NSAID's en goedkomen
Op woensdag begint de rechterenkel een beetje te slinken, dat gaat langzaam de goede kant op. Het gaat me natuurlijk niet snel genoeg maar begin er zo een klein beetje vertrouwen in te krijgen dat de blessure aan mijn voet/enkel/kuit misschien niet het meest dramatische is. Op donderdag is de grote dag: de mri in. Nu heb ik nog nooit onder een mri gelegen, dus ben wel benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Iets met oordopjes in, koptelefoon op met muziek want dat apparaat maakt nogal herrie. Op woensdag is mijn lieve vrouw ook nog jarig, de leeftijd zal ik hier niet vermelden uit voorzorg en de festiviteiten leiden gelukkig een beetje af van de stress voor Roth.
Ik ga gewoon door met paracetamol en ibuprofen en hoop dat het herstel gewoon doorzet.
Mijn ouders komen donderdag eind van de ochtend zodat de kinderen uit school gehaald kunnen worden mochten wij nog niet terug zijn en ongeacht de uitslag wil ik dan zo snel mogelijk naar Roth zodat we nog een normale, voorzover daar nog sprake van was, voorbereiding te kunnen doen.
In de mri liggen bevalt me prima, ik val zelfs in slaap op het eind en moet door de assistent wakker gemaakt worden als ze klaar is. Het grote wachten kan nu beginnen en gelukkig is het goed nieuws: Ik mag starten met lopen! Ik mag het niet kapot lopen, de grens opzoeken is goed, maar niet erover heen. De mri laat op een aantal plekken witte vlekken zien rondom mijn enkel, dat hoort niet zegt ze erbij (er is nog vocht rondom de enkel) maar er is geen kraakbeenschade of stressfractuur te zien. Na de wedstrijd zal de enkel en pees wel weer dik zijn en mag ik 4 weken niet lopen om alles goed te laten herstellen maar daarmee kan ik wel starten. Phew! Waarschijnlijk was de oorzaak een gigantische ontsteking van een van de pezen net onder de enkel, die mijn grote teen laten bewegen en strekken. Snel naar huis en onderweg bel ik alvast naar Sjoerd die op weg is naar Roth maar de nodige vertraging onderweg heeft gehad.
Thuis aangekomen kan ik het goede nieuws nog aan mijn ouders doorgeven en de kinderen, voorzover ze daar belangstelling voor hebben (mijn oudste dochter leeft wel intens mee, maar mijn zoon en jongste dochter maken zich meer druk over belangrijkere zaken als de AH dierenboekplaatjes :-).
Op naar Roth! En dat is nog wel een eindje doorrijden en dat valt nog best mee qua verkeer zo over de autobahn. De nodige wegwerkzaamheden zijn aan de gang maar de files vallen reuze mee en met 1 pitstop bij het tankstation en de Whopper Bacon leverancier komen we 's avonds laat aan, net over 11en. Sjoerd en Bob liggen al te slapen, verstandig van ze. Henk en Hans vormen ons welkomstcomite en we praten nog even bij over de reis en mijn poot met een klein beetje chips erbij en dan is het ook bedtijd iets na 12en.
Heilige grond
Ontbijten en op de fiets naar het finish gebied waar de startnummers ingepakt op ons liggen te wachten. Da's het plan voor vandaag. We zijn met z'n 6en, vrouwlief heeft ook haar fiets meegenomen en we kunnen peddelen naar Roth, een dikke 10km vanaf ons appartementje. Het fietsen valt me nog niet mee. Bijna 2 weken niet erop gezeten dus het is nogal roestig zullen we maar zeggen en daarbij is de weg ook verre van vlak. Maakt niet uit, we gaan er komen. Eenmaal op het Expo terrein kijk ik toch wel mijn ogen uit. Ik vind mezelf toch wel aardig wat gewend met de marathonbeurzen van Boston en Berlijn maar hier kunnen ze er ook wat van. Een blik op de finishboog geeft toch wel een speciaal gevoel van binnen, hier moet het gaan gebeuren zondag.
Hans is mee als begeleider van Bob en Sjoerd, allemaal lid van de Bourgondische Triatleten Ploeg, en bovendien ook sportfysio en is zo vriendelijk om mijn rechterenkel en voet los te maken. Dat voelt gelijk wat beter. Zal ik het hiermee gaan redden zondag/ Morgen nog een keer en dan gaan we het zien.
Hoogspanning
Op de dag voor de wedstrijd moeten we de fiets inchecken zoals het heet, oftewel naar de eerste wisselzone zien te krijgen, in triatlontermen T1 (transitie 1). Roth is wat dat betreft wel een aparte wedstrijd aangezien de zwem-fiets wissel 8km van de fiets-loopwissel ligt en die ligt weer een kleine 2 km van de finish, oftewel: een logistieke operatie.
De fiets neerzetten in de houten rekjes, op het juiste nummertje gaat prima en ik kijk mijn ogen uit wat voor een materiaal hier staat. Ik kan er wel van genieten en verbaas me over het feit dat zelfs de startnummers ver na me, de mensen die er laten we zeggen 14 uur over gaan doen ook gewoon met fietsjes van 4 duizend euro aan de start staan.
En dat gaat maar door over het hele terrein. Een setje Zipp wielen kost algauw 1200 euro en dan heb ik het dus over alleen de velgen en een van de goedkoopste uitvoeringen, dus reken maar uit wat voor een kapitaal hier staat aan materiaal. Geweldig om te zien. Mijn Scott heeft niet van die stoere velgen maar goed. Hij misstaat hier niet en daar ben ik dan ook wel weer blij om. De benen zullen het uiteindelijk gewoon moeten doen. Henk heeft me nog geholpen met het juist afstellen van de derailleur voor en achter, en dat schakelt toch een stuk beter dan voorheen. Superfijn en daar ga ik me dus geen zorgen over maken.
Om nog even de boel los te maken rijden we naar het Brombachmeer en genieten we van het mooie uitzicht, het heerlijke water en de omgeving. De enkel voelt best lekker nu met het zwemmen. Verrassend. Vandaag en gisteren ben ik de dag doorgekomen zonder pijnstilling en vandaag voel ik hem eigenlijk niet noemenswaardig meer. Morgenvroeg een sporttape eromheen en dan gaan. Voor de zekerheid paracetamol mee en dan kijken of we de finish gaan halen. Zal toch wel?
Race day!
En dan is het eindelijk zover: 12 juli. De dag begint om iets over 3en. 's nachts dus voor normale mensen maar we moeten op tijd vertrekken om de voorspelde verkeerschaos te ontlopen en Sjoerd mag om 07.05 al te water dus op tijd ontbijten, stickers plakken op de bovenarmen en op naar de start. Eenmaal daar aangekomen zijn we zeker niet de eerste maar we kunnen er nog prima komen. Later hoor ik de verhalen van een Nieuw-Zeelander die naast me zijn wetsuit aantrok dat hij in de file op de snelweg stond en de shuttle bus tegen het verkeer in reed en dat andere auto's dat voorbeeld gingen volgen....chaos dus.
Het is een machtig mooi gezicht om de zon te zien op komen over het parc fermee en al die atleten met hun gespannen koppies te zien en de begeleiders en toeschouwers te zien die soms nog meer gespannen zijn. Wat een ambiance en dan is het pas 6 uur 's ochtends en de brug staat al vol met toeschouwers....Een laatste kus en knuffel en dan ga ik naar mijn fiets toe, nog een paar laatste checks, nergens voor nodig natuurlijk rode tas klaar leggen met de fietsschoenen, nog wat rondkijken en ik kan precies door het hek naar de start kijken. Het kanon gaat af, luchtballonnen in de verte, wauw! Het is 06.30, de toppers zijn gestart en het grote wachten voor mij is begonnen, ik mag om 07.50 pas dus nog tijd om de eerste te zien wisselen (na 47 minuten komen ze alweer het water uit), Sjoerd en Bob zie ik niet meer en ergens zouden ook mede Nijmegenaren Lucie en Hidde moeten zijn maar in de massa zie ik ze niet. Maakt ook niet meer uit. Tijd voor mijn eigen race. Wetsuit aan, groene tas droppen en in de rij gaan staan met de andere mafkezen die een dagje gaan sporten. Over de MyLapsmatten zodat de tijdwaarneming echt gaat lopen straks en we mogen een klein stukje naar de start zwemmen en daar rustig wachten totdat het kanon afgaat. Ik lig weer helemaal vooraan maar heb er wel vertrouwen in dat ik niet helemaal overzwommen wordt, het veld ligt al een beetje verspreid achter me en ik kan naar rechts als het nodig is.
Boem!
Op de klanken van U2's it's a beautiful day, gevolgd door het tune-tje van Challenge en dan het kanonschot mogen we gaan. Ik kom redelijk in mijn slag gelijk, maar het is wel druk met mensen om me heen en ik voel me niet top. Toch de spanning? Toch de afgelopen 2 weken van weinig training? Gewoon negeren die gedachten en 'just keep swimming'. Een paar keer wijk ik zover uit naar rechts dat mijn handen zelfs de bodem van het kanaal raken, back 2 the left please.
Het is een takke end zwemmen zo in het open water. Het nadeel van zo'n recht kanaal is dat je in de verte de brug ziet waar je naar toe moet, daar keren en dan terug naar de andere brug, ietsjes doorzwemmen en dan om de boei terug naar de finish. Man, man, man. Na het keren van de eerste boei heb ik het eigenlijk al best zwaar. Mijn buik voelt een beetje weeïg, mijn benen raak en boem: volle trap in mijn gezicht, waar kwam die vandaan? Tot 3 keer toe word ik in de sandwich genomen van twee zwemmers die naar elkaar toe zwemmen terwijl ik daar lekker tussenin lag. Ik kan redelijk rustig blijven, even schoolslagje tussendoor en weer door. Just keep swimming mijmer ik in mijn hoofd en als we de laatste boei hebben gerond begin ik er eigenlijk pas een beetje ritme in te krijgen. Een paar keer heb ik gekeken op mijn horloge hoelang we bezig waren en zag al dat de tijd niet super ging zijn maar he. Niet belangrijk vandaag, gewoon stapje voor stapje nemen Jasper. Eerste maar eens het water uit zien te komen. Het laatste stuk is druk met atleten, tering, dat valt tegen. Hup eruit en de juiste rij inlopen om mijn rode tas te pakken. In de tent, wetsuit uit, op een bankje even zitten om mijn fietsschoenen alvast aan te doen, wel eerste mijn fietssokken aangedaan zodat ik geen blaren krijgen van het fietsen en dan hun naar de fiets. Wetsuit en de rest worden door vrijwillgers in de tas gestopt en in de vrachtwagen gedaan. Top!
Takke eind
Dan fietsen dus. Ik draai de brug op en zie Lorraine en Henk en Hans me aanmoedigen, gaaf! Even lachen en brug over, links af, verdomd. Daar ligt er al een langs de kant, valpartij zo te zien. Opletten dus. Ik probeer rustig in een tempootje te komen wat ik een heel eind vol moet kunnen houden maar door het pittige begin lukt me dat maar moeizaam. Gelukkig gaat het daarna een beetje naar beneden en komen we in lekker tempo. Slokje drinken, lekker trappen, zonnetje. Nog niet teveel wind. Goed te doen zo. Ergens rond 17km bij Heideck zouden Wouter, Sander en Heleen (WSH) staan dus even opletten of ik ze kan zien. Ik ben te herkennen aan mijn groene tubes, die wel lekker opvallen. En verdomd, daar staan ze!
En nu weer door. Eergens rond 40 wist ik dat er wel een serieuze puist in het parkoers zou zitten en die kwam er dus ook. Bij 38 als ik het me goed herinner. Best wat publiek langs de kant, ik zwaai even en de speaker pikt mijn nummer op en in het onvervalst Duits hoor ik: Jaaeasper Rosmulder aus Nijmegen, da's heist die Niederlande....lachen man. En weer door natuurlijk.
De klim is best wel lang. Eigenlijk gewoon heel lang en wordt gevolgd door een verdomd irritant stuk waar de wind tegen staat en je bult af moet blijven trappen. Daarna draaien we richting het hoogtepunt van het fietsparkoers: Solarerberg en daar onderaan staan Lorraine, Hans en Henk weer! Even zwaaien weer, ik voel me nog best redelijk na 72km, beetje buikpijn nog steeds maar we gaan nog lekker. Geen topbenen merk ik als we Solarberg op rijden. Voor de liefhebbers: gewoon 34 voor en 27 achter anders komen we er niet tegenop.
Na deze puist is het draaien en af en toe weer tegen de wind in die verdomd irritant begint te worden, was dat in het begin ook al? Door naar de tweede ronde van 80km. De laatste 20 zijn voor het grote stuk downhill. He, daar staat Lorraine nog een keer! Weer even zwaaien en door.
Eerst weer dat vervelende stuk in het begin, de buikpijn wordt er niet minder op, zodadelijk maar een bidon water aanpakken en weer even kijken of we WSH kunnen spotten en verdomd, dat lukt ook weer. Hier mijn lege bidon als bedankje en even verderop bij de drankpost een bidon water aanpakken. Slokje nemen, wat water over mijn hoofd gooien, tering. Wat zout!
Ik had het zelf op dat moment niet zo door, maar het was gewoon 32 graden, dus geen wonder dat ik aan het zweten was zullen we maar zeggen.
Dan weer naar die eerste lange klim en die gaat al aardig slechter dan in de eerste ronde. De benen voelen behoorlijk beroerd aan en de wind is nu echt serieus gaan opsteken. Windkracht 4 a 5 door het open veld en dan sommige stukken ook nog bult op: ik kom er simpelweg niet meer goed doorheen. Waar ik in de eerste ronde het grote blad nog rondkreeg moet ik nu gewoon naar het kleine blad. Tering. Dit gaat niet goed en ik moet straks nog lopen. Ondertussen zie ik wel al atleten in de bezemwagen worden afgevoerd. Sommige lijkbleek anderen gewoon totaal kapot, maar he. Ik fiets nog! Weer op naar Solar berg! De drukte daar is al redelijk afgenomen maar nog steeds veel volk langs de kant en ik kan er redelijk tegenop rijden maar niet meer dan dat. In het laatste stuk gaat het matig en ik voel dat de benen al redelijk op zijn. Om niet te zeggen helemaal. Ik kijk op mijn Fenix2 en die zegt dat ik nu meer dan 178 heb gefietst. Gelukkig. Ik ben er bijna alleen heb geen idee waar die wisselzone nu eigenlijk is. Gewoon doortrappen, bochtje naar rechts, he verdomd! Daar mogen we eraf, jeuh! Fiets afstappen en die wordt gelijk aangenomen door een vrijwilliger, keihandig, helm erbij en doorlopen naar de tent voor de loopschoenen. Eerst fietssokken uit, stukje tape erop voor de enkel, loopsokken aan, nog even ingesmeerd worden met zonnebrand, pet op, zonnebril op en gaan!
Heerlijk eindelijk lopen.
Highway to Hell: don't stop believin
Dat heerlijk lopen duurde ongeveer een kilometer. Door een bospad en iets wat in de buurt van 12 per uur lag probeer ik te lopen maar mijn hemel. Wat is er met mijn benen gebeurd? Ze voelen nu al alsof ik op het 41 km punt van een 'gewone' marathon ben aanbeland maar ik moet er ruim 40. WTF?Ok, hier was ik dus voor gewaarschuwd. Er zit nog anders op dan over te schakelen op wandelen, drinken, lopen en dan repeat. Nou ben ik zelf nogal tegen wandelen tijdens het hardlopen maar dat stukje ego moet ik hier toch echt aan de hand schuiven, het is gewoonweg niet te doen. De benen zijn op, maar hoe gaan we dat eind nu volmaken? De highway to hell is het inderdaad. Stukje voor stukje blijven lopen. Op km 4 zou Lorraine staan en die vraagt nog hoe het gaat, niet echt goed maar het zag er blijkbaar nog wel redelijk uit. Apart.
Vooraf had ik nog grootste plannen om een marathon in 12 per uur te lopen maar dat idee heb ik helemaal los gelaten, we moeten naar de finish en de tijd is 100% irrelevant vandaag. De route van het loopparkoers is ook wel apart: je loopt vanaf km 4 naar het noorden langs het kanaal, daar aangekomen doe je een lusje door een dorpje en pak je dezelfde route terug om vervolgens langs het 4km te lopen, dat is dan ineens het 21 km punt geworden om vervolgens weer verder naar het zuiden te lopen langs het kanaal, daar weer 2 lusjes te maken met 2 keerpunten en dan weer dezelfde weg terug langs het kanaal om vervolgens weer langs het 4/21 km te komen en dan mag je weer terug richting fiets/loopwisselpunt dan rechtdoor naar Roth centrum en daar weer een lusje te doen en dan mag je naar de finish! Kortom: je loopt dus de hele tijd met mensen om je heen die je tegemoet lopen danwel die je voorbij gaan of die jij inhaalt.
Doorlopen dus. Stukje voor stukje, beetje bij beetje en gewoon erin blijven geloven dat je de finish gaat halen. En dat geloof had ik wel. Zeker toen ik na het keerpunt bij 28km geweest was en ik lopend langs de speakers de klassieker van Journey hoorde: Don't stop believin. Hold on to that feelin.
Alleen het nadeel is als je zo langzaam loopt, dat het ook verdomd lang duurt voordat je een kilometer verder bent. Dik 6 minuten. Maar ik kan geen milimeter harder. Sterker nog. Ik moet gewoon weer even wandelen anders gaat het niet meer. Cola, water en door. Op 38km weet ik het zeker: ik ga gewoon finishen! Nog even zwaaien naar Lorraine en gewoon doorlopen. Hold on to that feelin. Op 39km staan WSH weer, high five! Ik ga het redden, nog het lusje door het centrum van Roth, over de klinkertjes naar beneden, langs de biertafels, high fives uitdelen en terug omhoog, valt nog een klein beetje tegen. Wat kan het schelen: nog 1 km te gaan en dan is het tijd voor de fijnste ereronde allertijden:
I made it!
Wat een pijn. Hoe heb ik in godsnaam zolang kunnen blijven lopen? Snap er zelf ook weinig van moet ik eerlijk bekennen, maar opgeven was geen optie, het lichaam kan meer aan dan je denkt. Nog nooit heb ik zo lang gefietst aan 1 stuk door, nog nooit zo lang gelopen. En ik kan ook eerlijk zeggen: nog nooit zo lang pijn geleden.
Dan nog even de keiharde cijfers van de dag:
zwemmen:1:16.19
fietsen: 6:18.45
lopen:4:18.19
253ste van de m35-39 (van de 385)
1496ste overall (van de 2734)
1344ste man (van de 2305)
Tot slot
De reis zit erop. Het doel is bereikt. En zoals altijd is de reis er naar toe net zo belangrijk als de wedstrijd, maar het gevoel van de finish ga ik niet snel, wat zeg ik, nooit meer vergeten.
Iedereen bedankt voor het meeleven, meehelpen, supporteren, opbeuren en meelezen op dit avontuur, want dat is het uiteindelijk wel geworden. Iets te dramatisch qua fysiek bij tijd en wijle, dat was zeker niet gepland, maar het was het allemaal meer dan waard.
Dus ik zeg nog een keer:
Don't stop believin', hold on to that feelin!