De volgende dag kijk ik het nog even aan, neem nog een rustdag op en wordt het hoogste tijd om de fysio te bellen. Dit wordt me net te veel. Donderdagochtend kan ik er terecht en alleen wat therapeutisch zwemmen in West, in het buitenbad terwijl de kids zich ook vermaken en mijn vrouw de jongste in de gaten houdt, is alles wat ik doe. Dat is nog eens een taper week. Op donderdagochtend is de zwelling wel iets afgenomen, de rechterenkel begint al normale vormen aan te nemen maar als de fysio de enkel en rechterbeen in zijn geheel komen toch wat onheilspellende woorden uit zijn mond: dit behoeft extra diagnostiek. Crap. Da's niet goed. Da's niet zomaar even een verrekt peesje in de voet en een ontstekinkje, dit is serieus. Fysio Peter gaat er alles aan doen of ik nog bij de sportarts terecht kan ergens in de komende dagen, maar de tijd dringt. Volgende week donderdag vertrekken we naar Roth, en ik ben erg blij als ik 's avonds het telefoontje krijg dat ik maandagmiddag in de Maartenskliniek langs mag komen.
Nog even in onzekerheid maar goed. En ow ja, een verwijzing van de huisarts is ook handig. Nu ben ik vorig jaar geswitched van huisarts, noodgedwongen want mijn huisarts stopte ermee. Gelijk had ie, maar nu moet ik me bij mijn nieuwe huisarts melden die me automatisch in hun bestand hebben gekregen. Nu was hij zelf niet beschikbaar maar blijkbaar loopt er nog een huisarts rond en die wil me wel ontvangen. Ik heb alleen een verwijziging nodig en enigzins verbaasd hoort ze mijn verhaal aan maar zonder blikken of blozen maakt ze mijn vervolgbrief. Hoogtepunt van mijn bezoek was wel de vraag: triatlon, wat is dat? Tja. Niet iedereen kan natuurlijk van elke sport op de hoogte zijn. Hier ligt nog genoeg werk voor de triatlon sport :-) Het weekend bestaat weer uit niks doen en een therapeutische zwemsessie in de hitte in de Bisonbaai. De kinderen vermaken zich prima met een paar schepjes, emmertjes en het maken van een nevengeultje. Mooi dat ze voor de rest niets nodig hebben.
Dan is het maandag: d-day.
Van te voren spookt het natuurlijk al dagen door mijn hoofd: het zal toch niet dat ik niet kan starten in Roth? Of als ik wel kan zwemmen met die voet, kan ik dan ook fietsen? En als ik kan fietsen, kan ik dan wel lopen? Online heb ik nog 1 paar Triumph 11's kunnen vinden en die maar gelijk besteld maar nog niet op gelopen om zo weer het lekkere gevoel te krijgen op de vertrouwde shoes. Kan ik... De sportarts moet me maar duidelijkheid geven en ik moet zeggen, da's een raar verhaal en gevoel om je hele wedstrijd in handen te leggen van een vrouw die je nog nooit hebt gezien tot vandaag. Als we binnenkomen zit er ook een co assistent bij, tenminste, ik dacht dat het een co assistent was, want zijn naam ben ik alweer vergeten.Deze arts hoef ik niet uit te leggen wat een triatlon is en wat het inhoud en hoeveel ik ervoor gedaan heb. Ze denkt helemaal mee maar is ook bijzonder helder en resoluut: eerst gaan we een rontgenfoto maken en dan gaan we verder kijken want vocht in de enkel is alarmfase 1. Crap. Even schiet het door mijn hoofd dat Roth helemaal niets wordt. Crap. Dat zou toch niet? Mijn geduld wordt op de proef gesteld, alsof ik weer thuis zit te wachten op het telefoontje dat ik geslaagd was voor het VWO, dat gevoel. Als ze terugkomt van het overleg met de radioloog komt er semi positief nieuws: op de rontgenfoto is niet duidelijk iets te zien, phew. Voor de zekerheid vraag ik of ik mag zwemmen en fietsen in Roth: dat is het geval. Phew 2. Maar! Ik zal toch dringend adviseren om een MRI te maken want er zijn toch wel 2 plekken te zien die ze graag verder onderzocht wil hebben. En dat kan op donderdag om kwart over 1. Hmm, daar gaat het reisschema wat vertelde dat we om half negen zouden vertrekken naar Roth.
Ze raadt het zeer sterk aan om wel te ondergaan, want er bestaat een kans, hoe klein dan ook dat ik mijn enkel stuk zou kunnen lopen. En met stuk, bedoelen we dan ook echt stuk. Als in permanent stuk en laten we wel wezen: dat is het me niet waard. Echt niet. Een beetje pijn is ingecalculeerd, een week niet lopen na afloop, is ingecalculeerd. Terwijl ik dit type, zie ik ook de mensen voor me die dit lezen en denken: dit gast is gek. Dat je dat ervoor over heb?! Maar ja, zo zit ik dan wel een beetje in elkaar en als ik de valpartij in de Tour bekijk dan denk ik dat er nog veel meer gekken zijn die nog veel erger zijn. Dat stelt me dan ook wel weer gerust.
Dus schema omgooien, donderdag de mri afwachten, ik lijk wel een echte topsporter met topzorg. En ik hoop van ganserharte dat ik groen licht krijg om op gevoel te gaan lopen in Roth. Dat ik in ieder geval mag proberen om daar de finish te halen. Nog twee nachtjes slapen, dan weten we meer. Ondertussen is het snikheet in Roth geweest en zelfs zo heet dat de water temperatuur 24,5 graad geworden en dat zou betekenen: geen wetsuit aan. Dat zou voor mij best vervelend zijn want met wetsuit zwem ik echt een stuk harder. De beslissing wordt zaterdag om 1800 bekend gemaakt, dus ook dat is nog even afwachten. Kortom, het was me het weekje wel en de spanning neemt aardig toe hier in huize Rosmulder. Gelukkig zijn er dan nog sportvriendjes die me meenemen om te zwemmen in de bisonbaai om even de zinnen te verzetten en dat lukt best aardig moet ik zeggen.
