Tijd gaat best snel soms. De tweede week zit er alweer op en ik begin me langzaam maar zeker een beetje triatleet te voelen. Alhoewel, vandaag was ik gewoon supporter van mijn lieftallige vrouw die op de atletiekbaan haar 2 rondjes 400 meter afraffelde in een tijd waar ik meer dan serieus moeite voor zou moeten doen vandaag. Mijn eerste rustdag sinds twee weken. Een klein beetje was ik daar wel aan toe, maar aan de andere kant begin ik nu te merken dat het lijf de trainingen goed begint te verteren. Hoopgevend zullen we het maar noemen want blok 2 van twee weken gaat vanaf morgen beginnen en dan gaan we het weer een beetje meer opschroeven.
De week begon met Willem-Alexanderdag: Koningsdag. Geen makkelijkere manier om mij chagrijniger te krijgen dan een overbevolkt Goffertpark met allerlei troep waar je dan doorheen moet zien te worstelen. Aangezien wij ook nog van wat zooi afmoesten liep ik dus op mijn vrije ochtend met een roze poppenwandelwagen met daarop een grote doos met allerlei spulletjes achter twee kinderen van me aan die allebei op een driewieler zaten de straat door. Op zich al vervelend maar toen mijn dochtertje van 4,5 met een rotgang het spoorbruggetje afging en ik een goeie crash tegen het hekwerk alweer voor me zag, had ik het natuurlijk alweer helemaal gehad. Gelukkig voor mij en haar stopte mijn bijdehandje net op tijd (zou het gekomen zijn door mijn woeste kreten dat ze NU moest STOPPEN?) en konden we onze spullen naast een paar bekenden (ik zal geen namen noemen) en kon het grote geld gaan verdienen, gaan starten. Tenminste voor mijn vrouw dan. Ik heb me vermaakt met het laten plassen van de kinderen, wat toch een 400meter verderop moet gebeuren tegen 50cent per kind. Hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg?
Gelukkig had ik 's middags afgesproken om te gaan fietsen met onze zwemjuf, en tevens triatlete Juriena, die de wedstrijd van de dag ervoor nog even eruit moest trappen. Ze was zo vriendelijk geweest om wat overcomplete beenstukken mee te nemen, die ik gelijk maar aangetrokken heb, want zo warm was het nu ook weer niet. Het fietst toch een stukje gezelliger als je met z'n tweeën bent. Na 63 kilometers waren de benen los en moest helaas de zwemtraining geskipt worden omdat het zwembad dicht zat. Nou ja zeg.
Volgende dag uiteraard weer fietsen. Dinsdag is de lange fietsdag-dag geworden. Een route die ik ongeveer had uitgestippeld ging naar Beneden-Leeuwen, daar de brug over (Willem-Alexanderbrug, jawel), dan door naar Rhenen waar als het goed is ook een brug ligt, dan door naar Arnhem om een brug te pakken (eentje die niet te ver is) en dan terug over de Oversteek zodat we weer thuis komen. Zo gezegd zo gedaan. Als ik de rit van 93 km samenvat: wind tegen, koud. Zonnetje, lekker. Grijs en beetje druppels. Nog grijzer en tot slot hagel. Laat ik zeggen dat ik blij was dat ik vorige week nog een regenjackje gekocht had en mijn handschoenen had aangedaan.
Het stukje lopen wat ik nog gepland had, sla ik maar even over, want de kinderen moeten op tijd uit school opgehaald worden.
Trainingen blijven overslaan kan natuurlijk, dus woensdag op tijd eruit om in het zwembad te liggen, lekker stukkie zwemmen. En 's middags nog even een kort uurtje op stap met de tijdritfiets, eens kijken hoe het voelt als je je best doet op de dijk. En ik moet zeggen: het valt niet tegen. Voor het eerst boven de 30 gemiddeld en als ik maar weer een cadans en snelheidsmeter erbij koop en die monteer op de tijdritfiets dan kan ik dat onderweg ook bekijken. Ow ja, en mits ik een tijdrithelm met vizier heb natuurlijk, want als je zo voorovergebogen op je stuur hangt kijk je wel boven je zonnebril uit en dat is best irritant kan ik je verklappen. Overigens had ik geen koude voeten of armen meer want mijn bestelde armstukken en overschoenen en thermosokken waren al binnengekomen. Lekker met dit weer!
Op donderdag heb ik maar besloten om de gemiste training van het zwemmen van maandag in te halen. Nou bestaat het natuurlijk niet dat trainingen inhalen. Je bent gewoon aan het trainen en de training die je gemist hebt, heb je gewoon niet gedaan op die dag. Punt uit. Aangezien zwembad West op donderdag pas om 10:00uur voor mij geopend is, kon ik rustig uitslapen tot half acht en rustig ontbijten, beetje opruimen en dan tot mijn stomme verbazing erachter komen dat ergens tussen 1030 en 1130 het zwembad voor de helft gevuld is met bejaarden die aan het aquagymmen waren met een heuse instructeur en stampende muziek erbij. Kan zo een reclamecommercial voor een opticienketen worden. Maar goed, ik zwom rustig mijn 3 x 1100m (waarom 1100? Nou, ik weet dat het nergens op slaat, maar 11 is meer dan 10. Een beetje Spinal Tap achtig: Eleven is louder then ten. Geen idee waarover ik het heb?
Nou deze scene uit de Mockumentary This is Spinal Tap:
11 dus, en dus ook 3300 meter gezwommen, en dat had ik nog nooit gedaan in een training, dus nog maar 500m erbij en dan heb ik de Ironman distance van het zwemmen te pakken. Hoppa!
's Avonds staat er gewoon een lekker baantraining van Cifla op het programma, 5 x 1000m. Klinkt niet veel maar met het inlopen naar de baan toe en weer terug naar huis kom ik in totaal toch nog wel op 16.5 kilometer. Voorwaar niet slecht. Aan mijn hardloopvriendjes nog even trots mijn fietsarmpjes laten zien (de duidelijk zichtbare afscheiding op je gekleurde en ongekleurde deel van je bovenarm, jawel), en ja, ik ben een full time triatleet.
Zo lekker als het 's avonds ging, zo beroerd gaat het de volgende ochtend in het zwembad. Na 1500meter vind ik het wel genoeg en praat ik nog met Anand die volgende week de Ironman 70.3 op Mallorca gaat doen en met Martijn praten we over dat wel heel erg dunne meisje in het zwembad en tegenover ons in de douchen. Allebei zijn we ervan overtuigd dat ze anorexia heeft en als ik nog even op mijn eigen weegschaal thuis kijk geeft ie nog 69 kilo aan, dus geen paniek. Nog 3 kilo boven wedstrijdgewicht (doel is natuurlijk om 66.6 kilo te wegen :-), want wat er qua gewicht niet mee hoeft gesleept te worden, is mooi meegenomen. Niet dat ik me daar erg op ga richten, ik hou me aan de 3 of 4 V's: Veel, Vet, Vlees (en Vriet ;-).
Na de wekelijkse boodschappen even een stukje fietsen en dan voel ik me in het begin erg moe, maar gaandeweg komt er steeds meer schwung in en met het zonnetje wat doorbreekt kan ik genieten van de Ooij en weet ik ook weer waar Millingen ligt. Mijn lokale topografie wordt aardig opgepoetst met de ritjes van de laatste tijd.
Nog 1 training te gaan: een stukje naar huis lopen na een schoonfamiliedagje in Wunderland Kalkar. Heel even heb ik nog overwogen om het hele stuk naar huis te lopen maar laat ik nu eens verstandig doen, onderaan de Oude Kleefsebaan, net weer in Nederland word ik uit de auto gezet en loop ik terug naar huis. En verdomd, mijn lichaam begint er echt aan te wennen dat trainen. Nadat ik halverwege ben gekomen is de motor warm gedraaid en begint het toch best lekker te lopen. Maar even een paar rondjes in het Goffertpark en ik beeld me in dat ik in de laatste kilometers van de marathon ook zo moet kunnen lopen. Dat zou helemaal geweldig zijn. Nog even doortrainen zeg ik.
Voor de meeschrijvers nog even de weektotalen:15 uur en 11 minuten totale trainingstijd volgens Strava
zwemmen: 3:36u, totaal 7.4 km
fietsen:8:50u, totaal 232,4 km, 1311 hoogtemeters
lopen: 2:44u, totaal 32.7 km, 151 hoogtemeters
Tot volgende zondag voor een nieuwe update van de #RosmulderRoad2Roth2015