race week part 1: Challenge Half Heilbronn

Ook al is het nu dinsdag, ik blik nog een keer terug op de afgelopen week die volledig in het teken stond van mijn eerste wedstrijd: De halve triathlon in Heilbronn.

Taperen of nog even doorgaan?

In de week voorafgaand aan een wedstrijd ga je natuurlijk niet volle bak doortrainen. Maar om nu helemaal niets te doen is ook weer zoiets. Gelukkkig werd de week aardig op z'n kop gezet door de aannemers die de dakkapel aan de voorzijde van het huis gingen plaatsen. Maandagochtend tussen 08:00 en 08:30 zouden ze komen dus ik was lichtelijk verbaasd toen ik om 07:10 twee mannen met steigermaterialen voor mijn deur bezig zag. Goedemorgen mannen!

Raceweekend 

Bij zo'n wedstrijd in het buitenland komt nogal wat kijken. Allereerst moet je er naar toe rijden, in ons geval toch wel een uurtje of 5 met files onderweg en af en toe een drinkpauze, meestal gevolgd door een plaspauze. En aangezien we voor 1800 ons startnummer opgehaald moesten hebben en de fiets in het parc fermee ingecheckt, is een vertrektijd van half negen niet eens zo slecht. Uiteraard duurt het allemaal wat langer, dus als je om 0850 vertrekt, weet je al dat het een lange dag duurt en is het niet eens een overbodige luxe om een dag eerder te vertrekken, gelukkig doen we dat in Roth straks, sterker nog, dan vertrekken we donderdag al en kunnen we vrijdag en zaterdag lekker het parkoers verkennen en de checkin doen in alle rust. 

Heilbronn dus. Ook onder de vlag van het Challenge Circuit georganiseerd, net als Roth, dus overal hangen posters met WeareTriathlon dus de stemming komt er al goed in. Die stemming slaat een klein beetje om als we de enorme wachtrij zien voor het ophalen van het startnummer. Tering. De herinnering aan de pastaparty-rij in Boston schiet Sjoerd en mij te binnen. Dat duurde toen ook zo'n 50 minuten en nu zijn we er uiteindelijk ook zoiets mee bezig. Nog even kudo's voor Ed, die op geheel eigen wijze, op de een of andere manier sneaky langs de rij is gekomen en na 15 minuten al vrolijk met zijn rode armbandje aankomt zetten. "Jullie iets te eten?". Hier staat een master in het omzeilen van wachtrijen, waar ik nog veel van kan leren.

Maar goed, uiteindelijk is de organisatie ook zo slim om de 4 mensen die de startnummers voor de halve uitdelen op te schalen naar 8 en dan komt er wel vaart in. Verrassing voor mij was, dat ik nog even de daglicentie (ik ben nog geen lid van de triatlonbond) ter plekke cash moest aftikken, a 25 euro. Naar het schijnt kun je in nederland een aspirantlicentie afsluiten a 12 euro en die dan laten zien in Duitsland, daar kennen ze het verschil toch niet. Had me weer 13 euro bespaard. Hmm, toch eens checken voor Roth.

Eindelijk dus de envelop met inhoud. De inhoud bestaat uiteraard uit een joekel groot startnummer, die je op je startnummergordel moet bevestigen (als je die niet hebt, kreeg je er ook nog eentje in je racebag), en een vel met stickers met je startnummer erop, waarvan je er 3 op je mooie splinternieuwe helm moet bevestigen. Een sticker om je remkabel achter (handig als je een geintegreerde remkabel hebt, die weggewerkt zit in je frame :-) en nog een paar stickers voor op je tas. Nee, triatlon is duidelijk niet zo eenvoudig als een hardloopwedstrijdje met een startnummer en als je geluk hebt, tijdwaarnemingschip en speldjes.

Daar kom ik ook later nog achter, maar die zal ik nog even apart noteren in de categorie: leermomentjes.

Op naar de bike check in, oftewel de parkeergarage waar je je fiets pakt als je gezwommen hebt en vanwaar je je loopschoenen pakt als je klaar bent met fietsen. En dan kom je toch wel binnen in een walhalla van tijdritfietsen, supergeil! De ene na de andere is nog strakker, mooier, stoerder en de velgen zijn nog mooier, gelikter en compleet dicht. Tering. Hier staat voor honderdduizenden euro's aan materiaal. Heerlijk. Mijn ultieme fiets, sinds ik nu een Scott heb, is dat natuurlijk ook een Scott, de Plasma 5. Hier een fotootje: een soort Batmobile op 2 wielen:

Als ik de lotto win, dan wil ik die wel.
Maar goed, mijn fiets is ook prima voor nu en dus fiets neerzetten, helm erbij. De rest doen we morgenvroeg wel. Op naar de italiaan voor voedsel want dat gaat er ondertussen wel in. Tis al bijna half 6. In het restaurant komen we erachter dat er ook nog een pastaparty was, oftewel eten, op precies dit tijdstip...hmmm. Dat was vast niet zo lekker als hier in dit restaurant, en met een volle maag XXL gaan we naar het hotel terug. Tijd om naar bed te gaan. Bedtijd? om 2015 ligt Sjoerd al naast me op bed en voor 9en ben ik volgens mij zelf ook al onder zeil. Da's lang geleden.

Raceday - Sieg oder blaulust

Dat we vroeg naar bed gingen had natuurlijk ook alles te maken met het feit dat de wekker om 0600 ging, want drie uur van te voren wakker zijn voor een wedstrijd wordt algemeen als norm aangehouden en aangezien ik om 0910 in het water mag liggen en Sjoerd en Ed zelfs 10 minuten eerder is het een mooi tijdstip om op te staan. Even snel douchen en op naar het ontbijt. Bij het raam zit verscholen onder zijn Redbull pet de wereldkampioen Sebastian Kienle. Toch grappig om hem hier dan ook te zien en ook hij ziet er op dit tijdstip nog niet zo citroentjesfris uit. Roerbakei, wat uitgebakken bacon en wat kleine broodjes en ik ben goed. Tijd om de rest van de spullen in orde te maken: bidons vullen met sportdrank, wetsuit klaarleggen en op naar de fiets om daar de bidons klaar te leggen en shit. Fietsschoenen vergeten. Snel terug naar het hotel, wat gelukkig vlakbij is en alles in gereedheid om zo straks te gaan zwemmen. Even terug naar het hotel, wetsuit halen en he. Ik heb mijn hardloopschoenen nu nog aan, maar heb geen slipppers of iets dergelijks meegenomen om van het parc fermee aka de parkeergarage te komen. Hmmm. dan maar op blote voeten over het asfalt, gras en tramrails. Heb ik nu alles bij me? Chip om de enkel, badmuts, duikbril, wetsuit. Check. Triatlonpakkie heb ik aan, mijn t-shirtje kan uit en in de after-racebag die daarna naar het vrachtwagentje van de organisatie kan, wetsuit dichtmaken met behulp van Alfred, die nog later start, erg handig, en daar klinkt de gashoorn voor de eerste start van de toppers met Sjoerd en Ed in het water. Snel aansluiten in de rij voor mij, zodat er nog heel even ingezwommen kan worden, hetgeen niet echt lukt. Nog geen 50 meter heb ik gemaakt in de Neckar, de best wel troebele rivier die we eerst stroomopwaarts en dan om de boei heen, stroomafwaarts moeten nemen. Ik kijk om me heen en fuck, ik lig helemaal vooraan. 

Shit, dat was niet de bedoeling. 

Just keep swimming

En inderdaad, na een paar goede eerste slagen komt het halve veld over me heen. Ik adem niet uit onderwater en de lichte hyperventilatie is daar. Gevolgd door de schoolslag en nog meer voeten en handen die tegen me aanknallen. Zo moest het dus niet. Als bijna het hele groep over me heen is gekomen, kan ik eindelijk weer in mijn slag komen en de achtervolging inzetten. Ik zwem te ver naar rechts, waardoor ik zelfs op een gegeven moment een rode badmuts (de eerste gestarte groep hebben allemaal rode badmutsen) raak. Snel terug naar links aan de juiste kant van het kanaal. Met het ronden van de boei kan ik nog net op mijn horloge kijken, iets van 18:40 op de eerste 950 meter. Hmm. Dat had sneller gemogen. De terugweg daarentegen is in een vloek en een zucht voorbij. Ik zwem met iemand naast me die hetzelfde tempo heeft en voordat ik het weet zie ik al ineens de kade waar we vandaan kwamen. Verdomd, we zijn er al bijna. De laatste meters nog even doortrekken voordat we het water uitgehesen worden en snel het horloge indrukken. Iets van 33, niet slecht! Wetsuit los zien te krijgen, lukt met enige moeite, straat over met je blote voeten en uitkijken voor de tramrails, waarom ligt hier geen tapijt?, om de parkeergarage heen en de trappen op. Dan lopen door de parkeergarage op zoek naar je fiets en bovenal: niet vallen. Tering wat is het glad geworden door al dat water uit die wetsuits. De mensen van de organisatie manen ons tot rustig lopen want menigeen is al gevallen en naarstig worden er op stukken nog tapijt uitgerold. Te laat voor ons, maar voor de anderen wel een stuk veiliger. Sokken toch maar aan, fietsschoenen aan en go! 

Na een paar kilometer kom ik erachter dat ik nog een reepje in mijn achterzak had willen stoppen, hmm. Volgende keer maar vast tapen aan mijn frame. Fietsen maar. Ik was gewaarschuwd voor het heuvelachtige parkoers en daar was niets van gelogen. Na 5 km komt de eerste serieuze bult en ik gooi iets te enthousiast de ketting op het kleine voorblad en die schiet er spontaan vanaf. Krijg nou wat? Van de fiets af, ketting erop en door. Wel smerige handen natuurlijk. Beetje proberen eraf te wrijven lukt half. Sjezus wat een bergen hier. Echte bulten die ik met het bijna kleinste verzet neem om vervolgens weer volgas met het grootste verzet naar beneden en dat dus eigenlijk 90 kilometer lang of om beter te zeggen: het fiets parkoers was 93km lang....Het fietsparkoers bestaat uit een aanloop van zo'n 20 km. Vervolgens 2 rondjes en dan weer terug. Best geinig gedaan en als ik net aan mijn eerste rondje bezig ben, komt de politiemotor langszij, samen met een jury motor en vroem: daar ging de eerste. Geen idee wie het was, maar het ging loeihard. 

Er zat ook een stuk van 10 procent in, van 1 km, Rechtdoor naar beneden, heerlijk. Ik tik net de 71 km/u aan volgens mijn Garmin. Niet slecht maar ik word links en rechts er wel gruwelijk afgefietst. In het laatste stukje zat nog een bultje van 12%, 600m lang. Best vervelend.....
Hoogste tijd om te gaan lopen, daar heb ik nu wel zin in.

Running with the devil

Loopschoenen aan, gelletjes in mijn zakken stoppen en go. Eerst weer 4 verdiepingen omhoog en dan weer 4 verdiepingen naar beneden om vervolgens het loopparkoers op te komen. Daar wordt natuurlijk allang door de nodige atleten gelopen en ik begin ze langzaam maar zeker een voor een op te rollen. De langzame lopers haal je zo in, heerlijk. Met bosjes kan ik ze inhalen. Heeeerlijk. Opeens komen er twee man over me heen, die gaan iets te vlot. Helaas. Een eerste twee kilometer in 8:05 in ook best enthousiast voor iemand die 4:30 per kilometer en dus 1:35 wilde lopen op de halve. Rustig aan Jasper. Hartslag keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158, he, wacht eens. Hij staat stil. Krijg nou tieten. Een freeze van van Fenix2 precies op het moment dat je het niet kan gebruiken. Crap.
Dan maar op gevoel het tempo doorlopen en de gelletjes proberen weg te werken. Dat valt nog niet helemaal mee. Slokje water dan maar: de drankposten zijn er genoeg onderweg. Yak! Geen gewoon water maar spa rood. Welke idiote Duitser heeft dat verzonnen?!
Gelukkig is er dan naast dat water ook nog sportdrank en COLA! Eindelijk! Paar slokjes en mijn maag is weer normaal. Superspul dat cola. Doorlopen maar. In de verte ontwaar ik een oranje blauwe combi. Is dat Sjoerd? Het zal toch niet? Langzaam maar zeker kom ik dichterbij. Ik had van te voren al ingeschat dat hij me op dik half uur zou fietsen en tien minuten eerder zou starten dat we elkaar dan op het rondje van 7 km ergens zo ongeveer tegen zouden kunnen komen. En als ik dichterbij kom en ik de letters Scatt op de rug kan lezen (de sponsor van de BTP) weet ik het zeker: hier is Sjoerd. Een korte babbel, nog wat opbeurende woorden en gaan met die banaan. Hup er voorbij. Hij is er bijna en ik moet nog een rondje van 7km....Het tempo lijkt iets in te zakken maar nog steeds zit de vaart er goed in en als ik weer door de winkelstraat van Heilbronn loop, hoor ik de muziek bij de dames die Red Bull aan het uitdelen zijn: No stop signs, no speed limit....
Toeval of niet? Ook hier klinkt AC/DC's Highway to Hell.
Maar vandaag gaan we niet dood om in vaktermen te blijven. Ik kan gewoon lekker doorblijven lopen en na het laatste keerpuntje weet ik het: ik ga het gewoon makkelijk halen!
Hoppatee! Laatste lusje door het finish park met cheerleaders en een dame voor me die in de weg loopt, maar wat geeft het. Ik heb het gehaald! Uitroepteken.

Sjoerd en Ed staan al met het biertje in de hand (alkoholfrei zoals ze hier zeggen) en met het Finisher shirt aan. Het grote nababbelen en bijkomen kan beginnen. Het voelt nog best lekker zo. Die neppe goudgele rakker klokt lekker weg en een Red Bull Cola er achteraan smaakt ook prima. Als ik beweeg naar de stand om mijn eigen Finisher t-shirt op te halen merk ik dat ik wel iets gedaan heb vandaag. En ik weet als anderen me gaan wijzen op het feit dat mijn lippen paars kleuren dat het dan hoogste tijd wordt om naar het hotel te gaan en te gaan douchen en even te gaan liggen.

En dan nog een Kansloze Actie

Bijgekomen met douchen en liggen wordt het tijd om de fiets weer op te halen en voor de zekerheid maar mee te nemen naar de hotelkamer. Wordt ie tenmisnte niet gejat uit de auto. Lift in met de fiets, naar je hotelkamer deur lopen, weigert het pasje. Rood lampje. Nog 4 keer proberen. Hij doet het niet. Andere pasje: ook niet. Terug naar de balie. Verhaal verteld, de baliemedewerker scant de pasjes opnieuw, zou nu moeten werken. De man achter mij heeft hetzelfde probleem. Terug de lift in, pasje weer voor de deur: doet niks. Nog een keer, niks. Andere pasje, niks. Een andere atlete loopt met me mee naar de lift, vraagt wat er mis is en vraagt nog of ik wel bij de juiste deur sta. Ja, tuurlijk. Nee, want als je moe bent, ben je soms niet zo scherp zegt ze. Bedankt voor de tip. Ik sta weer voor de baliemedewerker, die zo vriendelijk is om mee te lopen naar boven om er zeker van te zijn dat de pasjes niet werken. Hij wijst me naar kamer 133, en ik kijk naar Sjoerd die keurig 15 meter verderop staat bij kamer 131.......Er zit niks anders op dan hardlachen, sorry zeggen en snel naar binnen gaan en gaan eten. Best pittig zo'n halve triathlon.

Maar dit smaakt naar meer. Volgende week: kwart Triathlon van Gendt, een mooie hele pittige training en mooi moment om de foutjes van deze wedstrijd niet meer te maken en dan begint het grote taperen.

Statistieken van de week beperk ik me tot de wedstrijd: