race week part 2: Kwart triatlon Gendt

het was me het weekje wel.
Maandagavond begon ik ineens mijn linkerhak te voelen. Oh wacht, hiel moet je zeggen. Hak zit onder je schoen heb ik geleerd. Dinsdagochtend opstaan valt dan ineens niet meer mee. Tering. Ik kan er niet op staan. Die looptraining slaan we dan maar even over en die fietstraining ook, even lekker zwemmen dan maar. Gaat het daarna vast beter.
Dat valt best wel tegen, alhoewel het zwemmen best redelijk gaat tussen de bejaarden.
1500 metertjes tussen de masters laveren en daarna moeizaam uit het water klauteren, hmm. Dat moet beter gaan morgen aub.
En dat gebeurde dus niet. Ai. Nog steeds pijn in de hiel, ondertussen natuurlijk allang aan het googlen geslagen en op basis van ervaringen uit het verleden, die aardig wat garanties geven in het huidige leven lijkt het toch wel aardig op hielspoor achtige klachten. Zou het dan toch door die nieuwe schoenen komen? Die Triumph Iso die zo op het oog best wel lekker zitten en die onderdeel zijn van de Triumph serie waarvan dit het 15 exemplaar is ofzo?
Crap.

Een snelle speurtocht op internet leert dat er ergens in België nog een exemplaar van zijn voorloper is te vinden, en daar liep ik prima op. Gelijk maar weer bestellen dan maar. Daar gaat weer 104,97.
En als we toch bezig zijn, ook nog maar 2 extra bidonhouders besteld voor op de Scott met daarbij een gereedschapsbus zodat het tasje op mijn buis weg kan. Kan ik daar mijn benen ook niet meer tegenaan schaven tijdens de wedstrijd. Blijkbaar trap ik af en toe wel met een beetje x-benen en dat is niet zo handig. Maar goed. Hoe komen we van die hiel klachten af?

Pijn is fijn

In onze vriezer liggen altijd 2 icepacks en die komen nu dus goed van pas. Nou moet ik je wel vertellen dat de onderkant van je voet best gevoelig kan zijn. Zeker als je dan ineens een -18 graden icepack eronder legt. Tering, tering, tering. Na 10 seconden wil je je voet eraf halen maar dan moet je nog even een minuutje of wat doorbijten want dan is het icepack wel voldoende opgewarmd om het pijnvrij te laten koelen. Zal vast niet zo de bedoeling zijn maar goed. Het lijkt wel iets vooruit te gaan zo dus gewoon maar mee doorgaan.

Ondertussen gewoon doorgaan met zwemmen, dat mag bijna altijd als je geblesseerd bent, dus maar lekker weer in West op en neer. Bijna geen bejaarden vandaag. Komt ook goed uit want 80 baantjes op en neer in een vol zwembad lijkt me geen pretje. Zwemmen gaat me goed af vandaag. Wat denk je dan tijdens die baantjes zul je je misschien afvragen. Nou van alles eigenlijk. De eerste baantjes probeer ik goed op mijn techniek te letten, dus goed breed insteken die hand. Mooie hoek maken in de elleboog, goed ver uitstrekken en dan maar weer herhalen. En herhalen en herhalen. Om het mezelf ook nog wat uitdagender te maken probeer ik ook de flipturn te doen, je weet wel, koppeltje duikelen zoals Ranomi en Pieter dat echt kunnen. Bij mij zweven mijn armen altijd nog ergens rond waar ik het niet verwacht en waar ze dus niet moeten zijn, maar krijg het nog niet echt goed voor elkaar om ze netjes te doen zoals in onderstand filmpje:

Nou, als je dat dus een keer of veertig doet, kun je je zelf met het zwemmen naar de overkant best wel weer vermaken door te denken waar het mis ging en waar je het nu weer beter gaat doen met keren. Niet echt hoogdravende filosofie maar wel effectief om de tijd meer door te komen. Gelukkig vandaag geen aquagym en dus ook geen man met paardenstaart in een badpak. Die zal er morgen wel weer zijn.

Slechte dingen komen nooit alleen

Nu had ik alleen last van mijn linkerhiel maar zoals het zovaak gaat: als je dus je linkervoet probeert te ontzien, ga je anders lopen of andere dingen doen en dan kun je dus op je klompen aanvoelen dat je op andere plekken pijn gaat krijgen. Zo ook in mijn geval. Pijnlijke plek is ineens mijn rechterkuit. En die begint ook echt serieus pijn te doen, laten we zeggen een 7 op de schaal van pijn, lopen van 1 tot 10. Dit was niet echt ingecalculeerd, want zondag staat de kwart triatlon Gendt op het programma.

Bedoeld om het zwemmen en fietsen nog een keer te oefenen maar met deze benen heb ik er wel een hard hoofd in. Gelukkig is daar Astrid die me nog even onder hand kan nemen en daarna voelt het wel een stuk beter, maar echt weg is het natuurlijk nog niet. Geduld is een schone zaak maar niet echt aanwezig bij atleten, want daar moet het natuurlijk binnen een dag weg zijn. Blessures heb ik echt zelden, pijntjes en losse kwaaltjes die na een paar dagen als sneeuw voor de zon verdwijnen wel vaker. Hoort erbij en vraag elke atleet hoe het gaat en die begint altjid met een verhaal van de pijntjes van de afgelopen weken (om vervolgens vol gas weg te gaan in de wedstrijd natuurlijk).

Nog meer zwemmen dan maar. 3 x 1000 vind ik genoeg vandaag. Wel weer die aquagymmende bejaarden naast me en zowaar ook nog enkele dames die echt kunnen zwemmen in mijn baan. Kijkt toch een stuk fijner dan die gerimpelde bejaarde dames en heren.

Bijpraten & bijpraten

Op vrijdagochtend een nieuw record: om 0715 met de beentjes in het water hangend en pas om 0745 beginnen met zwemmen. Eerst bijpraten met Martijn die vorige week de IronMan 70.3 in Luxemburg had gedaan. De 70.3 slaat op het feit dat dat afstand is die je aflegt, gerekend in mijlen. Blijft natuurlijk een beetje gekke aanduiding, mijlen, maar goed. Het klinkt wel lekkerder dan een halve triatlon vind ik zelf maar het is hetzelfde.

Vandaag rustig aan doen en dat lukt dus wel :-)

In de middag lunchen met mijn manager Francois. Even bijpraten en dat kunnen we wel als je twee consultants/trainers tegenover elkaar zet :-) Bedankt voor de lunch nog Francois.

Uiteindelijk nog een beetje door moeten fietsen om de kinderen weer van school te halen.

To be or not to be

En dan is het ineens zaterdag en begint het toch te kriebelen. Wel of niet gaan lopen morgen?

Fietsen gaan we nog even doen met de vrouw samen, even op verjaardag van Gaby in R-num. Mooi ritje om de Scott nog even te testen met alle bidonhouders en kan de vrouw ook nog even de benen losfietsen. Nergens echt last van maar nog steeds niet echt overtuigd van mijn lijf om lekker los te gaan morgen. Crap. Tikkie chagrijnig begin ik er wel van te worden.

De volgende ochtend laden we de fiets op de fietsdrager, kinderen op de achterbank en op naar Gendt. Vorig jaar wezen kijken en besloten dat ik hier toch echt een keer aan de start moest staan: zag er keigezellig uit.

Ik heb besloten om 1 rondje te gaan lopen en vooral heel hard te zwemmen en te fietsen vandaag, zodat ik nog even die laatste prikkel 2 weken voor Roth te pakken heb. Daarna is het rustiger aan doen en op naar Roth.

De voorbereiding is niet helemaal ideaal, want iets te laat heb ik mijn wetsuit aan en ik moet nog een best eind lopen naar de zwemstart. Uiteindelijk valt het wel mee want iedereen moet nog even gecontroleerd worden. En dan kan het grote vechten beginnen. Was ik voor gewaarschuwd maar naar 300 meter krijg ik toch een paar klappen en moet ik toch weer even schoolslag doen, maar goed. Het tempo ligt me echt aan de hoge kant. Ik druk de Fenix2 in en ik zie dat het tempo prima was, ergens dik onder de 17, Woow. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Op naar de fiets. Opstappen gaat niet echt soepel vandaag maar dan komt de gang er aardig in. Op de dijk vol gas voor mijn doen, en dan heb ik op stukken 36/37 km/u op de teller en dan nog word ik aan alle kanten voorbij gefietst. Wtf? 4 rondjes van 10km knallen, mijn hartslag die boven de 150 ligt op de fiets, dat maak ik niet zovaak mee. Fiets parkeren, de juiste schoenen pakken bij de wissel en even lopen. Hmm, dat voelt best wel ok eigenlijk. Rustig aan doen, er ligt een hoger doel over twee weken. Na een rondje besluit ik om nog een rondje te doen, rechterkuit voel ik haast niets van en de linkerhiel ook niet. Heb wel mijn andere schoenen aan, de Saucony Ride 7 voor de meeschrijvers onder ons.

Wat ik wel een beetje voel: zonder sokken begint er een klein blaartje te komen. Ondertussen zit het rondje er alweer bijna op en ik kijk even naar Lorraine en steek mijn duim op: ik loop hem gewoon uit vandaag. Een dik pr is het resultaat. 2:14.12. Een familie record :-) (mijn vader en neef Rob hebben ooit ook triatlons gedaan).

Vannacht werd ik wel even wakker van pijn in mijn rechtervoet, he dat is nieuw...Lekker herstellen komende week, nog weer lekker zwemmen en wat fietsen en de voetjes vertroetelen. Dat Roth, gaat goed komen.

race week part 1: Challenge Half Heilbronn

Ook al is het nu dinsdag, ik blik nog een keer terug op de afgelopen week die volledig in het teken stond van mijn eerste wedstrijd: De halve triathlon in Heilbronn.

Taperen of nog even doorgaan?

In de week voorafgaand aan een wedstrijd ga je natuurlijk niet volle bak doortrainen. Maar om nu helemaal niets te doen is ook weer zoiets. Gelukkkig werd de week aardig op z'n kop gezet door de aannemers die de dakkapel aan de voorzijde van het huis gingen plaatsen. Maandagochtend tussen 08:00 en 08:30 zouden ze komen dus ik was lichtelijk verbaasd toen ik om 07:10 twee mannen met steigermaterialen voor mijn deur bezig zag. Goedemorgen mannen!

Raceweekend 

Bij zo'n wedstrijd in het buitenland komt nogal wat kijken. Allereerst moet je er naar toe rijden, in ons geval toch wel een uurtje of 5 met files onderweg en af en toe een drinkpauze, meestal gevolgd door een plaspauze. En aangezien we voor 1800 ons startnummer opgehaald moesten hebben en de fiets in het parc fermee ingecheckt, is een vertrektijd van half negen niet eens zo slecht. Uiteraard duurt het allemaal wat langer, dus als je om 0850 vertrekt, weet je al dat het een lange dag duurt en is het niet eens een overbodige luxe om een dag eerder te vertrekken, gelukkig doen we dat in Roth straks, sterker nog, dan vertrekken we donderdag al en kunnen we vrijdag en zaterdag lekker het parkoers verkennen en de checkin doen in alle rust. 

Heilbronn dus. Ook onder de vlag van het Challenge Circuit georganiseerd, net als Roth, dus overal hangen posters met WeareTriathlon dus de stemming komt er al goed in. Die stemming slaat een klein beetje om als we de enorme wachtrij zien voor het ophalen van het startnummer. Tering. De herinnering aan de pastaparty-rij in Boston schiet Sjoerd en mij te binnen. Dat duurde toen ook zo'n 50 minuten en nu zijn we er uiteindelijk ook zoiets mee bezig. Nog even kudo's voor Ed, die op geheel eigen wijze, op de een of andere manier sneaky langs de rij is gekomen en na 15 minuten al vrolijk met zijn rode armbandje aankomt zetten. "Jullie iets te eten?". Hier staat een master in het omzeilen van wachtrijen, waar ik nog veel van kan leren.

Maar goed, uiteindelijk is de organisatie ook zo slim om de 4 mensen die de startnummers voor de halve uitdelen op te schalen naar 8 en dan komt er wel vaart in. Verrassing voor mij was, dat ik nog even de daglicentie (ik ben nog geen lid van de triatlonbond) ter plekke cash moest aftikken, a 25 euro. Naar het schijnt kun je in nederland een aspirantlicentie afsluiten a 12 euro en die dan laten zien in Duitsland, daar kennen ze het verschil toch niet. Had me weer 13 euro bespaard. Hmm, toch eens checken voor Roth.

Eindelijk dus de envelop met inhoud. De inhoud bestaat uiteraard uit een joekel groot startnummer, die je op je startnummergordel moet bevestigen (als je die niet hebt, kreeg je er ook nog eentje in je racebag), en een vel met stickers met je startnummer erop, waarvan je er 3 op je mooie splinternieuwe helm moet bevestigen. Een sticker om je remkabel achter (handig als je een geintegreerde remkabel hebt, die weggewerkt zit in je frame :-) en nog een paar stickers voor op je tas. Nee, triatlon is duidelijk niet zo eenvoudig als een hardloopwedstrijdje met een startnummer en als je geluk hebt, tijdwaarnemingschip en speldjes.

Daar kom ik ook later nog achter, maar die zal ik nog even apart noteren in de categorie: leermomentjes.

Op naar de bike check in, oftewel de parkeergarage waar je je fiets pakt als je gezwommen hebt en vanwaar je je loopschoenen pakt als je klaar bent met fietsen. En dan kom je toch wel binnen in een walhalla van tijdritfietsen, supergeil! De ene na de andere is nog strakker, mooier, stoerder en de velgen zijn nog mooier, gelikter en compleet dicht. Tering. Hier staat voor honderdduizenden euro's aan materiaal. Heerlijk. Mijn ultieme fiets, sinds ik nu een Scott heb, is dat natuurlijk ook een Scott, de Plasma 5. Hier een fotootje: een soort Batmobile op 2 wielen:

Als ik de lotto win, dan wil ik die wel.
Maar goed, mijn fiets is ook prima voor nu en dus fiets neerzetten, helm erbij. De rest doen we morgenvroeg wel. Op naar de italiaan voor voedsel want dat gaat er ondertussen wel in. Tis al bijna half 6. In het restaurant komen we erachter dat er ook nog een pastaparty was, oftewel eten, op precies dit tijdstip...hmmm. Dat was vast niet zo lekker als hier in dit restaurant, en met een volle maag XXL gaan we naar het hotel terug. Tijd om naar bed te gaan. Bedtijd? om 2015 ligt Sjoerd al naast me op bed en voor 9en ben ik volgens mij zelf ook al onder zeil. Da's lang geleden.

Raceday - Sieg oder blaulust

Dat we vroeg naar bed gingen had natuurlijk ook alles te maken met het feit dat de wekker om 0600 ging, want drie uur van te voren wakker zijn voor een wedstrijd wordt algemeen als norm aangehouden en aangezien ik om 0910 in het water mag liggen en Sjoerd en Ed zelfs 10 minuten eerder is het een mooi tijdstip om op te staan. Even snel douchen en op naar het ontbijt. Bij het raam zit verscholen onder zijn Redbull pet de wereldkampioen Sebastian Kienle. Toch grappig om hem hier dan ook te zien en ook hij ziet er op dit tijdstip nog niet zo citroentjesfris uit. Roerbakei, wat uitgebakken bacon en wat kleine broodjes en ik ben goed. Tijd om de rest van de spullen in orde te maken: bidons vullen met sportdrank, wetsuit klaarleggen en op naar de fiets om daar de bidons klaar te leggen en shit. Fietsschoenen vergeten. Snel terug naar het hotel, wat gelukkig vlakbij is en alles in gereedheid om zo straks te gaan zwemmen. Even terug naar het hotel, wetsuit halen en he. Ik heb mijn hardloopschoenen nu nog aan, maar heb geen slipppers of iets dergelijks meegenomen om van het parc fermee aka de parkeergarage te komen. Hmmm. dan maar op blote voeten over het asfalt, gras en tramrails. Heb ik nu alles bij me? Chip om de enkel, badmuts, duikbril, wetsuit. Check. Triatlonpakkie heb ik aan, mijn t-shirtje kan uit en in de after-racebag die daarna naar het vrachtwagentje van de organisatie kan, wetsuit dichtmaken met behulp van Alfred, die nog later start, erg handig, en daar klinkt de gashoorn voor de eerste start van de toppers met Sjoerd en Ed in het water. Snel aansluiten in de rij voor mij, zodat er nog heel even ingezwommen kan worden, hetgeen niet echt lukt. Nog geen 50 meter heb ik gemaakt in de Neckar, de best wel troebele rivier die we eerst stroomopwaarts en dan om de boei heen, stroomafwaarts moeten nemen. Ik kijk om me heen en fuck, ik lig helemaal vooraan. 

Shit, dat was niet de bedoeling. 

Just keep swimming

En inderdaad, na een paar goede eerste slagen komt het halve veld over me heen. Ik adem niet uit onderwater en de lichte hyperventilatie is daar. Gevolgd door de schoolslag en nog meer voeten en handen die tegen me aanknallen. Zo moest het dus niet. Als bijna het hele groep over me heen is gekomen, kan ik eindelijk weer in mijn slag komen en de achtervolging inzetten. Ik zwem te ver naar rechts, waardoor ik zelfs op een gegeven moment een rode badmuts (de eerste gestarte groep hebben allemaal rode badmutsen) raak. Snel terug naar links aan de juiste kant van het kanaal. Met het ronden van de boei kan ik nog net op mijn horloge kijken, iets van 18:40 op de eerste 950 meter. Hmm. Dat had sneller gemogen. De terugweg daarentegen is in een vloek en een zucht voorbij. Ik zwem met iemand naast me die hetzelfde tempo heeft en voordat ik het weet zie ik al ineens de kade waar we vandaan kwamen. Verdomd, we zijn er al bijna. De laatste meters nog even doortrekken voordat we het water uitgehesen worden en snel het horloge indrukken. Iets van 33, niet slecht! Wetsuit los zien te krijgen, lukt met enige moeite, straat over met je blote voeten en uitkijken voor de tramrails, waarom ligt hier geen tapijt?, om de parkeergarage heen en de trappen op. Dan lopen door de parkeergarage op zoek naar je fiets en bovenal: niet vallen. Tering wat is het glad geworden door al dat water uit die wetsuits. De mensen van de organisatie manen ons tot rustig lopen want menigeen is al gevallen en naarstig worden er op stukken nog tapijt uitgerold. Te laat voor ons, maar voor de anderen wel een stuk veiliger. Sokken toch maar aan, fietsschoenen aan en go! 

Na een paar kilometer kom ik erachter dat ik nog een reepje in mijn achterzak had willen stoppen, hmm. Volgende keer maar vast tapen aan mijn frame. Fietsen maar. Ik was gewaarschuwd voor het heuvelachtige parkoers en daar was niets van gelogen. Na 5 km komt de eerste serieuze bult en ik gooi iets te enthousiast de ketting op het kleine voorblad en die schiet er spontaan vanaf. Krijg nou wat? Van de fiets af, ketting erop en door. Wel smerige handen natuurlijk. Beetje proberen eraf te wrijven lukt half. Sjezus wat een bergen hier. Echte bulten die ik met het bijna kleinste verzet neem om vervolgens weer volgas met het grootste verzet naar beneden en dat dus eigenlijk 90 kilometer lang of om beter te zeggen: het fiets parkoers was 93km lang....Het fietsparkoers bestaat uit een aanloop van zo'n 20 km. Vervolgens 2 rondjes en dan weer terug. Best geinig gedaan en als ik net aan mijn eerste rondje bezig ben, komt de politiemotor langszij, samen met een jury motor en vroem: daar ging de eerste. Geen idee wie het was, maar het ging loeihard. 

Er zat ook een stuk van 10 procent in, van 1 km, Rechtdoor naar beneden, heerlijk. Ik tik net de 71 km/u aan volgens mijn Garmin. Niet slecht maar ik word links en rechts er wel gruwelijk afgefietst. In het laatste stukje zat nog een bultje van 12%, 600m lang. Best vervelend.....
Hoogste tijd om te gaan lopen, daar heb ik nu wel zin in.

Running with the devil

Loopschoenen aan, gelletjes in mijn zakken stoppen en go. Eerst weer 4 verdiepingen omhoog en dan weer 4 verdiepingen naar beneden om vervolgens het loopparkoers op te komen. Daar wordt natuurlijk allang door de nodige atleten gelopen en ik begin ze langzaam maar zeker een voor een op te rollen. De langzame lopers haal je zo in, heerlijk. Met bosjes kan ik ze inhalen. Heeeerlijk. Opeens komen er twee man over me heen, die gaan iets te vlot. Helaas. Een eerste twee kilometer in 8:05 in ook best enthousiast voor iemand die 4:30 per kilometer en dus 1:35 wilde lopen op de halve. Rustig aan Jasper. Hartslag keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158, he, wacht eens. Hij staat stil. Krijg nou tieten. Een freeze van van Fenix2 precies op het moment dat je het niet kan gebruiken. Crap.
Dan maar op gevoel het tempo doorlopen en de gelletjes proberen weg te werken. Dat valt nog niet helemaal mee. Slokje water dan maar: de drankposten zijn er genoeg onderweg. Yak! Geen gewoon water maar spa rood. Welke idiote Duitser heeft dat verzonnen?!
Gelukkig is er dan naast dat water ook nog sportdrank en COLA! Eindelijk! Paar slokjes en mijn maag is weer normaal. Superspul dat cola. Doorlopen maar. In de verte ontwaar ik een oranje blauwe combi. Is dat Sjoerd? Het zal toch niet? Langzaam maar zeker kom ik dichterbij. Ik had van te voren al ingeschat dat hij me op dik half uur zou fietsen en tien minuten eerder zou starten dat we elkaar dan op het rondje van 7 km ergens zo ongeveer tegen zouden kunnen komen. En als ik dichterbij kom en ik de letters Scatt op de rug kan lezen (de sponsor van de BTP) weet ik het zeker: hier is Sjoerd. Een korte babbel, nog wat opbeurende woorden en gaan met die banaan. Hup er voorbij. Hij is er bijna en ik moet nog een rondje van 7km....Het tempo lijkt iets in te zakken maar nog steeds zit de vaart er goed in en als ik weer door de winkelstraat van Heilbronn loop, hoor ik de muziek bij de dames die Red Bull aan het uitdelen zijn: No stop signs, no speed limit....
Toeval of niet? Ook hier klinkt AC/DC's Highway to Hell.
Maar vandaag gaan we niet dood om in vaktermen te blijven. Ik kan gewoon lekker doorblijven lopen en na het laatste keerpuntje weet ik het: ik ga het gewoon makkelijk halen!
Hoppatee! Laatste lusje door het finish park met cheerleaders en een dame voor me die in de weg loopt, maar wat geeft het. Ik heb het gehaald! Uitroepteken.

Sjoerd en Ed staan al met het biertje in de hand (alkoholfrei zoals ze hier zeggen) en met het Finisher shirt aan. Het grote nababbelen en bijkomen kan beginnen. Het voelt nog best lekker zo. Die neppe goudgele rakker klokt lekker weg en een Red Bull Cola er achteraan smaakt ook prima. Als ik beweeg naar de stand om mijn eigen Finisher t-shirt op te halen merk ik dat ik wel iets gedaan heb vandaag. En ik weet als anderen me gaan wijzen op het feit dat mijn lippen paars kleuren dat het dan hoogste tijd wordt om naar het hotel te gaan en te gaan douchen en even te gaan liggen.

En dan nog een Kansloze Actie

Bijgekomen met douchen en liggen wordt het tijd om de fiets weer op te halen en voor de zekerheid maar mee te nemen naar de hotelkamer. Wordt ie tenmisnte niet gejat uit de auto. Lift in met de fiets, naar je hotelkamer deur lopen, weigert het pasje. Rood lampje. Nog 4 keer proberen. Hij doet het niet. Andere pasje: ook niet. Terug naar de balie. Verhaal verteld, de baliemedewerker scant de pasjes opnieuw, zou nu moeten werken. De man achter mij heeft hetzelfde probleem. Terug de lift in, pasje weer voor de deur: doet niks. Nog een keer, niks. Andere pasje, niks. Een andere atlete loopt met me mee naar de lift, vraagt wat er mis is en vraagt nog of ik wel bij de juiste deur sta. Ja, tuurlijk. Nee, want als je moe bent, ben je soms niet zo scherp zegt ze. Bedankt voor de tip. Ik sta weer voor de baliemedewerker, die zo vriendelijk is om mee te lopen naar boven om er zeker van te zijn dat de pasjes niet werken. Hij wijst me naar kamer 133, en ik kijk naar Sjoerd die keurig 15 meter verderop staat bij kamer 131.......Er zit niks anders op dan hardlachen, sorry zeggen en snel naar binnen gaan en gaan eten. Best pittig zo'n halve triathlon.

Maar dit smaakt naar meer. Volgende week: kwart Triathlon van Gendt, een mooie hele pittige training en mooi moment om de foutjes van deze wedstrijd niet meer te maken en dan begint het grote taperen.

Statistieken van de week beperk ik me tot de wedstrijd:

herstel week

Met op verzoek: extra filosofische overpeinzingen, gastbloglinkje en een filmpje

Maandag

Lekker hoor, de hele dag niet hoeven trainen, alleen 's avonds even een stukje zwemmen. Mag ook wel na die topweek. Ik kan wel even iets rustigers gebruiken, dus alleen zwemmen, wat haast traditie getrouw begint met bijna een kwartier lullen over van alles en nog wat en daarna dus nog even een kleine 2 km zwemmen. Wie denkt dat trainen alleen maar saai en serieus is, moet toch echt eens op maandagavond aansluiten in West bij ons.Tussendoor doen we wel ons best hoor.
En niet te vergeten nog: mijn eerste gastblog op de Girls on the move site!

Dinsdag

Aangezien ik mezelf deze week heb voorgenomen om het accent te leggen op mijn beste onderdeel (op papier dan tenminste) het lopen, dus vandaag een extra blokje lopen. 20km op en neer naar de Mookerheide. Verveeld nooit en dat rondje op de Mookerheide is erg prettig, behalve dan die ontzettende rotklim die erin zit en dit keer stonden er Schotse hooglanders op het pad. Die beesten zijn gewoon groot en hebben best wel grote hoorns. Coole beesten om te zien, ze doen niks, tenminste niet als je ze niet gaat aaien of je kind erop probeert te zetten om een stukje mee te rijden....maar voor de zekerheid loop ik er altijd wel met een boogje omheen. Just to be sure.

Het begint bijna te makkelijk te worden, maar 1 keer per dag trainen. What's wrong with me?

Woensdag

Iets later opstaan en dan lekker zwemmen. Het is best lekker. Het zwembad is mooi voor mij en nog een paar andere bejaarden, heerlijk. Tempo is goed, benen voelen goed. Dat was training 1 van de dag. 's Avonds dus de gele rijders = fietsen. Op naar R-num, tegen de wind in en dat viel nog best tegen/mee. Onderweg gezelschap van een racefietser die op de Universteit werkt en op en naar R-num fietst, terug naar huis dus nu. Al babbelend zijn we er zo en we bedanken elkaar voor de rit en tijd om te kijken wie er allemaal zijn bij de GR. Nou, dat zijn er een heleboel. Ik ontdek zowaar oud-haas Dick, dus gezellig om daar een stuk mee te gaan rijden. We gaan voor de C groep, gemiddeld 34 km/u is daar het doel van. Nou, dat gaat wel lukken die avond, want dit is het eind resultaat: 36,9 km/u volgens Strava! Voor het eerst er niet afgereden op de Schaapsallee en Lange Juffer, en dat is toch wel eens lekker. Zijn die trainingen niet voor niets geweest.

Er zijn zelfs 3 man die ook naar Nijmegen terugfietsen dus ook die laatste dikke 20km gaan in een vloek en een zucht voorbij. Ruim op tijd voor het donker thuis en toch wel erg blij met deze tijden en bovenal met het gevoel in de beentjes. Die halve triathlon gaat gewoon lukken volgende week.

donderdag

Zo enthousiast over de beentjes gisteravond, zo stram zijn ze vanochtend. Even rustig opstaan is er niet bij want de kinderen moeten gewoon naar school dus hup, uit bed.
Straks met mede Roth ganger Sjoerd fietsen dus enige voorbereiding is op z'n plek. De Scott mag weer worden getest, nu met nieuw zadel, eentje met een gat erin. Eens kijken hoe dat bevalt. Eigenlijk wel goed is de conclusie, alleen 1 nadeel: het nieuwe zadel is een paar milimeter hoger dan mijn oude zadel en daarmee was de fiets al best maximaal hoog ingesteld vond ik zelf en nu is dat iets teveel geworden wat ik merk in de aanhechtingen van mijn hamstring-kuiten. Daar moeten we dus nog iets aan doen. Op mijn TTB (Engels voor TimeTrialBike) heb ik alle moeite om Sjoerd bij te houden, mede ook omdat Sjoerd op zijn TTB aan komt zetten: dicht achterwiel, voorwiel met hoge rand velgen, een machine die fiets en de man erop kan ook best trappen.
Na 86 km ben ik weer thuis, best moe, maar er moet nog een klein stukkie gelopen worden. Tenminste dat was de bedoeling he. Even naar de Cifla training lopen, beetje babbelen, loopscholing en weer terug. Maar ja, als je in een Oregon project singletje van Nike aan komt zetten krijg je al te veel aandacht

en als de Juf zegt, gaan we een rondje bos doen, 10 km, dan wordt dat dus gewoon een rondje bos en ben je ineens met ruim 18km onder de voeten thuis. Tering.

Overigens werd ik door Paul aangesproken dat ik wat meer overdenkingen in mijn blog moet gooien, in plaats van alleen maar de beschrijvingen. Vond ik wel een goede opmerking, want het antwoord opp de vraag: waarom doe je dit nu allemaal? heb ik eigenlijk nog niet gevonden en ik daar toch wel regelmatig aan denk tijdens een van mijn trainingen.
Zou het dan toch nog te maken hebben, onderbewust natuurlijk, met het willen bewijzen dat je nog steeds alles kan, fysiek gezien? Ben natuurlijk al bijna 40 (echt waar, zou je niet zeggen he? Nee he, dank je) , heb 2,5 jaar terug massale longemboliën gehad en ben daar waarschijnlijk een heel klein stukje long bij kwijtgeraakt, kortom niet echt gezond dus, maar toen wilde ik kostte wat kost in Boston de marathon lopen hetgeen lukte, maar toen kwamen die bomaanslagen eroverheen en alle besef daarbij dat je dus ook daar tussen had kunnen liggen. Geen idee hoe dat in mijn brein werkt moet ik je eerlijk bekennen. Volgens mij is het gewoon mooi om af en toe een droom waar proberen te maken en die van mij is dan toevallig een hele triathlon een keer doen, en dan wel gelijk een van de grootste ter wereld, dat maakt het wat specialer voor mij (en ook leuker dan dat er 10 man langs de kant staan natuurlijk). Los daarvan ben ik wel benieuwd waar nu de grens van mijn fysieke kunnen ligt. Ik hoop ergens aan het einde van de marathon in de triathlon maar ik heb geen idee nu. Ik heb al wel geleerd dat het menselijk lichaam en ook dat van mij dus nog best veel aan kan. Veel meer dan gedacht. Wil ik dat uitdragen? Wil ik laten zien dat ik een killerbody heb? Niet echt, maar trainen en je fit voelen, simpelweg dat, is me al veel waard. Ik heb ook de andere kant van de medaille gezien: hijgend als een paard bovenaan de trap staan en dat is niet fijn kan ik je vertellen. Daar word je echt gek van op den duur en er zijn er ongetwijfeld genoeg die dit dagelijks meemaken en waar er geen oplossing voor handen is, dus ik prijs me gelukkig met mijn lichaam, zo slecht zit het niet in elkaar. Eens kijken wat er nog meer uit te halen valt de komende weken.

Vrijdag

Inkopen doen voor morgen, zie morgen :-), en dan door naar de Bisonbaai waar Sander en Anand op me liggen te wachten om samen in de buurt van de drie kilometer uit te komen met het zwemmen in het open water. Het gaat steeds beter. In het begin kost het altijd enige moeite om de ademhaling op peil te krijgen. Ik ga lichtjes hyperventileren en moet dat even tegen mezelf zeggen: rustige slagen maken, goed uitademen en dan lukt het weer. De eerste keer paar weken terug duurde het wel 5 minuten voordat ik de slag te pakken had, nu was het na zeg 50 meter onder controle. Lekker!
Al zigzaggend door de Bisonbaai komen we volgens mijn Fenix2 net niet uit op 3 km, maar ik doe het ervoor. Genoeg voor vandaag: op naar school om de kinderen weer op te halen en niet vergeten nog even na de afsluiting van de week van mijn jongeste te kijken: de ouders mogen dan komen kijken en dan staan er 25 kinderen op het podium en eentje daarvan is half aan het dansen en met haar jurk aan het spelen en blij mee te doen: inderdaad, die is van ons...

Zaterdag: 28 x 1000 + BBQ

Eigenlijk zegt dit plaatje wel alles. Ergens op de triathlete site kwam ik maanden geleden een training tegen die me op de een of andere manier aansprak. Geen idee waarom, ik denk vooral omdat het zo debiel klonk: 28 x 1000 meter. Kijk normaal gesproken ben je al errug lekker bezig als je 7 of 8 keer duizend op de baan aan het doen bent. Je bent echt een bikkel als je er tien doet. Meer dan tien ben je niet goed wijs en boven de 12 hoor ik niemand roepen. Waarom er dan 28? Dan ben je dus in de overtreffende trap van niet goed wijs bezig zou je zeggen, echter, zoals mijn leraar economie altijd zei: niets is minder waar. Er zit weldegelijk een logica achter: je doet de duizendjes in je tempo van je triatlon-marathon, dus ongeveer 10-15% langzamer dan je gewone marathontempo. Op voorhand klonk het als een uit de hand gelopen duurloop, maar om dit niet in mijn eentje te doen had ik een whatsapp groep aangemaakt met daarin de uitnodiging om samen met mij in De Goffert het Mylaps rondje 28 keer te komen doen (het rondje is 1240 meter dus 240 meter pauze). Als lokkertje heb ik er gelijk een BBQ aan vastgeplakt met als beloning voor 5 rondjes meelopen een hamburger, tien rondjes meelopen is een spare rib en meer dan 20 rondjes meelopen is gratis eten de hele avond.
Je snapt het: het loopt dan gelijk storm in de aanmeldingen....of toch niet.
Gelukkig viel me de opkomst niet tegen, wat een fijne hardlopende vriendjes heb ik toch.

Mijn oudste dochter hield netjes de score bij, een grote teamactie weer dit en zo konden we rondje na rondje door de Goffert heen, de blikken van de drie, laten we zeggen, mensen met een voorliefde voor alcohol die iets te ver zijn gegaan, rondje na rondje gedag zeggen. De opmerkingen wisselde per rondje: dat kan harder (op z'n plat Nimweegs: het geet niet hert) en de allerlaatste ronde, toen er nog maar 1 sympatico op het bankje zat hebben we een rijtje gemaakt en hem allemaal een high five gegeven. Schitterende actie, vonden we zelf en hij ook.

Op het eind hebben we dan vermoeide benen, vermoeide voeten en een best wel overheersend gevoel van euforie en stiekem was dit best wel gezellig. Op naar de BBQ en die ging er dan best wel in (het vlees erop dan he, niet de BBQ zelf, want zoveel ijzer is niet goed voor je). Bijkletsen, ondertussen eten en drinken (Radler 0.0 ging er verdacht vaak in): wat wil een mens nog meer? Een triathlon doe je dus niet alleen in de voorbereiding, zoveel moge duidelijk zijn. Bedankt allemaal voor jullie gezelschap en support (je zou er bijna sentimenteel van worden).

Zondag

Sjezus, dat opstaan valt nog niet mee na zo'n aanslag op je lijf. Tering. Gelukkig werken de kinderen mee en heb ik tot kwart voor negen geslapen. De kinderen hebben zowiezo een toffe ochtend, want als papa besluit nog even in bad te gaan liggen zijn ze (of in ieder mijn zoon) zo slim om lekker op de bank te gaan hangen en de ultimate collection van Tom & Jerry aan te zetten en bijna helemaal af te mogen kijken. Tja, daar gaat je goede opvoedingsidealen. Af en toe moet kunnen toch? Vanmiddag stond er toch al iets cultureels op het programma: mijn oudste dochter en de rest van haar klas waren uitgekozen om mee te mogen spelen in een musical/theaterstuk van Kwatta wat Momo heet. Moet eerlijkheidshalve bekennen dat in het halve zonnetje zitten tussen 3 en half 5 naar een stuk over tijdspaarders en een weesmeisje genaamd Momo en nog wat meer niet mijn aandacht kon behouden en ik regelmatig weg dommelde. Er reed wel een echte Mercedes-Benz 190 in mee, dat dan weer wel. Maar moe dus van 1 hele goede training waar ik met plezier aan terug denk, zeker straks in Roth als die laatste kilometers op de marathon ongetwijfeld erg pijn gaan doen. Ik krijg er steeds meer zin in.

Nog even de koele cijfertjes van deze herstelweek op een rij: 14u en 45 minuten
zwemmen: 2u37,  6749 mtr
fietsen: 6u3, 186.6km, 1358 hoogtemeters
lopen:  6u 4, 72.3 km, 476 hoogtemeters

Qua materialen was het een goede week: bijna alles hebben we nu in huis: helm, gaspatroonhouder ding, extra tasje voor op de buis, drinkunit voor tussen de aerobars en een nieuw zadel. Nu alleen nog het zadel op de juiste hoogte zien te krijgen van mijn Scott (eindelijk de zadelpen losgekregen zodat die afgezaagd kan worden) en de bidonhouders achter het zadel fixen en dan zijn we er helemaal klaar voor: Half Challenge Heilbronn, here we come! Sneller dan laten we zeggen 5uur en 25 minuten ben ik tevreden. Volgende week zondag na pakweg 15:00 uur is het vast wel ergens online te vinden. Ik heb er al sin an!

zwaarst - of niet?

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, de keiharde cijfertjes van deze week.
In totaal 27u en 8 minuten getraind.
zwemmen: 4u40, 10,644mtr
fietsen:16u40, 454.6km, 3317 hoogtemeters
lopen:5u47, 70.5km, , 325 hoogtemeters

Howly cow!
Da's meer dan ik eigenlijk voor mogelijk had gehouden 3 maanden terug. Ik zei dan wel tegen mensen dat ik zo 20 a 25 uur in de week wilde maken, maar dat klonk toen al gewoon veel en eigenlijk ook gewoon een beetje overdreven. Tussen de 15 en 20 was in het begin dan ook meer dan genoeg uren om mijn lijf serieus moe te krijgen. Er kan veel veranderen in een paar weken.
Sterker nog, eigenlijk kan alles binnen een week veranderen.

Maandag 

Beginnen we de week op maandag namelijk: ik was echt serieus moe. Een grijze deken van vermoeiendheid (is dat wel een woord) lag in mijn lijf genesteld en wilde er eigenlijk niet vanaf geschud worden. Rustig fietsen met de vrouw in amper 25 km/u, het ging best moeizaam. Naarmate de kilometers vorderde ging het wel iets soepeler, maar als je voor je gevoel redelijk aan het trappen bent en je hartslagmeter geeft ineens 106 aan, dan is dat wel aan de godsgruwelijk lage kant. Dat betekent meestal 2 dingen: of je bent jezelf ontzettend aan het overreachen geweest (check) of je bent megagoed getraind (check denk ik). Overreaching was natuurlijk wel een tikkie ingecalculeerd deze periode, dus ik ga me er niet echt druk over maken. Vanavond weer lekker zwemmen, eens kijken hoe dat gaat. Eerst nog even iemand blij maken met een oude fiets, die alleen nog maar in de tuin stond te verroesten
Fiets ooit gekregen toen ik nog in Utrecht werkte en het bedrijf verhuisde naar een andere locatie, iets verder van CS af en dus kreeg toen iedereen een fiets kado. Nog geen 2 maanden later ging ik daar weg, maar mocht toch mijn fiets houden en zie daar: na al die jaren (13.5 als ik even snel reken) kan ie nog iemand blij maken. Die iemand heet Dieuwertje dus als u een gele kronan met .bone stickers erop ziet, zwaai dan even. Vind ze leuk.
Ze gaat ook gelijk meezwemmen en met Arnoud en Martijn in het water wordt het eigenlijk een best gezellige training en staan de eerste 2 zwemkilometers er weer op deze week.

Dinsdag - hoor de wind waait

Nu had ik voor vandaag eigenlijk een flink stuk met de Scott gepland, maar windkracht 7 is niet echt mijn ding om te fietsen als u begrijpt wat ik bedoel. Bekijk het maar met je wind en kou, deze jongen duikt wel weer het zwembad in. En vandaag is niet zomaar een stukje zwemmen gepland: nee, lekker 80 baantjes op en neer, 4.000 meter zwemmen. Hoppatee, wat nou 3.8? Gewoon nog even doortrekken, gewoon omdat het kan. Je bent er wel even mee bezig, dat wel. Een kleine 1,5 uur in mijn geval maar goed. Dan heb je tenminste ook echt het idee dat het te doen is, zo'n stukkie zwemmen straks. Thuis gekomen maar weer wat oud brood omgetoverd tot wentelteefjes en maar heel even liggen op de bank. Een uur later word ik wakker gemaakt door de buurvrouw met de vraag of ik naar haar pc kan kijken. Mag dat ook vanavond? Ja fijn, mooi. Half versuft gauw omkleden en de loopschoenen aan, want de kinderen komen zo thuis van judo en de vrouw moet weer op tijd eten hebben voordat ze naar haar training gaat. De 5km kent een bijzonder verloop qua hartslag:

Let wel: die piek in het begin, die hoort dus niet. Kan het zelf niet verklaren anders dan dat mijn lijf nog in slaapmodus was en bruut gestoord werd om te gaan lopen.

's Avonds ga ik wel enigzins vroeger dan normaal naar bed (eigenlijk slaap ik te weinig vermoed ik), morgenvroeg weer om 07.00 in het water liggen....

Woensdag - Fietsen in Limboland

Het zwemmen in de vroege ochtend gaat eigenlijk verrassend lekker. Zeker na de twee afgelopen dagen. De usual suspects Anand, Iris en Ferry zijn er weer en het tempo zit er lekker in vandaag, de 10 x 100m gaan best goed. Had ik gisteren nu niet 4km gezwommen? Alles bij elkaar weer 2km gezwommen en hup naar huis. Eten, fietsspullen in de auto gooien, op naar Heerlen waar Rick op me wacht. Rick heb ik leren kennen in het afgelopen half jaar toen ik gedetacheerd zat bij Obvion en Rick staat verdacht hoog in mijn strava lijstjes met bekende bulten in Zuid Limburg. Dus dat beloofd wat. Hij heeft een mooi rondje verzonnen met inderdaad een paar bulten die we met enig fatsoen best een berg mogen noemen. Na zo'n 60km heeft ie een lunchplek beloofd en ik bestel een hamburger en ook die mocht er zijn:

Die hamburger XXL hadden we nog wel nodig, want het Drielandenpunt moest nog beklommen worden vanuit Belgiejuh en om er zeker van te zijn dat we de 100km gaan halen doen we nog een klein lusje. In de laatste kilometers de Eyserbosweg en die viel wel een klein beetje tegen. Tering, daar zat een goed pittig stukje in. Toch maar mooi 9789ste van de 24135 op dat stukje op Strava! Hoppa.... Al met al voelen de benen niet slecht na dit prachtige stuk Limboland. Hup in de auto terug naar Nijmegen zodat ik op tijd thuis kan zijn om eten te maken voordat vrouwlief met de kinderen terug van de atletiektraining is van de oudste dochter. Net niet gelukt, maar toch nog redelijk voor 7en zitten we aan tafel en kan de hele bubs naar bed. Papa wil eigenlijk ook wel.

Donderdag - nog maar een 100tje

De beentjes voel ik wel na gisteren, maar goed. De fietstocht van dinsdag moet nog wel ergens ingehaald worden deze week, anders gaan we die 450km helemaal niet halen, dus fiets weer uit de kelder en op naar R-num en omstreken voor het inmiddels bekende Gele Rijders rondje over de Veluwe en weer terug naar Nijmegen. Ging nog niet eens verkeerd, maar ik moet wel doortrappen want in mijn wijsheid had ik om 14.20 een afspraak bij de gemeente gemaakt om mijn paspoort te vernieuwen. Inmiddels was mijn paspoort verlopen krijg ik te horen van de baliejuf, inderdaad, ik kan ook lezen en heeft u echt geen andere foto bij u? Want deze foto staat nu al op uw paspoort en dit paspoort gaat 10 jaar mee. Nee, die heb ik niet bij me. Want dat kost me weer geld en dat heb ik er niet voor over. Kunt u dan nu nog de vingerafdrukken maken. Gouden tip: probeer niet eerst de fietsketting schoon te maken en met ontzettend goed geboende vingertoppen een afdruk te maken. Rechterwijsvinger lukt niet na 16 pogingen en uiteindelijk maar de middelvinger gebruikt. Hehe. We kunen pinnen want zo'n paspoort komt niet goedkoop en volgende week ben ik dus weer een nieuw paspoort rijker. Niet vergeten op te halen.

Nu ik toch in de stad ben, gelijk maar door naar wat andere winkels en even kijken bij de hardloopwinkels of ze mijn Triumph 11 nog ergens hebben liggen. Het antwoord is nee, die hebben we niet. Weet je wat? Doe dan maar de Triumph Iso, en die zien er dus zo uit:

Daar gaan we de komende weken maar eens op lopen want de oude vertrouwde Triumph 11's beginnen toch wel een behoorlijk gebrek aan demping te vertonen.Weet je wat? Ik trek ze vanavond gelijk aan, die nieuwe. Niks inlopen, gaan met die banaan. Hup achter de dames aan. 6 stuks vanavond, tering, kan ik dat wel aan? Ze blijven maar doorgaan. En vanavond voelen de benen wel dat er vanochtend 100km gefietst is. Tering. Naar huis gestrompeld voor mijn gevoel en op tijd naar bed, nou ja. Op tijd. Mijn jongste twee hebben vrij van school, het wordt 30 graden en papa moet nog even zwemmen en graag in buitenwater. Tijd om hulptroepen in te zetten.

Vrije -  dag, zwemdag

Tja, wat doe je dan als je wilt gaan zwemmen in open water, maar je jongste twee nog net niet alleen vertrouwd aan het open water, dan what'sapp je dus Martijn van Ella, het klasgenootje van Sven en ook vader van Lara die dan weer bij Iris in de klas zit en die we al sinds 2007 kennen toen wij met Iris bij het kinderdagverblijf kwamen. Volgt u het nog? Oftewel, met kinderen krijg je dus ook een nieuwe groep mensen om je heen die, zowaar het een goed idee vinden om even op de kinderen te letten terwijl deze jongen de Bisonbaai overzwemd met Sander.

Zogezegd zo gedaan en als we aan de overkant zijn, zo'n 1300 meter verderop liggen twee andere zwemmers in het water en verdomd die ene ken ik, de enige echte triathlontopper uit Nijmegen en ook mede Rothganger Roeland. Op mijn vraag waar hij voor wil gaan in Roth antwoord hij top tien....mooi streven, ik zet iets lager in.... Ze zwemmen snel weer uit beeld, moet wel als je top tien wilt halen, en ik ben al blij dat ik Sander bij kan houden. Het tempo liegt er uiteindelijk niet om, en daar ben ik blij mee. Moet wel bij worden aangetekend dat het dus met wetsuit is, en dat gaat toch best wel lekker. Het moet niet te warm worden in Roth, want dan mag er niet in wetsuit gezwommen worden en dat scheelt minuten, in negatieve zin dan.

Aangezien het vrijdag is en ik toch nog wel extra meters moet maken ga ik snel even lopen terwijl Iris weer haar atletiektraining doet, Lorraine die andere twee kinderen meeneemt om alvast te gaan koken en ik Iris weer meeneem na de training. Voor de volgende keer: eerder op de klok kijken want als ik op 6 km ben denk ik verrek, ik moet nog doorlopen anders is Iris klaar en ben ik nog halverwege Heumensoord....Precies op tijd ben ik bij een doorweekte dochter, ze hadden watergevecht gedaan. Nooit geweten dat dat een atletiekonderdeel was :-)

Zaterdag - nog 2 x 2 trainingen

Kraamvisite: altijd leuk natuurlijk en erg handig als ze dan in Dieren wonen. Kan deze jongen de Scott weer van stal halen, de bidon achter het zadel testen en weer meters maken. Nou die bidon: die stuiterde dus twee keer uit de houder. Hmm, daar moet dus nog wat voor gefixed worden. 

En als je toch vanuit Dieren terug naar huis moet, kun je net zo goed even de Posbank weer aan doen en verdomd, zelfs nog een paar PRetjes op de Emma pyramide.

Een ruime 86km heen en weer zijn we weer thuis, en kan het omkleden gebeuren want er moet nog even gelopen worden. Voor de laatste keer op mijn oude Tirumph 11, moet nog een keer kunnen. Nou ja, dat kon wel maar mijn voeten doen de wel een tikkie zeer na afloop en de volgende ochtend. Tering. Gelukkig wel doorgelopen en even, ik kon het niet laten, vol gas over de Erasmuslaan gelopen. Gaat natuurlijk nergens over, maar is wel een Strava segmentje waar bepaalde vrienden voor me staan en daar moet zo langzamerhand wel eens een keer verandering in komen. En zo geschiedde :-). Een keurige 9de plek overall en een eerste plek van het lijstje vrienden op Strava. Hoppatee. En ja ik weet het: het slaat nergens op, maar voelt wel lekker.

Nog twee trainingen te gaan!

Zondag  - Rust dag 

Dus echt niet. Om 0900 staat Kim voor de deur om me te vergezellen voor de 101.8km fietstocht. Niet dat we echt op de meters letten maar voor minder dan dit doen we het niet vandaag, want die 450km in de week moeten we natuurlijk wel slechten. En ook dat lukte. Een groepje mannen op de dijk hebben we even uit de wind gezet, we zijn voorbij gereden door een, ik denk vader, met zijn zoon die laten we zeggen 14 was, op de Oude Kleefsebaan, wat me zelfs een PRetje opleverde op dat stukje. Goed bezig, bedankt Kim.

Snel door naar huis, want even de lasagna opwarmen van gisteren, was nog een klein stukje over; ondertussen omkleden in looptenue met wat er overheen want we moeten voor 13.45 op de atletiekbaan zijn om vrouwlief de 400 meter te zien lopen. Mooi onderdeel van de atletiek waar ik duidelijk niet voor gemaakt ben, maar zij wel. Ze loopt toch maar mooi 63 seconden en een beetje, wat toch maar mooi een 22,78 km/u is. Voordeel daarvan is dat ze dus na iets meer dan een minuut klaar is en dus mij weer de gelegenheid geeft om weer het bos in te duiken om mijn resterende meters te maken van de week. Die 70 loopkilometers gaan lukken en na even samen te hebben uit/ingelopen loop ik door naar de Mookerheide, bewonder nog even het huis vlakbij de echte Mookerheide te koop staat, iets boven budget..., en terug naar de baan want ik begin nu echt wel een tandje minder te lopen of toch niet? Nee, verdomd, dat valt best mee. Prima om met 4:49 per km te lopen over 21,7km. En dat na deze week of beter gezegd deze drie weken.

Op strava ziet dat er zo uit

Best stoer, al zeg ik het zelf.
Nu 24 uur rust en morgenavond rustig zwemmen en de komende week maar 7 a 8 trainingen. Makkie.

Nog steeds te kopen:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar

En daar komt dus nog bij iets om de bidons vast te houden achter het zadel. Tijd voor actie, maar dan morgen. Nu bedtijd.