zondag, mei 31, 2015

zwaarder

Met vandaag een paar muzikale intermezzo's toegevoegd, zodat jullie weten wat ik tijdens het fietsen, lopen of zwemmen wel af en toe in mijn hoofd heb zitten:

Tweede pinksterdag 

Blijkbaar was ik een tikkie moe. Ik werd later wakker dan gepland of beter gezegd: ik dacht dat het iets over 7en was, maar toen mijn vrouw zei dat het al bijna kwart voor tien was, schrok ik toch even wakker. Nu moesten we nog opschieten ook, want om half elf wilde ik meegaan met Juriena en Rob in de Bizonbaai. Beetje opschieten dus. Vrouw en kinderen gaan ook mee en snel doorgassen naar het Bizonbaai. Een stuk water even buiten Nijmegen vlakbij de Waal en bovenal behoorlijk koud. Het is ook niet alsof het al hartje zomer is of dat we al lekker van het zomerse weer hebben genoten in onze korte broek. Vreemd genoeg heb ik wel voor mijn doen een erg bruine kop en staan de mouwtjes op mijn armen gebruind maar dat geheel terzijde. Er moet gezwommen worden in open water en er is zelfs een triatlongroepje compleet. Snel trek ik mijn wetsuit aan over mijn triatlonpak, heb ik dat gelijk ook weer getraind en hup het water in. Tering, best koud en verdomd. Net als vorig jaar de eerste keer in het water, lukt het zwemmen voor geen meter in het begin. Ik durf gek genoeg niet met mijn gezicht in het water en, mijn pak trekt bij mijn schouders en met halve slagen probeer ik vooruit te komen. De rest is al bijna uitzicht. Aangezien dit me vorig jaar bij de eerste keer ook overkwam wist ik dat ik rustig moest blijven, gewoon doorpeddelen en naar verloop van tijd, zeg 5 minuten komt er zowaar een beetje slag in. Mijn gezicht gaat het water in, helemaal that is en ik zal niet meer klagen dat het water in zwembad West koud is, tering. Het grote zwemmen kan beginnen. Nadeel van open water zwemmen is dat je niet na 50 meter je benen tegen de kant kan zetten en dat je niet de tegels op de bodem in de gaten kan houden voor je richtingsgevoel. Vooral dit laatste is nog best een kunst om goed te leren want voor je gevoel zwem je rechtdoor om er vervolgens achter te komen dat je toch echt meer naar links moet en als je dat teveel doet, ben je ineens een kwartslag gedraaid in de verkeerde richting. Kortom: hier moet nog meer op geoefend worden. Als ik op een paar meter na de overkant heb bereikt is de rest van de bunch alweer begonnen met de terugtocht. Gelijk hebben ze, zo zonovergoten is het niet. Dus linksomkeert en de 1300m, afhankelijk van je richtingsgevoel iets meer of minder, weer terug zwemmen. De slag komt er redelijk in maar de rest blijft maar van me wegzwemmen. Tering, gaan zij zo snel of ik zo langzaam? Het antwoord krijg ik later thuis van Strava en Garmin Connect: ik ging keurig tussen de 1:46 en 1:54 op de 100m (gps staat voor niets tegenwoordig) en dat is keurig Ironman tempo, oftewel: de rest zwemt gewoon een stuk harder, niet over nadenken.
Gauw afdrogen en met de half natte kleren in de auto op een handdoek want in al mijn wijsheid heb ik om 1300 afgesproken met Ruud om een stuk te gaan fietsen, alleen is ook maar alleen nietwaar? Keurig op tijd verschijn ik dan ook bij hem voor de deur en zijn fiets met mooie hoge velgen verraad het al: vandaag wordt het hard of harder (voor mijn doen dan). In het begin is het aanklampen en veel in het wiel hangen (nog bedankt daarvoor Ruud) maar op zo'n driekwart ben ik toch wel in staat om een paar kilometer kop over kop te doen om zodoende ook Ruud nog even het genot van het stayeren te ervaren. Als ik de st. Jansberg op knal, neemt Ruud het keurig volgens afspraak over en ik kom er dan achter dat dat net teveel van het goede was en poef, daar gaan de benen. Tot zover dus. Jammer dat we dan nog dik tien kilometer naar huis moeten fietsen. Voor vandaag is het in ieder geval op. In iets meer dan 2 uur hebben we toch maar mooi 60 km gefietst. Geen slechte score om de week mee te beginnen.

Dinsdag, Isabel dag

 Ik wilde vandaag eigenlijk nog een stuk gaan fietsen maar de benen voelen behoorlijk moe, de rest van het lijf eigenlijk ook wel en de buienradar kondigt het nodige hemelvocht aan, en daar heb ik voorlopig wel even genoeg van gezien. Ik blijf toch een mooiweer fietser. Dan maar naar Avalon toe, het fitness centrum waar ik een jaarkaart van heb, zodat ik op elk moment kan gaan, handig, maar of ik het er nu echt uithaal, ik betwijfel het (minder handig). Voordeel is wel dat ik naar het wonderlichaam van Isabel kan kijken tijdens het buikspierkwartier (probeer dat maar eens snel uit te spreken), gevolgd door het stretchkwartiertje.
Isabel doet de oefeningen voor, ik probeer ze na te doen. Isabel bestaat echt, maar kan natuurlijk niet de hele dag alleen maar dezelfde oefening gaan doen dus ik bewonder haar op een grote tv waarin keurig een kwartier buikspieroefeningen zijn gemonteerd, zelfs met balkjes erbij die aangeven of deze oefening nu zwaar of makkelijk is. In het zaaltje lig ik met nog een andere dame op mijn matje en het zal wel aan mij liggen maar tering, wat zijn deze oefeningen zwaar. Nu ben ik volgens mij nooit een absolute koning van de buikspier geweest maar sinds ik virtuele Isabel het voor zie doen, begin ik toch te twijfelen of er niet iets fundamenteels mis is met me. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar dat heeft me niet weerhouden om hier in het zaaltje op een matje te gaan liggen, dus doorgaan. Of wat er bij in de buurt komt. Want als Isabel zegt, terwijl ik op mijn rug lig "strek die benen" dan komt er bij mij tegenwoordig iets van een hoek van laten we zeggen 100 graden uit, rechter krijg ik ze gewoon niet (niet als ik dan ook nog met mijn buikspieren dingen moet doen). Kortom: allemaal nuttig dit en nog genoeg ruimte voor verbetering (temeer ook omdat ik nog twee dagen spierpijn hierna heb van deze oefeningen....). Dan maar lekker een stukje lopen in de middag. De buitjes vielen uiteindelijk wel mee, het was een prima temperatuur om te lopen en met de vorm begit het steeds beter te komen aangezien de bijna 12 kilometer met enig gemak zo rond de 4:35 per kilometer kunnen worden afgelegd. Dat was een paar maanden geleden nog gewoon iets boven de 5 minuten per kilometer (voor de meeschrijvers onder ons: zo rond de 12 km/u, mijn beoogd marathon in de triatlon tempo).

Woensdag, vroegop dag

 Aangezien vanavond Nijmgen Global Athletics gehouden worden, kan ik niet naar de Gele Rijders in R-num gaan, Dus dan maar zelf het rondje doen, maar eerst dus zwemmen. Dat kan in West op het uiterst toffe tijdstip van 0700 zodat de wekker dus om 0630 gaat en ik dan als een half slaapdronken man het fruit en sap voor de kinderen maak en dan naar West fiets zodat ik om 0705 in het water lig en langzaamaan wakker wordt. Gelukkig zijn er meerdere mensen die zo gek zijn en na verloop van tijd leer je die ook wel een beetje kennen. Anand en Iris mogen wel even genoemd worden, daar kan ik goed achteraan zwemmen (en soms voorblijven, Iris dan). Ferry is ook keurig present en dat moet natuurlijk ook wel: hij heeft IronMan Zurich op het programma staan, een week na Roth. Snel eten en op de fiets, alleen het gele rijders rondje zoeken. Dat lukt nog best aardig, zo moeilijk is het rondje gelukkig niet gemaakt. De wegen zijn lang met weinig afslagen en ondertussen redelijk bekend terrein en als je gaat rekenen en een extra lusje op de terugweg van R-num naar Nijmegen gaat pakken omdat je anders net niet boven de 100km uitkomt, weet je dat het best aardig gaat. Mooi op tijd om naar de Global Athletics te gaan, Sven en Iris mogen meedoen met de kidsrun, ik ben benieuwd. Als ouder probeer je natuurlijk wel de liefde voor de sport over te brengen, maar ik wil natuurlijk ook niet als de dwingende ouder te boek staan waar ze later op de sofa van de psychiater over gaan lopen klagen, dus we vragen de kinderen zelf of ze mee willen doen.

 Sven is wat dat betreft wel een gevalletje apart.
Hij wil telkens mee doen, maar telkens gebeurd er in de wedstrijd iets, hij struikelt over een ander of een paar wortels en dan heeft meneer geen zin meer en gaat ie wandelen. Of hij wil helemaal niet meer, wil stoppen en dan sta je daar als ouder toch mooi te koekeloeren. Vanavond daarentegen gaat het helemaal goed. In zijn oranje voetbalshirt zwaait ie vrolijk nog naar ons op het 150meter voor de finish punt (hij moest 1 rondje atletiekbaan, dus 400meter) en als ie gefinished komt ie later vrolijk vertellen dat ie bijna gewonnen had en vlak achter de eerste zat. Mooi dat enthousiasme en ik heb maar niet verteld dat ie dik 100m achter de eersten zat. Als beloning krijgt ie een muntje om friet te halen, hoppa!, en de medaille om de nek gaat er die avond bijna niet meer vanaf (en moet ook de volgende dag mee naar school natuurlijk). Met Iris gaat het ook best prima, ze moest wel twee rondjes en liep tussen de iets oudere kindjes prima. Afgelopen vrijdag had ze voor het eerst een onderdeel, de 600meter, bij haar atletiekclub gewonnen en daar was ze nog erg blij mee en wij dus ook. Traditiegetrouw halen we zelf ook frietjes en als het richting de klok van achten gaat wordt het de hoogste tijd om de kinderen naar huis te brengen en stiekem is deze jongen ook wel een tikkie moe. Europaleague finale kijken op de bank lukt nog net.


Donderdag, bijna 

Met redelijk vermoeide benen maar bij lange na niet de vermoeide benen van een paar weken geleden na een 100km fietstocht, loop ik de trap af en begin ik met het fruit en drinken maken voor de kinderen. Na het ontbijten met de kinderen snel de fietsen buiten zetten, mijn vrouw gedag kussen en even rustig op de bank, het nieuws lezen op de iPad voordat het zwembad zo rond de klok van tienen open gaat voor me. Telefoon! Mijn vrouw, of ik nog wist wat voor dag het was....ehhh nee. Jij zou mee gaan wandelen met de klas van je jongste dochter. Kilo Utrecht Tango! Kansloos vergeten. Ook niet in mijn agenda gezet...Snel naar school want dan ben ik nog vast op tijd. Ik sneak de klas in, pik mijn jongste op die verbaasd omkijkt en begint te lachen en de juf verteld over het rondje wat we gaan doen en dat we dan moeten gaan kijken naar verschillende gebouwen en huizen met verschillende daken. Sommige hebben zelfs een glijbaandak. Tijd om naar buiten te gaan, met dus een hele zwik aan kleine kinderen en 2 volwassenen en de Juf door de wijk een rondje lopen. Kijk, daar heb je dan wel tijd voor als je een sabbatical hebt, moet je het alleen dus wel goed in je agenda schrijven zodat je rustiger naar school kunt fietsen.... Maar goed, ingewandeld dus en hup naar het zwembad. Tijd voor 3500m in West. Da's dus 70 baantjes van 50m. Met de usual suspects weer langs de kant: de brandweer die aan het oefenen zijn, de bejaarden die de aquagym zo rond elven het bad betreden, de oude man met grijs blauwe short die ik er elke keer als ik er langs zwem van verdenk dat ie aan het zinken is, zo laag hangen zijn benen en tussendoor slalommen dus en het schoonmaakapparaat dat een verdacht irritante piep door het water heen kan produceren. Maar het lukt! 3500m en ik denk nog, zal ik die laatste 300 ook gelijk doen? Kun je maar vast gehad hebben, maar nee. Die bewaar ik voor volgende week. Als ik het zwembad uitstap kijk ik naar buiten en zie dat de regen serieus naar beneden komt. Ik kan dus rustig douchen en omkleden en verdomd, de baliejuf zegt dat ik geluk heb want het is net droog als ik naar buiten loop. Geluk dwing je af :-) Op tijd koken hup, want om iets over zessen moet er gelopen worden naar de atletiekbaan voor de extra meters van deze training. Heen en terug is toch bijna 8 kilometers extra. Stop je zo in je pocket. De algehele warming up wordt onderbroken door de reebruine ogen van Mirte (zijn ze eigenlijk wel bruin?) die me smekend aankijken of ik ook alvast mee ga naar de baan (we staan op het Connie & Barwout plein in Heumensoord. Dat moet ik even uitleggen: ik heb beide mensen nooit gekend maar toen ik nog bij 't Haasje, de studentenatletiekvereniniging rondliep waren dit twee personen die daar ooit zoenend gezien waren en sindsdien is dat de benaming geworden van de open plek vooraan in Heumensoord bij de zand/schietbult.). Maar daar dus stonden we en ja, eigenlijk heb ik wel zin om aan het schema te beginnen. In een groepje met maar liefst 4 lieftallige dames en een man doen we het schema en verdomd, dat lukt nog aardig. Bedenk me nu dat ik eigenlijk altijd het beste train met een paar dames om me heen. Dat was in mijn studententijd al en nu weer. Hmmm, waar zal dat door komen?

Vrijdag, ok, geef mij er dan maar twee

 De wekker gaat weer vroeg en training nummer negen en tien staan op het programma. Eerst zwemmen, wat in het begin toch eerst vooral lijkt op een talk show maar dan zonder de camera's, dan twee kilometer zwemmen, nog wat discussie over hoe ik het beste mijn zadelpijntjes om zeep kan helpen (daarvoor zijn er genoeg zadels te koop, zelfs zadel waar een gleuf in het midden zit en ik quote: als er maar een gleuf in zit waarin ik iets kwijt kan, ben ik al tevreden....). Overigens is de officiele benaming "anatomische uitsparing die de druk op kwetsbare delen verlicht ", waarvan akte. Het fietsen op de Scott daarna met mijn mooie prijzige Assos broek is gewoon pijnlijden. Ik zal jullie de ergste details besparen maar een schaafplek aan de rand van je edele delen is gewoon niet cool. Tijd voor een ander zadel op de Scott. Die kan dus op de actielijst. Ondertusssen is mijn bestelling van Futurumshop wel bijna binnen: speedbox en bidonhouder achter het zadel. Nu alleen nog thuis zijn als de mailman voor de deur staat. Morgen doet ie weer een poging. Tijdens het ritje op de Scott pak ik niet 1 maar 2 bruggen en met af en toe windkracht 4/5 is dat niet het beste idee. Ik waai half van de dijk op sommige momenten en ben nog best tevreden met een gemiddeld van 29.5. Douchen, eten en op naar school, kids weer ophalen. Belangstellend vragen sommigen aan me of de trainingen goed gaan: ik antwoord ja, maar nu ben ik wel een tikkie moe aan het worden. Maar na tien trainingen incl.krachthonk is de score dit:
Dat klinkt dus als Mission Impossible maar met een lange duurloop en een goede lange fietsttocht zondag moet ik nog aardig in de buurt komen

Zaterdag, pannenkoek en hagel 

Na het usual heen en weer gewhat'sapp, is het duidelijk wat we gaan doen deze zaterdagochtend: lopen naar Roy, daar de auto, rondje met Jan en de rest rond de Mookerheide, pannenkoekje eten en dan terug naar huis lopen. In totaal zo'n kleine 30km. Op papier een goed plan. In de praktijk valt dat best tegen. Nou ja, het lopen naar Roy ging nog in het zonnetje, het in de auto zitten lukt ook prima en het begin van het rondje ging ook nog wel totdat we echt omhoog gingen lopen en de regen losging. Wat zeg ik regen: hagel! Wat nou global warming? F*ck you Al Gore! (Dat was ooit een leuke Fokke en Sukke grap, maar kan het plaatje even niet vinden). Weer bij Jan aangekomen staat de tafel gedekt en is er een stapel pannenkoeken klaar gemaakt door zoonlief Stijn, klasse jongen! Hierbij de eervolle vermelding in de #RosmulderRoad2Roth2015 verdiend. Van Jan krijg ik een vers shirt: marathon Paris 2013 staat erop, staat me goed, bedankt Jan, en kan het laatste stukje terug naar huis kan beginnen. In het begin best stram, maar gaandeweg best redelijk en soepel en thuis gekomen kijk ik nog even op de Garmin: 28.97. Dat kan natuurlijk niet. Ik loop nog even drie lantaarnpalen verder, keer om en druk voor mijn huis wederom mijn stop knop in. 29.07, stukken beter. Even snel het bad aan want de beentjes zijn een beetje op nu. Heel gek. Is dit nu wat ik ooit heb gelezen over een marathonloper: Een marathonloper is iemand die moe opstaat, en dodelijk vermoeid naar bed gaat. Zou best kunnen maar goed, nog maar 1 dag.

 

Zondag, echt moe

 Als je op de fiets stapt en je denkt hij staat te zwaar en kijkt dat hij toch al wel best wel heel erg licht staat weet je hoe laat het is: geen topdag dus. Algehele moeheid heb ik bereikt en dat was eigenlijk ook wel de bedoeling van deze week. Missie volbracht! Helaas nog even doorfietsen en twee vrienden vergezellen mij vandaag. Nou ja, uiteindelijk het grootste gedeelte met 1 vriend gefietst want de fiets van die andere vriend (ik heb beloofd om geen namen te noemen ;-) begon toch een partij te kraken en te piepen, dat het hem (en ons) verstandig leek om rechtsomkeert te maken en zo snel mogelijk een nieuwe aan te schaffen. Hier was geen redden meer aan.... (of een nieuwe achteras kopen kan ook natuurlijk maar beter is het om een nieuwe fiets te kopen. Da's het beste. Of zoals Gaby laatst ook al zei: het juiste aantal fietsen om te bezitten is N (het huidig aantal + 1). Dus met vriend numero 2 verder en geloof het of niet: hij reed lek! Dat overkomt hem bijna nooit en hij rijdt nog wel op de enige echte juiste Continental GP 4000 IIs, die bijna nooit lek rijden. Er zit een superdunnen metalen splinter in zijn band. Tja. Daar valt weinig tegen te doen. Uiteindelijk valt het oponthoud best mee en met een paar pr-tjes op de grensweg scheuren we richting de Duivelsberg zodat hij daar pannenkoeken kan eten en ik nog heel even de Oude Kleefsebaan op fiets, voor de zekerheid nog even de Holleweg op kruip om zeker te weten dat ik gewoon nu naar huis moet gaan en er geen extra rondje aan moet plakken want dat heeft geen zin. Het lichaam wil nu echt even rust, dus dat doen we maar ook dan. Om iets voor vieren ga ik even liggen op de bank om vervolgens om tien over vijf wakker gemaakt te worden door mijn vrouw dat er nu toch echt gekookt moet gaan worden. Goed punt. Honger.



Samengevat dus.... 

Fietsdoel niet gehaald, loop en zwemdoelen bijna gehaald. We zijn goed op weg.
En zoals AC/DC al zong:
No stop signs, speed limit
Nobody's gonna slow me down
Like a wheel, gonna spin it
Nobody's gonna mess me around
Hey Satan, payin' my dues
Playin' in a rockin' band
 Hey Mama, look at me
 I'm on my way to the promised land

 En de boodschappen lijst is als volgt:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar
- nieuwe hardloopschoenen want deze beginnen nu echt versleten te raken

weektotaal: 19u en 53 min (toch jammer van die 7min)
zwemmen: 3u45, verdeeld over 4 trainingen 2521+1800+3500+2000 = 9821m,
fietsen:11u11, 317.9km, 2282 hoogtemeters
lopen:4u56, 59.2km, 362 hoogtemeters
en nog 1x in het krachthonk voor 45 min. core oefeningen

 Komende week eens kijken of we in de buurt kunnen komen van de 12km zwemmen, 500 fietsen en 70 hardlopen. En laat die zomer maar komen.

Tot volgende week!

zondag, mei 24, 2015

Zwaar, zwaarder, zwaarst - bijkomen

Zo! De eerste week van het zwaar, zwaarder, zwaarst - bijkomen blok zit erop. Zoals de titel al zegt, is het vanaf nu een kwestie van meer, meer, meer. Meer en langer zwemmen, meer fietsen en het lopen schroeven we iets op. Met lopen begonnen we de week dan ook. Voor het gemak de week maar eens met kopjes aangegeven :-)

Maandag


Nog een tikkie vermoeid van de dubbele training van zondag even lekker de beentjes losmaken. Lukte niet helemaal maar na ruim een uur en veertien en een halve kilometer kunnen we stellen dat we de week lekker begonnen zijn. Niet vergeten gelijk de nieuwe buitenbandjes voor de tijdritfiets te kopen en als we toch bezig zijn dan ook maar gelijk de snelheids en afstandssensor en de cadanssensor, versie 2.0 erbij bestellen. Eens kijken wanneer het binnen komt. Dit via onze R-numse vrienden van Mantel besteld. Had er natuurlijk ook even naartoe kunnen rijden, maar als bijna native Nijmegenaar probeer je zo goed en kwaad als het gaat R-num zoveel mogelijk te vermijden ;-).
Van Roseversand, onze Duitse vrienden kreeg ik nog een kortingscode van tien euro in de mail en daar maar gelijk de nodige schoonmaak spulletjes voor de fiets besteld en met nog wat Rose punten die we verzameld hadden, nog wat extra CO2 patronen besteld (handige dingen na het schijnt: als je lek rijdt, binnenband verwisselen patroon erop en binnen een paar tellen is je band harder dan je ooit met dat kleine ongelukkige pompje aan je frame zult krijgen). Eens kijken wanneer deze spullen binnen komen.
's Avonds duiken we nog even het zwembad in, niet echt makkelijk gaat het dan nog. Arnoud is er, maar daar houdt het dan ook aardig mee op. Zelfs de vrienden van Ferry, de dikke en die andere dikke (zo noemen ze elkaar ook: schitterende discussie tussen beiden over het gewicht van de een (naar verluid 112 en de ander, naar verluid 104). Zelfs de badmeester komt niet meer bij van het lachen en met een moe maar voldaan gevoel gaan we huiswaarts.


Dinsdag

Het mooie weer laat nog even op zich wachten. Jammer is dat op de fiets. Lange mouwen, wind tegen en al in de best wel vroege ochtend, 70 kilometer fietsen valt dan best wel tegen. Maar ja, heb je zelf voor gekozen dus niet mauwen. Je komt nog wel ergens. Bijvoorbeeld door de Laura Smulders laan, bronzen BMX-ster van Londen (geboren in Nijmegen, jawel), in Horssen. Ooit van gehoord? Ik geef het toe: niet echt. Nu weet ik waar het ligt. Beetje onder Druten, op weg naar de dijk bij Appeltern die ik dan weer opdraai om half tegen de wind in, weer richting Heumen te gaan. Daar weer het water over, wat een mooi Strava segmentje is. Even knallen. Wind staat redelijk gunstig maar niet helemaal. Blijkt uiteindelijk wel een pr-tje op te leveren bij analyse thuis. Toch grappig. Op de vloer in de kamer 's avonds nog een paar core oefeningetjes gedaan maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Daar ligt nog genoeg te verbeteren dus.
Morgenvroeg weer zwemmen.
Ow, niet vergeten te vermelden: de spullen van Mantel zijn al binnen. Wauw! Snel monteren die sensoren op de Scott :-)
En het voordeel van thuis zijn: je kan de kinderen eens zien judo-en. 

Woensdag

Om tien over zeven liggen we in het water. Begint zowaar gezellig druk te worden met onze oude vertrouwde Ferry (gezicht van de 7heuvelenloopposters en billboards) en met Iris (prachtige naam natuurlijk) en Ironman 70.3 Mallorca finisher Anand. Even uitleggen: een Ironman 70.3 is gewoon een halve triathlon maar dan georganiseerd door de Ironman organisatie. 70.3 slaat op het totaal aantal miles wat je aflegt (zwemmen, fietsen en lopen bij elkaar opgeteld dus). Mooi om zijn verhaal aan te horen. Hij kan hard zwemmen en met iets meer dan 30 minuten over 1.9km zwemmen was hij tevreden en zou ik op voorhand tekenen. 2uur 57 fietsen over 90 kilometer vind ik ook prima en hij ook en de halve daar was hij niet zo tevreden over en dat kon ik me ook wel weer voorstellen: 1 uur en 53 minuten is niet iets waar je op voorhand voor tekent, aan de andere kant: over 5 weken is Heilbronn en mijn eerste halve triathlon: laat ik die eerst maar eens sneller doen, dan heb ik recht van spreken nietwaar?

Op tijd eten koken, zodat we naar R-num kunnen fietsen voor een rondje met de Gele Rijders. Ik besluit mee te fietsen met de F-groep. De nieuwelingen, de stumpers :-) Heerlijk om een keer mee te doen en eigenlijk viel het me wel een beetje tegen: als je veel op kop fietst, toch telkens de teller boven de 30 hebt staan, dan wordt je best moe naar zo'n 75 kilometer. Heel gek. Wel weer even bijgepraat met mede-Roth-ganger Sjoerd, die vanavond dienst had om de F-groep te leiden. Hij gaat volgende week de hele week trainen in Zuid-Duitsland, dus die achterstand van mij op hem gaat niet echt kleiner worden ben ik bang. Als ik in Roth op minder dan een uur van hem binnen kom, heb ik wel een biertje verdiend, al zeg ik zelf. Weer naar huis gefietst en dan kom je er thuis achter dat er iets niet goed is gegaan met het opslaan van de gps data van je Garmin. Het levert dit interessante kaartje op:
 
Ik probeer nog wat online tooltjes om de data recht te breien maar zonder succes. Gelukkig staan de totaaltijden en afstand er wel in. Veel te laat, net na twaalven duik ik het bed in. Als full time triatleet heb je veel tijd om te rusten, forget it.

Donderdag

Ok, ietsje langer geslapen, tot wel kwart over zeven, maar dan moeten toch alle kinderen naar school dus fruit en bekers ranja gemaakt voor ze, samen ontbijten en dan brengt mijn vrouw ze weg, aangezien het toch op de route ligt naar haar werk. Ik kan iets rustiger aan doen want het zwembad ligt pas om 10:00 uur op mij te wachten. Als ik mijn zestig baantjes trek, word ik halverwege weer gestoord door de bejaarden aquagym. Moet ik ook even uitleggen: als ik zwem lig ik keurig volgens het boekje met twee oren onder de badmuts onder water. Bij het ademenhalen, doe ik altijd met mijn hoofd naar links, komt dat oor boven water. Dan krijg ik even het geluid van de boombox goed te horen maar een fractie van een seconde later ligt dat oor weer gedempt in het water te wezen en hoor je het nummer bijna niet meer. Totdat het oor weer boven water komt, afijn. U snapt het. Irritant dus.
Bij het weggaan maak ik nog even een babbeltje met een badjuf die van mijn sabbatical en triatlon avontuur al eerder heeft moeten aanhoren en onthouden heeft en met de woorden: tot morgenvroeg, nemen we afscheid voor vandaag. Even weer langs de fysio Peter die weer losgaat op mijn enkels en scheenbeen, schijnt het toch beter te maken. Apart is het zeker.
In de avond weer baantraining. Lekker 400 metertjes knallen op de baan. Iets minder dan normaal, maar ja, wat is normaal voor een triatleet? 
Het tempo zit er in ieder geval in. Hoe meer ik train en vooral hoe meer ik fiets, hoe sneller ik ga lopen. Best apart toch? Ik loop weer naar huis en vlakbij huis is de nieuwe kruising zowaar helemaal geasfalteerd. Voorzichtig steek ik over, want automobilisten die fietsers van twee kanten in de gaten moeten houden, is natuurlijk vragen om ongelukken. Ben benieuwd welke verkeerskundige dit nu weer verzonnen heeft. Het loopt en fiets wel lekker dat snelle Attoe-asfalt.

Vrijdag

De wekker gaat weer vroeg en het usual vrijdagochtend ritueel draait zich weer af:
fruit en ranja maken, zwemmen met Ferry, gedag zeggen tegen de badjuf en dan naar huis om te ontbijten, eitjes erbij voor de extra eiwitten. Ik ben goed bezig.
Hoogste tijd om met dit lekker weer ook nog even op de Scott te stappen. De Scott is mijn tijdritfiets, opgehaald in België tegen iets minder dan de helft van de aankoop waarde (1175 euro dus) en nu dus voorzien van een nieuwe cadans en snelheids/afstandssensor. De nieuwe candansensor doet het, maar mijn poging om de nieuwe snelheidssensor werkend te krijgen zijn ondanks een tussenstop vruchteloos. Toch maar even googlen om dit probleem de wereld uit te krijgen. De sensor ziet er overigens best cool uit:

Om je achteraf gewikkeld met een elastiekje. Net zo makkelijk geïnstalleerd, alleen dus nog even niet werkend. Zal vast aan het feit liggen dat mijn Wilier, mijn trainingsfiets de oude cadans/snelheids/afstandsmeter heeft.
Fietsen op de tijdritfiets gaat wel steeds beter. Best moe maar niet totaal naar de kloten kom ik thuis met een 31,4 km/u gemiddelde. Kijk, dat lijkt erop. Nu dat tempo 180 km volhouden en niet zoals vandaag iets meer dan 50...

Zaterdag: Big Bike Day

Vandaag is het fietsdag. Oud haas Hilde en haar man Jeroen hebben aangeboden om eens langs te komen fietsen. Enige nadeel: ze wonen in Loon op Zand. Normaal gesproken een goede reden om de Pruis van stal te halen maar nu niet, er moeten meters gemaakt worden. Jeroen fietst ook en hij komt me halverwege tegemoet gefietst. Tenminste, dat is de afspraak :-)
Google Maps ingetikt, beetje de plaatsnamen uit mijn hoofd geleerd: Wijchen, bij Ravenstein water over, richting Berghem naar Oss, Geffen, Nuland en dan Rosmalen ons rendez-vous punt.
Niet helemaal vlekkeloos maar redelijk volgens het boekje kom ik in Rosmalen aan en stom toeval: al fietsend op het mooie rode asfalt richting Den Bosch zie ik in de verte een gestalte verschijnen in BMC tenue, verdomd. Dat is hem :-) Niet eens hoeven te bellen waar hij zit en waar ik zit, gewoon in een keer goed. Mooi is dat. 
We doen nog een klein lusje ten noorden van Den Bosch voor nog wat broodnodige extra kilometers en worden dan getrakteerd op een buitje wat toch wel verdomd lang en hardnekkig blijkt te zijn en uiteraard als we in Loon op Zand aankomen stopt het met regenen. Mijn regenjackje deed goed dienst, goede aankoop. Misschien alleen wel de volgende keer geen witte meer nemen. Valt wel goed op maar de modder erop ook.
Na een vermeldingswaardige lunch (bij deze) staat zwager Jeroen (het was een 3 J's dag ;-) op de stoep die met me mee naar Nijmegen gaat fietsen. Hij fietst dan nog even door naar Zevenaar mits ik hem wel afzet op de goede dijk, want de vorige keer ging dat niet zo soepel. Tuurlijk jongen, geen probleem. Eerst nog even een kleine 80 kilometer trappen...
Niet helemaal volgens de geplande route gaan we door de Loonse en Drunense duinen, maar uiteindelijk komen we weer op bekend terrein tussen Rosmalen en Nuland en met een beetje andere route richting Ravenstein en brug komen we op vertrouwd Wijchense bodem en doemt Nijmegen in de verte al op. Al met al voelen de benen best nog wel aardig terwijl de dagkilometerstand toch al richting de 170 kruipt. Niet slecht. Op de verlegde Waaldijk geef ik zwager Jeroen de hand, zeg dat ie "die kant" op moet en de dijk moet volgen en ik keer om, om thuis de modder van mijn benen af te spoelen en op de bank net na tienen in slaap te vallen. Vermoeid? Eh ja.

En toen was het alweer Zondag

Lekker een klein stukje uitslapen, een vrouw die zelf moet trainen en even in het zonnetje de fietsen schoonmaken en de Scott voorzien van twee nieuwe buitenbanden. Al jaren rij ik op de Contitental Grand Prix's dus die liggen er nu ook onder op de Scott.
Even googlen levert het gewenste antwoord op om de snelheidssensor 2.0 werkend te krijgen: Zet in je Fenix 2 dan de andere even uit!
Kijk, dat zijn nog eens de juiste tips.
Kan ik en passant wel even de 400km grens van het fietsen doorbreken door nog even door de straat heen en weer te rijden :-)
's Middags mag ik dan nog even tussen het spelen met de kinderen door zelf gaan lopen. Twintig kilometer staat er op het programma en als ik me niet vergis is dat vanaf mijn huis naar Jachtslot Mookerheide en weer terug. Doel is om mijn hartslag niet al te hoog te laten opspelen, zeg minder dan 150 maar wel tempo te lopen, dus sneller dan 5 minuten per kilometer. Verdomd: dat lukt! Sterker nog: Met 143 zit ik daar keurig onder, terwijl ik gemiddeld 4:35 per kilometer loop (13.1 km/u). Ik begin nu echt te geloven dat ik in vorm kom :-)

De spullen van Roseversand zijn nog niet binnen, zal vast komende week ergens zijn. Wat moet ik dan nog aanschaffen:
- drinkunit voor tussen de aerobars
- bidonhouder achter het zadel
- speed/tubebox voor op de buis
- nieuwe hardloopschoenen want deze beginnen nu echt versleten te raken 
- tijdrithelm of andere zonnebril (die vooral hoger is zodat je niet tegen de rand loopt te kijken als je netjes in de beugels ligt op je tijdritfiets)
Zijn we er dan? Vast niet. Maar voor nu weer even voldoende voor komende week om achteraan te zitten.


De totale van deze week:22 uur en 58 minuten (toch jammer van die missende 2 minuten)
Zwemmen: 3u57, 8600m
Fietsen: 14u51, 400.3km, 2379 hoogtemeters
Lopen:  4u9, 50.7km, 194 hoogtemeters

Op naar volgende week:
doelen:
450km fietsen,
10 kilometer zwemmen en
60 hardlopen.
Onmogelijk? We gaan het zien.


maandag, mei 18, 2015

weekje bijkomen

Elf uur en 51 minuten. Dat zegt Strava wat ik de afgelopen week gedaan heb en dan noem ik dat een rustige week. Hmm. Er begint iets serieus mis met me te gaan denk ik. En dan heb ik de vier of vijf keer dat we wezen zwemmen zijn in het Aquapark met de kinderen niet eens meegeteld. Vakantieweekje dus in het Ferienpark Oberhambach, in de Duitse Hünsrück. Weinig doen, nou ja weinig. Afwassen, naar het zwembad dus en een traininkje tussendoor. Valt best mee dat rustig aan doen. Zelfs sinds lange tijd weer eens zonder compressie tubes gelopen en dat ging eigenlijk best goed. Zou het losmaken van mijn rechterenkel er nu echt voor gezorgd hebben dan mijn rechterdijbeen/tractus en kuit nu los komen en los blijven? Ik heb netjes twee keer mijn oefeningen voor buik en bekken gedaan en ja, dat kan nog veel vaker. Gaan we de komende week verder aan werken want donderdag mag ik weer naar de fysio. Zoals al in mijn vorige blog geschreven, was ik dus van plan om via Heerlen terug naar huis te gaan, waarbij het laatste stuk dus op de fiets gedaan moest worden. Waarom Heerlen? Nou heel simpel, daar heb ik een half jaar gedetacheerd gezeten vanuit mijn werk en dus een mooie uitdaging om vanuit daar terug naar huis te fietsen. Ongeveer 135 kilometer voor de boeg, telefoon met Google Maps routeplanning aan, 3 gelletjes, 1 reep en 1 zakje Power Shots (colasmaak met een beetje gel erin, erg lekker), een 750ml bidon met sportdrank smaak Orange en een 500ml bidon water  en trappen maar! Prachtig weer, tikkie fris in het begin, klein beetje wind tegen. Goed te doen.
Nu valt het best tegen om je telefoon met richtingaanwijzigingen te horen terwijl die in het beschermhoesje zitten in je rechterachterzak. Ik vertrouwde dan ook grotendeels op de borden van de ANWB, al dan niet de autoroute. Ik wist dat ik naar Brunssum moest, dan een stukje door Duitsland (wat erg mooi bleek te zijn) en dan door naar Roermond. Van Roermond stonden er dan vast wel bordjes naar Venlo en in Venlo staan er vast wel bordjes naar Venray en vanaf Venray staan er vast wel bordjes Nijmegen of Gennep en als ik daar in de buurt kom, dan weet ik de route wel. En eigenlijk klopt dit best wel met de kanttekening dat ik in Roermond maar weinig bordjes Venlo zag staan maar wel de bordjes Weert of Maastricht; dat ik slechts een keer door de navigatie linksaf gestuurd werd, terwijl er geen fietspad linksaf was (dat was bij Posterholt uitrijden, dan moet je gewoon rechtdoor met de fiets naar Herkenbosch, basiskennis vanaf nu..); dat je in Venlo zelf gewoon al bordjes Nijmegen hebt staan en dat je de N271 prima naast kan fietsen en dat er ongetwijfeld mooiere routes zijn, maar voor de eerste keer een 130 plus rit: ik was tevreden.
De openingszin van mijn dochter toen ze de deur open deed was overigens: "jij doet er lang over. Wij waren allang thuis."
Daar kun je het mee doen.

Op zaterdag voelen de beentjes een beetje stram dus op het eind van de dag, als de regen het land weer verlaten heeft een rondje fietsen. Uitwaaien over de dijk en even stopen totdat de koeien zijn overgestoken. Mooi rustmomentje zo tijdens de rit.

Opa en Oma


Op zondag gaat mijn vrouw vroeg de deur uit om in Kerkrade competitie te lopen en wij vertrekken naar Opa en Oma zodat ikzelf nog even lekker kan trainen en de kids Opa en Oma lastig kunnen vallen (schijnen Opa's en Oma's meestal wel leuk te vinden). Ik had mijn vader de opdracht gegeven om een rondje van zo 50-60 kilometer te bedenken en aangekomen in Zevenaar had inderdaad een mooi plan klaar liggen. Eerst achter het ziekenhuis langs, het broek in; door naar Duiven, langs de ikea, rechtdoor de dijk op; dijk volgen helemaal tot in Spijk; dan linksaf naar Elten, kun je Eltenberg op, onderaan rechts af naar Beek, kun je daarna rechtsaf naar Peeske, door naar Stokkum, 's Heerenberg, dan richting Zeddam, daar kun je nog door naar Kilder of linksaf terug naar Beek en anders kun je door naar Wehl en dan Angerlo terug. Zo'n beetje in dit tempo verteld en ik kon het aardig volgen dus waarom er niet aan begonnen? Zo gezegd zo gedaan. Eerste stuk, gelijk goed de wind tegen. Op zich niet zo erg, want daarna gaat de dijk linksom en dus met de wind mee. Rustig trappend zit je zo op de vier, vijfendertig. Lekker tempo. Bij Spijk gaat het mis. Ik moet naar Eltenberg, ik zie twee bordjes: Elten en Hoch-Elten. Wat zou jij doen? Hoch-Elten toch? Precies. Was niet de bedoeling. Uiteindelijk kom ik wel op een beklimming en als ik bijna boven ben, concludeer ik toch dat ik Eltenberg in ieder geval voor een groot deel beklommen heb....rara hoe kan dat?
Ondertussen kijk ik op mijn Garmin en concludeer dat het tijd is om even naar Beek te rijden, Peeskesbult op te knallen, om te draaien, de route te laten voor wat ie is en om te keren en over een voor mij geheel nieuwe route om Didam heen te rijden (weg bleek ook nog niet zo heel lang open te zijn) en Zevenaar weer binnen te rijden.

Rondjes lopen

Snel twee bolletjes met Nutella eten, hardloopkleren aan en op naar het Rosorum. Dat moet ik even uitleggen. Toen ik 16 was ben ik zo'n beetje begonnen met hardlopen. Dat deed ik altijd in het park Rosorum. Dat ligt naast de atletiekbaan en omringd een begraafplaats, bevat een kinderboederij en waterpartijen, kortom, altijd wat te doen. Daar ligt een rondje wat in mijn herinnering altijd precies een kilometer was. Volgens mijn Garmin is tie 970 meter. Klopt vrij aardig dus. En vroeger bestond mijn training altijd uit een X aantal rondjes Rosorum. Niks schema's, gewoon simpel zoveel als je zin had en zo hard als je kon of wilde. Dus dat deed ik gisteren ook maar. Vijf vond ik wel een mooi aantal. Eeerst volle ronde in 4:10. He, dat gaat best rap. Tweede in 4:06, derde in 4:03 en terwijl er een oude knakker op het bankje bemoedigend zijn duim opsteekt als ik zeg dat ik er nog twee doe, probeer ik me niet te gek te laten maken maar toch. Zal ik er eentje over de 4 minuten kunnen lopen, net als vroeger? Verdomd, het lukt: 3:59. Nog eentje dan en niet te gek: 4:00. Ik krijg applaus van de oude knakker, zeg hem gedag en loop uit naar huis. Ouderwets getraind. Heerlijk, zo'n rustweek.

Zo langerzamerhand wordt het ook tijd om mijn triathlongear uit te bereiden.
Die tijdrithelm moet ik nog bestellen, schoonmaakmiddelen voor de ketting. 2 nieuwe buitenbanden voor de Tijdritfiets, tasje voor op de buis, drinksysteemvoor tussen de aerobars, CO2 patronen. Eigenlijk nog een gewone helm. Nog iets vergeten? Vast.

Komende week gaan we er weer tegenaan, met twee fietstochten van 100 of meer op de planning en wat extra loop en zwemmeters. Ik heb er al weer zin in!

Week nog samengevat in cijfers:
zwemmen: tja, niks gemeten maar die kilometer heb ik wel gehaald
fietsen:9u48, 267.3 km, 1858 hoogtemeters
lopen:2u3, 25.3 km, 321 hoogtemeters

Tot volgende week!

maandag, mei 11, 2015

En dat is alweer drie

Het gaat best snel zo. Deze week was het nog maar 70 dagen tot aan Roth, kijk dat schiet tenminste al een op. De week begon goed: de kinderen waren logeren bij oma :-). Dat gaf mijn vrouw en ik de mogelijkheid om samen op de racefiets te stappen en even bij mijn ouders langs te rijden. Nu moet ik dat even uitleggen wat de bedoeling was. Vanaf Nijmegen ligt er pakweg een jaar een snelfietsroute naar Arnhem. Niet dat mijn ouders in R-num wonen, ben je gek zeg, nee, daar ligt de brug over de IJssel die ons naar Westervoort en vervolgens naar Duiven en eindbestemming Zevenaar brengt. Vanaf mijn huis zou ik dan in theorie eerst over de snelfietsroute Nijmegen – Beuningen kunnen fietsen, vervolgens de snelfietsroute Nijmegen – Arnhem (genaamd RijnWaalpad) om vervolgens de snelfietsroute Arnhem – Zevenaar. Bijna alles over het lekkere gladde asfalt, bij ons in het gezin nog wel eens Attoe-asfalt genoemd aangezien vriend Arthur, bijgenaamd Attoe, zich hier jaren geleden hard voor maakte om van Nijmegen naar Wijchen een fietspad aan te leggen met van dat lekkere strakke rode asfalt. Het eerste stuk van de route kende ik al maar dan kom ik in Lent en dan begint toch het zoeken van de juiste route. Verdomd er staan bordjes en verdomd, er is ook een weg geblokkeerd. Maar daar hebben we de route weer en al snel rijden we naar Bemmel.

Kijk dat gaat al lekker, maar dan. Een keuzemomentje: rechtsdoor of linksaf? In mijn mannelijke overtuiging denk ik dat we rechtdoor moeten. Daar loopt inderdaad een fietspad maar uiteindelijk komen we in Arnhem-Zuid uit, midden in de woonwijk waar ik laatst ook per ongeluk was uitgekomen en laten we wel wezen: daar moet je zo snel mogelijk wegwezen. Hadden we toch links gemoeten? Vast want dit is niet de juiste route, maar doordat ik hier wel vaker was geweest kon ik al vrij snel de juiste route langs de Pleij vinden en dan de brug naar Westervoort op en rechtdoor naar Zevenaar, op bekende grond door de Helhoek (what’s in a name) en door naar Opa en Oma. Opa was de auto aan het wassen en zelfs de onvolprezen Kangoo (past alles in, met de aerodynamica van een baktsteen) in de was aan het zetten. En dat mag best een keer genoemd worden, want als het 2x per jaar gebeurd is dat veel. Da’s altijd nog twee keer vaker dan ikzelf want ik kies gewoon voor de wasstraat bij de Anac (zou ik nu korting krijgen als ik ze nog een paar keer noem?). Toevallig komt op dat moment neef Rob ook aangereden (zo noemen we dat in Zevenaar) en dat komt ook niet zo heel vaak voor dat we elkaar daar treffen. Neef Rob is ook een man die de triathlon sport een warm hart toe draagt en voormalig Rosmulder kwart triathlon record houder, totdat ik hem vorig jaar onttroonde in Didam (geboortegrond van mijn Rosmulder clan). Taak aan mij om eind volgende maand in Gendt het record nog wat scherper te stellen zodat over een jaartje of 20 mijn zoon Sven een stevige uitdaging heeft staan :-).

Na een kleine versnapering en een goedkeurende blik op de versgewassen en gepoetste Kangoo, gaan we via de korte route terug naar Nijmegen. De korte route gaat via het altijd knusse pontje van Pannerden – Doornenburg. Dat kost me twee euro, een voor mijn vrouw en een voor mij en eigenlijk probeer ik dat altijd te vermijden. Niet omdat ik zo krenterig ben, een beetje maar, maar omdat dit minder meters zijn en dat proberen we te vermijden deze weken. Lekker over de dijken, weinig auto’s, prima fietsen en ook nog even iets van quality time samen (alhoewel ik op de dijk natuurlijk wel op kop tegen de wind in moest fietsen, zo galant ben ik dan ook wel weer). Helaas kon ik mijn lieftallige vrouw niet overtuigen om ’s avonds mee te gaan zwemmen, maar niet getreurd. Met Martijn, Alan en Arnoud, het bekende MAA trio, was het lekker ploeteren in West.

Volgende ochtend klein tikkie uitslapen en hoogste tijd om eens iets aan de core stabiliteit te doen, dus hup, op naar Avalon fitness. Eens gebruik maken van dat jaarabonnement. Nu weet ik dat ze daar een buikspierkwartier en een stretchkwartiertje hebben. Dat is niks anders dan een groot tv scherm met een opgenomen video met een beeldschone gespierde dame die de oefeningen feilloos voordoet. Hoe moeilijk kan het zijn Jasper? Nou, verdomd moeilijk dus. Tering. Ik moet smokkelen met de oefeningen en kan ze niet allemaal afmaken. Ai, hier is dus nog genoeg werk aan de winkel. Op het commando “doe dit met gestrekte benen”  probeer ik uit alle macht mijn hoek van laten we zeggen 100 graden naar 180 graden te krijgen, maar dat is kansloos. Sjezus, wat ben ik een stijve hark. Moet ik me zorgen gaan maken? Gewoon doorgaan en als ik thuis kom, zie ik dat op deze bevrijdingsdag er nog mensen wel een kort programmaatje op de baan willen doen. Kijk, dat klinkt goed. Lopend naar Kristiaan, dan door naar de baan waar Arnoud al te wachten staat en dan gaat het behoorlijk plenzen. Als ik ergens een schijt (mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen) hekel heb is het een zeiknatte atletiekbaan. Dus schuilen onder de tribune dan maar. Kijk je niet op buienradar vraag je je misschien af? Jawel, maar ja. Afspraak is afspraak, weer of geen weer. Als het weer enigszins is opgehouden met hard regenen gaan we maar het schema afwerken. Helaas kan ik de mannen net niet bijhouden in de laatste 3 ronden maar ben prima tevreden met mijn tempo’s. Er komt zowaar iets van power in de benen, die ik al een flink aantal maanden gemist heb.

’s Avonds zijn de kinderen weer thuis en is het gedaan met de rust en eigenlijk voelt dat ook wel weer erg vertrouwd. Zij hoeven de volgende dag niet vroeg op, ze hebben maar liefst twee weken mei-vakantie, maar ik wel. Om 0700 zwemmen in West met Ferry, mede triatleet van de lange afstand alleen moet die wel werken (verschil moet er wezen nietwaar) en om iets voor negenen weer thuis rustig ontbijten met de rest van het gezin. Da’s wel het voordeel van ’s ochtends vroeg zwemmen: de rest van de dag heb je nog voor je en in mijn geval, de fietstraining vindt pas plaats in de avond als alle buien weg zijn, en dan kun je dus overdag nog het een en ander doen. Niet teveel natuurlijk en je moet wel voor het eten zorgen want op tijd moet er vertrokken worden op de fiets naar R-num voor een tochtje met de Gele Rijders. De Gele Rijders zijn opgericht door mede Roth-ganger  en oud-haas Sjoerd, oud hazen Gaby en Alex en een voor mij onbekende Youri. Recept is hetzelfde als elke dinsdagavond in Nijmegen: je neemt een rondje van pakweg 55 kilometer en rijdt dit altijd op hetzelfde tijdstip in de week. In Nijmegen op de dinsdagavond en dan zit je bij de Wedrenners (mis ik bijna altijd omdat dan mijn vrouw moet trainen, ook belangrijk) en in R-num doe je dat op woensdagavond en start je van het Gele Rijdersplein (of daar vlak bij dan) en in Nijmegen doe je dat vanaf de Wedren. Vanaf thuis vertrek ik over het al eerder genoemde stukje snelfietsroute maar ik rij vandaag gewoon door Elst, want dat is een stuk sneller en minder zoeken naar de juiste weg (aangezien ik die dus nog niet helemaal weet). Daar aangekomen wacht ik totdat Erik er komt en verdomd, die staat al snel voor mij neus, keurig op tijd. Erik is aan het trainen voor Alpe Duzes en kan dus wel wat training gebruiken en we gaan allebei met de C groep mee. Deze groep moet dan gemiddeld 34 per uur rijden en dat is voor mij als niet fietser toch best pittig. Vorig jaar werd ik er op de Lange Juffer (dat is een toch wel pittig stuk vals plat wat gewoon lang doorgaat voor mijn gevoel) afgereden en verdomd: ook deze keer. Ik verlies het contact met de groep en kom tot op 20 meter maar helaas. De benen ontploffen en kan het gat niet meer dicht rijden en wachten is er niet bij. Ik blijft met vier anderen achter en we rijden de laatste 12 km’s met elkaar naar de finish. Tering, nu ben ik moe. Erik oogt alsof ie nooit wat anders heeft gedaan maar geeft toe toch wel moe te zijn en Gaby rijdt altijd met de A-groep mee en had een naar eigen zeggen best redelijke dag. Geef mij die fietsbenen denk ik dan. Dan spot ik nog een dame die ook in Nijmegen woont en die met nog twee mannen naar Nijmegen rijdt en jawel: ze kennen de RijnWaal snelfietsroute helemaal. Kijk nu kan ik hem eens goed in me opnemen. Nou, niet echt. Alle drie zijn A-rijders en tering: wat fietsen ze hard terug naar huis. Op zich niet verkeerd, want dan zijn we precies voor het echt donker wordt thuis, maar sjezus. 38 op de teller op het vlakke, in het wiel tegen de wind in. Het valt me zwaar na de kleine tachtig kilometer die we daarvoor al gedaan hebben in een voor mij pittig tempo (het Gele Rijders Rondje ging in 33,6 km/u gemiddeld). Het laatste stukje over De Oversteek ben ik nog door Roel of Rogier (sorry dat ik je naam niet goed onthouden heb, ik was niet meer zo scherp) op sleeptouw genomen maar de koek was op. Goed kapot kom ik thuis en ben ik blij om onder de douche te staan en met gepaste trots kan ik mijn tijden op Strava aanschouwen maar moet er nog niet aan denken dat ik in Roth tachtig kilometer verder moet fietsen en daarna nog een marathon lopen. Waar ga ik aan beginnen straks?

Volgende ochtend word ik behoorlijk stijf wakker (qua benen dan he) en word ik onder handen genomen door fysio Peter. Als ik mijn klachten opnoem: stijve kuit rechts, stijf bovenbeen (tractuspees) en mijn gehele blessure geschiedenis noem, gaat ie aan de slag en constateert eigenlijk twee dingen: je core stabiliteit is matig (vakterm voor knudde) en je rechterenkel zit vast. Dat laatste kan hardhandig losgewrikt worden waarna ik met mijn rechterbeen ineens een stuk verder door mijn knie kan zakken. Schiet mij maar lek. Ik krijg de opdracht om goed mijn core te oefenen, ga ik doen en goed met een foamroller die Tractus pees los te weken, ga ik doen. De baantraining ’s avonds gaat niet heel soepel. Acht keer 600 meter zit erin in een tempo wat leidt tot 2.45u op de marathon maar vanavond kom ik niet verder dan 4800 meter, genoeg voor vanavond. Na het douchen gezellig taart eten ter eer en glorie van de sub 3 marathon van Kim en de 3:05 van Mirte die nog veel ergere klachten had dan ik in de voorbereiding en toch de finish gehaald, sjappoo dames. Die sub 3 gaat mij ook nog een keer lukken, maar niet dit jaar en niet in Roth. Of er moet echt een wonder gebeuren.
Volgende ochtend iets minder vermoeid maar ver van uitgerust weer om 0700 in het zwembad samen met Ferry. Vanochtend weinig ouwehoeren want Ferry moet op tijd beginnen en ik moet straks de auto gaan inpakken want we gaan een weekje met het gezin in een huisje zitten in Duitsland. Daar gaan we dan eens lekker bijkomen en dit verhaal typen. Nu alleen nog een internetverbinding zien te vinden om het te publiceren…



Het is nu maandag en voor tien euro vijftig kan ik vier dagen internetten, met 1 apparaat tegelijk. Proberen de internetverbinding te delen via de iPhone werkt niet helaas. Dus nu om en om maar de internetverbinding delen. Hoezo afhankelijk geworden van internet? De 3G verbinding heb ik hier niet, los van de datakosten. Met Vodafone is het hier terugvallen op GPRS. Da’s een snelheid waar ik tien jaar geleden heel erg blij mee geweest zou zijn, maar nu snap ik waarom dat Neelie Kroes ervoor hamert dat je in de hele EU overal snel internet moet kunnen krijgen voor het tarief wat je thuis ook betaald. Kan niet wachten totdat het zover is (en dan overal een 4G netwerk met een 4G telefoon graag). 

Qua training hier op de Hünsrück in Duitsland mogen we het wat rustiger aan doen dit weekend. Op zaterdag nog even een klein stukje gelopen in het aangrenzende stukje bos. Er zijn zelfs wandelpaden uitgezet en verdomd, het is hier heuvelachtig. Uiteraard moet er samen met de rest van de familie gezwommen worden in het Aquapark en kan ik mijn baantjes nog een beetje onderhouden in het 25mtr achtige bad. De rest van de week gaan we het wat rustiger aan doen en dan laat ik me vrijdag op de terugweg uit de auto zetten in Heerlen en ga ik terug naar huis fietsen. Dat wordt dan een mooi tochtje om de nodige kilometers te maken en dan kunnen we weer er tegenaan de komende drie weken, als we de kilometers langzaam maar zeker gaan opschroeven en de grenzen van mijn fysieke beperkingen gaan opzoeken.

 Tot volgende week!

zondag, mei 03, 2015

En ook de tweede week zit er weer op

Tijd gaat best snel soms. De tweede week zit er alweer op en ik begin me langzaam maar zeker een beetje triatleet te voelen. Alhoewel, vandaag was ik gewoon supporter van mijn lieftallige vrouw die op de atletiekbaan haar 2 rondjes 400 meter afraffelde in een tijd waar ik meer dan serieus moeite voor zou moeten doen vandaag. Mijn eerste rustdag sinds twee weken. Een klein beetje was ik daar wel aan toe, maar aan de andere kant begin ik nu te merken dat het lijf de trainingen goed begint te verteren. Hoopgevend zullen we het maar noemen want blok 2 van twee weken gaat vanaf morgen beginnen en dan gaan we het weer een beetje meer opschroeven.

De week begon met Willem-Alexanderdag: Koningsdag. Geen makkelijkere manier om mij chagrijniger te krijgen dan een overbevolkt Goffertpark met allerlei troep waar je dan doorheen moet zien te worstelen. Aangezien wij ook nog van wat zooi afmoesten liep ik dus op mijn vrije ochtend met een roze poppenwandelwagen met daarop een grote doos met allerlei spulletjes achter twee kinderen van me aan die allebei op een driewieler zaten de straat door. Op zich al vervelend maar toen mijn dochtertje van 4,5  met een rotgang het spoorbruggetje afging en ik een goeie crash tegen het hekwerk alweer voor me zag, had ik het natuurlijk alweer helemaal gehad. Gelukkig voor mij en haar stopte mijn bijdehandje net op tijd (zou het gekomen zijn door mijn woeste kreten dat ze NU moest STOPPEN?) en konden we onze spullen naast een paar bekenden (ik zal geen namen noemen) en kon het grote geld gaan verdienen, gaan starten. Tenminste voor mijn vrouw dan. Ik heb me vermaakt met het laten plassen van de kinderen, wat toch een 400meter verderop moet gebeuren tegen 50cent per kind. Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg?
Gelukkig had ik 's middags afgesproken om te gaan fietsen met onze zwemjuf, en tevens triatlete Juriena, die de wedstrijd van de dag ervoor nog even eruit moest trappen. Ze was zo vriendelijk geweest om wat overcomplete beenstukken mee te nemen, die ik gelijk maar aangetrokken heb, want zo warm was het nu ook weer niet. Het fietst toch een stukje gezelliger als je met z'n tweeën bent. Na 63 kilometers waren de benen los en moest helaas de zwemtraining geskipt worden omdat het zwembad dicht zat. Nou ja zeg.

Volgende dag uiteraard weer fietsen. Dinsdag is de lange fietsdag-dag geworden. Een route die ik ongeveer had uitgestippeld ging naar Beneden-Leeuwen, daar de brug over (Willem-Alexanderbrug, jawel), dan door naar Rhenen waar als het goed is ook een brug ligt, dan door naar Arnhem om een brug te pakken (eentje die niet te ver is) en dan terug over de Oversteek zodat we weer thuis komen. Zo gezegd zo gedaan. Als ik de rit van 93 km samenvat: wind tegen, koud. Zonnetje, lekker. Grijs en beetje druppels. Nog grijzer en tot slot hagel. Laat ik zeggen dat ik blij was dat ik vorige week nog een regenjackje gekocht had en mijn handschoenen had aangedaan.
Het stukje lopen wat ik nog gepland had, sla ik maar even over, want de kinderen moeten op tijd uit school opgehaald worden.


Trainingen blijven overslaan kan natuurlijk, dus woensdag op tijd eruit om in het zwembad te liggen, lekker stukkie zwemmen. En 's middags nog even een kort uurtje op stap met de tijdritfiets, eens kijken hoe het voelt als je je best doet op de dijk. En ik moet zeggen: het valt niet tegen. Voor het eerst boven de 30 gemiddeld en als ik maar weer een cadans en snelheidsmeter erbij koop en die monteer op de tijdritfiets dan kan ik dat onderweg ook bekijken. Ow ja, en mits ik een tijdrithelm met vizier heb natuurlijk, want als je zo voorovergebogen op je stuur hangt kijk je wel boven je zonnebril uit en dat is best irritant kan ik je verklappen. Overigens had ik geen koude voeten of armen meer want mijn bestelde armstukken en overschoenen en thermosokken waren al binnengekomen. Lekker met dit weer!

Op donderdag heb ik maar besloten om de gemiste training van het zwemmen van maandag in te halen. Nou bestaat het natuurlijk niet dat trainingen inhalen. Je bent gewoon aan het trainen en de training die je gemist hebt, heb je gewoon niet gedaan op die dag. Punt uit. Aangezien zwembad West op donderdag pas om 10:00uur voor mij geopend is, kon ik rustig uitslapen tot half acht en rustig ontbijten, beetje opruimen en dan tot mijn stomme verbazing erachter komen dat ergens tussen 1030 en 1130 het zwembad voor de helft gevuld is met bejaarden die aan het aquagymmen waren met een heuse instructeur en stampende muziek erbij. Kan zo een reclamecommercial voor een opticienketen worden. Maar goed, ik zwom rustig mijn 3 x 1100m (waarom 1100? Nou, ik weet dat het nergens op slaat, maar 11 is meer dan 10. Een beetje Spinal Tap achtig: Eleven is louder then ten. Geen idee waarover ik het heb?
Nou deze scene uit de Mockumentary This is Spinal Tap:



11 dus, en dus ook 3300 meter gezwommen, en dat had ik nog nooit gedaan in een training, dus nog maar 500m erbij en dan heb ik de Ironman distance van het zwemmen te pakken. Hoppa!
's Avonds staat er gewoon een lekker baantraining van Cifla op het programma, 5 x 1000m. Klinkt niet veel maar met het inlopen naar de baan toe en weer terug naar huis kom ik in totaal toch nog wel op 16.5 kilometer. Voorwaar niet slecht. Aan mijn hardloopvriendjes nog even trots mijn fietsarmpjes laten zien (de duidelijk zichtbare afscheiding op je gekleurde en ongekleurde deel van je bovenarm, jawel), en ja, ik ben een full time triatleet.

Zo lekker als het 's avonds ging, zo beroerd gaat het de volgende ochtend in het zwembad. Na 1500meter vind ik het wel genoeg en praat ik nog met Anand die volgende week de Ironman 70.3 op Mallorca gaat doen en met Martijn praten we over dat wel heel erg dunne meisje in het zwembad en tegenover ons in de douchen. Allebei zijn we ervan overtuigd dat ze anorexia heeft en als ik nog even op mijn eigen weegschaal thuis kijk geeft ie nog 69 kilo aan, dus geen paniek. Nog 3 kilo boven wedstrijdgewicht (doel is natuurlijk om 66.6 kilo te wegen :-), want wat er qua gewicht niet mee hoeft gesleept te worden, is mooi meegenomen. Niet dat ik me daar erg op ga richten, ik hou me aan de 3 of 4 V's: Veel, Vet, Vlees (en Vriet ;-).
Na de wekelijkse boodschappen even een stukje fietsen en dan voel ik me in het begin erg moe, maar gaandeweg komt er steeds meer schwung in en met het zonnetje wat doorbreekt kan ik genieten van de Ooij en weet ik ook weer waar Millingen ligt. Mijn lokale topografie wordt aardig opgepoetst met de ritjes van de laatste tijd.
Nog 1 training te gaan: een stukje naar huis lopen na een schoonfamiliedagje in Wunderland Kalkar. Heel even heb ik nog overwogen om het hele stuk naar huis te lopen maar laat ik nu eens verstandig doen, onderaan de Oude Kleefsebaan, net weer in Nederland word ik uit de auto gezet en loop ik terug naar huis. En verdomd, mijn lichaam begint er echt aan te wennen dat trainen. Nadat ik halverwege ben gekomen is de motor warm gedraaid en begint het toch best lekker te lopen. Maar even een paar rondjes in het Goffertpark en ik beeld me in dat ik in de laatste kilometers van de marathon ook zo moet kunnen lopen. Dat zou helemaal geweldig zijn. Nog even doortrainen zeg ik.

Voor de meeschrijvers nog even de weektotalen:15 uur en 11 minuten totale trainingstijd volgens Strava
zwemmen: 3:36u, totaal 7.4 km
fietsen:8:50u, totaal 232,4 km, 1311 hoogtemeters
lopen: 2:44u, totaal 32.7 km, 151 hoogtemeters

Tot volgende zondag voor een nieuwe update van de #RosmulderRoad2Roth2015