In mijn eerste jaar als jongere oudere heb ik voor het eerst 2 marathons in een jaar gelopen en ook maar meteen 2 echte klassiekers: Boston en New York City.
Waar Boston in het teken stond voor mezelf om weer terug te keren naar die fantastische marathon, maar tegelijkertijd ook beruchte plek. Een plek waar ik stiekem toch iets meer in mijn achterhoofd mee heb gelopen de afgelopen jaren dan ik zelf door had. Een plek ook waar ik weer mezelf terugvond als marathonloper na de ellende genaamd longembolie, trombosebeen-patiënt.
Wel erg blij dat ik Boston dit jaar gedaan heb. Blijkbaar had ik toch nodig om er weer te zijn en alles nog eens dunnetjes over te doen zodat ik er nu met een gerust hart en goed gevoel van kan weggaan en zeggen: ja, het is goed zo. Schitterende marathon, geweldige sfeer, gekke Amerikanen, geen ellende na een bomaanslag, ook wel lekker. Dat er nu snipers on the rooftop waren en het finish gebied afgezet was met dumptrucks nemen we dan graag op de koop toe. Zeldzaam veel spierpijn de dagen erna maar dat nemen we graag op de koop toe.
Misschien keer ik er ooit nog wel eens terug, never say never.
Hoe anders was het in New York City? De stad die we na de Boston Marathon 2013 ook bezocht hadden en waar ik het gevoel kreeg, dat dit gewoon te groot was voor mij.
Te massaal, te druk, te bizar. Gotham City, maar dan in het echt.
Tegelijkertijd ook te indrukwekkend, het memorial van 9/11.
Nee, dit keer was het goed, echt goed.
Spannend, omdat mijn vrouw voor het eerst de marathon ging lopen en haar knie niet echt had meegewerkt in de voorbereiding. En ik zou bij haar blijven, van begin tot eind. Wat er ook gebeurd. En verdomd, er gebeurde iets moois, iets bovenverwachting: Geen centje pijn (bijna dan, 2 paracetamols erin en gaan), gewoon kunnen doorlopen en niet bij de 30 de pijn beginnen te voelen van de afstand en de vermoeidheid, nee gewoon doorgaan. Ik ook, met stijgende verbazing mijn ega gaande slaand. Mijl na mijl bleef ze maar doorlopen. Iets langzamer dan in het begin, maar het parkoers ging ook iets meer omhoog dus netto gezien gingen we fantastisch.
We draaien Central Park in en weten: we gaan het redden en hoe! Stiekem was een tijd onder de 3:45 het doel, want de vrouwe had van te voren al gezegd: volgende keer wil ik bij een marathon wel een keer helemaal goed getraind aan de start staan. En sneller dan 3:45 levert een geheide startplek op in Chicago (voor vrouwen dan he, mannen 3:15, verschil moet er zijn). En het lukte: makkelijk, ruim! Geen centje pijn. Nou ja, bijna dan. Kijk naar deze foto: Op de finish: die ziet er toch veel te fris nog uit?!
Nee, die finish halen in 3:38.03 voor mij en 3:38.04 voor haar (ik was bij de start nog even in gepsrek met een Nederlandse dame naast me die wel of niet haar trui op de Verrazanno brug aan wilde houden: ik zei van niet, uiteraard deed ze het wel) die staat.
Mijn vrouw merkte nog op dat dit mijn snelste marathon op Amerikaanse bodem was. Verdomd. Dat klopt. In Boston liep ik mezelf twee keer helemaal naar de kloten en door de kramp kwam ik tot 3:54 in 2013 en 3:48 dit jaar. Parkoersen zijn niet te vergelijken, weersomstandigheden ook niet, maar dan toch. Heerlijk gelopen deze NYC marathon. Fantastisch weer gehad, publiek geweldig langs de kanten en nog nooit zo makkelijk een marathon gelopen. Nee echt niet. Ik had zelfs het gevoel dat ik nog wel even door had gekund.
In totaal heb ik nu 7 losse marathons gelopen: Amsterdam 2004, Eindhoven 2011, Rotterdam 2012, Boston 2013, Berlijn, Boston 2016 en New York City 2016 (tijdens Challenge Roth moest ik ook een marathon lopen maar die laat ik maar wijselijk buiten beschouwing): allemaal binnen de 4 uur.
En dat moet ook sneller kunnen.
Meen je dat nou Jasper?
Ja, dat meen ik.
Serieus?
You should go your own way
En voor 2017 heb ik nog een keer een doel in mijn loopleven: de marathon van Chicago, in minder dan 3 uur.
Simpel.
En dus gaan we keuzes maken, uiteraard gewoon met al mijn triatlon en hardloopvrienden om me heen, maar wel met mijn eigen keuzes. Gewoon er nog een keer vol voor gaan. Mijn lijf vind het weer goed, mijn geest is er weer klaar voor. Nou ja, soort van dan. Als jongere oudere is mijn geest minder fris en fruitig dan vroeger. Misschien wel een voordeel op de lange afstand. Nieuwe dingen gaan we proberen, andere trainingsgroep op de donderdag, niet omdat het moet of misschien ook wel. Billat training. Gaan we ook doen. Die VO2max weer eens opschroeven. Zou dat PR op de halve marathon ook nog eens verbeterd kunnen worden? Het staat al zo lang, net als die andere PR's.
Kijk, die PRs op alles tot en met 15km ga ik denk ik nooit meer verbeteren.
4:25.9 op de 1500m, 9:31.26 op de 3000m en 16:53.07 op de 5000m op de baan: ze gaan voor altijd in de boeken is mijn donkerbruine vermoeden. Die 10km op de weg, 35:48, tja. Dat is eigenlijk ook wel te hoog gegrepen ben ik bang, om van die 55:10 op de 15km maar te zwijgen (afgelopen 9 december 15 jaar geleden gelopen, mooiste dag van me leven, te meer ook omdat ik 's avonds echt een relatie begon met de vrouw nu nog steeds naast me ligt 's nachts....).
Maar die halve en hele marathon, daar moet nog iets van af kunnen. 1:24.48 op de halve, tijdens de CPC loop in 2002. Knetter chagrijnig na afloop, want het kon nog veel harder maar kreeg een hongerklop op de laatste kilometers. Allemaal omdat de start 20 minuten vertraagd was omdat ze het parkoers niet verkeersvrij kregen. Prutsers waren het! (Mezelf beloofd nooit meer aan de start te verschijnen daar en tot nu toe lukt dat prima).
Maar ja, sneller dan toen heb ik nooit meer gelopen en dat knaagt. Een beetje.
En die 3:09.17 op de marathon, die moet toch nog wel een stukje sneller kunnen. Liefst 9 minuten en 18 seconden sneller....
Simpel.
En dus gaan we keuzes maken, uiteraard gewoon met al mijn triatlon en hardloopvrienden om me heen, maar wel met mijn eigen keuzes. Gewoon er nog een keer vol voor gaan. Mijn lijf vind het weer goed, mijn geest is er weer klaar voor. Nou ja, soort van dan. Als jongere oudere is mijn geest minder fris en fruitig dan vroeger. Misschien wel een voordeel op de lange afstand. Nieuwe dingen gaan we proberen, andere trainingsgroep op de donderdag, niet omdat het moet of misschien ook wel. Billat training. Gaan we ook doen. Die VO2max weer eens opschroeven. Zou dat PR op de halve marathon ook nog eens verbeterd kunnen worden? Het staat al zo lang, net als die andere PR's.
Kijk, die PRs op alles tot en met 15km ga ik denk ik nooit meer verbeteren.
4:25.9 op de 1500m, 9:31.26 op de 3000m en 16:53.07 op de 5000m op de baan: ze gaan voor altijd in de boeken is mijn donkerbruine vermoeden. Die 10km op de weg, 35:48, tja. Dat is eigenlijk ook wel te hoog gegrepen ben ik bang, om van die 55:10 op de 15km maar te zwijgen (afgelopen 9 december 15 jaar geleden gelopen, mooiste dag van me leven, te meer ook omdat ik 's avonds echt een relatie begon met de vrouw nu nog steeds naast me ligt 's nachts....).
Maar die halve en hele marathon, daar moet nog iets van af kunnen. 1:24.48 op de halve, tijdens de CPC loop in 2002. Knetter chagrijnig na afloop, want het kon nog veel harder maar kreeg een hongerklop op de laatste kilometers. Allemaal omdat de start 20 minuten vertraagd was omdat ze het parkoers niet verkeersvrij kregen. Prutsers waren het! (Mezelf beloofd nooit meer aan de start te verschijnen daar en tot nu toe lukt dat prima).
Maar ja, sneller dan toen heb ik nooit meer gelopen en dat knaagt. Een beetje.
En die 3:09.17 op de marathon, die moet toch nog wel een stukje sneller kunnen. Liefst 9 minuten en 18 seconden sneller....
Chicago: #break3
Iets meer dan 14 kilometer per uur. 4 minuut 15 per kilometer.
Hoe moeilijk kan het zijn?
Nou, om te beginnen, moet eerst die balans terug in mijn benen. Op de een of andere is mijn rechterbeen een stuk minder gespierd dan links. En dat is niet handig want dat lijkt toch wel de oorzaak van de verschillende knie en kuitklachten die ik de afgelopen jaren heb gehad.
Dus doe ik nu braaf 2x in de week mijn oefeningetjes en doe we extra setjes voor het rechterbeen. Ben erg benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Al met al heb ik nu al wel een wedstrijdplanning in mijn hoofd:
halve marathon bij de Stevensloop, de kwart triatlon van Gendt, de middenafstand bij de triatlon Didam en dan doortrainen voor de Chicago marathon op 8 oktober.
Dat moet dan de apotheose worden van mijn eigen Break3 project.
En met een schuin oog hou ik dat andere Break-project in de gaten. Misschien steek ik er nog iets van op :-)
Op een sportief 2017, proost!
Dus doe ik nu braaf 2x in de week mijn oefeningetjes en doe we extra setjes voor het rechterbeen. Ben erg benieuwd hoe dat gaat uitpakken.
Al met al heb ik nu al wel een wedstrijdplanning in mijn hoofd:
halve marathon bij de Stevensloop, de kwart triatlon van Gendt, de middenafstand bij de triatlon Didam en dan doortrainen voor de Chicago marathon op 8 oktober.
Dat moet dan de apotheose worden van mijn eigen Break3 project.
En met een schuin oog hou ik dat andere Break-project in de gaten. Misschien steek ik er nog iets van op :-)
Op een sportief 2017, proost!