terwijl we, en niet in de laatste plaats ikzelf, vol verwachting zijn in de komst van ons derde kind, gaat het leven helaas verder zonder Ome Jan. Mede dankzij hem kan ik nu wonen in dit huis zoals het nu is en aan zijn leven kwam afgelopen maandag een abrupt einde. En dat zuigt zwaar noten, is gewoon kut en je doet er geen zak aan. Ik weet het. Alle cliches kunnen uit de kast gehaal worden. Maar het is wel klooten, met dubbel o.
Mijn moeder sprak de woorden: als de dood ermee gemoeid is, is er geen redden meer aan. Of iets van die strekking. Tja, het leven gaat door, confronterend is het. Ik word (en ben) ouder.