Back2Boston part 5: Hail Mary

So many people have come and gone
Their faces fade as the years go by
Yet I still recall as I wander on
as clear as the sun in the summer sky

Tja, wat moet je doen als je nog een kleine 2 weken voor de Boston Marathon staat en je kuit is nog steeds niet lekker?
Dan probeer je alles nog: je gaat fietsen (gelijk maar 100km zodat je denkt dat je nog enigzins een trainingseffect denkt te behalen), je gaat weer naar de sportschool want die core oefeningen schijnen toch wel erg belangrijk te zijn en tot slot stap je bij de fysio naar binnen en komt er als antwoord: dry-needling.
Wat zegt u? Dry-needel ding? Ook wel bekend als Myofascial Trigger Point Dry Needling.
Oftewel een naald, precies in je spier zetten, de boel even aan het tintelen brengen en dan over een paar dagen moet het weg zijn, dat verkrampte gevoel in mijn kuit.

Geen idee of het echt gaat werken, maar het is misschien wel mijn laatste redmiddel, mijn hail mary pass. Ik hoop van harte dat het nog goed genoeg komt om in Boston enigszins lekker te lopen.
Binnen de 6 uur moet je over de finish komen om in de officiële uitslagen te komen. Op voorhand zou je zeggen dat dat moet lukken, maar om nu 6 uur lang met pijn in je kuit te moeten wandelen...daar kijken we dan niet naar uit.

Kortom: zondagavond nog even een korte hardloopsessie of het geholpen heeft nadat we overdag natuurlijk in Rotterdam genieten van de marathon.

Voorbereiding

Over minder dan een week gaan we vliegen. Bijna kunnen de koffers al ingepakt worden. De eerste echte dollars heb ik gekregen voor mijn 40ste verjaardag, waarvoor nogmaals dank, dus aan contant geld hoef ik nu even niet te denken. Creditcard niet vergeten mee te nemen. Ow ja, pinnen buiten de EU moet ik aanzetten. Fuck, waar doe je dat ook al weer? Ah, gevonden op de website. Mooi man, websites.

2013 start met de gele tasjes

Na de editie van 2013, de 117de uitgave waar ik dus ook was en waardoor de Boston Marathon ook ineens wereldberoemd werd buiten de hardloperswereld is er het nodig veranderd. Safety first en dat gaat dan ook in het kwadraat op z'n Amerikaans. Waar we de vorige keer dus met je gele tasje en kleren in de bus stapte, in Hopkinton je kleren uitdeed (en je race teneu nog wel aanhield natuurlijk), in hetzelfde tasje stopte en dat tasje afgaf in de bus waarmee je gekomen was en na afloop je bij de bus je tasje met kleren weer ophaalde is het nu aangepast.
Allereerst is er nu deze tas:

Lekker doorzichtig! Cool.

Je moet je spullen dus vooraf afgeven bij de Gear Check, in je kleren die je nog even warmhouden tot aan de start ga je dan wandelend naar de bus toe. Bij de start gooi je dus je kleren uit en die zie je nooit meer terug en worden aan een goed doel gegeven.

En dan moet je nog wel even aan de volgende dingen allemaal denken, moet ik dus die verdomde inches weer gaan omrekenen naar centimeters (schuld van de StoneCutters) en moet ik mijn halve liter cola flesjes weer gaan omrekenen naar Gallons en Fluid Oz, maar dan gaat het allemaal goedkomen. Dan nog deze pagina even uit mijn hoofd leren maar dan werken we langzaamaan toe naar het echte Boston Marathon gevoel.

Dus daarom: Boston  More than a feeling
Weten jullie gelijk welke song ik in mijn hoofd heb als ik onderweg ben naar de finish.