Maandagavond begon ik ineens mijn linkerhak te voelen. Oh wacht, hiel moet je zeggen. Hak zit onder je schoen heb ik geleerd. Dinsdagochtend opstaan valt dan ineens niet meer mee. Tering. Ik kan er niet op staan. Die looptraining slaan we dan maar even over en die fietstraining ook, even lekker zwemmen dan maar. Gaat het daarna vast beter.
Dat valt best wel tegen, alhoewel het zwemmen best redelijk gaat tussen de bejaarden.
1500 metertjes tussen de masters laveren en daarna moeizaam uit het water klauteren, hmm. Dat moet beter gaan morgen aub.
En dat gebeurde dus niet. Ai. Nog steeds pijn in de hiel, ondertussen natuurlijk allang aan het googlen geslagen en op basis van ervaringen uit het verleden, die aardig wat garanties geven in het huidige leven lijkt het toch wel aardig op hielspoor achtige klachten. Zou het dan toch door die nieuwe schoenen komen? Die Triumph Iso die zo op het oog best wel lekker zitten en die onderdeel zijn van de Triumph serie waarvan dit het 15 exemplaar is ofzo?
Crap.
Een snelle speurtocht op internet leert dat er ergens in België nog een exemplaar van zijn voorloper is te vinden, en daar liep ik prima op. Gelijk maar weer bestellen dan maar. Daar gaat weer 104,97.
En als we toch bezig zijn, ook nog maar 2 extra bidonhouders besteld voor op de Scott met daarbij een gereedschapsbus zodat het tasje op mijn buis weg kan. Kan ik daar mijn benen ook niet meer tegenaan schaven tijdens de wedstrijd. Blijkbaar trap ik af en toe wel met een beetje x-benen en dat is niet zo handig. Maar goed. Hoe komen we van die hiel klachten af?
Pijn is fijn
In onze vriezer liggen altijd 2 icepacks en die komen nu dus goed van pas. Nou moet ik je wel vertellen dat de onderkant van je voet best gevoelig kan zijn. Zeker als je dan ineens een -18 graden icepack eronder legt. Tering, tering, tering. Na 10 seconden wil je je voet eraf halen maar dan moet je nog even een minuutje of wat doorbijten want dan is het icepack wel voldoende opgewarmd om het pijnvrij te laten koelen. Zal vast niet zo de bedoeling zijn maar goed. Het lijkt wel iets vooruit te gaan zo dus gewoon maar mee doorgaan.
Ondertussen gewoon doorgaan met zwemmen, dat mag bijna altijd als je geblesseerd bent, dus maar lekker weer in West op en neer. Bijna geen bejaarden vandaag. Komt ook goed uit want 80 baantjes op en neer in een vol zwembad lijkt me geen pretje. Zwemmen gaat me goed af vandaag. Wat denk je dan tijdens die baantjes zul je je misschien afvragen. Nou van alles eigenlijk. De eerste baantjes probeer ik goed op mijn techniek te letten, dus goed breed insteken die hand. Mooie hoek maken in de elleboog, goed ver uitstrekken en dan maar weer herhalen. En herhalen en herhalen. Om het mezelf ook nog wat uitdagender te maken probeer ik ook de flipturn te doen, je weet wel, koppeltje duikelen zoals Ranomi en Pieter dat echt kunnen. Bij mij zweven mijn armen altijd nog ergens rond waar ik het niet verwacht en waar ze dus niet moeten zijn, maar krijg het nog niet echt goed voor elkaar om ze netjes te doen zoals in onderstand filmpje:
Nou, als je dat dus een keer of veertig doet, kun je je zelf met het zwemmen naar de overkant best wel weer vermaken door te denken waar het mis ging en waar je het nu weer beter gaat doen met keren. Niet echt hoogdravende filosofie maar wel effectief om de tijd meer door te komen. Gelukkig vandaag geen aquagym en dus ook geen man met paardenstaart in een badpak. Die zal er morgen wel weer zijn.
Slechte dingen komen nooit alleen
Nu had ik alleen last van mijn linkerhiel maar zoals het zovaak gaat: als je dus je linkervoet probeert te ontzien, ga je anders lopen of andere dingen doen en dan kun je dus op je klompen aanvoelen dat je op andere plekken pijn gaat krijgen. Zo ook in mijn geval. Pijnlijke plek is ineens mijn rechterkuit. En die begint ook echt serieus pijn te doen, laten we zeggen een 7 op de schaal van pijn, lopen van 1 tot 10. Dit was niet echt ingecalculeerd, want zondag staat de kwart triatlon Gendt op het programma.
Bedoeld om het zwemmen en fietsen nog een keer te oefenen maar met deze benen heb ik er wel een hard hoofd in. Gelukkig is daar Astrid die me nog even onder hand kan nemen en daarna voelt het wel een stuk beter, maar echt weg is het natuurlijk nog niet. Geduld is een schone zaak maar niet echt aanwezig bij atleten, want daar moet het natuurlijk binnen een dag weg zijn. Blessures heb ik echt zelden, pijntjes en losse kwaaltjes die na een paar dagen als sneeuw voor de zon verdwijnen wel vaker. Hoort erbij en vraag elke atleet hoe het gaat en die begint altjid met een verhaal van de pijntjes van de afgelopen weken (om vervolgens vol gas weg te gaan in de wedstrijd natuurlijk).
Nog meer zwemmen dan maar. 3 x 1000 vind ik genoeg vandaag. Wel weer die aquagymmende bejaarden naast me en zowaar ook nog enkele dames die echt kunnen zwemmen in mijn baan. Kijkt toch een stuk fijner dan die gerimpelde bejaarde dames en heren.
Bijpraten & bijpraten
Op vrijdagochtend een nieuw record: om 0715 met de beentjes in het water hangend en pas om 0745 beginnen met zwemmen. Eerst bijpraten met Martijn die vorige week de IronMan 70.3 in Luxemburg had gedaan. De 70.3 slaat op het feit dat dat afstand is die je aflegt, gerekend in mijlen. Blijft natuurlijk een beetje gekke aanduiding, mijlen, maar goed. Het klinkt wel lekkerder dan een halve triatlon vind ik zelf maar het is hetzelfde.
Vandaag rustig aan doen en dat lukt dus wel :-)
In de middag lunchen met mijn manager Francois. Even bijpraten en dat kunnen we wel als je twee consultants/trainers tegenover elkaar zet :-) Bedankt voor de lunch nog Francois.
Uiteindelijk nog een beetje door moeten fietsen om de kinderen weer van school te halen.
To be or not to be
En dan is het ineens zaterdag en begint het toch te kriebelen. Wel of niet gaan lopen morgen?
Fietsen gaan we nog even doen met de vrouw samen, even op verjaardag van Gaby in R-num. Mooi ritje om de Scott nog even te testen met alle bidonhouders en kan de vrouw ook nog even de benen losfietsen. Nergens echt last van maar nog steeds niet echt overtuigd van mijn lijf om lekker los te gaan morgen. Crap. Tikkie chagrijnig begin ik er wel van te worden.
De volgende ochtend laden we de fiets op de fietsdrager, kinderen op de achterbank en op naar Gendt. Vorig jaar wezen kijken en besloten dat ik hier toch echt een keer aan de start moest staan: zag er keigezellig uit.
Ik heb besloten om 1 rondje te gaan lopen en vooral heel hard te zwemmen en te fietsen vandaag, zodat ik nog even die laatste prikkel 2 weken voor Roth te pakken heb. Daarna is het rustiger aan doen en op naar Roth.
De voorbereiding is niet helemaal ideaal, want iets te laat heb ik mijn wetsuit aan en ik moet nog een best eind lopen naar de zwemstart. Uiteindelijk valt het wel mee want iedereen moet nog even gecontroleerd worden. En dan kan het grote vechten beginnen. Was ik voor gewaarschuwd maar naar 300 meter krijg ik toch een paar klappen en moet ik toch weer even schoolslag doen, maar goed. Het tempo ligt me echt aan de hoge kant. Ik druk de Fenix2 in en ik zie dat het tempo prima was, ergens dik onder de 17, Woow. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Op naar de fiets. Opstappen gaat niet echt soepel vandaag maar dan komt de gang er aardig in. Op de dijk vol gas voor mijn doen, en dan heb ik op stukken 36/37 km/u op de teller en dan nog word ik aan alle kanten voorbij gefietst. Wtf? 4 rondjes van 10km knallen, mijn hartslag die boven de 150 ligt op de fiets, dat maak ik niet zovaak mee. Fiets parkeren, de juiste schoenen pakken bij de wissel en even lopen. Hmm, dat voelt best wel ok eigenlijk. Rustig aan doen, er ligt een hoger doel over twee weken. Na een rondje besluit ik om nog een rondje te doen, rechterkuit voel ik haast niets van en de linkerhiel ook niet. Heb wel mijn andere schoenen aan, de Saucony Ride 7 voor de meeschrijvers onder ons.
Wat ik wel een beetje voel: zonder sokken begint er een klein blaartje te komen. Ondertussen zit het rondje er alweer bijna op en ik kijk even naar Lorraine en steek mijn duim op: ik loop hem gewoon uit vandaag. Een dik pr is het resultaat. 2:14.12. Een familie record :-) (mijn vader en neef Rob hebben ooit ook triatlons gedaan).
Vannacht werd ik wel even wakker van pijn in mijn rechtervoet, he dat is nieuw...Lekker herstellen komende week, nog weer lekker zwemmen en wat fietsen en de voetjes vertroetelen. Dat Roth, gaat goed komen.