Maandag
Lekker hoor, de hele dag niet hoeven trainen, alleen 's avonds even een stukje zwemmen. Mag ook wel na die topweek. Ik kan wel even iets rustigers gebruiken, dus alleen zwemmen, wat haast traditie getrouw begint met bijna een kwartier lullen over van alles en nog wat en daarna dus nog even een kleine 2 km zwemmen. Wie denkt dat trainen alleen maar saai en serieus is, moet toch echt eens op maandagavond aansluiten in West bij ons.Tussendoor doen we wel ons best hoor.
En niet te vergeten nog: mijn eerste gastblog op de Girls on the move site!
En niet te vergeten nog: mijn eerste gastblog op de Girls on the move site!
Dinsdag
Aangezien ik mezelf deze week heb voorgenomen om het accent te leggen op mijn beste onderdeel (op papier dan tenminste) het lopen, dus vandaag een extra blokje lopen. 20km op en neer naar de Mookerheide. Verveeld nooit en dat rondje op de Mookerheide is erg prettig, behalve dan die ontzettende rotklim die erin zit en dit keer stonden er Schotse hooglanders op het pad. Die beesten zijn gewoon groot en hebben best wel grote hoorns. Coole beesten om te zien, ze doen niks, tenminste niet als je ze niet gaat aaien of je kind erop probeert te zetten om een stukje mee te rijden....maar voor de zekerheid loop ik er altijd wel met een boogje omheen. Just to be sure.
Het begint bijna te makkelijk te worden, maar 1 keer per dag trainen. What's wrong with me?
Woensdag
Iets later opstaan en dan lekker zwemmen. Het is best lekker. Het zwembad is mooi voor mij en nog een paar andere bejaarden, heerlijk. Tempo is goed, benen voelen goed. Dat was training 1 van de dag. 's Avonds dus de gele rijders = fietsen. Op naar R-num, tegen de wind in en dat viel nog best tegen/mee. Onderweg gezelschap van een racefietser die op de Universteit werkt en op en naar R-num fietst, terug naar huis dus nu. Al babbelend zijn we er zo en we bedanken elkaar voor de rit en tijd om te kijken wie er allemaal zijn bij de GR. Nou, dat zijn er een heleboel. Ik ontdek zowaar oud-haas Dick, dus gezellig om daar een stuk mee te gaan rijden. We gaan voor de C groep, gemiddeld 34 km/u is daar het doel van. Nou, dat gaat wel lukken die avond, want dit is het eind resultaat: 36,9 km/u volgens Strava! Voor het eerst er niet afgereden op de Schaapsallee en Lange Juffer, en dat is toch wel eens lekker. Zijn die trainingen niet voor niets geweest.
donderdag
Zo enthousiast over de beentjes gisteravond, zo stram zijn ze vanochtend. Even rustig opstaan is er niet bij want de kinderen moeten gewoon naar school dus hup, uit bed.
Straks met mede Roth ganger Sjoerd fietsen dus enige voorbereiding is op z'n plek. De Scott mag weer worden getest, nu met nieuw zadel, eentje met een gat erin. Eens kijken hoe dat bevalt. Eigenlijk wel goed is de conclusie, alleen 1 nadeel: het nieuwe zadel is een paar milimeter hoger dan mijn oude zadel en daarmee was de fiets al best maximaal hoog ingesteld vond ik zelf en nu is dat iets teveel geworden wat ik merk in de aanhechtingen van mijn hamstring-kuiten. Daar moeten we dus nog iets aan doen. Op mijn TTB (Engels voor TimeTrialBike) heb ik alle moeite om Sjoerd bij te houden, mede ook omdat Sjoerd op zijn TTB aan komt zetten: dicht achterwiel, voorwiel met hoge rand velgen, een machine die fiets en de man erop kan ook best trappen.
Na 86 km ben ik weer thuis, best moe, maar er moet nog een klein stukkie gelopen worden. Tenminste dat was de bedoeling he. Even naar de Cifla training lopen, beetje babbelen, loopscholing en weer terug. Maar ja, als je in een Oregon project singletje van Nike aan komt zetten krijg je al te veel aandacht
en als de Juf zegt, gaan we een rondje bos doen, 10 km, dan wordt dat dus gewoon een rondje bos en ben je ineens met ruim 18km onder de voeten thuis. Tering.
Overigens werd ik door Paul aangesproken dat ik wat meer overdenkingen in mijn blog moet gooien, in plaats van alleen maar de beschrijvingen. Vond ik wel een goede opmerking, want het antwoord opp de vraag: waarom doe je dit nu allemaal? heb ik eigenlijk nog niet gevonden en ik daar toch wel regelmatig aan denk tijdens een van mijn trainingen.
Zou het dan toch nog te maken hebben, onderbewust natuurlijk, met het willen bewijzen dat je nog steeds alles kan, fysiek gezien? Ben natuurlijk al bijna 40 (echt waar, zou je niet zeggen he? Nee he, dank je) , heb 2,5 jaar terug massale longemboliën gehad en ben daar waarschijnlijk een heel klein stukje long bij kwijtgeraakt, kortom niet echt gezond dus, maar toen wilde ik kostte wat kost in Boston de marathon lopen hetgeen lukte, maar toen kwamen die bomaanslagen eroverheen en alle besef daarbij dat je dus ook daar tussen had kunnen liggen. Geen idee hoe dat in mijn brein werkt moet ik je eerlijk bekennen. Volgens mij is het gewoon mooi om af en toe een droom waar proberen te maken en die van mij is dan toevallig een hele triathlon een keer doen, en dan wel gelijk een van de grootste ter wereld, dat maakt het wat specialer voor mij (en ook leuker dan dat er 10 man langs de kant staan natuurlijk). Los daarvan ben ik wel benieuwd waar nu de grens van mijn fysieke kunnen ligt. Ik hoop ergens aan het einde van de marathon in de triathlon maar ik heb geen idee nu. Ik heb al wel geleerd dat het menselijk lichaam en ook dat van mij dus nog best veel aan kan. Veel meer dan gedacht. Wil ik dat uitdragen? Wil ik laten zien dat ik een killerbody heb? Niet echt, maar trainen en je fit voelen, simpelweg dat, is me al veel waard. Ik heb ook de andere kant van de medaille gezien: hijgend als een paard bovenaan de trap staan en dat is niet fijn kan ik je vertellen. Daar word je echt gek van op den duur en er zijn er ongetwijfeld genoeg die dit dagelijks meemaken en waar er geen oplossing voor handen is, dus ik prijs me gelukkig met mijn lichaam, zo slecht zit het niet in elkaar. Eens kijken wat er nog meer uit te halen valt de komende weken.
Straks met mede Roth ganger Sjoerd fietsen dus enige voorbereiding is op z'n plek. De Scott mag weer worden getest, nu met nieuw zadel, eentje met een gat erin. Eens kijken hoe dat bevalt. Eigenlijk wel goed is de conclusie, alleen 1 nadeel: het nieuwe zadel is een paar milimeter hoger dan mijn oude zadel en daarmee was de fiets al best maximaal hoog ingesteld vond ik zelf en nu is dat iets teveel geworden wat ik merk in de aanhechtingen van mijn hamstring-kuiten. Daar moeten we dus nog iets aan doen. Op mijn TTB (Engels voor TimeTrialBike) heb ik alle moeite om Sjoerd bij te houden, mede ook omdat Sjoerd op zijn TTB aan komt zetten: dicht achterwiel, voorwiel met hoge rand velgen, een machine die fiets en de man erop kan ook best trappen.
Na 86 km ben ik weer thuis, best moe, maar er moet nog een klein stukkie gelopen worden. Tenminste dat was de bedoeling he. Even naar de Cifla training lopen, beetje babbelen, loopscholing en weer terug. Maar ja, als je in een Oregon project singletje van Nike aan komt zetten krijg je al te veel aandacht
Overigens werd ik door Paul aangesproken dat ik wat meer overdenkingen in mijn blog moet gooien, in plaats van alleen maar de beschrijvingen. Vond ik wel een goede opmerking, want het antwoord opp de vraag: waarom doe je dit nu allemaal? heb ik eigenlijk nog niet gevonden en ik daar toch wel regelmatig aan denk tijdens een van mijn trainingen.
Zou het dan toch nog te maken hebben, onderbewust natuurlijk, met het willen bewijzen dat je nog steeds alles kan, fysiek gezien? Ben natuurlijk al bijna 40 (echt waar, zou je niet zeggen he? Nee he, dank je) , heb 2,5 jaar terug massale longemboliën gehad en ben daar waarschijnlijk een heel klein stukje long bij kwijtgeraakt, kortom niet echt gezond dus, maar toen wilde ik kostte wat kost in Boston de marathon lopen hetgeen lukte, maar toen kwamen die bomaanslagen eroverheen en alle besef daarbij dat je dus ook daar tussen had kunnen liggen. Geen idee hoe dat in mijn brein werkt moet ik je eerlijk bekennen. Volgens mij is het gewoon mooi om af en toe een droom waar proberen te maken en die van mij is dan toevallig een hele triathlon een keer doen, en dan wel gelijk een van de grootste ter wereld, dat maakt het wat specialer voor mij (en ook leuker dan dat er 10 man langs de kant staan natuurlijk). Los daarvan ben ik wel benieuwd waar nu de grens van mijn fysieke kunnen ligt. Ik hoop ergens aan het einde van de marathon in de triathlon maar ik heb geen idee nu. Ik heb al wel geleerd dat het menselijk lichaam en ook dat van mij dus nog best veel aan kan. Veel meer dan gedacht. Wil ik dat uitdragen? Wil ik laten zien dat ik een killerbody heb? Niet echt, maar trainen en je fit voelen, simpelweg dat, is me al veel waard. Ik heb ook de andere kant van de medaille gezien: hijgend als een paard bovenaan de trap staan en dat is niet fijn kan ik je vertellen. Daar word je echt gek van op den duur en er zijn er ongetwijfeld genoeg die dit dagelijks meemaken en waar er geen oplossing voor handen is, dus ik prijs me gelukkig met mijn lichaam, zo slecht zit het niet in elkaar. Eens kijken wat er nog meer uit te halen valt de komende weken.
Vrijdag
Inkopen doen voor morgen, zie morgen :-), en dan door naar de Bisonbaai waar Sander en Anand op me liggen te wachten om samen in de buurt van de drie kilometer uit te komen met het zwemmen in het open water. Het gaat steeds beter. In het begin kost het altijd enige moeite om de ademhaling op peil te krijgen. Ik ga lichtjes hyperventileren en moet dat even tegen mezelf zeggen: rustige slagen maken, goed uitademen en dan lukt het weer. De eerste keer paar weken terug duurde het wel 5 minuten voordat ik de slag te pakken had, nu was het na zeg 50 meter onder controle. Lekker!
Al zigzaggend door de Bisonbaai komen we volgens mijn Fenix2 net niet uit op 3 km, maar ik doe het ervoor. Genoeg voor vandaag: op naar school om de kinderen weer op te halen en niet vergeten nog even na de afsluiting van de week van mijn jongeste te kijken: de ouders mogen dan komen kijken en dan staan er 25 kinderen op het podium en eentje daarvan is half aan het dansen en met haar jurk aan het spelen en blij mee te doen: inderdaad, die is van ons...
Al zigzaggend door de Bisonbaai komen we volgens mijn Fenix2 net niet uit op 3 km, maar ik doe het ervoor. Genoeg voor vandaag: op naar school om de kinderen weer op te halen en niet vergeten nog even na de afsluiting van de week van mijn jongeste te kijken: de ouders mogen dan komen kijken en dan staan er 25 kinderen op het podium en eentje daarvan is half aan het dansen en met haar jurk aan het spelen en blij mee te doen: inderdaad, die is van ons...
Zaterdag: 28 x 1000 + BBQ
Je snapt het: het loopt dan gelijk storm in de aanmeldingen....of toch niet.
Gelukkig viel me de opkomst niet tegen, wat een fijne hardlopende vriendjes heb ik toch.
Mijn oudste dochter hield netjes de score bij, een grote teamactie weer dit en zo konden we rondje na rondje door de Goffert heen, de blikken van de drie, laten we zeggen, mensen met een voorliefde voor alcohol die iets te ver zijn gegaan, rondje na rondje gedag zeggen. De opmerkingen wisselde per rondje: dat kan harder (op z'n plat Nimweegs: het geet niet hert) en de allerlaatste ronde, toen er nog maar 1 sympatico op het bankje zat hebben we een rijtje gemaakt en hem allemaal een high five gegeven. Schitterende actie, vonden we zelf en hij ook.
Op het eind hebben we dan vermoeide benen, vermoeide voeten en een best wel overheersend gevoel van euforie en stiekem was dit best wel gezellig. Op naar de BBQ en die ging er dan best wel in (het vlees erop dan he, niet de BBQ zelf, want zoveel ijzer is niet goed voor je). Bijkletsen, ondertussen eten en drinken (Radler 0.0 ging er verdacht vaak in): wat wil een mens nog meer? Een triathlon doe je dus niet alleen in de voorbereiding, zoveel moge duidelijk zijn. Bedankt allemaal voor jullie gezelschap en support (je zou er bijna sentimenteel van worden).
Zondag
Sjezus, dat opstaan valt nog niet mee na zo'n aanslag op je lijf. Tering. Gelukkig werken de kinderen mee en heb ik tot kwart voor negen geslapen. De kinderen hebben zowiezo een toffe ochtend, want als papa besluit nog even in bad te gaan liggen zijn ze (of in ieder mijn zoon) zo slim om lekker op de bank te gaan hangen en de ultimate collection van Tom & Jerry aan te zetten en bijna helemaal af te mogen kijken. Tja, daar gaat je goede opvoedingsidealen. Af en toe moet kunnen toch? Vanmiddag stond er toch al iets cultureels op het programma: mijn oudste dochter en de rest van haar klas waren uitgekozen om mee te mogen spelen in een musical/theaterstuk van Kwatta wat Momo heet. Moet eerlijkheidshalve bekennen dat in het halve zonnetje zitten tussen 3 en half 5 naar een stuk over tijdspaarders en een weesmeisje genaamd Momo en nog wat meer niet mijn aandacht kon behouden en ik regelmatig weg dommelde. Er reed wel een echte Mercedes-Benz 190 in mee, dat dan weer wel. Maar moe dus van 1 hele goede training waar ik met plezier aan terug denk, zeker straks in Roth als die laatste kilometers op de marathon ongetwijfeld erg pijn gaan doen. Ik krijg er steeds meer zin in.
Nog even de koele cijfertjes van deze herstelweek op een rij: 14u en 45 minuten
zwemmen: 2u37, 6749 mtr
fietsen: 6u3, 186.6km, 1358 hoogtemeters
lopen: 6u 4, 72.3 km, 476 hoogtemeters
Qua materialen was het een goede week: bijna alles hebben we nu in huis: helm, gaspatroonhouder ding, extra tasje voor op de buis, drinkunit voor tussen de aerobars en een nieuw zadel. Nu alleen nog het zadel op de juiste hoogte zien te krijgen van mijn Scott (eindelijk de zadelpen losgekregen zodat die afgezaagd kan worden) en de bidonhouders achter het zadel fixen en dan zijn we er helemaal klaar voor: Half Challenge Heilbronn, here we come! Sneller dan laten we zeggen 5uur en 25 minuten ben ik tevreden. Volgende week zondag na pakweg 15:00 uur is het vast wel ergens online te vinden. Ik heb er al sin an!
zwemmen: 2u37, 6749 mtr
fietsen: 6u3, 186.6km, 1358 hoogtemeters
lopen: 6u 4, 72.3 km, 476 hoogtemeters
Qua materialen was het een goede week: bijna alles hebben we nu in huis: helm, gaspatroonhouder ding, extra tasje voor op de buis, drinkunit voor tussen de aerobars en een nieuw zadel. Nu alleen nog het zadel op de juiste hoogte zien te krijgen van mijn Scott (eindelijk de zadelpen losgekregen zodat die afgezaagd kan worden) en de bidonhouders achter het zadel fixen en dan zijn we er helemaal klaar voor: Half Challenge Heilbronn, here we come! Sneller dan laten we zeggen 5uur en 25 minuten ben ik tevreden. Volgende week zondag na pakweg 15:00 uur is het vast wel ergens online te vinden. Ik heb er al sin an!