550 euro kwijt.
Vlieg je met Turkish Airlines nog goedkoper alleen ben je dan wel 24 uur onderweg en moet je via Istanbul, dus dat doe je dan maar niet.
Maar!
Ga je nu via bijv. een skyscanner.de zoeken naar een vlucht, dan krijg je het volgende te zien als je als vertrekluchthaven Frankfurt invoert:

Oftewel je vliegt lekker naar Amsterdam en stapt daar dan vervolgens in hetzelfde vliegtuig van Delta. Quanta costa? 470 euro. Per persoon.
Huh, zult u zeggen, Frankfurt ligt toch niet dichterbij Boston dan Amsterdam, nee klopt. Da's gewoon een dik uur vliegen vanaf Amsterdam in de verkeerde kant normaal gesproken en ik ga er vanuit dat dus ook gewoon geld kost.
En wie verzorgt die vlucht naar Amsterdam? Juist, een KLM cityhopper.
Dan kun je mij dus lek schieten, maar hoe kan dat dan? Hoe kan een vlucht die laten we zeggen 400km korter is, bijna twee keer zo duur zijn? Zijn die Duitsers gewoon beter in sjoemelen? Is dat het? Als iemand het me even kan uitleggen dan graag.

Training

Het is nu begin februari en ik kan zeggen dat ondanks alle, laten we zeggen suboptimale voorbereidingen, de trainingen best wel weer goed gaan. Na mijn longembolie en trombosebeen (voor de medici onder ons een Diep Veneuze Trombose in mijn Vena Poplitea) ben ik begin september voorzichtig begonnen met trainen. Gewoon op de triatlon manier. Maandag en vrijdag zwemmen, dinsdag niks, woensdag in de thuisbios tacxen, donderdag op de baan met Cifla rondjes lopen en op zaterdagochtend tijdens de zwemles van Elin gewoon weer de bossen in en dan op zondag tacxen of lopen, al naar gelang de zin. Best een prima schema, al zeg ik het zelf.

Jammer genoeg vond mijn linkerkuit, voor de verandering, normaal heb ik altijd pijn rechts, het wel even welletjes en moesten we in december weer opnieuw beginnen met lopen.
Viel een klein beetje tegen,

maar geduld is een bloem in die maar weinig tuinen bloeit, 

dus na de Leemkuilcross was daar ineens het moment dat ik dacht: verdomd, het lijkt weer terug te komen. Het goede gevoel. Het gevoel van werkende longen die het weer aan kunnen. De benen die zeggen, kom maar op. Nog een rondje. En dat gevoel proberen we dus nu verder uit te breiden.

Vandaag mijn eerste 30km duurloop gedaan, Het werd een duoduurloop die er wezen mag. En genoten van de verhalen die we elkaar kunnen vertellen over 'het leven'. Want geloof het of niet: statisch gezien ben ik nu op de helft. Volgende maand worden we echt een stukje ouder: 40!

Like a knife that cuts you, the wound heals, but that scar remains

(uit Poison - Every rose has it's thorn)

Dat gezegd hebbende, valt het soms nog niet meer om ouder te worden. Toevalligerwijs afgelopen twee maanden allebei op de 25ste (als er op 25 februari weer een oom of tante overlijdt, dan begin ik me zorgen te maken voor de rest van het jaar) een oom en een schoontante (is dat een woord?) komen te overlijden en ik moet zeggen dat het er wel in hakte bij me. Kan er zelf ook nog geen goede verklaring voor geven, ben tenslotte ook niet opgeleid tot psycholoog, maar heb wel het sterke vermoeden dat zo'n fase van toch behoorlijk ziek zijn, niet echt heeft meegeholpen voor een emotionele stabiele basis en dat dat blijkbaar tijd nodig heeft en een occasional brain-meltdown waarna de stukjes weer opgebouwd worden in mijn hoofd en zodat we daarna weer opgefrist in het hoofd verder kunnen gaan met leven. Allemaal in balans met de force, zo u wil :-) 

Dus we gaan gewoon verder. Verder met plannen maken voor mijn verjaardagsfeestje, plannen voor de Boston Marathon, plannen voor deze zomer waarin ik een kwart of een olympische triatlon wil gaan doen (suggesties zijn welkom) en plannen om in november nummer 3 van de World Marathon Majors achter mijn naam te willen hebben: New York City. Geheel in het teken van het marathondebuut van mijn lieve vrouw, die mijn gewauwel hele dagen moet aanhoren. Valt vast ook niet mee. Als goedmakertje ga ik haar daar naar de finish brengen.
Daarna kunnen we dan doorgaan met plannen maken voor 2017 en verder, want die 3 World Marathon Majors die we nog te gaan hebben, wil ik ook op mijn naam hebben staan. Londen, Chicago en Tokio zijn alvast gewaarschuwd, Rosmulder.nl komt eraan.

 En nog even voor de goede orde: je hoort me zeker niet klagen in deze blogpost. Hoeveel mensen kunnen vertellen dat ze twee longembolieën en een diep veneuze trombose hebben overleefd en dat ze na een half jaar alweer 30 kilometer kunnen lopen? Of, om het nog dramatischer te maken, dat ze er überhaupt nog zijn? Ik mag soms best wel in mijn handjes klappen of als je meer van de glas-half-leeg optie bent: onkruid-vergaat-zomaar-niet-besef.

Nee, ik kijk er heel erg naar uit om weer in Hopkinton aan de start te staan, The Star-Spangled Banner te horen, het startschot te horen klinken en dan Bruce Springsteen uit de speakers te horen met Born to run.

Precies daar doen we het allemaal voor.

'Cause tramps like us, baby, we were born to run.....