donderdag, december 22, 2016

Het was me het jaartje wel weer.... en volgend jaar gaan we er echt weer tegenaan!

Terwijl de top2000 lijstjes me om de oren vliegen (Can i play with madness komt nu uit mijn speakers, hoe toepasselijk), wordt het toch maar eens hoogste tijd om de afgelopen maanden, om niet te zeggen jaar, maar eens samen te vatten.

In mijn eerste jaar als jongere oudere heb ik voor het eerst 2 marathons in een jaar gelopen en ook maar meteen 2 echte klassiekers: Boston en New York City.

Waar Boston in het teken stond voor mezelf om weer terug te keren naar die fantastische marathon, maar tegelijkertijd ook beruchte plek. Een plek waar ik stiekem toch iets meer in mijn achterhoofd mee heb gelopen de afgelopen jaren dan ik zelf door had. Een plek ook waar ik weer mezelf terugvond als marathonloper na de ellende genaamd longembolie, trombosebeen-patiƫnt.
Wel erg blij dat ik Boston dit jaar gedaan heb. Blijkbaar had ik toch nodig om er weer te zijn en alles nog eens dunnetjes over te doen zodat ik er nu met een gerust hart en goed gevoel van kan weggaan en zeggen: ja, het is goed zo. Schitterende marathon, geweldige sfeer, gekke Amerikanen, geen ellende na een bomaanslag, ook wel lekker. Dat er nu snipers on the rooftop waren en het finish gebied afgezet was met dumptrucks nemen we dan graag op de koop toe. Zeldzaam veel spierpijn de dagen erna maar dat nemen we graag op de koop toe.
Misschien keer ik er ooit nog wel eens terug, never say never.

Hoe anders was het in New York City? De stad die we na de Boston Marathon 2013 ook bezocht hadden en waar ik het gevoel kreeg, dat dit gewoon te groot was voor mij.
Te massaal, te druk, te bizar. Gotham City, maar dan in het echt.
Tegelijkertijd ook te indrukwekkend, het memorial van 9/11.

Nee, dit keer was het goed, echt goed.
Spannend, omdat mijn vrouw voor het eerst de marathon ging lopen en haar knie niet echt had meegewerkt in de voorbereiding. En ik zou bij haar blijven, van begin tot eind. Wat er ook gebeurd. En verdomd, er gebeurde iets moois, iets bovenverwachting: Geen centje pijn (bijna dan, 2 paracetamols erin en gaan), gewoon kunnen doorlopen en niet bij de 30 de pijn beginnen te voelen van de afstand en de vermoeidheid, nee gewoon doorgaan. Ik ook, met stijgende verbazing mijn ega gaande slaand. Mijl na mijl bleef ze maar doorlopen. Iets langzamer dan in het begin, maar het parkoers ging ook iets meer omhoog dus netto gezien gingen we fantastisch.
We draaien Central Park in en weten: we gaan het redden en hoe! Stiekem was een tijd onder de 3:45 het doel, want de vrouwe had van te voren al gezegd: volgende keer wil ik bij een marathon wel een keer helemaal goed getraind aan de start staan. En sneller dan 3:45 levert een geheide startplek op in Chicago (voor vrouwen dan he, mannen 3:15, verschil moet er zijn). En het lukte: makkelijk, ruim! Geen centje pijn. Nou ja, bijna dan. Kijk naar deze foto: Op de finish: die ziet er toch veel te fris nog uit?!



Nee, die finish halen in 3:38.03 voor mij en 3:38.04 voor haar (ik was bij de start nog even in gepsrek met een Nederlandse dame naast me die wel of niet haar trui op de Verrazanno brug aan wilde houden: ik zei van niet, uiteraard deed ze het wel) die staat.
Mijn vrouw merkte nog op dat dit mijn snelste marathon op Amerikaanse bodem was. Verdomd. Dat klopt. In Boston liep ik mezelf twee keer helemaal naar de kloten en door de kramp kwam ik tot 3:54 in 2013 en 3:48 dit jaar. Parkoersen zijn niet te vergelijken, weersomstandigheden ook niet, maar dan toch. Heerlijk gelopen deze NYC marathon. Fantastisch weer gehad, publiek geweldig langs de kanten en nog nooit zo makkelijk een marathon gelopen. Nee echt niet. Ik had zelfs het gevoel dat ik nog wel even door had gekund.

In totaal heb ik nu 7 losse marathons gelopen: Amsterdam 2004, Eindhoven 2011, Rotterdam 2012, Boston 2013, Berlijn, Boston 2016 en New York City 2016 (tijdens Challenge Roth moest ik ook een marathon lopen maar die laat ik maar wijselijk buiten beschouwing): allemaal binnen de 4 uur.
En dat moet ook sneller kunnen.
Meen je dat nou Jasper?
Ja, dat meen ik.
Serieus?


You should go your own way

En voor 2017 heb ik nog een keer een doel in mijn loopleven: de marathon van Chicago, in minder dan 3 uur.
Simpel.
En dus gaan we keuzes maken, uiteraard gewoon met al mijn triatlon en hardloopvrienden om me heen, maar wel met mijn eigen keuzes. Gewoon er nog een keer vol voor gaan. Mijn lijf vind het weer goed, mijn geest is er weer klaar voor. Nou ja, soort van dan. Als jongere oudere is mijn geest minder fris en fruitig dan vroeger. Misschien wel een voordeel op de lange afstand. Nieuwe dingen gaan we proberen, andere trainingsgroep op de donderdag, niet omdat het moet of misschien ook wel. Billat training. Gaan we ook doen. Die VO2max weer eens opschroeven. Zou dat PR op de halve marathon ook nog eens verbeterd kunnen worden? Het staat al zo lang, net als die andere PR's.
Kijk, die PRs op alles tot en met 15km ga ik denk ik nooit meer verbeteren.
4:25.9 op de 1500m, 9:31.26 op de 3000m en 16:53.07 op de 5000m op de baan: ze gaan voor altijd in de boeken is mijn donkerbruine vermoeden. Die 10km op de weg, 35:48, tja. Dat is eigenlijk ook wel te hoog gegrepen ben ik bang, om van die 55:10 op de 15km maar te zwijgen (afgelopen 9 december 15 jaar geleden gelopen, mooiste dag van me leven, te meer ook omdat ik 's avonds echt een relatie begon met de vrouw nu nog steeds naast me ligt 's nachts....).
Maar die halve en hele marathon, daar moet nog iets van af kunnen. 1:24.48 op de halve, tijdens de CPC loop in 2002. Knetter chagrijnig na afloop, want het kon nog veel harder maar kreeg een hongerklop op de laatste kilometers. Allemaal omdat de start 20 minuten vertraagd was omdat ze het parkoers niet verkeersvrij kregen. Prutsers waren het! (Mezelf beloofd nooit meer aan de start te verschijnen daar en tot nu toe lukt dat prima).
Maar ja, sneller dan toen heb ik nooit meer gelopen en dat knaagt. Een beetje.
En die 3:09.17 op de marathon, die moet toch nog wel een stukje sneller kunnen. Liefst 9 minuten en 18 seconden sneller....

Chicago: #break3

Iets meer dan 14 kilometer per uur. 4 minuut 15 per kilometer.
Hoe moeilijk kan het zijn?
Nou, om te beginnen, moet eerst die balans terug in mijn benen. Op de een of andere is mijn rechterbeen een stuk minder gespierd dan links. En dat is niet handig want dat lijkt toch wel de oorzaak van de verschillende knie en kuitklachten die ik de afgelopen jaren heb gehad.
Dus doe ik nu braaf 2x in de week mijn oefeningetjes en doe we extra setjes voor het rechterbeen. Ben erg benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Al met al heb ik nu al wel een wedstrijdplanning in mijn hoofd:
halve marathon bij de Stevensloop, de kwart triatlon van Gendt, de middenafstand bij de triatlon Didam en dan doortrainen voor de Chicago marathon op 8 oktober.
Dat moet dan de apotheose worden van mijn eigen Break3 project.
En met een schuin oog hou ik dat andere Break-project in de gaten. Misschien steek ik er nog iets van op :-)


Op een sportief 2017, proost!


vrijdag, oktober 28, 2016

The Final Countdown

Vrijdagmiddag, kids nog logeren bij oma, even alleen thuis achter de laptop. Hoogste tijd om even alles van de afgelopen tijd van me af schrijven.
Want het ging de afgelopen periode niet zoals ik het me 2 maanden geleden had voorgenomen.
Doel van de marathon van New York City is om De Vrouwe over de finish te krijgen. Misschien nog even uitleggen hoe dat eigenlijk zo kwam.
Nou, we waren in 2013 vanuit Boston via Providence komen rijden naar NYC. De marathonbombing nog vers in ons geheugen. We kwamen op een maandag namiddag aan, ergens bij JFK de auto inleveren en dan met de airtrain naar ons hotel in Long Island City. Daarna een paar dagen de stad verkennen. Zo gezegd zo gedaan.
En ergens op Staten Island (en ja, inderdaad afgeleid van de Staten Generaal in die goede oude VOC tijd, kan me nog goed herinneren), daar gekomen door de Ferry vanaf Zuid Manhattan, liepen we dan. Er ergens daar terwijl ik wees op de brug daar in de verte, de Verrazano-Narrows brug, vertelde ik natuurlijk dat ik hier ook ooit de marathon wilde lopen. En De Vrouwe, twijfelde nog een beetje maar sprak de woorden: als jij hier ooit ga lopen dan ga ik ook met je mee om hem te lopen.
Kijk! Bam. Shake on it, die afspraak staat.
En nu, 3,5 jaar later is het bijna zover. (als ik dit verhaal vertel en mijn eega staat naast me krijg je een totaal andere versie te horen maar weet alvast dat dit de echte versie is...).

TIBS or ITBS

De voorbereiding ging eigenlijk super goed. Af en toe konden we zelfs samen trainen op zaterdagochtend terwijl alle drie de kids voor C aan het doorgaan waren. Maar toen ineens kreeg De Vrouwe een klein beetje pijn in de knie.
Ai.
Klein beetje pijn in de marathon voorbereiding hoort erbij. No pain, no gain. Maar dit begon echt vervelend te worden. Weekje rustig aan, werd weekjes rustig aan en bovenal, go see the doctor.
Nou ja, fysio dan. En jawel, de klassieker: ITBS (IlioTibial Band Syndrome), oftewel de lopers knie.
Net teveel gedaan, net teveel km's gelopen of gewoon domme pech of simpelweg geen lijf wat helemaal 100% in balans is. Iedereen die ik zo'n beetje ken heeft er wel eens mee te maken gehad en ja, in een marathon voorbereiding is het gewoon ouderwets kilo utreg tango (laatst een paar collega's die geen idee hadden waar die uitdrukking vandaan kwam...als jij er ook zo een bent, steek even je hand op).

Dus oefeningen doen. Heel veel oefeningen doen want in je kontspieren zit de oplossing. Daar moet alles sterk zijn om samen met je heup spieren en pezen weer alles goed te laten functioneren.
Dus begon de race tegen de klok.
Ikzelf was ook traditie getrouw niet helemaal ongeschonden in deze trainingsperiode. In mijn jeugdige overmoed ging ik eind juni met IronMan Ferry mee voor een duurloopje van laten we zeggen 12 km. Maar toen ik na 23 km terug was op de baan, voelde ik toch wat vaags in de rechterenkel/achilles/kuit gebied. Zal wel door de nieuwe schoenen komen (voor het eerst sinds jaren loop ik naast mijn vertrouwde Saucony's ook op New Balance). Maar niets is waarschijnlijk minder waar. Die enkelflexabiliteit is gewoon ruk daar rechts. Links is iets beters maar ook niet om over naar huis te schrijven. Tel daar mijn traditionele ik-krijg-bijna-een-lopersknie-rechts-maar-kan-hem-net-onder-controle-houden fase en je snapt dat we kind aan huis bij de fysio zijn geworden. Bij allebei een dry-needle naald erin en goed rekken en oefeningen doen en nog meer oefeningen doen en langzaam aan daalt het stof neer en kunnen we hoopvoller richting NYC gaan kijken. Finishen is natuurlijk nog steeds het doel,

the only failure is not to try.

Lasso de Yasso

Gisteravond nog een laatste training samen gedaan, 4 x 800 in Yasso tempo.
Meneer Yasso is een Amerikaanse hardloper en redacteur die op het simpele idee kwam dat als je een marathon in zeg 3 uur wilt lopen, je dan een serie van 800tjes moet kunnen lopen in 3 minuten.
Wil je onder de 4 uur dan moet je de 800tjes lopen in 4 minuten met ook 4 min herstel tussendoor.
Gisteravond deden we 3:45.
Waarom 3:45 Jasper?
Nou, laat ik nu het plan hebben opgevat om volgend jaar, ja je moet een lange termijnplanning hebben, het doel hebben om in Chicago te willen gaan lopen en laat nou net die knakkers de inschrijfprocedure aangepast hebben en als vrouw kom je automatisch binnen als je....inderdaad 3:45 kan lopen op een marathon.
Als man moet je overigens sneller dan 3:15 hebben gelopen in de afgelopen 2 jaar en dat heb ik niet, dus het wordt meedoen met de loting en of via een reisorganisatie voor 500 euri's een startbewijs kopen (normale kosten 220 $).
Natuurlijk is dit bij voorbaat vrij kansloos om zo'n prestatie te verwachten van je vrouwe en dat weten we zelf ook wel maar toch ergens stiekem knaagt het wel een heeeeel klein beetje. Dit zou toch moeten lukken?
Kijk, onder de 5 uur, dat lukt je altijd wel met wandelen erbij, onder de 4 uur wordt al wat lastiger (elke kilometer in 5:41 of sneller) en 3:45, dan moet je dus elke kilometer in 5:19 lopen.
De halve in 1:52.10, de 10km in 53:10.
Hmm, ik had in Boston dit jaar een bandje laten maken met als eindtijd...inderdaad 3:45.00.

Let's start packing

Met nog net iets minder dan een week te gaan voordat we vanaf Schiphol de oceaan over gaan steken wordt het tijd om alvast na te gaan denken wat ik in mijn koffer ga stoppen. Ga ik uberhaupt een koffer meenemen of toch maar gewoon een sporttas? We gaan maar 5 dagen. Belangrijkste items in de handbagage (loopschoenen en looptenue. Wat voor weer wordt het? Korte of lange mouwen of toch singlet?). Antikramp pillen die we in Boston nog in onze hand gedrukt kregen niet vergeten, pleisters, altijd handig om je tepels af te plakken (sad but true), anti-schuurplekken tube en paspoort en inschrijfbewijs en je inlog van de New York Road Runners, de organiserende organisatie.
Hotel is gelukkig dichtbij de finish aan de zuidkant van Central Park dus we hoeven niet al te ver na de finish te lopen alhoewel je bagage ophalenstand wel een mijl na de finish ligt...dat gaat pijn doen.
En ja, iedereen kan ons volgen. Kwestie van de NYC Marathon app installeren of op de site kijken tijdens raceday. En dan maar hopen dat de tijdwaarneming het doet.
Overigens starten we in de tweede startwave en dan startvak A en dan groen.
Had ik al gezegd dat er veel mensen mee doen? Echt als in serieus heel veel? 50.000 plus (een aantal mensen gaat natuurlijk altijd afhaken voor de start maar om je een beeld te geven: vorig jaar kwamen er 50.235 aan de start en kwamen er 49.595 over de finish.
Da's toch een Arena of Kuip vol met lopers.
En die moet je dus wel geleidelijk over het parkoers uitstorten. En ow ja, het is een dubbeldeks brug, dus we starten boven of onder. Als ik het goed zie starten we nu onder, we gaan het zien.
We gaan het meemaken.


Tevens ook een mooie gelegenheid om mijn nieuwe Garmin te testen. Mijn oude vertrouwde Fenix 2 is ermee opgehouden en dan heb ik het na een week of twee wel gehad. Ik moet gewoon een nieuwe hebben. En dat is de 735XT geworden. Hartslagmeting op de pols, uberblits natuurlijk. Geen band meer om je lijf, heerlijk. Zwemmeters kunnen er ook weer mee geklokt worden, de pauze goed in beeld (confronterend) en zelfs een What'sAppje of Facebook notificatie geeft ie weer (als je telefoon in de buurt is, dat wel natuurlijk.

Begin er zin in te krijgen.


donderdag, september 01, 2016

Op naar New York City Marathon

Het is 1 september.
Nog weinig schrijfinspiratie maar het is wel weer tijd voor een nieuwe weg ergens naar toe.
En wel naar een prachtig doel, al zeg ik het zelf: New York.

6 november dit jaar. Samen met een dikke 50.000+ lopers door de straten van Staten Island, Brooklyn, Queens, Bronx en Manhattan lopen.. World Marathon Major nummer drie voor ondergetekende. Hoogste tijd om te gaan trainen.
Nog 2 maanden te gaan.
Het schema staat weer online: rosmulder.nl/marathon


zondag, juni 26, 2016

Triatlon Gendt!

Good 2 B Back!


Mogen we dat zeggen? Ja dat mogen we zeggen.
Zoals mede-Roth ganger, chauffeur, haptonoom in spe, als ik zou worden betaald per woord, zou ik miljonair zijn, Henk vanmiddag al tegen me zei:
Besef je wel hoe veel geluk je hebt gehad en hoe knap het is dat je hier (hier was dan op het grasveldje naast en na de finish van de (kwart)- Triatlon Gendt.
Nou, nu je het zegt. Ja!

Het was goed om weer in Gendt aanwezig te zijn. Alweer een jaar geleden zat ik midden in de voorbereiding voor die hele triatlon in Roth en zou Gendt een mooie oefening tussendoor worden. Knallen met zwemmen en fietsen en dan lopen zouden we wel zien want ik had een beetje last van mijn been/voet/enkel rechts...
Achteraf was dat allemaal het begin van de ellende genaamd DVT en longembolie maar dat wist ik toen niet. Nu wel. 
En verdomd: ik ben blij. Eigenlijk toch wel ja.
Het weer werkte voor geen meter meer, ik heb mijn tijdritfiets met die mooie nieuwe velgen nog nooit zo smerig gezien. Ik dacht tijdens het zwemmen: he, mijn bril is wel erg beslagen als ik naar de overkant probeer te kijken, maar nee, dat was het opspattende water die een mist creƫrde...
Maar we kunnen het nog wel een beetje. Zwemmen ging best beroerd in het begin. Met mijn stomme kop vergeten mijn Salbutamol in te nemen (ja, dat stond ooit op de dopinglijst, schijnt er weer vanaf te zijn maar mensen met longen als die van mij, helpt dat wel om ze wat meer te laten ontspannen) dus het begin van het zwemmen zat ik naar lucht te happen en kon ik niet in mijn slag komen. Later ging dat een stuk beter en dat moest ook want doordat ik de massa probeerde te ontwijken zwom ik in plaats van de strakke 1000meter maar liefst 266 meter om volgens mijn Garmin...niet echt handig maar goed.
Water uit en op de fiets!

Dat ging beroerd. De regen kwam de eerste ronde met bakken uit de lucht zetten. Nou ben ik geen held op de fiets in de regen door de bochten dus dat ging rustig aan. Tikkie fris was het wel. Gelukkig stopte het met regenen in de tweede ronde en kon ik langzaam maar zeker een ritme krijgen wat ergens op leek. Ik zag niet goed hoe snel ik reed, want de druppels op mijn helm bleven keurig in de wegzitten maar doortrappen lukte nog wel een beetje.
Nu ik de analyse thuis voor mijn neus heb staan valt me op dat ik zelfs steeds harder ben gaan fietsen (je moest 4 rondjes van 10km en die gingen in 18:18, 18:17, 18:04 en 18:01). Net als in de formule 1 als de baan opdroogt zullen we maar zeggen dan.
Wel irritant was dat sommige mensen niet snappen dat je niet mag stayeren. In de laatste ronde zat er een knakker in mijn wiel die 3 km van me profiteerde, vervolgens naast me kwam rijden en zei: wat een wind he en daarna weer door mij werd voorbij gereden...tja. Losers heb je overal!

Dan weer lopen, traditioneel mijn sterkste onderdeel en vanaf de fiets het loopparkoers op: damn, dat viel weer tegen. Vierkante benen en maar even in het spoor hangen van de tweede dame, die dan al 2,5 km voor me liep (ook hier vier rondjes, van 2,5km dus 10km in totaal).
Dan er snel, nou ja snel, voorbij en dan de rest proberen in te halen. Die tweede dame werd overigens keihard aangemoedigd door een andere dame, die ik dan toevallig ook ken maar daar kon dus geen aanmoediging vanaf dus maar even geroepen: he, en ik dan? En daarna deed ze het spontaan wel. Ik zal verder geen namen noemen ;-)

Dat inhalen lukte best aardig gezien mijn doorkomstentijden en posities: (waarschuwing, hier komen wat cijfertjes):
Na het zwemmen in 18:59 lag ik 81ste, met het wisselen verloor ik nog een paar plaatsen en lag ik 90ste, na het fietsen (in de 137ste tijd van 1:14.21) lag ik 116de, na het wisselen (wat ging in de 77ste tijd van 1:25) mocht er gelopen worden, wat lukt in de 35ste looptijd van de dag, 42:45, eindtijd: 2:20.00. Dat leidde tot een 76ste plaats overall, oftewel 40 plekken ingehaald met lopen. 
Lekker! Uitroepteken.

Daar hoort wel een rocknummertje bij,



Eens kijken of we nog wat wedstrijdjes kunnen gaan doen de komende maanden.
In ieder geval: good 2 B Back.
Dus:

Don't stop believin

vrijdag, april 08, 2016

Back2Boston part 5: Hail Mary

So many people have come and gone
Their faces fade as the years go by
Yet I still recall as I wander on
as clear as the sun in the summer sky


Tja, wat moet je doen als je nog een kleine 2 weken voor de Boston Marathon staat en je kuit is nog steeds niet lekker?
Dan probeer je alles nog: je gaat fietsen (gelijk maar 100km zodat je denkt dat je nog enigzins een trainingseffect denkt te behalen), je gaat weer naar de sportschool want die core oefeningen schijnen toch wel erg belangrijk te zijn en tot slot stap je bij de fysio naar binnen en komt er als antwoord: dry-needling.
Wat zegt u? Dry-needel ding? Ook wel bekend als Myofascial Trigger Point Dry Needling.
Oftewel een naald, precies in je spier zetten, de boel even aan het tintelen brengen en dan over een paar dagen moet het weg zijn, dat verkrampte gevoel in mijn kuit.

Geen idee of het echt gaat werken, maar het is misschien wel mijn laatste redmiddel, mijn hail mary pass. Ik hoop van harte dat het nog goed genoeg komt om in Boston enigszins lekker te lopen.
Binnen de 6 uur moet je over de finish komen om in de officiƫle uitslagen te komen. Op voorhand zou je zeggen dat dat moet lukken, maar om nu 6 uur lang met pijn in je kuit te moeten wandelen...daar kijken we dan niet naar uit.

Kortom: zondagavond nog even een korte hardloopsessie of het geholpen heeft nadat we overdag natuurlijk in Rotterdam genieten van de marathon.

Voorbereiding

Over minder dan een week gaan we vliegen. Bijna kunnen de koffers al ingepakt worden. De eerste echte dollars heb ik gekregen voor mijn 40ste verjaardag, waarvoor nogmaals dank, dus aan contant geld hoef ik nu even niet te denken. Creditcard niet vergeten mee te nemen. Ow ja, pinnen buiten de EU moet ik aanzetten. Fuck, waar doe je dat ook al weer? Ah, gevonden op de website. Mooi man, websites.

2013 start met de gele tasjes
Na de editie van 2013, de 117de uitgave waar ik dus ook was en waardoor de Boston Marathon ook ineens wereldberoemd werd buiten de hardloperswereld is er het nodig veranderd. Safety first en dat gaat dan ook in het kwadraat op z'n Amerikaans. Waar we de vorige keer dus met je gele tasje en kleren in de bus stapte, in Hopkinton je kleren uitdeed (en je race teneu nog wel aanhield natuurlijk), in hetzelfde tasje stopte en dat tasje afgaf in de bus waarmee je gekomen was en na afloop je bij de bus je tasje met kleren weer ophaalde is het nu aangepast.
Allereerst is er nu deze tas:

Lekker doorzichtig! Cool.

Je moet je spullen dus vooraf afgeven bij de Gear Check, in je kleren die je nog even warmhouden tot aan de start ga je dan wandelend naar de bus toe. Bij de start gooi je dus je kleren uit en die zie je nooit meer terug en worden aan een goed doel gegeven.
En dan moet je nog wel even aan de volgende dingen allemaal denken, moet ik dus die verdomde inches weer gaan omrekenen naar centimeters (schuld van de StoneCutters) en moet ik mijn halve liter cola flesjes weer gaan omrekenen naar Gallons en Fluid Oz, maar dan gaat het allemaal goedkomen. Dan nog deze pagina even uit mijn hoofd leren maar dan werken we langzaamaan toe naar het echte Boston Marathon gevoel.

Dus daarom: Boston  More than a feeling
Weten jullie gelijk welke song ik in mijn hoofd heb als ik onderweg ben naar de finish.





zondag, maart 20, 2016

Back2Boston part 4: De Week van de Frustratie

Het is zondagavond en ik moet zeggen dat de uitslag van De Kraker van vanmiddag wel precies past in het rijtje van de rest van de activiteiten van de week.
In een week waarin ik gehoopt had dat ik weer aan het lopen zou kunnen geraken ging het eigenlijk weer opnieuw mis. Eerst maar terug naar de maandag.
Die begon eigenlijk met goed nieuws van de longarts.
Ik moest eerst twee keer blazen voor gevorderden in een apparaat wat helium en koolmonoxide vermengt en dan krijg je daar een paar mooie getallen uit. Enige wat ik nog precies onthouden heb, is dat ik de vorige keer 77 had, dat was eigenlijk maar net voldoende (het moest boven de 75 komen) maar nu zit ik op 89. Kijk dat lijkt er al meer op. Ooit heb ik 114 gemeten dus we hebben nog even te gaan (mocht dat er ooit nog inzitten, is natuurlijk weer een tweede). Redelijk tevreden kan ik naar huis.


Maandagavond is altijd zwemavond, en deze avond was niet anders. Nou ja, wel een beetje anders. Onze vaste oppas kon niet, dus ik mocht weer eens ouderwets zonder vrouw naar zwembad West de metertjes gaan maken. Dat ging eigenlijk best wel lekker. Elke maandagavond met een klein groepje liggen we daar onze metertjes te maken in het toch wel frisse chloorwater en het valt me niet tegen vanavond. Als zelfverklaarde zwemleraar mag ik de schema's maken en vanavond vond ik een piramide van 50-100-150-200-250-300-250-200-150-100-50 wel een goed idee en dat ging ook best wel lekker. So far, so good.


Aangezien dinsdag en woensdag, net als de maandag, de wekker om 0600 gaat heb ik op dinsdag een rustdag. Komt even goed uit want vanavond mag PSV eindelijk weer een echte wedstrijd spelen. Het was dan natuurlijk al een slecht voorteken dat mijn tweede decoder er ineens mee opgehouden was. Volgens de Horizon box was de periode ineens verlopen. Rare foutmelding natuurlijk, want de decoder was al een paar maanden gekoppeld. Niks big hscreen, maar gewoon in de woonkamer op een 32 inch hd ready scherm. Het was afzien en dan moesten de penalties nog komen!


Anyways, woensdag maar weer losfietsen in dezelfde kelder waar na 4 pogingen toch eindelijk weer werkend beeld op het grote scherm. De wedstrijd Barcelona - Arsenal was eigenlijk ook om te janken, dus snel door naar donderdag. Eindelijk mag ik weer lopen. Voorzichtigheid troef, dus niet naar de baan toe hardlopen maar lekker met de auto en dan het bos in om in te lopen. Het is eindelijk weer licht genoeg en het lopen gaat eigenlijk best lekker. De gehele tijd zit ik wel in mijn gedachten bij die kuit. Voel ik hem nu wel of voel ik hem nu niet? Ik besluit wat rustige 200tjes te doen op de baan met 200 meter pauze. De eerste gaan in iets meer dan 50 seconden, daarna gaat het heel ietjes sneller in 48 en dan bij de 6de voel ik de linkerkuit weer strak trekken. Godverdegodver. Gelijk stoppen met de training en maar direct aftaaien naar huis. Geblesseerd zijn is niet een van mijn gemoedstoestandbevorderende elementen zullen we maar zeggen. Thuis het bad aan en daarna met een icepack op de bank liggen.
Volgende ochtend is dan eigenlijk altijd wel een beetje spannend. Sta je op met pijn, dan weet je dat je de zak bent. Valt het mee, dan heb je een klein beetje geluk. Het laatste lijkt het geval te zijn. Dat valt dan nog een beetje mee. In het zwembad merk ik ook verdomd weinig van die kuit, da's dan ook weer meegenomen en de 3x1000m in het zwembad kan ik best goed afmaken en het tempo was ook nog prima. Zo slecht is het lijf dus niet.

Dan 's middags de afspraak bij de man met de gouden handen, die vermoedelijk ook wel een reincarnatie van een middeleeuwse martelpraktijkuitoefendpersoon. Wat een pijn kunnen een paar handen op je uitoefenen en verdomd, ik moet er nog voor betalen ook...Maar goed, hij lijkt wel precies de zere plek in de kuit te kunnen bereiken. Ergens diep in de Soleus als ik het goed onthouden heb. Doe maar rustig aan van het weekend want ik heb hem goed onder handen genomen.
Dat heb ik gemerkt ja dus maar eens luisteren. Hele weekend niks doen. Nou ja, niks doen. Qua lopen en fietsen en zwemmen dan. Ik sta wel gewoon in de tuin tegels te sjouwen, gras af te steken en de hogedrukreiniger los te laten op de stenen en schutting. Ik word er gewoon moe van en heb spierpijn in mijn handen. Niks gewend.

En als we dan op zondagavond de vaste PSV app in de gaten houden dan worden we daar ook niet echt vrolijk van. Net zo vrolijk als het simpele hulpverzoekje van de buurman om even naar de laptop van de buurvrouw te kijken want iets met de mail doet het niet. Ik ben natuurlijk niet te beroerd aangezien ik gisteren de hogedrukreiniger heb mogen gebruiken maar na 1,5 uur googlen en allemaal niet werkende oplossingen behalve dan de oplossing, maak een nieuwe gebruikersaccount aan en kopieer de boel, wat natuurlijk niet een echte oplossing was maar wel tot het gewenste resultaat leidde kon er tot slot ook nog wel bij dat een kleine stoeipartij met mijn zoontje uitliep op een mooie ontwijkende actie van zoonlief, nou ja. Mooi. Hij ontweek mij wel, alleen de tafel niet en die kwam dus hard in aanraking met zijn voortand. Nog een mazzeltje dat hij er net 1 gewisseld had en dat die grotemensentand nog niet heel erg doorgebroken is. Het bloed en de tranen zijn er niet minder om.
Wat een schijtweek.

Vanaf nu kan het eigenlijk alleen nog maar beter gaan in de laatste week voor mijn 40ste verjaardag en nog 4 weken tot aan Boston.
Amen.

zondag, maart 13, 2016

Back2Boston part 3: Kink in de Kuit

En het ging zo lekker. 

Al weer 32 km op een lange duurloop, ben er bijna qua training. Maar toen ging het mis. Kinderen allemaal ziek, ikzelf ook verre van lekker maar ook weer niet dat ik dacht ik kruip onder de wol. Uiteraard in het weekend voelde ik me het slechts. Dus geen looptraining gedaan en toen ineens op zaterdagochtend bij de vertrouwde zwemlesduurloop komt de pijn in de linkerkuit weer terug.

Krijg nou wat? Precies de pijn waar ik de hele maand november last van had en die me de 7evenheuvelenloop kostte, precies die pijn is weer terug op bijna hetzelfde punt als begin november toen het mis ging. Niks doorlopen nu, direct stoppen en terugsjokken naar de auto en sauna waar de jongste dus zwemles heeft op zaterdagochtend en vrolijk als altijd aankomt druppelen om half elf.
Daar gaan de trainingen schiet er door mijn hoofd, Boston is nog precies ver genoeg om wel fit aan de start te kunnen verschijnen, maar zeker niet optimaal wedstrijdfit zal dat gaan worden. Crap.

Ik maak een klein sprongetje in de tijd: twee weken later, vandaag dus, is de Stevensloop net geweeest en die heb ik dus aan mij voorbij moeten laten gaan. Tis niet anders, maar toch voelt het wel kloten balen, want ik had graag geweten hoe mijn vorm er nu voorstaat.
Morgen mag ik naar de longarts weer een testje doen om te zien of mijn longen weer op peil zijn van voor de longembolie, zal wel lekker zijn natuurlijk en dan zou ik ook zo'n graadmeter voor mijn benen willen hebben. Zou een tijd van 3 uur 15 reƫel zijn in Boston? Voorheen dacht ik van wel, maar nu moet ik eigenlijk gewoon blij zijn als ik de finish haal zonder al te veel kleerscheuren. Niet zoals de vorige keer, toen ik op 32 met kramp langs de kant stond. Ik kan je vertellen: dat is echt megapijnlijk. Mensen die langs de kant staan om je aan te moedigen terwijl je naar je bovenbeen staart en ziet dat ie compleet is aangespannen en je maar afvraagt hoe je die in godsnaam weer los krijgt. Ow ja, rekken dan maar. Dat doet pijn, Dat doet pijn, Dat doet pijn, Dat doet pijn, he, de kramp is er nu voor even uit. Ok doorlopen.
Dat gevoel, wil ik dus niet meer meemaken in Boston en daarvoor heb ik nog 3 trainingen van zo'n 35 km nodig. Waarom 35? Nou, met zo'n 11,9/11,7 km/u per uur rustige duurloop tempo, loop je in 3 uur zo'n beetje deze afstand. En als ik dat 3x gedaan heb, dan ben ik er klaar voor om de marathonafstand aan te kunnen. Nou ja, aan te kunnen. Het is maar hoe je het bekijkt en hoe je de wedstrijd ingaat. Rustig beginnen helpt enorm, geduldig zijn wordt erg beloond op een marathon dus dat moet goed in mijn oren geknoopt worden alleen is dat erg lastig in Boston aangezien de eerste 5 km's goed naar beneden gaat en de heuvels pas echt tussen de 20 en 32 km komen.

Ondertussen

En als dus de Stevensloop is, sta je als pakezel langs de kant van de weg om de spullen van de oudste twee bij je te houden en als toetje krijg je de tas van vrouwlief ook nog in je handen gedrukt als zij zich gaat opmaken voor de 5K.
Als ouder probeer je natuurlijk het goede voorbeeld te geven en je kinderen aan te moedigen iets aan sport te doen, bij voorkeur natuurlijk triatlon danwel atletiek, zwemmen of fietsen in losse onderdelen is ook toegestaan. Judo zitten ze al op, zodat ze ook leren om te vallen en weer op te staan. En af en toe levert dat nog mooie plaatjes op als de oudste even op de foto gaat met topatlete Sifan Hassan bij de NK indoor atletiek.
(c) Erik van Leeuwen
Ik ben benieuwd of ik in Boston ook nog met een paar toppers op de foto mag....

En nu?

Het is nu nog 5 weken en 1 dag tot de Boston Marathon, die altijd op maandag wordt gehouden op Patriots day. Dat betekent dat er nog 4 weken getraind kan worden, de laatste week staat toch in het teken van taperen, steeds minder doen, fitter worden en in zo goed mogelijk vorm aan de start staan. In die 4 weken moeten we dus 3x een duurloop doen van 35km, en laten we niet te gek doen, dus komende week gaan we laten we zeggen tot de 25km. Dan zou het allemaal moeten passen, zou je zeggen. Of niet natuurlijk. Maar dat zien we dan wel weer.
Ik zeg maar zo tegen mezelf: 
Een marathon is maar het laatste onderdeel van een triatlon, dus hoe erg kan het zijn?

Om nog even terug te komen op de reis naar Boston en de prijzen die airlines ervoor rekenen. Daar waren jullie natuurlijk wel benieuwd naar. Ineens was daar eind februari de aanbieding waarop we zaten te wachten en kunnen we nu met inruil van extra airmiles, voor slechts 613 euro en nog wat reserveringskosten per persoon naar Boston vliegen, direct vanaf Schiphol. En dat is dus 200 euro per ticket goedkoper dan een weekje daarvoor.
Geen idee hoe het kan, maar ik profiteer er maar van.

Dus vanaf nu:

geen excuses meer, volle bak trainen, het snoepen laten, want we wegen nog steeds boven de 70 kilo (laat staan dat we het gewenste wedstrijdgewicht van 66,6 kilo hebben bereikt) en aftellen naar Boston en naar de laatste dagen als dertiger. Ook dat gaat ongetwijfeld een klein beetje pijn doen. Gelukkig zijn de grijze haren nog ver weg (als ik op mijn vader lijk tenminste). Dus als je zin hebt om mee te trainen de komende weken, vraag het me! Je hebt mijn nummer.

Tot volgende week!

zondag, februari 21, 2016

Back2Boston part 2: van die dingen

Hier ga ik dus een blogpost over schrijven

Het is iets over negenen, zondagochtend. Samen met Alan lopen we over de Wylerbaan van Groesbeek richting Wyler, verrassend, en de natte sneeuw, lichte hagel komt naar beneden en de wind maakt het een en ander nog net iets frisser. Zo'n beetje hier besluit ik al:
Ik ga over deze duurloop alleen al, een blog schrijven
We zijn nu iets meer dan een uur onderweg en nog niet eens halverwege. De wekker stond om 0645 en dat is voor een doordeweekse dag misschien een prima tijd, uitslapen zelfs, maar op je vrije zondag valt dit tijdstip toch wel een tegen.
Er zit echter niks anders op.
Vrouwlief traint met haar groepje om 1015, dus fietst ze om 1000 weg en moet ik daar in de buurt van terug zijn met mijn lange duurloop, om de kinderen niet al te lang alleen te laten zijn. Op zich kunnen ze dat al best wel, de oudste wordt per slot van rekening volgende maand alweer negen, maar toch. Beetje op tijd thuis zijn dus. Als je echter een duurloop van zo'n 32 km op het programma hebt staan, en je gaat rekenen met 12 km per uur, dan kom je dus op een behoorlijk onchristelijk tijdstip op je vrije zondag om te vertrekken. Plan was om om 0730 te vertrekken, richting Alan te lopen, da's zo'n 2,5 km verderop, en dat ging al gelijk mis, omdat mijn flesjes nog gevuld moesten worden met sportdrank en dat valt op dit vroege tijdstip toch best tegen om dat snel te doen kom ik achter. Bijna 10 minuten later lopen we met gezwinde spoed door het Goffertpark (de kortste route naar Alan) en daar komen we zelfs nog een loper tegen. Er zijn dus nog meer gekken op dit tijdstip in dit weer.

Het mooie van dit soort duurlopen is wel dat je het nog eens een keer met elkaar over iets kan hebben. Tijd zat. Route uitstippelen begint meestal als eerste onderwerp. Aangezien Boston ook verre van vlak is, willen we bij de Oude Kleefsebaan uitkomen, in de volksmond ook wel Tivoli genoemd en anderen noemen het ook wel Holdeurn, maar ik zie dat er een echt strava segmentje is, waar toevalligerwijs vriend Wouter het Course Record heeft, in fietstermen van Strava KOM (King of Mountain) gelopen in 2013 en dat was toen in voorbereiding op...Boston inderdaad. Nog 30 seconden eraf en ik sta ruim in de top10 van dat segment, Alan staat keurig 5de en ene Miranda staat op plek 2. Niet slecht voor een dame ;-)

Lopen dus, over het fietspad, tussen de grasvelden en boerderijen, tegen de wind in, met de natte sneeuw in je snuit, met een graadje of 5. Het zal niet mijn meest favoriete hobby worden, maar schijnt wel goed te zijn voor je moraal. Het zal wel. Wat wel echt helpt is dat je met z'n tweeĆ«n bent. Lekker klagen tegen elkaar hoe verschrikkelijk schijtweer het is, lucht ook best op. Ondertussen zijn we omhoog aan het lopen en dat is niet mijn sterkte kant. Was vroeger al niet en na 2 longembolieepisodes is dat er niet beter op geworden. Ook niet vergeten om nu een gelletje erin te gooien, want de 75 minuten zijn alweer gepasseerd en straks komt het stukje met net 5% stijging. Voor een laaglander als ik, valt dat soms best tegen. Bovenaan gekomen loopt Alan nog een rondje op de rotonde, waar hij nog een strava segmentje van moet maken, en dan kunnen we weer samen verder. We hadden als semi-spontane ingeving dat we nog een rondje over de bruggen konden doen, dan zouden we vast wel de 30km gaan halen voordat ik weer thuis ben. Niets zo vervelend als je thuis komt en de teller staat pas op 28 en je moet dus nog een extra lus gaan doen. Trust me, dat demotiveert als de neten.
Nu is het zo dat je dan eigenlijk in een grote lange afdaling je naar de oude stadsbrug kunt lopen over de Berg en Dalseweg en ook dat is weer goed voor Boston, want daar loop je ook hele stukken naar beneden. En met naar beneden bedoel ik ook echt naar beneden. Zo naar beneden dat je je bovenbenen voelt exploderen van de spierpijn en dan ben je er nog lang niet in Boston. Kortom, ook dit aspect moet getraind worden en dat doen we dan ook maar. Lijkt het net alsof we over aan gedacht hebben.

Op naar de oude Waalbrug, lopend over de Berg en Dalseweg, mijmerend over de huizen die her en daar hier staan en welke je zou kopen als je de lotto zou winnen, komen we bij de Waalbrug en kunnen we voor het eerst in actie de SpiegelWaal zien. Het 450 miljoen kostende stukje wateroverlaat waar Nijmegen alle headlines mee haalt. Ziet er wel netjes uit hoe die dijkjes ernaast zijn betegeld. Jammer dat er nog hekken staan. Dan maar er omheen lopen, stukje Stevensloop parkoersverkenning en door naar De Oversteek. Wind tegen, bult op, en expres iets te laat mijn gelletje naar binnen gewerkt omdat ik dat lege gevoel nog wilde trainen...het valt niet mee vandaag.
Op de Oversteek had ik ooit het KOMmetje, namelijk op de eerste dag dat ie geopend werd :-)

Dan door over de Energieweg en dat lijkt me wel een toepasselijk naam als je bijna zonder zit. Gelukkig zijn we ook bijna thuis. Dat scheelt dan weer. Afgelopen jaar heel vaak over dit rode asfalt gefietst en dan gaat dit stuk toch verdomd veel sneller maar goed. Het laatste gelletje begint te werken en we kunnen zowaar weer het tempo een beetje oppikken als we de Dennenstraat binnen lopen. Even zwaaien naar mijn oude huisartsenhuis en 100 meter verderop zwaaien naar mijn nieuwe huisartsenpand en als allerlaatste nu omhoog naar de kruising met de Graafseweg. We zijn er bijna. Alan mag nu verlost van mijn aanwezigheid zichzelf nog even uitlaten en thuis kijk ik op strava en zie daar 32,5 km op de teller. Kijk, dat lijkt er alweer op. Nog minder dan 10km erbij om te trainen voor de marathon.



Nog 8 weken te gaan

Redelijk op schema mogen we wel zeggen. Terwijl ik dit schrijf hebben we net een paar dagen ziek-zwak-misselijk achter de rug, inclusief alle kinderen die allemaal ziek zijn geweest en verdomd veel geslapen hebben. Op zich is dat wel lekker rustig in huis maar toch.
Al met al kostte het mij 4 trainingen. Misschien wel goed voor me om even bij te komen van de kilometers van de afgelopen weken. Trainingen inhalen heeft geen zin, dat heb ik jaren geleden al geleerd dus morgen, als het weer maandag is, gaan we vrolijk verder met het schema en dat zegt dat we gewoon weer in zwembad west om het zwemmen te onderhouden en tegelijkertijd het lijf niet alleenmaar aan het lopen bloot te stellen. Voel ik me gelijk een stuk beter door en is ook voor de neutrale toeschouwer iets beter aan te zien dan alleen van die ielige hardloopmannetjes. Niet dat ik nu in een keer het afgetrainde en gespierde lijf van een Adonis heb, maar toch.
Eens uitzoeken welke korte triatlonwedstrijden ik komende zomer nog wil gaan doen.
Gelukkig heb ik daar tijdens de lange duurlopen meer dan genoeg tijd voor om over na te denken.

Deze willen we je niet onthouden

Ow ja, als soort van toegift. Ik vond het dus raar dat je goedkoper van Frankfurt via Amsterdam naar Boston kan vliegen, dan rechtstreeks van Amsterdam naar Boston. Dat ook even op Twitter gemeld met de hashtag KLM en verdomd. Ze reageerden ook nog gelijk!

Niet dat ik iets met het antwoord kan, iets met de spelregels die niet gelijk zijn als je tickets in Duitsland besteld (waar zijn de statuten en reglementen van die prijsafspraken?), maar toch.

Dus mijn zoektocht naar goedkope tickets naar Boston gaat gewoon door. Denk dat het dan een tripje vanaf Dusseldorf gaat worden. 
Is per slot van rekening ook dichterbij huis dan Schiphol.

VoorbereidingsWedstrijd

Sommige mensen lopen heel veel wedstrijden. Dat doe ik nu dus niet. Eigenlijk loop ik maar een wedstrijd voor Boston en dat is de halve marathon tijdens de Stevensloop. Die is zondag 13 maart, dus daar hebben we nog drie weken voor. Dat schiet al best aardig op. Ben erg benieuwd wat ik daar kan lopen. Vorig jaar liep ik daar 1:28:20 volgens mijn eigen meting en alhoewel tijden natuurlijk niet zoveel zeggen ben ik wel benieuwd of ik daar weer onder de 1:30 zou kunnen lopen. Onder de 1:30 betekent namelijk dat je in Boston 2 x 1:30 plus 10 minuten zou moeten kunnen lopen. En laat dat dan weer heel erg dicht bij mijn PR in de buurt komen....
Niet te veel vooruitdromen.
Gewoon rustig blijven trainen en vooral doorgaan.

Tot volgende week.





zaterdag, februari 06, 2016

Back2Boston 2016

Part 1: een intro

Het valt nog niet mee. Zo'n vluchtje boeken naar Boston.
Allereerst zijn daar de waslijst aan sites die beweren dat ze allemaal de goedkoopste voor je kunnen vinden. Ik noem daar een tix.nl, een vliegtickets.nl, cheaptickets.nl, skyscanner.nl en daar zijn dan ook weer varianten voor, voor andere landen zoals een skyscanner.de, skyscanner.com.
Het ene moment is er wel een vlucht die wel zou willen, het andere moment niet meer.
Schiet mij maar lek, maar ik snap het soms dus niet meer.
Voorbeeldje:
We willen vertrekken op donderdag de 14de april. Dan gaat er vanaf Schiphol een Delta Airlines toestel rechtstreeks naar Boston. Keihandig natuurlijk. Kom je nog op een normaal tijdstip aan in Boston. KLM werkt een beetje samen met Delta dus dat zit wel goed zou je zeggen. Tijdens de werelddealweken van KLM was de vlucht net geen 650 euro. Leek me nog een beetje veel dus nog even gewacht met boeken. Nu wordt de vlucht aangeboden voor 818,35 euro. Hoppatee. En daar komt nog boekingskosten en weet ik veel wat nog bij.
Via Dublin of Reyjavik of hoe je het ook moet schrijven, ben je rond de 500-550 euro kwijt.
Vlieg je met Turkish Airlines nog goedkoper alleen ben je dan wel 24 uur onderweg en moet je via Istanbul, dus dat doe je dan maar niet.
Maar!
Ga je nu via bijv. een skyscanner.de zoeken naar een vlucht, dan krijg je het volgende te zien als je als vertrekluchthaven Frankfurt invoert:

Oftewel je vliegt lekker naar Amsterdam en stapt daar dan vervolgens in hetzelfde vliegtuig van Delta. Quanta costa? 470 euro. Per persoon.
Huh, zult u zeggen, Frankfurt ligt toch niet dichterbij Boston dan Amsterdam, nee klopt. Da's gewoon een dik uur vliegen vanaf Amsterdam in de verkeerde kant normaal gesproken en ik ga er vanuit dat dus ook gewoon geld kost.
En wie verzorgt die vlucht naar Amsterdam? Juist, een KLM cityhopper.
Dan kun je mij dus lek schieten, maar hoe kan dat dan? Hoe kan een vlucht die laten we zeggen 400km korter is, bijna twee keer zo duur zijn? Zijn die Duitsers gewoon beter in sjoemelen? Is dat het? Als iemand het me even kan uitleggen dan graag.

Training

Het is nu begin februari en ik kan zeggen dat ondanks alle, laten we zeggen suboptimale voorbereidingen, de trainingen best wel weer goed gaan. Na mijn longembolie en trombosebeen (voor de medici onder ons een Diep Veneuze Trombose in mijn Vena Poplitea) ben ik begin september voorzichtig begonnen met trainen. Gewoon op de triatlon manier. Maandag en vrijdag zwemmen, dinsdag niks, woensdag in de thuisbios tacxen, donderdag op de baan met Cifla rondjes lopen en op zaterdagochtend tijdens de zwemles van Elin gewoon weer de bossen in en dan op zondag tacxen of lopen, al naar gelang de zin. Best een prima schema, al zeg ik het zelf.
Jammer genoeg vond mijn linkerkuit, voor de verandering, normaal heb ik altijd pijn rechts, het wel even welletjes en moesten we in december weer opnieuw beginnen met lopen.
Viel een klein beetje tegen,
maar geduld is een bloem in die maar weinig tuinen bloeit
dus na de Leemkuilcross was daar ineens het moment dat ik dacht: verdomd, het lijkt weer terug te komen. Het goede gevoel. Het gevoel van werkende longen die het weer aan kunnen. De benen die zeggen, kom maar op. Nog een rondje. En dat gevoel proberen we dus nu verder uit te breiden.
Vandaag mijn eerste 30km duurloop gedaan, Het werd een duoduurloop die er wezen mag. En genoten van de verhalen die we elkaar kunnen vertellen over 'het leven'. Want geloof het of niet: statisch gezien ben ik nu op de helft. Volgende maand worden we echt een stukje ouder: 40!

Like a knife that cuts you, the wound heals, but that scar remains

Dat gezegd hebbende, valt het soms nog niet meer om ouder te worden. Toevalligerwijs afgelopen twee maanden allebei op de 25ste (als er op 25 februari weer een oom of tante overlijdt, dan begin ik me zorgen te maken voor de rest van het jaar) een oom en een schoontante (is dat een woord?) komen te overlijden en ik moet zeggen dat het er wel in hakte bij me. Kan er zelf ook nog geen goede verklaring voor geven, ben tenslotte ook niet opgeleid tot psycholoog, maar heb wel het sterke vermoeden dat zo'n fase van toch behoorlijk ziek zijn, niet echt heeft meegeholpen voor een emotionele stabiele basis en dat dat blijkbaar tijd nodig heeft en een occasional brain-meltdown waarna de stukjes weer opgebouwd worden in mijn hoofd en zodat we daarna weer opgefrist in het hoofd verder kunnen gaan met leven. Allemaal in balans met de force, zo u wil :-) 

Dus we gaan gewoon verder. Verder met plannen maken voor mijn verjaardagsfeestje, plannen voor de Boston Marathon, plannen voor deze zomer waarin ik een kwart of een olympische triatlon wil gaan doen (suggesties zijn welkom) en plannen om in november nummer 3 van de World Marathon Majors achter mijn naam te willen hebben: New York City. Geheel in het teken van het marathondebuut van mijn lieve vrouw, die mijn gewauwel hele dagen moet aanhoren. Valt vast ook niet mee. Als goedmakertje ga ik haar daar naar de finish brengen.
Daarna kunnen we dan doorgaan met plannen maken voor 2017 en verder, want die 3 World Marathon Majors die we nog te gaan hebben, wil ik ook op mijn naam hebben staan. Londen, Chicago en Tokio zijn alvast gewaarschuwd, Rosmulder.nl komt eraan.

 En nog even voor de goede orde: je hoort me zeker niet klagen in deze blogpost. Hoeveel mensen kunnen vertellen dat ze twee longembolieĆ«n en een diep veneuze trombose hebben overleefd en dat ze na een half jaar alweer 30 kilometer kunnen lopen? Of, om het nog dramatischer te maken, dat ze er Ć¼berhaupt nog zijn? Ik mag soms best wel in mijn handjes klappen of als je meer van de glas-half-leeg optie bent: onkruid-vergaat-zomaar-niet-besef.
Nee, ik kijk er heel erg naar uit om weer in Hopkinton aan de start te staan, The Star-Spangled Banner te horen, het startschot te horen klinken en dan Bruce Springsteen uit de speakers te horen met Born to run.
Precies daar doen we het allemaal voor.
'Cause tramps like us, baby, we were born to run.....