Back2Boston part 3: Kink in de Kuit

En het ging zo lekker. 

Al weer 32 km op een lange duurloop, ben er bijna qua training. Maar toen ging het mis. Kinderen allemaal ziek, ikzelf ook verre van lekker maar ook weer niet dat ik dacht ik kruip onder de wol. Uiteraard in het weekend voelde ik me het slechts. Dus geen looptraining gedaan en toen ineens op zaterdagochtend bij de vertrouwde zwemlesduurloop komt de pijn in de linkerkuit weer terug.

Krijg nou wat? Precies de pijn waar ik de hele maand november last van had en die me de 7evenheuvelenloop kostte, precies die pijn is weer terug op bijna hetzelfde punt als begin november toen het mis ging. Niks doorlopen nu, direct stoppen en terugsjokken naar de auto en sauna waar de jongste dus zwemles heeft op zaterdagochtend en vrolijk als altijd aankomt druppelen om half elf.
Daar gaan de trainingen schiet er door mijn hoofd, Boston is nog precies ver genoeg om wel fit aan de start te kunnen verschijnen, maar zeker niet optimaal wedstrijdfit zal dat gaan worden. Crap.

Ik maak een klein sprongetje in de tijd: twee weken later, vandaag dus, is de Stevensloop net geweeest en die heb ik dus aan mij voorbij moeten laten gaan. Tis niet anders, maar toch voelt het wel kloten balen, want ik had graag geweten hoe mijn vorm er nu voorstaat.
Morgen mag ik naar de longarts weer een testje doen om te zien of mijn longen weer op peil zijn van voor de longembolie, zal wel lekker zijn natuurlijk en dan zou ik ook zo'n graadmeter voor mijn benen willen hebben. Zou een tijd van 3 uur 15 reëel zijn in Boston? Voorheen dacht ik van wel, maar nu moet ik eigenlijk gewoon blij zijn als ik de finish haal zonder al te veel kleerscheuren. Niet zoals de vorige keer, toen ik op 32 met kramp langs de kant stond. Ik kan je vertellen: dat is echt megapijnlijk. Mensen die langs de kant staan om je aan te moedigen terwijl je naar je bovenbeen staart en ziet dat ie compleet is aangespannen en je maar afvraagt hoe je die in godsnaam weer los krijgt. Ow ja, rekken dan maar. Dat doet pijn, Dat doet pijn, Dat doet pijn, Dat doet pijn, he, de kramp is er nu voor even uit. Ok doorlopen.

Dat gevoel, wil ik dus niet meer meemaken in Boston en daarvoor heb ik nog 3 trainingen van zo'n 35 km nodig. Waarom 35? Nou, met zo'n 11,9/11,7 km/u per uur rustige duurloop tempo, loop je in 3 uur zo'n beetje deze afstand. En als ik dat 3x gedaan heb, dan ben ik er klaar voor om de marathonafstand aan te kunnen. Nou ja, aan te kunnen. Het is maar hoe je het bekijkt en hoe je de wedstrijd ingaat. Rustig beginnen helpt enorm, geduldig zijn wordt erg beloond op een marathon dus dat moet goed in mijn oren geknoopt worden alleen is dat erg lastig in Boston aangezien de eerste 5 km's goed naar beneden gaat en de heuvels pas echt tussen de 20 en 32 km komen.

Ondertussen

En als dus de Stevensloop is, sta je als pakezel langs de kant van de weg om de spullen van de oudste twee bij je te houden en als toetje krijg je de tas van vrouwlief ook nog in je handen gedrukt als zij zich gaat opmaken voor de 5K.

Als ouder probeer je natuurlijk het goede voorbeeld te geven en je kinderen aan te moedigen iets aan sport te doen, bij voorkeur natuurlijk triatlon danwel atletiek, zwemmen of fietsen in losse onderdelen is ook toegestaan. Judo zitten ze al op, zodat ze ook leren om te vallen en weer op te staan. En af en toe levert dat nog mooie plaatjes op als de oudste even op de foto gaat met topatlete Sifan Hassan bij de NK indoor atletiek.

(c) Erik van Leeuwen

Ik ben benieuwd of ik in Boston ook nog met een paar toppers op de foto mag....

En nu?

Het is nu nog 5 weken en 1 dag tot de Boston Marathon, die altijd op maandag wordt gehouden op Patriots day. Dat betekent dat er nog 4 weken getraind kan worden, de laatste week staat toch in het teken van taperen, steeds minder doen, fitter worden en in zo goed mogelijk vorm aan de start staan. In die 4 weken moeten we dus 3x een duurloop doen van 35km, en laten we niet te gek doen, dus komende week gaan we laten we zeggen tot de 25km. Dan zou het allemaal moeten passen, zou je zeggen. Of niet natuurlijk. Maar dat zien we dan wel weer.

Ik zeg maar zo tegen mezelf: 

Een marathon is maar het laatste onderdeel van een triatlon, dus hoe erg kan het zijn?

Om nog even terug te komen op de reis naar Boston en de prijzen die airlines ervoor rekenen. Daar waren jullie natuurlijk wel benieuwd naar. Ineens was daar eind februari de aanbieding waarop we zaten te wachten en kunnen we nu met inruil van extra airmiles, voor slechts 613 euro en nog wat reserveringskosten per persoon naar Boston vliegen, direct vanaf Schiphol. En dat is dus 200 euro per ticket goedkoper dan een weekje daarvoor.

Geen idee hoe het kan, maar ik profiteer er maar van.

Dus vanaf nu:

geen excuses meer, volle bak trainen, het snoepen laten, want we wegen nog steeds boven de 70 kilo (laat staan dat we het gewenste wedstrijdgewicht van 66,6 kilo hebben bereikt) en aftellen naar Boston en naar de laatste dagen als dertiger. Ook dat gaat ongetwijfeld een klein beetje pijn doen. Gelukkig zijn de grijze haren nog ver weg (als ik op mijn vader lijk tenminste). Dus als je zin hebt om mee te trainen de komende weken, vraag het me! Je hebt mijn nummer.

Tot volgende week!