Back2Boston part 4: De Week van de Frustratie

Het is zondagavond en ik moet zeggen dat de uitslag van De Kraker van vanmiddag wel precies past in het rijtje van de rest van de activiteiten van de week.
In een week waarin ik gehoopt had dat ik weer aan het lopen zou kunnen geraken ging het eigenlijk weer opnieuw mis. Eerst maar terug naar de maandag.
Die begon eigenlijk met goed nieuws van de longarts.
Ik moest eerst twee keer blazen voor gevorderden in een apparaat wat helium en koolmonoxide vermengt en dan krijg je daar een paar mooie getallen uit. Enige wat ik nog precies onthouden heb, is dat ik de vorige keer 77 had, dat was eigenlijk maar net voldoende (het moest boven de 75 komen) maar nu zit ik op 89. Kijk dat lijkt er al meer op. Ooit heb ik 114 gemeten dus we hebben nog even te gaan (mocht dat er ooit nog inzitten, is natuurlijk weer een tweede). Redelijk tevreden kan ik naar huis.


Maandagavond is altijd zwemavond, en deze avond was niet anders. Nou ja, wel een beetje anders. Onze vaste oppas kon niet, dus ik mocht weer eens ouderwets zonder vrouw naar zwembad West de metertjes gaan maken. Dat ging eigenlijk best wel lekker. Elke maandagavond met een klein groepje liggen we daar onze metertjes te maken in het toch wel frisse chloorwater en het valt me niet tegen vanavond. Als zelfverklaarde zwemleraar mag ik de schema's maken en vanavond vond ik een piramide van 50-100-150-200-250-300-250-200-150-100-50 wel een goed idee en dat ging ook best wel lekker. So far, so good.


Aangezien dinsdag en woensdag, net als de maandag, de wekker om 0600 gaat heb ik op dinsdag een rustdag. Komt even goed uit want vanavond mag PSV eindelijk weer een echte wedstrijd spelen. Het was dan natuurlijk al een slecht voorteken dat mijn tweede decoder er ineens mee opgehouden was. Volgens de Horizon box was de periode ineens verlopen. Rare foutmelding natuurlijk, want de decoder was al een paar maanden gekoppeld. Niks big hscreen, maar gewoon in de woonkamer op een 32 inch hd ready scherm. Het was afzien en dan moesten de penalties nog komen!


Anyways, woensdag maar weer losfietsen in dezelfde kelder waar na 4 pogingen toch eindelijk weer werkend beeld op het grote scherm. De wedstrijd Barcelona - Arsenal was eigenlijk ook om te janken, dus snel door naar donderdag. Eindelijk mag ik weer lopen. Voorzichtigheid troef, dus niet naar de baan toe hardlopen maar lekker met de auto en dan het bos in om in te lopen. Het is eindelijk weer licht genoeg en het lopen gaat eigenlijk best lekker. De gehele tijd zit ik wel in mijn gedachten bij die kuit. Voel ik hem nu wel of voel ik hem nu niet? Ik besluit wat rustige 200tjes te doen op de baan met 200 meter pauze. De eerste gaan in iets meer dan 50 seconden, daarna gaat het heel ietjes sneller in 48 en dan bij de 6de voel ik de linkerkuit weer strak trekken. Godverdegodver. Gelijk stoppen met de training en maar direct aftaaien naar huis. Geblesseerd zijn is niet een van mijn gemoedstoestandbevorderende elementen zullen we maar zeggen. Thuis het bad aan en daarna met een icepack op de bank liggen.
Volgende ochtend is dan eigenlijk altijd wel een beetje spannend. Sta je op met pijn, dan weet je dat je de zak bent. Valt het mee, dan heb je een klein beetje geluk. Het laatste lijkt het geval te zijn. Dat valt dan nog een beetje mee. In het zwembad merk ik ook verdomd weinig van die kuit, da's dan ook weer meegenomen en de 3x1000m in het zwembad kan ik best goed afmaken en het tempo was ook nog prima. Zo slecht is het lijf dus niet.

Dan 's middags de afspraak bij de man met de gouden handen, die vermoedelijk ook wel een reincarnatie van een middeleeuwse martelpraktijkuitoefendpersoon. Wat een pijn kunnen een paar handen op je uitoefenen en verdomd, ik moet er nog voor betalen ook...Maar goed, hij lijkt wel precies de zere plek in de kuit te kunnen bereiken. Ergens diep in de Soleus als ik het goed onthouden heb. Doe maar rustig aan van het weekend want ik heb hem goed onder handen genomen.
Dat heb ik gemerkt ja dus maar eens luisteren. Hele weekend niks doen. Nou ja, niks doen. Qua lopen en fietsen en zwemmen dan. Ik sta wel gewoon in de tuin tegels te sjouwen, gras af te steken en de hogedrukreiniger los te laten op de stenen en schutting. Ik word er gewoon moe van en heb spierpijn in mijn handen. Niks gewend.

En als we dan op zondagavond de vaste PSV app in de gaten houden dan worden we daar ook niet echt vrolijk van. Net zo vrolijk als het simpele hulpverzoekje van de buurman om even naar de laptop van de buurvrouw te kijken want iets met de mail doet het niet. Ik ben natuurlijk niet te beroerd aangezien ik gisteren de hogedrukreiniger heb mogen gebruiken maar na 1,5 uur googlen en allemaal niet werkende oplossingen behalve dan de oplossing, maak een nieuwe gebruikersaccount aan en kopieer de boel, wat natuurlijk niet een echte oplossing was maar wel tot het gewenste resultaat leidde kon er tot slot ook nog wel bij dat een kleine stoeipartij met mijn zoontje uitliep op een mooie ontwijkende actie van zoonlief, nou ja. Mooi. Hij ontweek mij wel, alleen de tafel niet en die kwam dus hard in aanraking met zijn voortand. Nog een mazzeltje dat hij er net 1 gewisseld had en dat die grotemensentand nog niet heel erg doorgebroken is. Het bloed en de tranen zijn er niet minder om.
Wat een schijtweek.

Vanaf nu kan het eigenlijk alleen nog maar beter gaan in de laatste week voor mijn 40ste verjaardag en nog 4 weken tot aan Boston.
Amen.

Back2Boston part 3: Kink in de Kuit

En het ging zo lekker. 

Al weer 32 km op een lange duurloop, ben er bijna qua training. Maar toen ging het mis. Kinderen allemaal ziek, ikzelf ook verre van lekker maar ook weer niet dat ik dacht ik kruip onder de wol. Uiteraard in het weekend voelde ik me het slechts. Dus geen looptraining gedaan en toen ineens op zaterdagochtend bij de vertrouwde zwemlesduurloop komt de pijn in de linkerkuit weer terug.

Krijg nou wat? Precies de pijn waar ik de hele maand november last van had en die me de 7evenheuvelenloop kostte, precies die pijn is weer terug op bijna hetzelfde punt als begin november toen het mis ging. Niks doorlopen nu, direct stoppen en terugsjokken naar de auto en sauna waar de jongste dus zwemles heeft op zaterdagochtend en vrolijk als altijd aankomt druppelen om half elf.
Daar gaan de trainingen schiet er door mijn hoofd, Boston is nog precies ver genoeg om wel fit aan de start te kunnen verschijnen, maar zeker niet optimaal wedstrijdfit zal dat gaan worden. Crap.

Ik maak een klein sprongetje in de tijd: twee weken later, vandaag dus, is de Stevensloop net geweeest en die heb ik dus aan mij voorbij moeten laten gaan. Tis niet anders, maar toch voelt het wel kloten balen, want ik had graag geweten hoe mijn vorm er nu voorstaat.
Morgen mag ik naar de longarts weer een testje doen om te zien of mijn longen weer op peil zijn van voor de longembolie, zal wel lekker zijn natuurlijk en dan zou ik ook zo'n graadmeter voor mijn benen willen hebben. Zou een tijd van 3 uur 15 reëel zijn in Boston? Voorheen dacht ik van wel, maar nu moet ik eigenlijk gewoon blij zijn als ik de finish haal zonder al te veel kleerscheuren. Niet zoals de vorige keer, toen ik op 32 met kramp langs de kant stond. Ik kan je vertellen: dat is echt megapijnlijk. Mensen die langs de kant staan om je aan te moedigen terwijl je naar je bovenbeen staart en ziet dat ie compleet is aangespannen en je maar afvraagt hoe je die in godsnaam weer los krijgt. Ow ja, rekken dan maar. Dat doet pijn, Dat doet pijn, Dat doet pijn, Dat doet pijn, he, de kramp is er nu voor even uit. Ok doorlopen.

Dat gevoel, wil ik dus niet meer meemaken in Boston en daarvoor heb ik nog 3 trainingen van zo'n 35 km nodig. Waarom 35? Nou, met zo'n 11,9/11,7 km/u per uur rustige duurloop tempo, loop je in 3 uur zo'n beetje deze afstand. En als ik dat 3x gedaan heb, dan ben ik er klaar voor om de marathonafstand aan te kunnen. Nou ja, aan te kunnen. Het is maar hoe je het bekijkt en hoe je de wedstrijd ingaat. Rustig beginnen helpt enorm, geduldig zijn wordt erg beloond op een marathon dus dat moet goed in mijn oren geknoopt worden alleen is dat erg lastig in Boston aangezien de eerste 5 km's goed naar beneden gaat en de heuvels pas echt tussen de 20 en 32 km komen.

Ondertussen

En als dus de Stevensloop is, sta je als pakezel langs de kant van de weg om de spullen van de oudste twee bij je te houden en als toetje krijg je de tas van vrouwlief ook nog in je handen gedrukt als zij zich gaat opmaken voor de 5K.

Als ouder probeer je natuurlijk het goede voorbeeld te geven en je kinderen aan te moedigen iets aan sport te doen, bij voorkeur natuurlijk triatlon danwel atletiek, zwemmen of fietsen in losse onderdelen is ook toegestaan. Judo zitten ze al op, zodat ze ook leren om te vallen en weer op te staan. En af en toe levert dat nog mooie plaatjes op als de oudste even op de foto gaat met topatlete Sifan Hassan bij de NK indoor atletiek.

(c) Erik van Leeuwen

Ik ben benieuwd of ik in Boston ook nog met een paar toppers op de foto mag....

En nu?

Het is nu nog 5 weken en 1 dag tot de Boston Marathon, die altijd op maandag wordt gehouden op Patriots day. Dat betekent dat er nog 4 weken getraind kan worden, de laatste week staat toch in het teken van taperen, steeds minder doen, fitter worden en in zo goed mogelijk vorm aan de start staan. In die 4 weken moeten we dus 3x een duurloop doen van 35km, en laten we niet te gek doen, dus komende week gaan we laten we zeggen tot de 25km. Dan zou het allemaal moeten passen, zou je zeggen. Of niet natuurlijk. Maar dat zien we dan wel weer.

Ik zeg maar zo tegen mezelf: 

Een marathon is maar het laatste onderdeel van een triatlon, dus hoe erg kan het zijn?

Om nog even terug te komen op de reis naar Boston en de prijzen die airlines ervoor rekenen. Daar waren jullie natuurlijk wel benieuwd naar. Ineens was daar eind februari de aanbieding waarop we zaten te wachten en kunnen we nu met inruil van extra airmiles, voor slechts 613 euro en nog wat reserveringskosten per persoon naar Boston vliegen, direct vanaf Schiphol. En dat is dus 200 euro per ticket goedkoper dan een weekje daarvoor.

Geen idee hoe het kan, maar ik profiteer er maar van.

Dus vanaf nu:

geen excuses meer, volle bak trainen, het snoepen laten, want we wegen nog steeds boven de 70 kilo (laat staan dat we het gewenste wedstrijdgewicht van 66,6 kilo hebben bereikt) en aftellen naar Boston en naar de laatste dagen als dertiger. Ook dat gaat ongetwijfeld een klein beetje pijn doen. Gelukkig zijn de grijze haren nog ver weg (als ik op mijn vader lijk tenminste). Dus als je zin hebt om mee te trainen de komende weken, vraag het me! Je hebt mijn nummer.

Tot volgende week!