Tweede pinksterdag
Blijkbaar was ik een tikkie moe. Ik werd later wakker dan gepland of beter gezegd: ik dacht dat het iets over 7en was, maar toen mijn vrouw zei dat het al bijna kwart voor tien was, schrok ik toch even wakker. Nu moesten we nog opschieten ook, want om half elf wilde ik meegaan met Juriena en Rob in de Bizonbaai. Beetje opschieten dus. Vrouw en kinderen gaan ook mee en snel doorgassen naar het Bizonbaai. Een stuk water even buiten Nijmegen vlakbij de Waal en bovenal behoorlijk koud. Het is ook niet alsof het al hartje zomer is of dat we al lekker van het zomerse weer hebben genoten in onze korte broek. Vreemd genoeg heb ik wel voor mijn doen een erg bruine kop en staan de mouwtjes op mijn armen gebruind maar dat geheel terzijde. Er moet gezwommen worden in open water en er is zelfs een triatlongroepje compleet. Snel trek ik mijn wetsuit aan over mijn triatlonpak, heb ik dat gelijk ook weer getraind en hup het water in. Tering, best koud en verdomd. Net als vorig jaar de eerste keer in het water, lukt het zwemmen voor geen meter in het begin. Ik durf gek genoeg niet met mijn gezicht in het water en, mijn pak trekt bij mijn schouders en met halve slagen probeer ik vooruit te komen. De rest is al bijna uitzicht. Aangezien dit me vorig jaar bij de eerste keer ook overkwam wist ik dat ik rustig moest blijven, gewoon doorpeddelen en naar verloop van tijd, zeg 5 minuten komt er zowaar een beetje slag in. Mijn gezicht gaat het water in, helemaal that is en ik zal niet meer klagen dat het water in zwembad West koud is, tering. Het grote zwemmen kan beginnen. Nadeel van open water zwemmen is dat je niet na 50 meter je benen tegen de kant kan zetten en dat je niet de tegels op de bodem in de gaten kan houden voor je richtingsgevoel. Vooral dit laatste is nog best een kunst om goed te leren want voor je gevoel zwem je rechtdoor om er vervolgens achter te komen dat je toch echt meer naar links moet en als je dat teveel doet, ben je ineens een kwartslag gedraaid in de verkeerde richting. Kortom: hier moet nog meer op geoefend worden. Als ik op een paar meter na de overkant heb bereikt is de rest van de bunch alweer begonnen met de terugtocht. Gelijk hebben ze, zo zonovergoten is het niet. Dus linksomkeert en de 1300m, afhankelijk van je richtingsgevoel iets meer of minder, weer terug zwemmen. De slag komt er redelijk in maar de rest blijft maar van me wegzwemmen. Tering, gaan zij zo snel of ik zo langzaam? Het antwoord krijg ik later thuis van Strava en Garmin Connect: ik ging keurig tussen de 1:46 en 1:54 op de 100m (gps staat voor niets tegenwoordig) en dat is keurig Ironman tempo, oftewel: de rest zwemt gewoon een stuk harder, niet over nadenken.
Dinsdag, Isabel dag
Ik wilde vandaag eigenlijk nog een stuk gaan fietsen maar de benen voelen behoorlijk moe, de rest van het lijf eigenlijk ook wel en de buienradar kondigt het nodige hemelvocht aan, en daar heb ik voorlopig wel even genoeg van gezien. Ik blijf toch een mooiweer fietser. Dan maar naar Avalon toe, het fitness centrum waar ik een jaarkaart van heb, zodat ik op elk moment kan gaan, handig, maar of ik het er nu echt uithaal, ik betwijfel het (minder handig). Voordeel is wel dat ik naar het wonderlichaam van Isabel kan kijken tijdens het buikspierkwartier (probeer dat maar eens snel uit te spreken), gevolgd door het stretchkwartiertje.
Woensdag, vroegop dag
Aangezien vanavond Nijmgen Global Athletics gehouden worden, kan ik niet naar de Gele Rijders in R-num gaan, Dus dan maar zelf het rondje doen, maar eerst dus zwemmen. Dat kan in West op het uiterst toffe tijdstip van 0700 zodat de wekker dus om 0630 gaat en ik dan als een half slaapdronken man het fruit en sap voor de kinderen maak en dan naar West fiets zodat ik om 0705 in het water lig en langzaamaan wakker wordt. Gelukkig zijn er meerdere mensen die zo gek zijn en na verloop van tijd leer je die ook wel een beetje kennen. Anand en Iris mogen wel even genoemd worden, daar kan ik goed achteraan zwemmen (en soms voorblijven, Iris dan). Ferry is ook keurig present en dat moet natuurlijk ook wel: hij heeft IronMan Zurich op het programma staan, een week na Roth. Snel eten en op de fiets, alleen het gele rijders rondje zoeken. Dat lukt nog best aardig, zo moeilijk is het rondje gelukkig niet gemaakt. De wegen zijn lang met weinig afslagen en ondertussen redelijk bekend terrein en als je gaat rekenen en een extra lusje op de terugweg van R-num naar Nijmegen gaat pakken omdat je anders net niet boven de 100km uitkomt, weet je dat het best aardig gaat. Mooi op tijd om naar de Global Athletics te gaan, Sven en Iris mogen meedoen met de kidsrun, ik ben benieuwd. Als ouder probeer je natuurlijk wel de liefde voor de sport over te brengen, maar ik wil natuurlijk ook niet als de dwingende ouder te boek staan waar ze later op de sofa van de psychiater over gaan lopen klagen, dus we vragen de kinderen zelf of ze mee willen doen.Sven is wat dat betreft wel een gevalletje apart.
Hij wil telkens mee doen, maar telkens gebeurd er in de wedstrijd iets, hij struikelt over een ander of een paar wortels en dan heeft meneer geen zin meer en gaat ie wandelen. Of hij wil helemaal niet meer, wil stoppen en dan sta je daar als ouder toch mooi te koekeloeren. Vanavond daarentegen gaat het helemaal goed. In zijn oranje voetbalshirt zwaait ie vrolijk nog naar ons op het 150meter voor de finish punt (hij moest 1 rondje atletiekbaan, dus 400meter) en als ie gefinished komt ie later vrolijk vertellen dat ie bijna gewonnen had en vlak achter de eerste zat. Mooi dat enthousiasme en ik heb maar niet verteld dat ie dik 100m achter de eersten zat. Als beloning krijgt ie een muntje om friet te halen, hoppa!, en de medaille om de nek gaat er die avond bijna niet meer vanaf (en moet ook de volgende dag mee naar school natuurlijk). Met Iris gaat het ook best prima, ze moest wel twee rondjes en liep tussen de iets oudere kindjes prima. Afgelopen vrijdag had ze voor het eerst een onderdeel, de 600meter, bij haar atletiekclub gewonnen en daar was ze nog erg blij mee en wij dus ook. Traditiegetrouw halen we zelf ook frietjes en als het richting de klok van achten gaat wordt het de hoogste tijd om de kinderen naar huis te brengen en stiekem is deze jongen ook wel een tikkie moe. Europaleague finale kijken op de bank lukt nog net.Donderdag, bijna
Met redelijk vermoeide benen maar bij lange na niet de vermoeide benen van een paar weken geleden na een 100km fietstocht, loop ik de trap af en begin ik met het fruit en drinken maken voor de kinderen. Na het ontbijten met de kinderen snel de fietsen buiten zetten, mijn vrouw gedag kussen en even rustig op de bank, het nieuws lezen op de iPad voordat het zwembad zo rond de klok van tienen open gaat voor me. Telefoon! Mijn vrouw, of ik nog wist wat voor dag het was....ehhh nee. Jij zou mee gaan wandelen met de klas van je jongste dochter. Kilo Utrecht Tango! Kansloos vergeten. Ook niet in mijn agenda gezet...Snel naar school want dan ben ik nog vast op tijd. Ik sneak de klas in, pik mijn jongste op die verbaasd omkijkt en begint te lachen en de juf verteld over het rondje wat we gaan doen en dat we dan moeten gaan kijken naar verschillende gebouwen en huizen met verschillende daken. Sommige hebben zelfs een glijbaandak. Tijd om naar buiten te gaan, met dus een hele zwik aan kleine kinderen en 2 volwassenen en de Juf door de wijk een rondje lopen. Kijk, daar heb je dan wel tijd voor als je een sabbatical hebt, moet je het alleen dus wel goed in je agenda schrijven zodat je rustiger naar school kunt fietsen.... Maar goed, ingewandeld dus en hup naar het zwembad. Tijd voor 3500m in West. Da's dus 70 baantjes van 50m. Met de usual suspects weer langs de kant: de brandweer die aan het oefenen zijn, de bejaarden die de aquagym zo rond elven het bad betreden, de oude man met grijs blauwe short die ik er elke keer als ik er langs zwem van verdenk dat ie aan het zinken is, zo laag hangen zijn benen en tussendoor slalommen dus en het schoonmaakapparaat dat een verdacht irritante piep door het water heen kan produceren. Maar het lukt! 3500m en ik denk nog, zal ik die laatste 300 ook gelijk doen? Kun je maar vast gehad hebben, maar nee. Die bewaar ik voor volgende week. Als ik het zwembad uitstap kijk ik naar buiten en zie dat de regen serieus naar beneden komt. Ik kan dus rustig douchen en omkleden en verdomd, de baliejuf zegt dat ik geluk heb want het is net droog als ik naar buiten loop. Geluk dwing je af :-) Op tijd koken hup, want om iets over zessen moet er gelopen worden naar de atletiekbaan voor de extra meters van deze training. Heen en terug is toch bijna 8 kilometers extra. Stop je zo in je pocket. De algehele warming up wordt onderbroken door de reebruine ogen van Mirte (zijn ze eigenlijk wel bruin?) die me smekend aankijken of ik ook alvast mee ga naar de baan (we staan op het Connie & Barwout plein in Heumensoord. Dat moet ik even uitleggen: ik heb beide mensen nooit gekend maar toen ik nog bij 't Haasje, de studentenatletiekvereniniging rondliep waren dit twee personen die daar ooit zoenend gezien waren en sindsdien is dat de benaming geworden van de open plek vooraan in Heumensoord bij de zand/schietbult.). Maar daar dus stonden we en ja, eigenlijk heb ik wel zin om aan het schema te beginnen. In een groepje met maar liefst 4 lieftallige dames en een man doen we het schema en verdomd, dat lukt nog aardig. Bedenk me nu dat ik eigenlijk altijd het beste train met een paar dames om me heen. Dat was in mijn studententijd al en nu weer. Hmmm, waar zal dat door komen?Vrijdag, ok, geef mij er dan maar twee
De wekker gaat weer vroeg en training nummer negen en tien staan op het programma. Eerst zwemmen, wat in het begin toch eerst vooral lijkt op een talk show maar dan zonder de camera's, dan twee kilometer zwemmen, nog wat discussie over hoe ik het beste mijn zadelpijntjes om zeep kan helpen (daarvoor zijn er genoeg zadels te koop, zelfs zadel waar een gleuf in het midden zit en ik quote: als er maar een gleuf in zit waarin ik iets kwijt kan, ben ik al tevreden....). Overigens is de officiele benaming "anatomische uitsparing die de druk op kwetsbare delen verlicht ", waarvan akte. Het fietsen op de Scott daarna met mijn mooie prijzige Assos broek is gewoon pijnlijden. Ik zal jullie de ergste details besparen maar een schaafplek aan de rand van je edele delen is gewoon niet cool. Tijd voor een ander zadel op de Scott. Die kan dus op de actielijst. Ondertusssen is mijn bestelling van Futurumshop wel bijna binnen: speedbox en bidonhouder achter het zadel. Nu alleen nog thuis zijn als de mailman voor de deur staat. Morgen doet ie weer een poging. Tijdens het ritje op de Scott pak ik niet 1 maar 2 bruggen en met af en toe windkracht 4/5 is dat niet het beste idee. Ik waai half van de dijk op sommige momenten en ben nog best tevreden met een gemiddeld van 29.5. Douchen, eten en op naar school, kids weer ophalen. Belangstellend vragen sommigen aan me of de trainingen goed gaan: ik antwoord ja, maar nu ben ik wel een tikkie moe aan het worden. Maar na tien trainingen incl.krachthonk is de score dit:
Zaterdag, pannenkoek en hagel
Na het usual heen en weer gewhat'sapp, is het duidelijk wat we gaan doen deze zaterdagochtend: lopen naar Roy, daar de auto, rondje met Jan en de rest rond de Mookerheide, pannenkoekje eten en dan terug naar huis lopen. In totaal zo'n kleine 30km. Op papier een goed plan. In de praktijk valt dat best tegen. Nou ja, het lopen naar Roy ging nog in het zonnetje, het in de auto zitten lukt ook prima en het begin van het rondje ging ook nog wel totdat we echt omhoog gingen lopen en de regen losging. Wat zeg ik regen: hagel! Wat nou global warming? F*ck you Al Gore! (Dat was ooit een leuke Fokke en Sukke grap, maar kan het plaatje even niet vinden). Weer bij Jan aangekomen staat de tafel gedekt en is er een stapel pannenkoeken klaar gemaakt door zoonlief Stijn, klasse jongen! Hierbij de eervolle vermelding in de #RosmulderRoad2Roth2015 verdiend. Van Jan krijg ik een vers shirt: marathon Paris 2013 staat erop, staat me goed, bedankt Jan, en kan het laatste stukje terug naar huis kan beginnen. In het begin best stram, maar gaandeweg best redelijk en soepel en thuis gekomen kijk ik nog even op de Garmin: 28.97. Dat kan natuurlijk niet. Ik loop nog even drie lantaarnpalen verder, keer om en druk voor mijn huis wederom mijn stop knop in. 29.07, stukken beter. Even snel het bad aan want de beentjes zijn een beetje op nu. Heel gek. Is dit nu wat ik ooit heb gelezen over een marathonloper: Een marathonloper is iemand die moe opstaat, en dodelijk vermoeid naar bed gaat. Zou best kunnen maar goed, nog maar 1 dag.Zondag, echt moe
Als je op de fiets stapt en je denkt hij staat te zwaar en kijkt dat hij toch al wel best wel heel erg licht staat weet je hoe laat het is: geen topdag dus. Algehele moeheid heb ik bereikt en dat was eigenlijk ook wel de bedoeling van deze week. Missie volbracht! Helaas nog even doorfietsen en twee vrienden vergezellen mij vandaag. Nou ja, uiteindelijk het grootste gedeelte met 1 vriend gefietst want de fiets van die andere vriend (ik heb beloofd om geen namen te noemen ;-) begon toch een partij te kraken en te piepen, dat het hem (en ons) verstandig leek om rechtsomkeert te maken en zo snel mogelijk een nieuwe aan te schaffen. Hier was geen redden meer aan.... (of een nieuwe achteras kopen kan ook natuurlijk maar beter is het om een nieuwe fiets te kopen. Da's het beste. Of zoals Gaby laatst ook al zei: het juiste aantal fietsen om te bezitten is N (het huidig aantal + 1). Dus met vriend numero 2 verder en geloof het of niet: hij reed lek! Dat overkomt hem bijna nooit en hij rijdt nog wel op de enige echte juiste Continental GP 4000 IIs, die bijna nooit lek rijden. Er zit een superdunnen metalen splinter in zijn band. Tja. Daar valt weinig tegen te doen. Uiteindelijk valt het oponthoud best mee en met een paar pr-tjes op de grensweg scheuren we richting de Duivelsberg zodat hij daar pannenkoeken kan eten en ik nog heel even de Oude Kleefsebaan op fiets, voor de zekerheid nog even de Holleweg op kruip om zeker te weten dat ik gewoon nu naar huis moet gaan en er geen extra rondje aan moet plakken want dat heeft geen zin. Het lichaam wil nu echt even rust, dus dat doen we maar ook dan. Om iets voor vieren ga ik even liggen op de bank om vervolgens om tien over vijf wakker gemaakt te worden door mijn vrouw dat er nu toch echt gekookt moet gaan worden. Goed punt. Honger.Samengevat dus....
Fietsdoel niet gehaald, loop en zwemdoelen bijna gehaald. We zijn goed op weg.En zoals AC/DC al zong:
No stop signs, speed limit
Nobody's gonna slow me down
Like a wheel, gonna spin it
Nobody's gonna mess me around
Hey Satan, payin' my dues
Playin' in a rockin' band
Hey Mama, look at me
I'm on my way to the promised land
En de boodschappen lijst is als volgt:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar
- nieuwe hardloopschoenen want deze beginnen nu echt versleten te raken
weektotaal: 19u en 53 min (toch jammer van die 7min)
zwemmen: 3u45, verdeeld over 4 trainingen 2521+1800+3500+2000 = 9821m,
fietsen:11u11, 317.9km, 2282 hoogtemeters
lopen:4u56, 59.2km, 362 hoogtemeters
en nog 1x in het krachthonk voor 45 min. core oefeningen
Komende week eens kijken of we in de buurt kunnen komen van de 12km zwemmen, 500 fietsen en 70 hardlopen. En laat die zomer maar komen.
Tot volgende week!