donderdag, december 17, 2015
maandag, december 07, 2015
Op naar Boston 2016!
Het lijf begint weer aardig mee te werken. Geen stramme kuitspier meer die me in de maand november teisterde.
Er kan weer getraind worden.
Misschien even mijn trainingsprogramma delen voor de komende maanden:
Elke maandagavond in zwembad West, dinsdag en soms woensdag tacxen, donderdagavond Cifla baan training (tenzij de baan te glad is natuurlijk), vrijdagochtend zwemmen in West, misschien nog even daarna mountainbiken of tacxen of een keertje krachthonk.
Zaterdagochtend om 09:00 vertrek vanaf Sauna De Thermen voor de duurloop training en zondag dan nog tacxen of lopen en dan is de week wel weer rond!
Er kan weer getraind worden.
Misschien even mijn trainingsprogramma delen voor de komende maanden:
Elke maandagavond in zwembad West, dinsdag en soms woensdag tacxen, donderdagavond Cifla baan training (tenzij de baan te glad is natuurlijk), vrijdagochtend zwemmen in West, misschien nog even daarna mountainbiken of tacxen of een keertje krachthonk.
Zaterdagochtend om 09:00 vertrek vanaf Sauna De Thermen voor de duurloop training en zondag dan nog tacxen of lopen en dan is de week wel weer rond!
dinsdag, juli 28, 2015
Nagenieten of niet?
Tja, als je deze uitzending nog een keer bekijkt, dan kan ik er nog wel van genieten.
Helaas, is er een verband of niet?, ben ik afgelopen donderdag getroffen door een longembolie, hoogst waarschijnlijk veroorzaakt door het ook gevonden trombosebeen in mijn rechterknieholte.
Dus nu aan het 'genieten' van de clexane spuitjes en de acenoucomarol pillen die me hopelijk weer snel op de been helpen en de stolsels in mijn bloed helpen bestrijden.
Het kan verkeren.
Helaas, is er een verband of niet?, ben ik afgelopen donderdag getroffen door een longembolie, hoogst waarschijnlijk veroorzaakt door het ook gevonden trombosebeen in mijn rechterknieholte.
Dus nu aan het 'genieten' van de clexane spuitjes en de acenoucomarol pillen die me hopelijk weer snel op de been helpen en de stolsels in mijn bloed helpen bestrijden.
Het kan verkeren.
dinsdag, juli 14, 2015
Ultimate Race Day: Challenge Roth 2015
Ik eindigde mijn vorige post in grote onzekerheid. Wachten op een mri om te vertellen of we mochten lopen of niet in Roth. Terwijl je dit leest weet je al dat ik gefinishd ben in Roth. Nu het verhaal erachter. In 7 dagen van crisis naar euforie.
Het startnummer ophalen is ook wat anders dan bij een lokaal wedstrijdje lopen. Paspoort laten zien, je chip laten scannen en je krijg een grote groene after-race bag mee en een oranje rugzak met daarop het motto van dit jaar Race the Legend en dan staat erop: Part of a legend. Kijk. Dat voelt al best stoer. Mooi oranje zwart van kleur. Ik heb er al zin in. Even op het terrein genieten van alle mooie spullen die uitgestald staan, een colaatje om te genieten in het zonnetje en dan langzaam terug naar ons appartement en straks maar bij de lokale italiaan een pizzaatje wegwerken. Nou dat heb ik geweten: doe maar de grote en verdomd, die paste niet eens op mijn bord....kreeg het laatste stukje niet meer weg. Ondertussen is de supporterssschare voor Sjoerd uitgebreid met Femke en Christine en morgen komen mijn trouwe aanhangers Wouter, Sander en Heleen het hele eind naar Roth gereden om me aan te moedigen. Klasse van ze en ik hoop dat ik ze niet hoef teleur te stellen en dat ik de finish zal halen. Aan de andere kant snapt iedereen dat als je stuk zit en echt niet meer verder kan, dat het geheel legitiem is om uit te stappen. Daarvoor zijn ze zelf sporters genoeg, wat zeg ik: ze zijn stuk voor stuk beter op welk loop onderdeel dan ook. Gelukkig kan ik het zwemmend van Wouter wel winnen, fietsend van Heleen en Sander is gewoon ongenaakbaar voor me :-)
Hans is mee als begeleider van Bob en Sjoerd, allemaal lid van de Bourgondische Triatleten Ploeg, en bovendien ook sportfysio en is zo vriendelijk om mijn rechterenkel en voet los te maken. Dat voelt gelijk wat beter. Zal ik het hiermee gaan redden zondag/ Morgen nog een keer en dan gaan we het zien.
Daarvoor hebben we ook drie tassen gekregen: de blauwe loopspullen tas die we zodadelijk moeten afgeven zodat die morgen klaar ligt bij T2, de rode fietstas moet je morgenvroeg zelf klaar leggen zodat je daar na het zwemmen je fietsspullen kan pakken en de groene tas lever je in vlak voordat je gaat starten met zwemmen. Daarin zitten je spullen voor na afloop. Doe dat keer zo'n 3400 en dan heb je de individuele starters te pakken en dan snap je ook dat het een beste logistieke nachtmerrie voor de organisatie is om alles van op de juiste plek te krijgen.
De fiets neerzetten in de houten rekjes, op het juiste nummertje gaat prima en ik kijk mijn ogen uit wat voor een materiaal hier staat. Ik kan er wel van genieten en verbaas me over het feit dat zelfs de startnummers ver na me, de mensen die er laten we zeggen 14 uur over gaan doen ook gewoon met fietsjes van 4 duizend euro aan de start staan.
En dat gaat maar door over het hele terrein. Een setje Zipp wielen kost algauw 1200 euro en dan heb ik het dus over alleen de velgen en een van de goedkoopste uitvoeringen, dus reken maar uit wat voor een kapitaal hier staat aan materiaal. Geweldig om te zien. Mijn Scott heeft niet van die stoere velgen maar goed. Hij misstaat hier niet en daar ben ik dan ook wel weer blij om. De benen zullen het uiteindelijk gewoon moeten doen. Henk heeft me nog geholpen met het juist afstellen van de derailleur voor en achter, en dat schakelt toch een stuk beter dan voorheen. Superfijn en daar ga ik me dus geen zorgen over maken.
Om nog even de boel los te maken rijden we naar het Brombachmeer en genieten we van het mooie uitzicht, het heerlijke water en de omgeving. De enkel voelt best lekker nu met het zwemmen. Verrassend. Vandaag en gisteren ben ik de dag doorgekomen zonder pijnstilling en vandaag voel ik hem eigenlijk niet noemenswaardig meer. Morgenvroeg een sporttape eromheen en dan gaan. Voor de zekerheid paracetamol mee en dan kijken of we de finish gaan halen. Zal toch wel?
Cool!
En nu weer door. Eergens rond 40 wist ik dat er wel een serieuze puist in het parkoers zou zitten en die kwam er dus ook. Bij 38 als ik het me goed herinner. Best wat publiek langs de kant, ik zwaai even en de speaker pikt mijn nummer op en in het onvervalst Duits hoor ik: Jaaeasper Rosmulder aus Nijmegen, da's heist die Niederlande....lachen man. En weer door natuurlijk.
De klim is best wel lang. Eigenlijk gewoon heel lang en wordt gevolgd door een verdomd irritant stuk waar de wind tegen staat en je bult af moet blijven trappen. Daarna draaien we richting het hoogtepunt van het fietsparkoers: Solarerberg en daar onderaan staan Lorraine, Hans en Henk weer! Even zwaaien weer, ik voel me nog best redelijk na 72km, beetje buikpijn nog steeds maar we gaan nog lekker. Geen topbenen merk ik als we Solarberg op rijden. Voor de liefhebbers: gewoon 34 voor en 27 achter anders komen we er niet tegenop.
Na deze puist is het draaien en af en toe weer tegen de wind in die verdomd irritant begint te worden, was dat in het begin ook al? Door naar de tweede ronde van 80km. De laatste 20 zijn voor het grote stuk downhill. He, daar staat Lorraine nog een keer! Weer even zwaaien en door.
Eerst weer dat vervelende stuk in het begin, de buikpijn wordt er niet minder op, zodadelijk maar een bidon water aanpakken en weer even kijken of we WSH kunnen spotten en verdomd, dat lukt ook weer. Hier mijn lege bidon als bedankje en even verderop bij de drankpost een bidon water aanpakken. Slokje nemen, wat water over mijn hoofd gooien, tering. Wat zout!
Ik had het zelf op dat moment niet zo door, maar het was gewoon 32 graden, dus geen wonder dat ik aan het zweten was zullen we maar zeggen.
Dan weer naar die eerste lange klim en die gaat al aardig slechter dan in de eerste ronde. De benen voelen behoorlijk beroerd aan en de wind is nu echt serieus gaan opsteken. Windkracht 4 a 5 door het open veld en dan sommige stukken ook nog bult op: ik kom er simpelweg niet meer goed doorheen. Waar ik in de eerste ronde het grote blad nog rondkreeg moet ik nu gewoon naar het kleine blad. Tering. Dit gaat niet goed en ik moet straks nog lopen. Ondertussen zie ik wel al atleten in de bezemwagen worden afgevoerd. Sommige lijkbleek anderen gewoon totaal kapot, maar he. Ik fiets nog! Weer op naar Solar berg! De drukte daar is al redelijk afgenomen maar nog steeds veel volk langs de kant en ik kan er redelijk tegenop rijden maar niet meer dan dat. In het laatste stuk gaat het matig en ik voel dat de benen al redelijk op zijn. Om niet te zeggen helemaal. Ik kijk op mijn Fenix2 en die zegt dat ik nu meer dan 178 heb gefietst. Gelukkig. Ik ben er bijna alleen heb geen idee waar die wisselzone nu eigenlijk is. Gewoon doortrappen, bochtje naar rechts, he verdomd! Daar mogen we eraf, jeuh! Fiets afstappen en die wordt gelijk aangenomen door een vrijwilliger, keihandig, helm erbij en doorlopen naar de tent voor de loopschoenen. Eerst fietssokken uit, stukje tape erop voor de enkel, loopsokken aan, nog even ingesmeerd worden met zonnebrand, pet op, zonnebril op en gaan!
Heerlijk eindelijk lopen.
Ok, hier was ik dus voor gewaarschuwd. Er zit nog anders op dan over te schakelen op wandelen, drinken, lopen en dan repeat. Nou ben ik zelf nogal tegen wandelen tijdens het hardlopen maar dat stukje ego moet ik hier toch echt aan de hand schuiven, het is gewoonweg niet te doen. De benen zijn op, maar hoe gaan we dat eind nu volmaken? De highway to hell is het inderdaad. Stukje voor stukje blijven lopen. Op km 4 zou Lorraine staan en die vraagt nog hoe het gaat, niet echt goed maar het zag er blijkbaar nog wel redelijk uit. Apart.
Vooraf had ik nog grootste plannen om een marathon in 12 per uur te lopen maar dat idee heb ik helemaal los gelaten, we moeten naar de finish en de tijd is 100% irrelevant vandaag. De route van het loopparkoers is ook wel apart: je loopt vanaf km 4 naar het noorden langs het kanaal, daar aangekomen doe je een lusje door een dorpje en pak je dezelfde route terug om vervolgens langs het 4km te lopen, dat is dan ineens het 21 km punt geworden om vervolgens weer verder naar het zuiden te lopen langs het kanaal, daar weer 2 lusjes te maken met 2 keerpunten en dan weer dezelfde weg terug langs het kanaal om vervolgens weer langs het 4/21 km te komen en dan mag je weer terug richting fiets/loopwisselpunt dan rechtdoor naar Roth centrum en daar weer een lusje te doen en dan mag je naar de finish! Kortom: je loopt dus de hele tijd met mensen om je heen die je tegemoet lopen danwel die je voorbij gaan of die jij inhaalt.
Mooie ervan is wel dat je weet waar de supportersschare zich bevindt en dat is wel mijn reddingsboei vandaag. Ik moet en zal bij die punten komen, al moet ik kruipen. Ondertussen heb ik een soort van ritme te pakken: elke 2 km staan er drankposten. Daar aangekomen stop ik, neem ik cola en water en loop ik weer door na eerst een meter op 40/50 gewandeld te hebben. De buikpijn blijft daarmee redelijk onder controle, maar ook niet meer dan dat. Bij sommige punten staat er naast bananen en fruit ook gewoon een schaaltje met zout. Vinger erin, vinger in de mond en verdomd: daar kikker je van op. Tijdelijk dan, want daarna voel je je weer net zo beroerd als daarvoor.
Doorlopen dus. Stukje voor stukje, beetje bij beetje en gewoon erin blijven geloven dat je de finish gaat halen. En dat geloof had ik wel. Zeker toen ik na het keerpunt bij 28km geweest was en ik lopend langs de speakers de klassieker van Journey hoorde: Don't stop believin. Hold on to that feelin.
Alleen het nadeel is als je zo langzaam loopt, dat het ook verdomd lang duurt voordat je een kilometer verder bent. Dik 6 minuten. Maar ik kan geen milimeter harder. Sterker nog. Ik moet gewoon weer even wandelen anders gaat het niet meer. Cola, water en door. Op 38km weet ik het zeker: ik ga gewoon finishen! Nog even zwaaien naar Lorraine en gewoon doorlopen. Hold on to that feelin. Op 39km staan WSH weer, high five! Ik ga het redden, nog het lusje door het centrum van Roth, over de klinkertjes naar beneden, langs de biertafels, high fives uitdelen en terug omhoog, valt nog een klein beetje tegen. Wat kan het schelen: nog 1 km te gaan en dan is het tijd voor de fijnste ereronde allertijden:
Wat een pijn. Hoe heb ik in godsnaam zolang kunnen blijven lopen? Snap er zelf ook weinig van moet ik eerlijk bekennen, maar opgeven was geen optie, het lichaam kan meer aan dan je denkt. Nog nooit heb ik zo lang gefietst aan 1 stuk door, nog nooit zo lang gelopen. En ik kan ook eerlijk zeggen: nog nooit zo lang pijn geleden.
Dan nog even de keiharde cijfers van de dag:
zwemmen:1:16.19
fietsen: 6:18.45
lopen:4:18.19
253ste van de m35-39 (van de 385)
1496ste overall (van de 2734)
1344ste man (van de 2305)
NSAID's en goedkomen
Op woensdag begint de rechterenkel een beetje te slinken, dat gaat langzaam de goede kant op. Het gaat me natuurlijk niet snel genoeg maar begin er zo een klein beetje vertrouwen in te krijgen dat de blessure aan mijn voet/enkel/kuit misschien niet het meest dramatische is. Op donderdag is de grote dag: de mri in. Nu heb ik nog nooit onder een mri gelegen, dus ben wel benieuwd hoe dat in zijn werk gaat. Iets met oordopjes in, koptelefoon op met muziek want dat apparaat maakt nogal herrie. Op woensdag is mijn lieve vrouw ook nog jarig, de leeftijd zal ik hier niet vermelden uit voorzorg en de festiviteiten leiden gelukkig een beetje af van de stress voor Roth.
Ik ga gewoon door met paracetamol en ibuprofen en hoop dat het herstel gewoon doorzet.
Mijn ouders komen donderdag eind van de ochtend zodat de kinderen uit school gehaald kunnen worden mochten wij nog niet terug zijn en ongeacht de uitslag wil ik dan zo snel mogelijk naar Roth zodat we nog een normale, voorzover daar nog sprake van was, voorbereiding te kunnen doen.
In de mri liggen bevalt me prima, ik val zelfs in slaap op het eind en moet door de assistent wakker gemaakt worden als ze klaar is. Het grote wachten kan nu beginnen en gelukkig is het goed nieuws: Ik mag starten met lopen! Ik mag het niet kapot lopen, de grens opzoeken is goed, maar niet erover heen. De mri laat op een aantal plekken witte vlekken zien rondom mijn enkel, dat hoort niet zegt ze erbij (er is nog vocht rondom de enkel) maar er is geen kraakbeenschade of stressfractuur te zien. Na de wedstrijd zal de enkel en pees wel weer dik zijn en mag ik 4 weken niet lopen om alles goed te laten herstellen maar daarmee kan ik wel starten. Phew! Waarschijnlijk was de oorzaak een gigantische ontsteking van een van de pezen net onder de enkel, die mijn grote teen laten bewegen en strekken. Snel naar huis en onderweg bel ik alvast naar Sjoerd die op weg is naar Roth maar de nodige vertraging onderweg heeft gehad.
Thuis aangekomen kan ik het goede nieuws nog aan mijn ouders doorgeven en de kinderen, voorzover ze daar belangstelling voor hebben (mijn oudste dochter leeft wel intens mee, maar mijn zoon en jongste dochter maken zich meer druk over belangrijkere zaken als de AH dierenboekplaatjes :-).
Op naar Roth! En dat is nog wel een eindje doorrijden en dat valt nog best mee qua verkeer zo over de autobahn. De nodige wegwerkzaamheden zijn aan de gang maar de files vallen reuze mee en met 1 pitstop bij het tankstation en de Whopper Bacon leverancier komen we 's avonds laat aan, net over 11en. Sjoerd en Bob liggen al te slapen, verstandig van ze. Henk en Hans vormen ons welkomstcomite en we praten nog even bij over de reis en mijn poot met een klein beetje chips erbij en dan is het ook bedtijd iets na 12en.
Heilige grond
Ontbijten en op de fiets naar het finish gebied waar de startnummers ingepakt op ons liggen te wachten. Da's het plan voor vandaag. We zijn met z'n 6en, vrouwlief heeft ook haar fiets meegenomen en we kunnen peddelen naar Roth, een dikke 10km vanaf ons appartementje. Het fietsen valt me nog niet mee. Bijna 2 weken niet erop gezeten dus het is nogal roestig zullen we maar zeggen en daarbij is de weg ook verre van vlak. Maakt niet uit, we gaan er komen. Eenmaal op het Expo terrein kijk ik toch wel mijn ogen uit. Ik vind mezelf toch wel aardig wat gewend met de marathonbeurzen van Boston en Berlijn maar hier kunnen ze er ook wat van. Een blik op de finishboog geeft toch wel een speciaal gevoel van binnen, hier moet het gaan gebeuren zondag.Hans is mee als begeleider van Bob en Sjoerd, allemaal lid van de Bourgondische Triatleten Ploeg, en bovendien ook sportfysio en is zo vriendelijk om mijn rechterenkel en voet los te maken. Dat voelt gelijk wat beter. Zal ik het hiermee gaan redden zondag/ Morgen nog een keer en dan gaan we het zien.
Hoogspanning
Op de dag voor de wedstrijd moeten we de fiets inchecken zoals het heet, oftewel naar de eerste wisselzone zien te krijgen, in triatlontermen T1 (transitie 1). Roth is wat dat betreft wel een aparte wedstrijd aangezien de zwem-fiets wissel 8km van de fiets-loopwissel ligt en die ligt weer een kleine 2 km van de finish, oftewel: een logistieke operatie.De fiets neerzetten in de houten rekjes, op het juiste nummertje gaat prima en ik kijk mijn ogen uit wat voor een materiaal hier staat. Ik kan er wel van genieten en verbaas me over het feit dat zelfs de startnummers ver na me, de mensen die er laten we zeggen 14 uur over gaan doen ook gewoon met fietsjes van 4 duizend euro aan de start staan.
En dat gaat maar door over het hele terrein. Een setje Zipp wielen kost algauw 1200 euro en dan heb ik het dus over alleen de velgen en een van de goedkoopste uitvoeringen, dus reken maar uit wat voor een kapitaal hier staat aan materiaal. Geweldig om te zien. Mijn Scott heeft niet van die stoere velgen maar goed. Hij misstaat hier niet en daar ben ik dan ook wel weer blij om. De benen zullen het uiteindelijk gewoon moeten doen. Henk heeft me nog geholpen met het juist afstellen van de derailleur voor en achter, en dat schakelt toch een stuk beter dan voorheen. Superfijn en daar ga ik me dus geen zorgen over maken.
Om nog even de boel los te maken rijden we naar het Brombachmeer en genieten we van het mooie uitzicht, het heerlijke water en de omgeving. De enkel voelt best lekker nu met het zwemmen. Verrassend. Vandaag en gisteren ben ik de dag doorgekomen zonder pijnstilling en vandaag voel ik hem eigenlijk niet noemenswaardig meer. Morgenvroeg een sporttape eromheen en dan gaan. Voor de zekerheid paracetamol mee en dan kijken of we de finish gaan halen. Zal toch wel?
Race day!
En dan is het eindelijk zover: 12 juli. De dag begint om iets over 3en. 's nachts dus voor normale mensen maar we moeten op tijd vertrekken om de voorspelde verkeerschaos te ontlopen en Sjoerd mag om 07.05 al te water dus op tijd ontbijten, stickers plakken op de bovenarmen en op naar de start. Eenmaal daar aangekomen zijn we zeker niet de eerste maar we kunnen er nog prima komen. Later hoor ik de verhalen van een Nieuw-Zeelander die naast me zijn wetsuit aantrok dat hij in de file op de snelweg stond en de shuttle bus tegen het verkeer in reed en dat andere auto's dat voorbeeld gingen volgen....chaos dus.
Het is een machtig mooi gezicht om de zon te zien op komen over het parc fermee en al die atleten met hun gespannen koppies te zien en de begeleiders en toeschouwers te zien die soms nog meer gespannen zijn. Wat een ambiance en dan is het pas 6 uur 's ochtends en de brug staat al vol met toeschouwers....Een laatste kus en knuffel en dan ga ik naar mijn fiets toe, nog een paar laatste checks, nergens voor nodig natuurlijk rode tas klaar leggen met de fietsschoenen, nog wat rondkijken en ik kan precies door het hek naar de start kijken. Het kanon gaat af, luchtballonnen in de verte, wauw! Het is 06.30, de toppers zijn gestart en het grote wachten voor mij is begonnen, ik mag om 07.50 pas dus nog tijd om de eerste te zien wisselen (na 47 minuten komen ze alweer het water uit), Sjoerd en Bob zie ik niet meer en ergens zouden ook mede Nijmegenaren Lucie en Hidde moeten zijn maar in de massa zie ik ze niet. Maakt ook niet meer uit. Tijd voor mijn eigen race. Wetsuit aan, groene tas droppen en in de rij gaan staan met de andere mafkezen die een dagje gaan sporten. Over de MyLapsmatten zodat de tijdwaarneming echt gaat lopen straks en we mogen een klein stukje naar de start zwemmen en daar rustig wachten totdat het kanon afgaat. Ik lig weer helemaal vooraan maar heb er wel vertrouwen in dat ik niet helemaal overzwommen wordt, het veld ligt al een beetje verspreid achter me en ik kan naar rechts als het nodig is.
Boem!
Op de klanken van U2's it's a beautiful day, gevolgd door het tune-tje van Challenge en dan het kanonschot mogen we gaan. Ik kom redelijk in mijn slag gelijk, maar het is wel druk met mensen om me heen en ik voel me niet top. Toch de spanning? Toch de afgelopen 2 weken van weinig training? Gewoon negeren die gedachten en 'just keep swimming'. Een paar keer wijk ik zover uit naar rechts dat mijn handen zelfs de bodem van het kanaal raken, back 2 the left please.
Het is een takke end zwemmen zo in het open water. Het nadeel van zo'n recht kanaal is dat je in de verte de brug ziet waar je naar toe moet, daar keren en dan terug naar de andere brug, ietsjes doorzwemmen en dan om de boei terug naar de finish. Man, man, man. Na het keren van de eerste boei heb ik het eigenlijk al best zwaar. Mijn buik voelt een beetje weeïg, mijn benen raak en boem: volle trap in mijn gezicht, waar kwam die vandaan? Tot 3 keer toe word ik in de sandwich genomen van twee zwemmers die naar elkaar toe zwemmen terwijl ik daar lekker tussenin lag. Ik kan redelijk rustig blijven, even schoolslagje tussendoor en weer door. Just keep swimming mijmer ik in mijn hoofd en als we de laatste boei hebben gerond begin ik er eigenlijk pas een beetje ritme in te krijgen. Een paar keer heb ik gekeken op mijn horloge hoelang we bezig waren en zag al dat de tijd niet super ging zijn maar he. Niet belangrijk vandaag, gewoon stapje voor stapje nemen Jasper. Eerste maar eens het water uit zien te komen. Het laatste stuk is druk met atleten, tering, dat valt tegen. Hup eruit en de juiste rij inlopen om mijn rode tas te pakken. In de tent, wetsuit uit, op een bankje even zitten om mijn fietsschoenen alvast aan te doen, wel eerste mijn fietssokken aangedaan zodat ik geen blaren krijgen van het fietsen en dan hun naar de fiets. Wetsuit en de rest worden door vrijwillgers in de tas gestopt en in de vrachtwagen gedaan. Top!
Takke eind
Dan fietsen dus. Ik draai de brug op en zie Lorraine en Henk en Hans me aanmoedigen, gaaf! Even lachen en brug over, links af, verdomd. Daar ligt er al een langs de kant, valpartij zo te zien. Opletten dus. Ik probeer rustig in een tempootje te komen wat ik een heel eind vol moet kunnen houden maar door het pittige begin lukt me dat maar moeizaam. Gelukkig gaat het daarna een beetje naar beneden en komen we in lekker tempo. Slokje drinken, lekker trappen, zonnetje. Nog niet teveel wind. Goed te doen zo. Ergens rond 17km bij Heideck zouden Wouter, Sander en Heleen (WSH) staan dus even opletten of ik ze kan zien. Ik ben te herkennen aan mijn groene tubes, die wel lekker opvallen. En verdomd, daar staan ze!
En nu weer door. Eergens rond 40 wist ik dat er wel een serieuze puist in het parkoers zou zitten en die kwam er dus ook. Bij 38 als ik het me goed herinner. Best wat publiek langs de kant, ik zwaai even en de speaker pikt mijn nummer op en in het onvervalst Duits hoor ik: Jaaeasper Rosmulder aus Nijmegen, da's heist die Niederlande....lachen man. En weer door natuurlijk.
De klim is best wel lang. Eigenlijk gewoon heel lang en wordt gevolgd door een verdomd irritant stuk waar de wind tegen staat en je bult af moet blijven trappen. Daarna draaien we richting het hoogtepunt van het fietsparkoers: Solarerberg en daar onderaan staan Lorraine, Hans en Henk weer! Even zwaaien weer, ik voel me nog best redelijk na 72km, beetje buikpijn nog steeds maar we gaan nog lekker. Geen topbenen merk ik als we Solarberg op rijden. Voor de liefhebbers: gewoon 34 voor en 27 achter anders komen we er niet tegenop.
Na deze puist is het draaien en af en toe weer tegen de wind in die verdomd irritant begint te worden, was dat in het begin ook al? Door naar de tweede ronde van 80km. De laatste 20 zijn voor het grote stuk downhill. He, daar staat Lorraine nog een keer! Weer even zwaaien en door.
Eerst weer dat vervelende stuk in het begin, de buikpijn wordt er niet minder op, zodadelijk maar een bidon water aanpakken en weer even kijken of we WSH kunnen spotten en verdomd, dat lukt ook weer. Hier mijn lege bidon als bedankje en even verderop bij de drankpost een bidon water aanpakken. Slokje nemen, wat water over mijn hoofd gooien, tering. Wat zout!
Ik had het zelf op dat moment niet zo door, maar het was gewoon 32 graden, dus geen wonder dat ik aan het zweten was zullen we maar zeggen.
Dan weer naar die eerste lange klim en die gaat al aardig slechter dan in de eerste ronde. De benen voelen behoorlijk beroerd aan en de wind is nu echt serieus gaan opsteken. Windkracht 4 a 5 door het open veld en dan sommige stukken ook nog bult op: ik kom er simpelweg niet meer goed doorheen. Waar ik in de eerste ronde het grote blad nog rondkreeg moet ik nu gewoon naar het kleine blad. Tering. Dit gaat niet goed en ik moet straks nog lopen. Ondertussen zie ik wel al atleten in de bezemwagen worden afgevoerd. Sommige lijkbleek anderen gewoon totaal kapot, maar he. Ik fiets nog! Weer op naar Solar berg! De drukte daar is al redelijk afgenomen maar nog steeds veel volk langs de kant en ik kan er redelijk tegenop rijden maar niet meer dan dat. In het laatste stuk gaat het matig en ik voel dat de benen al redelijk op zijn. Om niet te zeggen helemaal. Ik kijk op mijn Fenix2 en die zegt dat ik nu meer dan 178 heb gefietst. Gelukkig. Ik ben er bijna alleen heb geen idee waar die wisselzone nu eigenlijk is. Gewoon doortrappen, bochtje naar rechts, he verdomd! Daar mogen we eraf, jeuh! Fiets afstappen en die wordt gelijk aangenomen door een vrijwilliger, keihandig, helm erbij en doorlopen naar de tent voor de loopschoenen. Eerst fietssokken uit, stukje tape erop voor de enkel, loopsokken aan, nog even ingesmeerd worden met zonnebrand, pet op, zonnebril op en gaan!
Heerlijk eindelijk lopen.
Highway to Hell: don't stop believin
Dat heerlijk lopen duurde ongeveer een kilometer. Door een bospad en iets wat in de buurt van 12 per uur lag probeer ik te lopen maar mijn hemel. Wat is er met mijn benen gebeurd? Ze voelen nu al alsof ik op het 41 km punt van een 'gewone' marathon ben aanbeland maar ik moet er ruim 40. WTF?Ok, hier was ik dus voor gewaarschuwd. Er zit nog anders op dan over te schakelen op wandelen, drinken, lopen en dan repeat. Nou ben ik zelf nogal tegen wandelen tijdens het hardlopen maar dat stukje ego moet ik hier toch echt aan de hand schuiven, het is gewoonweg niet te doen. De benen zijn op, maar hoe gaan we dat eind nu volmaken? De highway to hell is het inderdaad. Stukje voor stukje blijven lopen. Op km 4 zou Lorraine staan en die vraagt nog hoe het gaat, niet echt goed maar het zag er blijkbaar nog wel redelijk uit. Apart.
Vooraf had ik nog grootste plannen om een marathon in 12 per uur te lopen maar dat idee heb ik helemaal los gelaten, we moeten naar de finish en de tijd is 100% irrelevant vandaag. De route van het loopparkoers is ook wel apart: je loopt vanaf km 4 naar het noorden langs het kanaal, daar aangekomen doe je een lusje door een dorpje en pak je dezelfde route terug om vervolgens langs het 4km te lopen, dat is dan ineens het 21 km punt geworden om vervolgens weer verder naar het zuiden te lopen langs het kanaal, daar weer 2 lusjes te maken met 2 keerpunten en dan weer dezelfde weg terug langs het kanaal om vervolgens weer langs het 4/21 km te komen en dan mag je weer terug richting fiets/loopwisselpunt dan rechtdoor naar Roth centrum en daar weer een lusje te doen en dan mag je naar de finish! Kortom: je loopt dus de hele tijd met mensen om je heen die je tegemoet lopen danwel die je voorbij gaan of die jij inhaalt.
Doorlopen dus. Stukje voor stukje, beetje bij beetje en gewoon erin blijven geloven dat je de finish gaat halen. En dat geloof had ik wel. Zeker toen ik na het keerpunt bij 28km geweest was en ik lopend langs de speakers de klassieker van Journey hoorde: Don't stop believin. Hold on to that feelin.
Alleen het nadeel is als je zo langzaam loopt, dat het ook verdomd lang duurt voordat je een kilometer verder bent. Dik 6 minuten. Maar ik kan geen milimeter harder. Sterker nog. Ik moet gewoon weer even wandelen anders gaat het niet meer. Cola, water en door. Op 38km weet ik het zeker: ik ga gewoon finishen! Nog even zwaaien naar Lorraine en gewoon doorlopen. Hold on to that feelin. Op 39km staan WSH weer, high five! Ik ga het redden, nog het lusje door het centrum van Roth, over de klinkertjes naar beneden, langs de biertafels, high fives uitdelen en terug omhoog, valt nog een klein beetje tegen. Wat kan het schelen: nog 1 km te gaan en dan is het tijd voor de fijnste ereronde allertijden:
I made it!
Wat een pijn. Hoe heb ik in godsnaam zolang kunnen blijven lopen? Snap er zelf ook weinig van moet ik eerlijk bekennen, maar opgeven was geen optie, het lichaam kan meer aan dan je denkt. Nog nooit heb ik zo lang gefietst aan 1 stuk door, nog nooit zo lang gelopen. En ik kan ook eerlijk zeggen: nog nooit zo lang pijn geleden.
Dan nog even de keiharde cijfers van de dag:
zwemmen:1:16.19
fietsen: 6:18.45
lopen:4:18.19
253ste van de m35-39 (van de 385)
1496ste overall (van de 2734)
1344ste man (van de 2305)
Tot slot
De reis zit erop. Het doel is bereikt. En zoals altijd is de reis er naar toe net zo belangrijk als de wedstrijd, maar het gevoel van de finish ga ik niet snel, wat zeg ik, nooit meer vergeten.
Iedereen bedankt voor het meeleven, meehelpen, supporteren, opbeuren en meelezen op dit avontuur, want dat is het uiteindelijk wel geworden. Iets te dramatisch qua fysiek bij tijd en wijle, dat was zeker niet gepland, maar het was het allemaal meer dan waard.
Dus ik zeg nog een keer:
Don't stop believin', hold on to that feelin!
dinsdag, juli 07, 2015
To run or not to run in Roth
Het begint bijna een Griekse tragedie te worden, maar ik heb nog hoop.
Wat begon als een beetje pijn in de rechtervoet mondde maandag ineens uit in een behoorlijke rode kuit/enkel/voet, warm en opgezet en bovenal: ik kan er niet op staan.
Tering wat krijgen we nou?
Er zijn genoeg icepacks in de vriezer dus koelen maar en NSAID's erin. NSAID's zo heb ik geleerd staat voor niet steroide anti inflammatoire drugs, oftewel ontstekingsremmers.
Ze zijn ruim voorradig bij de Kruidvat in verschillende smaken: Diclofenac, Ibuprofen, Naproxen noem maar op. Inslaan en slikken maar. Nog wat paracetamol erbij voor de pijnstilling, dan moet het goed komen.
De volgende dag kijk ik het nog even aan, neem nog een rustdag op en wordt het hoogste tijd om de fysio te bellen. Dit wordt me net te veel. Donderdagochtend kan ik er terecht en alleen wat therapeutisch zwemmen in West, in het buitenbad terwijl de kids zich ook vermaken en mijn vrouw de jongste in de gaten houdt, is alles wat ik doe. Dat is nog eens een taper week. Op donderdagochtend is de zwelling wel iets afgenomen, de rechterenkel begint al normale vormen aan te nemen maar als de fysio de enkel en rechterbeen in zijn geheel komen toch wat onheilspellende woorden uit zijn mond: dit behoeft extra diagnostiek. Crap. Da's niet goed. Da's niet zomaar even een verrekt peesje in de voet en een ontstekinkje, dit is serieus. Fysio Peter gaat er alles aan doen of ik nog bij de sportarts terecht kan ergens in de komende dagen, maar de tijd dringt. Volgende week donderdag vertrekken we naar Roth, en ik ben erg blij als ik 's avonds het telefoontje krijg dat ik maandagmiddag in de Maartenskliniek langs mag komen.
Nog even in onzekerheid maar goed. En ow ja, een verwijzing van de huisarts is ook handig. Nu ben ik vorig jaar geswitched van huisarts, noodgedwongen want mijn huisarts stopte ermee. Gelijk had ie, maar nu moet ik me bij mijn nieuwe huisarts melden die me automatisch in hun bestand hebben gekregen. Nu was hij zelf niet beschikbaar maar blijkbaar loopt er nog een huisarts rond en die wil me wel ontvangen. Ik heb alleen een verwijziging nodig en enigzins verbaasd hoort ze mijn verhaal aan maar zonder blikken of blozen maakt ze mijn vervolgbrief. Hoogtepunt van mijn bezoek was wel de vraag: triatlon, wat is dat? Tja. Niet iedereen kan natuurlijk van elke sport op de hoogte zijn. Hier ligt nog genoeg werk voor de triatlon sport :-) Het weekend bestaat weer uit niks doen en een therapeutische zwemsessie in de hitte in de Bisonbaai. De kinderen vermaken zich prima met een paar schepjes, emmertjes en het maken van een nevengeultje. Mooi dat ze voor de rest niets nodig hebben.
Deze arts hoef ik niet uit te leggen wat een triatlon is en wat het inhoud en hoeveel ik ervoor gedaan heb. Ze denkt helemaal mee maar is ook bijzonder helder en resoluut: eerst gaan we een rontgenfoto maken en dan gaan we verder kijken want vocht in de enkel is alarmfase 1. Crap. Even schiet het door mijn hoofd dat Roth helemaal niets wordt. Crap. Dat zou toch niet? Mijn geduld wordt op de proef gesteld, alsof ik weer thuis zit te wachten op het telefoontje dat ik geslaagd was voor het VWO, dat gevoel. Als ze terugkomt van het overleg met de radioloog komt er semi positief nieuws: op de rontgenfoto is niet duidelijk iets te zien, phew. Voor de zekerheid vraag ik of ik mag zwemmen en fietsen in Roth: dat is het geval. Phew 2. Maar! Ik zal toch dringend adviseren om een MRI te maken want er zijn toch wel 2 plekken te zien die ze graag verder onderzocht wil hebben. En dat kan op donderdag om kwart over 1. Hmm, daar gaat het reisschema wat vertelde dat we om half negen zouden vertrekken naar Roth.
Ze raadt het zeer sterk aan om wel te ondergaan, want er bestaat een kans, hoe klein dan ook dat ik mijn enkel stuk zou kunnen lopen. En met stuk, bedoelen we dan ook echt stuk. Als in permanent stuk en laten we wel wezen: dat is het me niet waard. Echt niet. Een beetje pijn is ingecalculeerd, een week niet lopen na afloop, is ingecalculeerd. Terwijl ik dit type, zie ik ook de mensen voor me die dit lezen en denken: dit gast is gek. Dat je dat ervoor over heb?! Maar ja, zo zit ik dan wel een beetje in elkaar en als ik de valpartij in de Tour bekijk dan denk ik dat er nog veel meer gekken zijn die nog veel erger zijn. Dat stelt me dan ook wel weer gerust.
Dus schema omgooien, donderdag de mri afwachten, ik lijk wel een echte topsporter met topzorg. En ik hoop van ganserharte dat ik groen licht krijg om op gevoel te gaan lopen in Roth. Dat ik in ieder geval mag proberen om daar de finish te halen. Nog twee nachtjes slapen, dan weten we meer. Ondertussen is het snikheet in Roth geweest en zelfs zo heet dat de water temperatuur 24,5 graad geworden en dat zou betekenen: geen wetsuit aan. Dat zou voor mij best vervelend zijn want met wetsuit zwem ik echt een stuk harder. De beslissing wordt zaterdag om 1800 bekend gemaakt, dus ook dat is nog even afwachten. Kortom, het was me het weekje wel en de spanning neemt aardig toe hier in huize Rosmulder. Gelukkig zijn er dan nog sportvriendjes die me meenemen om te zwemmen in de bisonbaai om even de zinnen te verzetten en dat lukt best aardig moet ik zeggen.
Rustig doorademen en we gaan het zien wat het gaat worden donderdag en zondag.
De volgende dag kijk ik het nog even aan, neem nog een rustdag op en wordt het hoogste tijd om de fysio te bellen. Dit wordt me net te veel. Donderdagochtend kan ik er terecht en alleen wat therapeutisch zwemmen in West, in het buitenbad terwijl de kids zich ook vermaken en mijn vrouw de jongste in de gaten houdt, is alles wat ik doe. Dat is nog eens een taper week. Op donderdagochtend is de zwelling wel iets afgenomen, de rechterenkel begint al normale vormen aan te nemen maar als de fysio de enkel en rechterbeen in zijn geheel komen toch wat onheilspellende woorden uit zijn mond: dit behoeft extra diagnostiek. Crap. Da's niet goed. Da's niet zomaar even een verrekt peesje in de voet en een ontstekinkje, dit is serieus. Fysio Peter gaat er alles aan doen of ik nog bij de sportarts terecht kan ergens in de komende dagen, maar de tijd dringt. Volgende week donderdag vertrekken we naar Roth, en ik ben erg blij als ik 's avonds het telefoontje krijg dat ik maandagmiddag in de Maartenskliniek langs mag komen.
Nog even in onzekerheid maar goed. En ow ja, een verwijzing van de huisarts is ook handig. Nu ben ik vorig jaar geswitched van huisarts, noodgedwongen want mijn huisarts stopte ermee. Gelijk had ie, maar nu moet ik me bij mijn nieuwe huisarts melden die me automatisch in hun bestand hebben gekregen. Nu was hij zelf niet beschikbaar maar blijkbaar loopt er nog een huisarts rond en die wil me wel ontvangen. Ik heb alleen een verwijziging nodig en enigzins verbaasd hoort ze mijn verhaal aan maar zonder blikken of blozen maakt ze mijn vervolgbrief. Hoogtepunt van mijn bezoek was wel de vraag: triatlon, wat is dat? Tja. Niet iedereen kan natuurlijk van elke sport op de hoogte zijn. Hier ligt nog genoeg werk voor de triatlon sport :-) Het weekend bestaat weer uit niks doen en een therapeutische zwemsessie in de hitte in de Bisonbaai. De kinderen vermaken zich prima met een paar schepjes, emmertjes en het maken van een nevengeultje. Mooi dat ze voor de rest niets nodig hebben.
Dan is het maandag: d-day.
Van te voren spookt het natuurlijk al dagen door mijn hoofd: het zal toch niet dat ik niet kan starten in Roth? Of als ik wel kan zwemmen met die voet, kan ik dan ook fietsen? En als ik kan fietsen, kan ik dan wel lopen? Online heb ik nog 1 paar Triumph 11's kunnen vinden en die maar gelijk besteld maar nog niet op gelopen om zo weer het lekkere gevoel te krijgen op de vertrouwde shoes. Kan ik... De sportarts moet me maar duidelijkheid geven en ik moet zeggen, da's een raar verhaal en gevoel om je hele wedstrijd in handen te leggen van een vrouw die je nog nooit hebt gezien tot vandaag. Als we binnenkomen zit er ook een co assistent bij, tenminste, ik dacht dat het een co assistent was, want zijn naam ben ik alweer vergeten.Deze arts hoef ik niet uit te leggen wat een triatlon is en wat het inhoud en hoeveel ik ervoor gedaan heb. Ze denkt helemaal mee maar is ook bijzonder helder en resoluut: eerst gaan we een rontgenfoto maken en dan gaan we verder kijken want vocht in de enkel is alarmfase 1. Crap. Even schiet het door mijn hoofd dat Roth helemaal niets wordt. Crap. Dat zou toch niet? Mijn geduld wordt op de proef gesteld, alsof ik weer thuis zit te wachten op het telefoontje dat ik geslaagd was voor het VWO, dat gevoel. Als ze terugkomt van het overleg met de radioloog komt er semi positief nieuws: op de rontgenfoto is niet duidelijk iets te zien, phew. Voor de zekerheid vraag ik of ik mag zwemmen en fietsen in Roth: dat is het geval. Phew 2. Maar! Ik zal toch dringend adviseren om een MRI te maken want er zijn toch wel 2 plekken te zien die ze graag verder onderzocht wil hebben. En dat kan op donderdag om kwart over 1. Hmm, daar gaat het reisschema wat vertelde dat we om half negen zouden vertrekken naar Roth.
Ze raadt het zeer sterk aan om wel te ondergaan, want er bestaat een kans, hoe klein dan ook dat ik mijn enkel stuk zou kunnen lopen. En met stuk, bedoelen we dan ook echt stuk. Als in permanent stuk en laten we wel wezen: dat is het me niet waard. Echt niet. Een beetje pijn is ingecalculeerd, een week niet lopen na afloop, is ingecalculeerd. Terwijl ik dit type, zie ik ook de mensen voor me die dit lezen en denken: dit gast is gek. Dat je dat ervoor over heb?! Maar ja, zo zit ik dan wel een beetje in elkaar en als ik de valpartij in de Tour bekijk dan denk ik dat er nog veel meer gekken zijn die nog veel erger zijn. Dat stelt me dan ook wel weer gerust.
Dus schema omgooien, donderdag de mri afwachten, ik lijk wel een echte topsporter met topzorg. En ik hoop van ganserharte dat ik groen licht krijg om op gevoel te gaan lopen in Roth. Dat ik in ieder geval mag proberen om daar de finish te halen. Nog twee nachtjes slapen, dan weten we meer. Ondertussen is het snikheet in Roth geweest en zelfs zo heet dat de water temperatuur 24,5 graad geworden en dat zou betekenen: geen wetsuit aan. Dat zou voor mij best vervelend zijn want met wetsuit zwem ik echt een stuk harder. De beslissing wordt zaterdag om 1800 bekend gemaakt, dus ook dat is nog even afwachten. Kortom, het was me het weekje wel en de spanning neemt aardig toe hier in huize Rosmulder. Gelukkig zijn er dan nog sportvriendjes die me meenemen om te zwemmen in de bisonbaai om even de zinnen te verzetten en dat lukt best aardig moet ik zeggen.
maandag, juni 29, 2015
race week part 2: Kwart triatlon Gendt
het was me het weekje wel.
Maandagavond begon ik ineens mijn linkerhak te voelen. Oh wacht, hiel moet je zeggen. Hak zit onder je schoen heb ik geleerd. Dinsdagochtend opstaan valt dan ineens niet meer mee. Tering. Ik kan er niet op staan. Die looptraining slaan we dan maar even over en die fietstraining ook, even lekker zwemmen dan maar. Gaat het daarna vast beter.
Dat valt best wel tegen, alhoewel het zwemmen best redelijk gaat tussen de bejaarden.
1500 metertjes tussen de masters laveren en daarna moeizaam uit het water klauteren, hmm. Dat moet beter gaan morgen aub.
En dat gebeurde dus niet. Ai. Nog steeds pijn in de hiel, ondertussen natuurlijk allang aan het googlen geslagen en op basis van ervaringen uit het verleden, die aardig wat garanties geven in het huidige leven lijkt het toch wel aardig op hielspoor achtige klachten. Zou het dan toch door die nieuwe schoenen komen? Die Triumph Iso die zo op het oog best wel lekker zitten en die onderdeel zijn van de Triumph serie waarvan dit het 15 exemplaar is ofzo?
Crap.
Een snelle speurtocht op internet leert dat er ergens in België nog een exemplaar van zijn voorloper is te vinden, en daar liep ik prima op. Gelijk maar weer bestellen dan maar. Daar gaat weer 104,97.
En als we toch bezig zijn, ook nog maar 2 extra bidonhouders besteld voor op de Scott met daarbij een gereedschapsbus zodat het tasje op mijn buis weg kan. Kan ik daar mijn benen ook niet meer tegenaan schaven tijdens de wedstrijd. Blijkbaar trap ik af en toe wel met een beetje x-benen en dat is niet zo handig. Maar goed. Hoe komen we van die hiel klachten af?
Maandagavond begon ik ineens mijn linkerhak te voelen. Oh wacht, hiel moet je zeggen. Hak zit onder je schoen heb ik geleerd. Dinsdagochtend opstaan valt dan ineens niet meer mee. Tering. Ik kan er niet op staan. Die looptraining slaan we dan maar even over en die fietstraining ook, even lekker zwemmen dan maar. Gaat het daarna vast beter.
Dat valt best wel tegen, alhoewel het zwemmen best redelijk gaat tussen de bejaarden.
1500 metertjes tussen de masters laveren en daarna moeizaam uit het water klauteren, hmm. Dat moet beter gaan morgen aub.
En dat gebeurde dus niet. Ai. Nog steeds pijn in de hiel, ondertussen natuurlijk allang aan het googlen geslagen en op basis van ervaringen uit het verleden, die aardig wat garanties geven in het huidige leven lijkt het toch wel aardig op hielspoor achtige klachten. Zou het dan toch door die nieuwe schoenen komen? Die Triumph Iso die zo op het oog best wel lekker zitten en die onderdeel zijn van de Triumph serie waarvan dit het 15 exemplaar is ofzo?
Crap.
Een snelle speurtocht op internet leert dat er ergens in België nog een exemplaar van zijn voorloper is te vinden, en daar liep ik prima op. Gelijk maar weer bestellen dan maar. Daar gaat weer 104,97.
En als we toch bezig zijn, ook nog maar 2 extra bidonhouders besteld voor op de Scott met daarbij een gereedschapsbus zodat het tasje op mijn buis weg kan. Kan ik daar mijn benen ook niet meer tegenaan schaven tijdens de wedstrijd. Blijkbaar trap ik af en toe wel met een beetje x-benen en dat is niet zo handig. Maar goed. Hoe komen we van die hiel klachten af?
Pijn is fijn
In onze vriezer liggen altijd 2 icepacks en die komen nu dus goed van pas. Nou moet ik je wel vertellen dat de onderkant van je voet best gevoelig kan zijn. Zeker als je dan ineens een -18 graden icepack eronder legt. Tering, tering, tering. Na 10 seconden wil je je voet eraf halen maar dan moet je nog even een minuutje of wat doorbijten want dan is het icepack wel voldoende opgewarmd om het pijnvrij te laten koelen. Zal vast niet zo de bedoeling zijn maar goed. Het lijkt wel iets vooruit te gaan zo dus gewoon maar mee doorgaan.
Ondertussen gewoon doorgaan met zwemmen, dat mag bijna altijd als je geblesseerd bent, dus maar lekker weer in West op en neer. Bijna geen bejaarden vandaag. Komt ook goed uit want 80 baantjes op en neer in een vol zwembad lijkt me geen pretje. Zwemmen gaat me goed af vandaag. Wat denk je dan tijdens die baantjes zul je je misschien afvragen. Nou van alles eigenlijk. De eerste baantjes probeer ik goed op mijn techniek te letten, dus goed breed insteken die hand. Mooie hoek maken in de elleboog, goed ver uitstrekken en dan maar weer herhalen. En herhalen en herhalen. Om het mezelf ook nog wat uitdagender te maken probeer ik ook de flipturn te doen, je weet wel, koppeltje duikelen zoals Ranomi en Pieter dat echt kunnen. Bij mij zweven mijn armen altijd nog ergens rond waar ik het niet verwacht en waar ze dus niet moeten zijn, maar krijg het nog niet echt goed voor elkaar om ze netjes te doen zoals in onderstand filmpje:
Nou, als je dat dus een keer of veertig doet, kun je je zelf met het zwemmen naar de overkant best wel weer vermaken door te denken waar het mis ging en waar je het nu weer beter gaat doen met keren. Niet echt hoogdravende filosofie maar wel effectief om de tijd meer door te komen. Gelukkig vandaag geen aquagym en dus ook geen man met paardenstaart in een badpak. Die zal er morgen wel weer zijn.
Slechte dingen komen nooit alleen
Nu had ik alleen last van mijn linkerhiel maar zoals het zovaak gaat: als je dus je linkervoet probeert te ontzien, ga je anders lopen of andere dingen doen en dan kun je dus op je klompen aanvoelen dat je op andere plekken pijn gaat krijgen. Zo ook in mijn geval. Pijnlijke plek is ineens mijn rechterkuit. En die begint ook echt serieus pijn te doen, laten we zeggen een 7 op de schaal van pijn, lopen van 1 tot 10. Dit was niet echt ingecalculeerd, want zondag staat de kwart triatlon Gendt op het programma.
Bedoeld om het zwemmen en fietsen nog een keer te oefenen maar met deze benen heb ik er wel een hard hoofd in. Gelukkig is daar Astrid die me nog even onder hand kan nemen en daarna voelt het wel een stuk beter, maar echt weg is het natuurlijk nog niet. Geduld is een schone zaak maar niet echt aanwezig bij atleten, want daar moet het natuurlijk binnen een dag weg zijn. Blessures heb ik echt zelden, pijntjes en losse kwaaltjes die na een paar dagen als sneeuw voor de zon verdwijnen wel vaker. Hoort erbij en vraag elke atleet hoe het gaat en die begint altjid met een verhaal van de pijntjes van de afgelopen weken (om vervolgens vol gas weg te gaan in de wedstrijd natuurlijk).
Nog meer zwemmen dan maar. 3 x 1000 vind ik genoeg vandaag. Wel weer die aquagymmende bejaarden naast me en zowaar ook nog enkele dames die echt kunnen zwemmen in mijn baan. Kijkt toch een stuk fijner dan die gerimpelde bejaarde dames en heren.
Bijpraten & bijpraten
Op vrijdagochtend een nieuw record: om 0715 met de beentjes in het water hangend en pas om 0745 beginnen met zwemmen. Eerst bijpraten met Martijn die vorige week de IronMan 70.3 in Luxemburg had gedaan. De 70.3 slaat op het feit dat dat afstand is die je aflegt, gerekend in mijlen. Blijft natuurlijk een beetje gekke aanduiding, mijlen, maar goed. Het klinkt wel lekkerder dan een halve triatlon vind ik zelf maar het is hetzelfde.
Vandaag rustig aan doen en dat lukt dus wel :-)
In de middag lunchen met mijn manager Francois. Even bijpraten en dat kunnen we wel als je twee consultants/trainers tegenover elkaar zet :-) Bedankt voor de lunch nog Francois.
Uiteindelijk nog een beetje door moeten fietsen om de kinderen weer van school te halen.
To be or not to be
En dan is het ineens zaterdag en begint het toch te kriebelen. Wel of niet gaan lopen morgen?
Fietsen gaan we nog even doen met de vrouw samen, even op verjaardag van Gaby in R-num. Mooi ritje om de Scott nog even te testen met alle bidonhouders en kan de vrouw ook nog even de benen losfietsen. Nergens echt last van maar nog steeds niet echt overtuigd van mijn lijf om lekker los te gaan morgen. Crap. Tikkie chagrijnig begin ik er wel van te worden.
De volgende ochtend laden we de fiets op de fietsdrager, kinderen op de achterbank en op naar Gendt. Vorig jaar wezen kijken en besloten dat ik hier toch echt een keer aan de start moest staan: zag er keigezellig uit.
Ik heb besloten om 1 rondje te gaan lopen en vooral heel hard te zwemmen en te fietsen vandaag, zodat ik nog even die laatste prikkel 2 weken voor Roth te pakken heb. Daarna is het rustiger aan doen en op naar Roth.
De voorbereiding is niet helemaal ideaal, want iets te laat heb ik mijn wetsuit aan en ik moet nog een best eind lopen naar de zwemstart. Uiteindelijk valt het wel mee want iedereen moet nog even gecontroleerd worden. En dan kan het grote vechten beginnen. Was ik voor gewaarschuwd maar naar 300 meter krijg ik toch een paar klappen en moet ik toch weer even schoolslag doen, maar goed. Het tempo ligt me echt aan de hoge kant. Ik druk de Fenix2 in en ik zie dat het tempo prima was, ergens dik onder de 17, Woow. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Op naar de fiets. Opstappen gaat niet echt soepel vandaag maar dan komt de gang er aardig in. Op de dijk vol gas voor mijn doen, en dan heb ik op stukken 36/37 km/u op de teller en dan nog word ik aan alle kanten voorbij gefietst. Wtf? 4 rondjes van 10km knallen, mijn hartslag die boven de 150 ligt op de fiets, dat maak ik niet zovaak mee. Fiets parkeren, de juiste schoenen pakken bij de wissel en even lopen. Hmm, dat voelt best wel ok eigenlijk. Rustig aan doen, er ligt een hoger doel over twee weken. Na een rondje besluit ik om nog een rondje te doen, rechterkuit voel ik haast niets van en de linkerhiel ook niet. Heb wel mijn andere schoenen aan, de Saucony Ride 7 voor de meeschrijvers onder ons.
Wat ik wel een beetje voel: zonder sokken begint er een klein blaartje te komen. Ondertussen zit het rondje er alweer bijna op en ik kijk even naar Lorraine en steek mijn duim op: ik loop hem gewoon uit vandaag. Een dik pr is het resultaat. 2:14.12. Een familie record :-) (mijn vader en neef Rob hebben ooit ook triatlons gedaan).
Vannacht werd ik wel even wakker van pijn in mijn rechtervoet, he dat is nieuw...Lekker herstellen komende week, nog weer lekker zwemmen en wat fietsen en de voetjes vertroetelen. Dat Roth, gaat goed komen.
dinsdag, juni 23, 2015
race week part 1: Challenge Half Heilbronn
Ook al is het nu dinsdag, ik blik nog een keer terug op de afgelopen week die volledig in het teken stond van mijn eerste wedstrijd: De halve triathlon in Heilbronn.
Er zat ook een stuk van 10 procent in, van 1 km, Rechtdoor naar beneden, heerlijk. Ik tik net de 71 km/u aan volgens mijn Garmin. Niet slecht maar ik word links en rechts er wel gruwelijk afgefietst. In het laatste stukje zat nog een bultje van 12%, 600m lang. Best vervelend.....
Hoogste tijd om te gaan lopen, daar heb ik nu wel zin in.
Loopschoenen aan, gelletjes in mijn zakken stoppen en go. Eerst weer 4 verdiepingen omhoog en dan weer 4 verdiepingen naar beneden om vervolgens het loopparkoers op te komen. Daar wordt natuurlijk allang door de nodige atleten gelopen en ik begin ze langzaam maar zeker een voor een op te rollen. De langzame lopers haal je zo in, heerlijk. Met bosjes kan ik ze inhalen. Heeeerlijk. Opeens komen er twee man over me heen, die gaan iets te vlot. Helaas. Een eerste twee kilometer in 8:05 in ook best enthousiast voor iemand die 4:30 per kilometer en dus 1:35 wilde lopen op de halve. Rustig aan Jasper. Hartslag keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158, he, wacht eens. Hij staat stil. Krijg nou tieten. Een freeze van van Fenix2 precies op het moment dat je het niet kan gebruiken. Crap.
Dan maar op gevoel het tempo doorlopen en de gelletjes proberen weg te werken. Dat valt nog niet helemaal mee. Slokje water dan maar: de drankposten zijn er genoeg onderweg. Yak! Geen gewoon water maar spa rood. Welke idiote Duitser heeft dat verzonnen?!
Gelukkig is er dan naast dat water ook nog sportdrank en COLA! Eindelijk! Paar slokjes en mijn maag is weer normaal. Superspul dat cola. Doorlopen maar. In de verte ontwaar ik een oranje blauwe combi. Is dat Sjoerd? Het zal toch niet? Langzaam maar zeker kom ik dichterbij. Ik had van te voren al ingeschat dat hij me op dik half uur zou fietsen en tien minuten eerder zou starten dat we elkaar dan op het rondje van 7 km ergens zo ongeveer tegen zouden kunnen komen. En als ik dichterbij kom en ik de letters Scatt op de rug kan lezen (de sponsor van de BTP) weet ik het zeker: hier is Sjoerd. Een korte babbel, nog wat opbeurende woorden en gaan met die banaan. Hup er voorbij. Hij is er bijna en ik moet nog een rondje van 7km....Het tempo lijkt iets in te zakken maar nog steeds zit de vaart er goed in en als ik weer door de winkelstraat van Heilbronn loop, hoor ik de muziek bij de dames die Red Bull aan het uitdelen zijn: No stop signs, no speed limit....
Toeval of niet? Ook hier klinkt AC/DC's Highway to Hell.
Maar vandaag gaan we niet dood om in vaktermen te blijven. Ik kan gewoon lekker doorblijven lopen en na het laatste keerpuntje weet ik het: ik ga het gewoon makkelijk halen!
Hoppatee! Laatste lusje door het finish park met cheerleaders en een dame voor me die in de weg loopt, maar wat geeft het. Ik heb het gehaald! Uitroepteken.
Sjoerd en Ed staan al met het biertje in de hand (alkoholfrei zoals ze hier zeggen) en met het Finisher shirt aan. Het grote nababbelen en bijkomen kan beginnen. Het voelt nog best lekker zo. Die neppe goudgele rakker klokt lekker weg en een Red Bull Cola er achteraan smaakt ook prima. Als ik beweeg naar de stand om mijn eigen Finisher t-shirt op te halen merk ik dat ik wel iets gedaan heb vandaag. En ik weet als anderen me gaan wijzen op het feit dat mijn lippen paars kleuren dat het dan hoogste tijd wordt om naar het hotel te gaan en te gaan douchen en even te gaan liggen.
Taperen of nog even doorgaan?
In de week voorafgaand aan een wedstrijd ga je natuurlijk niet volle bak doortrainen. Maar om nu helemaal niets te doen is ook weer zoiets. Gelukkkig werd de week aardig op z'n kop gezet door de aannemers die de dakkapel aan de voorzijde van het huis gingen plaatsen. Maandagochtend tussen 08:00 en 08:30 zouden ze komen dus ik was lichtelijk verbaasd toen ik om 07:10 twee mannen met steigermaterialen voor mijn deur bezig zag. Goedemorgen mannen!Raceweekend
Bij zo'n wedstrijd in het buitenland komt nogal wat kijken. Allereerst moet je er naar toe rijden, in ons geval toch wel een uurtje of 5 met files onderweg en af en toe een drinkpauze, meestal gevolgd door een plaspauze. En aangezien we voor 1800 ons startnummer opgehaald moesten hebben en de fiets in het parc fermee ingecheckt, is een vertrektijd van half negen niet eens zo slecht. Uiteraard duurt het allemaal wat langer, dus als je om 0850 vertrekt, weet je al dat het een lange dag duurt en is het niet eens een overbodige luxe om een dag eerder te vertrekken, gelukkig doen we dat in Roth straks, sterker nog, dan vertrekken we donderdag al en kunnen we vrijdag en zaterdag lekker het parkoers verkennen en de checkin doen in alle rust.
Heilbronn dus. Ook onder de vlag van het Challenge Circuit georganiseerd, net als Roth, dus overal hangen posters met WeareTriathlon dus de stemming komt er al goed in. Die stemming slaat een klein beetje om als we de enorme wachtrij zien voor het ophalen van het startnummer. Tering. De herinnering aan de pastaparty-rij in Boston schiet Sjoerd en mij te binnen. Dat duurde toen ook zo'n 50 minuten en nu zijn we er uiteindelijk ook zoiets mee bezig. Nog even kudo's voor Ed, die op geheel eigen wijze, op de een of andere manier sneaky langs de rij is gekomen en na 15 minuten al vrolijk met zijn rode armbandje aankomt zetten. "Jullie iets te eten?". Hier staat een master in het omzeilen van wachtrijen, waar ik nog veel van kan leren.
Maar goed, uiteindelijk is de organisatie ook zo slim om de 4 mensen die de startnummers voor de halve uitdelen op te schalen naar 8 en dan komt er wel vaart in. Verrassing voor mij was, dat ik nog even de daglicentie (ik ben nog geen lid van de triatlonbond) ter plekke cash moest aftikken, a 25 euro. Naar het schijnt kun je in nederland een aspirantlicentie afsluiten a 12 euro en die dan laten zien in Duitsland, daar kennen ze het verschil toch niet. Had me weer 13 euro bespaard. Hmm, toch eens checken voor Roth.
Eindelijk dus de envelop met inhoud. De inhoud bestaat uiteraard uit een joekel groot startnummer, die je op je startnummergordel moet bevestigen (als je die niet hebt, kreeg je er ook nog eentje in je racebag), en een vel met stickers met je startnummer erop, waarvan je er 3 op je mooie splinternieuwe helm moet bevestigen. Een sticker om je remkabel achter (handig als je een geintegreerde remkabel hebt, die weggewerkt zit in je frame :-) en nog een paar stickers voor op je tas. Nee, triatlon is duidelijk niet zo eenvoudig als een hardloopwedstrijdje met een startnummer en als je geluk hebt, tijdwaarnemingschip en speldjes.
Daar kom ik ook later nog achter, maar die zal ik nog even apart noteren in de categorie: leermomentjes.
Op naar de bike check in, oftewel de parkeergarage waar je je fiets pakt als je gezwommen hebt en vanwaar je je loopschoenen pakt als je klaar bent met fietsen. En dan kom je toch wel binnen in een walhalla van tijdritfietsen, supergeil! De ene na de andere is nog strakker, mooier, stoerder en de velgen zijn nog mooier, gelikter en compleet dicht. Tering. Hier staat voor honderdduizenden euro's aan materiaal. Heerlijk. Mijn ultieme fiets, sinds ik nu een Scott heb, is dat natuurlijk ook een Scott, de Plasma 5. Hier een fotootje: een soort Batmobile op 2 wielen:
Als ik de lotto win, dan wil ik die wel.
Maar goed, mijn fiets is ook prima voor nu en dus fiets neerzetten, helm erbij. De rest doen we morgenvroeg wel. Op naar de italiaan voor voedsel want dat gaat er ondertussen wel in. Tis al bijna half 6. In het restaurant komen we erachter dat er ook nog een pastaparty was, oftewel eten, op precies dit tijdstip...hmmm. Dat was vast niet zo lekker als hier in dit restaurant, en met een volle maag XXL gaan we naar het hotel terug. Tijd om naar bed te gaan. Bedtijd? om 2015 ligt Sjoerd al naast me op bed en voor 9en ben ik volgens mij zelf ook al onder zeil. Da's lang geleden.
Maar goed, mijn fiets is ook prima voor nu en dus fiets neerzetten, helm erbij. De rest doen we morgenvroeg wel. Op naar de italiaan voor voedsel want dat gaat er ondertussen wel in. Tis al bijna half 6. In het restaurant komen we erachter dat er ook nog een pastaparty was, oftewel eten, op precies dit tijdstip...hmmm. Dat was vast niet zo lekker als hier in dit restaurant, en met een volle maag XXL gaan we naar het hotel terug. Tijd om naar bed te gaan. Bedtijd? om 2015 ligt Sjoerd al naast me op bed en voor 9en ben ik volgens mij zelf ook al onder zeil. Da's lang geleden.
Raceday - Sieg oder blaulust
Dat we vroeg naar bed gingen had natuurlijk ook alles te maken met het feit dat de wekker om 0600 ging, want drie uur van te voren wakker zijn voor een wedstrijd wordt algemeen als norm aangehouden en aangezien ik om 0910 in het water mag liggen en Sjoerd en Ed zelfs 10 minuten eerder is het een mooi tijdstip om op te staan. Even snel douchen en op naar het ontbijt. Bij het raam zit verscholen onder zijn Redbull pet de wereldkampioen Sebastian Kienle. Toch grappig om hem hier dan ook te zien en ook hij ziet er op dit tijdstip nog niet zo citroentjesfris uit. Roerbakei, wat uitgebakken bacon en wat kleine broodjes en ik ben goed. Tijd om de rest van de spullen in orde te maken: bidons vullen met sportdrank, wetsuit klaarleggen en op naar de fiets om daar de bidons klaar te leggen en shit. Fietsschoenen vergeten. Snel terug naar het hotel, wat gelukkig vlakbij is en alles in gereedheid om zo straks te gaan zwemmen. Even terug naar het hotel, wetsuit halen en he. Ik heb mijn hardloopschoenen nu nog aan, maar heb geen slipppers of iets dergelijks meegenomen om van het parc fermee aka de parkeergarage te komen. Hmmm. dan maar op blote voeten over het asfalt, gras en tramrails. Heb ik nu alles bij me? Chip om de enkel, badmuts, duikbril, wetsuit. Check. Triatlonpakkie heb ik aan, mijn t-shirtje kan uit en in de after-racebag die daarna naar het vrachtwagentje van de organisatie kan, wetsuit dichtmaken met behulp van Alfred, die nog later start, erg handig, en daar klinkt de gashoorn voor de eerste start van de toppers met Sjoerd en Ed in het water. Snel aansluiten in de rij voor mij, zodat er nog heel even ingezwommen kan worden, hetgeen niet echt lukt. Nog geen 50 meter heb ik gemaakt in de Neckar, de best wel troebele rivier die we eerst stroomopwaarts en dan om de boei heen, stroomafwaarts moeten nemen. Ik kijk om me heen en fuck, ik lig helemaal vooraan.
Shit, dat was niet de bedoeling.
Just keep swimming
En inderdaad, na een paar goede eerste slagen komt het halve veld over me heen. Ik adem niet uit onderwater en de lichte hyperventilatie is daar. Gevolgd door de schoolslag en nog meer voeten en handen die tegen me aanknallen. Zo moest het dus niet. Als bijna het hele groep over me heen is gekomen, kan ik eindelijk weer in mijn slag komen en de achtervolging inzetten. Ik zwem te ver naar rechts, waardoor ik zelfs op een gegeven moment een rode badmuts (de eerste gestarte groep hebben allemaal rode badmutsen) raak. Snel terug naar links aan de juiste kant van het kanaal. Met het ronden van de boei kan ik nog net op mijn horloge kijken, iets van 18:40 op de eerste 950 meter. Hmm. Dat had sneller gemogen. De terugweg daarentegen is in een vloek en een zucht voorbij. Ik zwem met iemand naast me die hetzelfde tempo heeft en voordat ik het weet zie ik al ineens de kade waar we vandaan kwamen. Verdomd, we zijn er al bijna. De laatste meters nog even doortrekken voordat we het water uitgehesen worden en snel het horloge indrukken. Iets van 33, niet slecht! Wetsuit los zien te krijgen, lukt met enige moeite, straat over met je blote voeten en uitkijken voor de tramrails, waarom ligt hier geen tapijt?, om de parkeergarage heen en de trappen op. Dan lopen door de parkeergarage op zoek naar je fiets en bovenal: niet vallen. Tering wat is het glad geworden door al dat water uit die wetsuits. De mensen van de organisatie manen ons tot rustig lopen want menigeen is al gevallen en naarstig worden er op stukken nog tapijt uitgerold. Te laat voor ons, maar voor de anderen wel een stuk veiliger. Sokken toch maar aan, fietsschoenen aan en go!
Na een paar kilometer kom ik erachter dat ik nog een reepje in mijn achterzak had willen stoppen, hmm. Volgende keer maar vast tapen aan mijn frame. Fietsen maar. Ik was gewaarschuwd voor het heuvelachtige parkoers en daar was niets van gelogen. Na 5 km komt de eerste serieuze bult en ik gooi iets te enthousiast de ketting op het kleine voorblad en die schiet er spontaan vanaf. Krijg nou wat? Van de fiets af, ketting erop en door. Wel smerige handen natuurlijk. Beetje proberen eraf te wrijven lukt half. Sjezus wat een bergen hier. Echte bulten die ik met het bijna kleinste verzet neem om vervolgens weer volgas met het grootste verzet naar beneden en dat dus eigenlijk 90 kilometer lang of om beter te zeggen: het fiets parkoers was 93km lang....Het fietsparkoers bestaat uit een aanloop van zo'n 20 km. Vervolgens 2 rondjes en dan weer terug. Best geinig gedaan en als ik net aan mijn eerste rondje bezig ben, komt de politiemotor langszij, samen met een jury motor en vroem: daar ging de eerste. Geen idee wie het was, maar het ging loeihard.
Er zat ook een stuk van 10 procent in, van 1 km, Rechtdoor naar beneden, heerlijk. Ik tik net de 71 km/u aan volgens mijn Garmin. Niet slecht maar ik word links en rechts er wel gruwelijk afgefietst. In het laatste stukje zat nog een bultje van 12%, 600m lang. Best vervelend.....
Hoogste tijd om te gaan lopen, daar heb ik nu wel zin in.
Running with the devil
Loopschoenen aan, gelletjes in mijn zakken stoppen en go. Eerst weer 4 verdiepingen omhoog en dan weer 4 verdiepingen naar beneden om vervolgens het loopparkoers op te komen. Daar wordt natuurlijk allang door de nodige atleten gelopen en ik begin ze langzaam maar zeker een voor een op te rollen. De langzame lopers haal je zo in, heerlijk. Met bosjes kan ik ze inhalen. Heeeerlijk. Opeens komen er twee man over me heen, die gaan iets te vlot. Helaas. Een eerste twee kilometer in 8:05 in ook best enthousiast voor iemand die 4:30 per kilometer en dus 1:35 wilde lopen op de halve. Rustig aan Jasper. Hartslag keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158. Ik kijk nog een keer: keurig 158, he, wacht eens. Hij staat stil. Krijg nou tieten. Een freeze van van Fenix2 precies op het moment dat je het niet kan gebruiken. Crap.
Dan maar op gevoel het tempo doorlopen en de gelletjes proberen weg te werken. Dat valt nog niet helemaal mee. Slokje water dan maar: de drankposten zijn er genoeg onderweg. Yak! Geen gewoon water maar spa rood. Welke idiote Duitser heeft dat verzonnen?!
Gelukkig is er dan naast dat water ook nog sportdrank en COLA! Eindelijk! Paar slokjes en mijn maag is weer normaal. Superspul dat cola. Doorlopen maar. In de verte ontwaar ik een oranje blauwe combi. Is dat Sjoerd? Het zal toch niet? Langzaam maar zeker kom ik dichterbij. Ik had van te voren al ingeschat dat hij me op dik half uur zou fietsen en tien minuten eerder zou starten dat we elkaar dan op het rondje van 7 km ergens zo ongeveer tegen zouden kunnen komen. En als ik dichterbij kom en ik de letters Scatt op de rug kan lezen (de sponsor van de BTP) weet ik het zeker: hier is Sjoerd. Een korte babbel, nog wat opbeurende woorden en gaan met die banaan. Hup er voorbij. Hij is er bijna en ik moet nog een rondje van 7km....Het tempo lijkt iets in te zakken maar nog steeds zit de vaart er goed in en als ik weer door de winkelstraat van Heilbronn loop, hoor ik de muziek bij de dames die Red Bull aan het uitdelen zijn: No stop signs, no speed limit....
Toeval of niet? Ook hier klinkt AC/DC's Highway to Hell.
Maar vandaag gaan we niet dood om in vaktermen te blijven. Ik kan gewoon lekker doorblijven lopen en na het laatste keerpuntje weet ik het: ik ga het gewoon makkelijk halen!
Hoppatee! Laatste lusje door het finish park met cheerleaders en een dame voor me die in de weg loopt, maar wat geeft het. Ik heb het gehaald! Uitroepteken.
Sjoerd en Ed staan al met het biertje in de hand (alkoholfrei zoals ze hier zeggen) en met het Finisher shirt aan. Het grote nababbelen en bijkomen kan beginnen. Het voelt nog best lekker zo. Die neppe goudgele rakker klokt lekker weg en een Red Bull Cola er achteraan smaakt ook prima. Als ik beweeg naar de stand om mijn eigen Finisher t-shirt op te halen merk ik dat ik wel iets gedaan heb vandaag. En ik weet als anderen me gaan wijzen op het feit dat mijn lippen paars kleuren dat het dan hoogste tijd wordt om naar het hotel te gaan en te gaan douchen en even te gaan liggen.
En dan nog een Kansloze Actie
Bijgekomen met douchen en liggen wordt het tijd om de fiets weer op te halen en voor de zekerheid maar mee te nemen naar de hotelkamer. Wordt ie tenmisnte niet gejat uit de auto. Lift in met de fiets, naar je hotelkamer deur lopen, weigert het pasje. Rood lampje. Nog 4 keer proberen. Hij doet het niet. Andere pasje: ook niet. Terug naar de balie. Verhaal verteld, de baliemedewerker scant de pasjes opnieuw, zou nu moeten werken. De man achter mij heeft hetzelfde probleem. Terug de lift in, pasje weer voor de deur: doet niks. Nog een keer, niks. Andere pasje, niks. Een andere atlete loopt met me mee naar de lift, vraagt wat er mis is en vraagt nog of ik wel bij de juiste deur sta. Ja, tuurlijk. Nee, want als je moe bent, ben je soms niet zo scherp zegt ze. Bedankt voor de tip. Ik sta weer voor de baliemedewerker, die zo vriendelijk is om mee te lopen naar boven om er zeker van te zijn dat de pasjes niet werken. Hij wijst me naar kamer 133, en ik kijk naar Sjoerd die keurig 15 meter verderop staat bij kamer 131.......Er zit niks anders op dan hardlachen, sorry zeggen en snel naar binnen gaan en gaan eten. Best pittig zo'n halve triathlon.
Maar dit smaakt naar meer. Volgende week: kwart Triathlon van Gendt, een mooie hele pittige training en mooi moment om de foutjes van deze wedstrijd niet meer te maken en dan begint het grote taperen.
Statistieken van de week beperk ik me tot de wedstrijd:
zondag, juni 14, 2015
herstel week
Met op verzoek: extra filosofische overpeinzingen, gastbloglinkje en een filmpje
Er zijn zelfs 3 man die ook naar Nijmegen terugfietsen dus ook die laatste dikke 20km gaan in een vloek en een zucht voorbij. Ruim op tijd voor het donker thuis en toch wel erg blij met deze tijden en bovenal met het gevoel in de beentjes. Die halve triathlon gaat gewoon lukken volgende week.
Eigenlijk zegt dit plaatje wel alles. Ergens op de triathlete site kwam ik maanden geleden een training tegen die me op de een of andere manier aansprak. Geen idee waarom, ik denk vooral omdat het zo debiel klonk: 28 x 1000 meter. Kijk normaal gesproken ben je al errug lekker bezig als je 7 of 8 keer duizend op de baan aan het doen bent. Je bent echt een bikkel als je er tien doet. Meer dan tien ben je niet goed wijs en boven de 12 hoor ik niemand roepen. Waarom er dan 28? Dan ben je dus in de overtreffende trap van niet goed wijs bezig zou je zeggen, echter, zoals mijn leraar economie altijd zei: niets is minder waar. Er zit weldegelijk een logica achter: je doet de duizendjes in je tempo van je triatlon-marathon, dus ongeveer 10-15% langzamer dan je gewone marathontempo. Op voorhand klonk het als een uit de hand gelopen duurloop, maar om dit niet in mijn eentje te doen had ik een whatsapp groep aangemaakt met daarin de uitnodiging om samen met mij in De Goffert het Mylaps rondje 28 keer te komen doen (het rondje is 1240 meter dus 240 meter pauze). Als lokkertje heb ik er gelijk een BBQ aan vastgeplakt met als beloning voor 5 rondjes meelopen een hamburger, tien rondjes meelopen is een spare rib en meer dan 20 rondjes meelopen is gratis eten de hele avond.
Je snapt het: het loopt dan gelijk storm in de aanmeldingen....of toch niet.
Gelukkig viel me de opkomst niet tegen, wat een fijne hardlopende vriendjes heb ik toch.
Mijn oudste dochter hield netjes de score bij, een grote teamactie weer dit en zo konden we rondje na rondje door de Goffert heen, de blikken van de drie, laten we zeggen, mensen met een voorliefde voor alcohol die iets te ver zijn gegaan, rondje na rondje gedag zeggen. De opmerkingen wisselde per rondje: dat kan harder (op z'n plat Nimweegs: het geet niet hert) en de allerlaatste ronde, toen er nog maar 1 sympatico op het bankje zat hebben we een rijtje gemaakt en hem allemaal een high five gegeven. Schitterende actie, vonden we zelf en hij ook.
Op het eind hebben we dan vermoeide benen, vermoeide voeten en een best wel overheersend gevoel van euforie en stiekem was dit best wel gezellig. Op naar de BBQ en die ging er dan best wel in (het vlees erop dan he, niet de BBQ zelf, want zoveel ijzer is niet goed voor je). Bijkletsen, ondertussen eten en drinken (Radler 0.0 ging er verdacht vaak in): wat wil een mens nog meer? Een triathlon doe je dus niet alleen in de voorbereiding, zoveel moge duidelijk zijn. Bedankt allemaal voor jullie gezelschap en support (je zou er bijna sentimenteel van worden).
Maandag
Lekker hoor, de hele dag niet hoeven trainen, alleen 's avonds even een stukje zwemmen. Mag ook wel na die topweek. Ik kan wel even iets rustigers gebruiken, dus alleen zwemmen, wat haast traditie getrouw begint met bijna een kwartier lullen over van alles en nog wat en daarna dus nog even een kleine 2 km zwemmen. Wie denkt dat trainen alleen maar saai en serieus is, moet toch echt eens op maandagavond aansluiten in West bij ons.Tussendoor doen we wel ons best hoor.
En niet te vergeten nog: mijn eerste gastblog op de Girls on the move site!
En niet te vergeten nog: mijn eerste gastblog op de Girls on the move site!
Dinsdag
Aangezien ik mezelf deze week heb voorgenomen om het accent te leggen op mijn beste onderdeel (op papier dan tenminste) het lopen, dus vandaag een extra blokje lopen. 20km op en neer naar de Mookerheide. Verveeld nooit en dat rondje op de Mookerheide is erg prettig, behalve dan die ontzettende rotklim die erin zit en dit keer stonden er Schotse hooglanders op het pad. Die beesten zijn gewoon groot en hebben best wel grote hoorns. Coole beesten om te zien, ze doen niks, tenminste niet als je ze niet gaat aaien of je kind erop probeert te zetten om een stukje mee te rijden....maar voor de zekerheid loop ik er altijd wel met een boogje omheen. Just to be sure.
Het begint bijna te makkelijk te worden, maar 1 keer per dag trainen. What's wrong with me?
Woensdag
Iets later opstaan en dan lekker zwemmen. Het is best lekker. Het zwembad is mooi voor mij en nog een paar andere bejaarden, heerlijk. Tempo is goed, benen voelen goed. Dat was training 1 van de dag. 's Avonds dus de gele rijders = fietsen. Op naar R-num, tegen de wind in en dat viel nog best tegen/mee. Onderweg gezelschap van een racefietser die op de Universteit werkt en op en naar R-num fietst, terug naar huis dus nu. Al babbelend zijn we er zo en we bedanken elkaar voor de rit en tijd om te kijken wie er allemaal zijn bij de GR. Nou, dat zijn er een heleboel. Ik ontdek zowaar oud-haas Dick, dus gezellig om daar een stuk mee te gaan rijden. We gaan voor de C groep, gemiddeld 34 km/u is daar het doel van. Nou, dat gaat wel lukken die avond, want dit is het eind resultaat: 36,9 km/u volgens Strava! Voor het eerst er niet afgereden op de Schaapsallee en Lange Juffer, en dat is toch wel eens lekker. Zijn die trainingen niet voor niets geweest.
donderdag
Zo enthousiast over de beentjes gisteravond, zo stram zijn ze vanochtend. Even rustig opstaan is er niet bij want de kinderen moeten gewoon naar school dus hup, uit bed.
Straks met mede Roth ganger Sjoerd fietsen dus enige voorbereiding is op z'n plek. De Scott mag weer worden getest, nu met nieuw zadel, eentje met een gat erin. Eens kijken hoe dat bevalt. Eigenlijk wel goed is de conclusie, alleen 1 nadeel: het nieuwe zadel is een paar milimeter hoger dan mijn oude zadel en daarmee was de fiets al best maximaal hoog ingesteld vond ik zelf en nu is dat iets teveel geworden wat ik merk in de aanhechtingen van mijn hamstring-kuiten. Daar moeten we dus nog iets aan doen. Op mijn TTB (Engels voor TimeTrialBike) heb ik alle moeite om Sjoerd bij te houden, mede ook omdat Sjoerd op zijn TTB aan komt zetten: dicht achterwiel, voorwiel met hoge rand velgen, een machine die fiets en de man erop kan ook best trappen.
Na 86 km ben ik weer thuis, best moe, maar er moet nog een klein stukkie gelopen worden. Tenminste dat was de bedoeling he. Even naar de Cifla training lopen, beetje babbelen, loopscholing en weer terug. Maar ja, als je in een Oregon project singletje van Nike aan komt zetten krijg je al te veel aandacht
en als de Juf zegt, gaan we een rondje bos doen, 10 km, dan wordt dat dus gewoon een rondje bos en ben je ineens met ruim 18km onder de voeten thuis. Tering.
Overigens werd ik door Paul aangesproken dat ik wat meer overdenkingen in mijn blog moet gooien, in plaats van alleen maar de beschrijvingen. Vond ik wel een goede opmerking, want het antwoord opp de vraag: waarom doe je dit nu allemaal? heb ik eigenlijk nog niet gevonden en ik daar toch wel regelmatig aan denk tijdens een van mijn trainingen.
Zou het dan toch nog te maken hebben, onderbewust natuurlijk, met het willen bewijzen dat je nog steeds alles kan, fysiek gezien? Ben natuurlijk al bijna 40 (echt waar, zou je niet zeggen he? Nee he, dank je) , heb 2,5 jaar terug massale longemboliën gehad en ben daar waarschijnlijk een heel klein stukje long bij kwijtgeraakt, kortom niet echt gezond dus, maar toen wilde ik kostte wat kost in Boston de marathon lopen hetgeen lukte, maar toen kwamen die bomaanslagen eroverheen en alle besef daarbij dat je dus ook daar tussen had kunnen liggen. Geen idee hoe dat in mijn brein werkt moet ik je eerlijk bekennen. Volgens mij is het gewoon mooi om af en toe een droom waar proberen te maken en die van mij is dan toevallig een hele triathlon een keer doen, en dan wel gelijk een van de grootste ter wereld, dat maakt het wat specialer voor mij (en ook leuker dan dat er 10 man langs de kant staan natuurlijk). Los daarvan ben ik wel benieuwd waar nu de grens van mijn fysieke kunnen ligt. Ik hoop ergens aan het einde van de marathon in de triathlon maar ik heb geen idee nu. Ik heb al wel geleerd dat het menselijk lichaam en ook dat van mij dus nog best veel aan kan. Veel meer dan gedacht. Wil ik dat uitdragen? Wil ik laten zien dat ik een killerbody heb? Niet echt, maar trainen en je fit voelen, simpelweg dat, is me al veel waard. Ik heb ook de andere kant van de medaille gezien: hijgend als een paard bovenaan de trap staan en dat is niet fijn kan ik je vertellen. Daar word je echt gek van op den duur en er zijn er ongetwijfeld genoeg die dit dagelijks meemaken en waar er geen oplossing voor handen is, dus ik prijs me gelukkig met mijn lichaam, zo slecht zit het niet in elkaar. Eens kijken wat er nog meer uit te halen valt de komende weken.
Straks met mede Roth ganger Sjoerd fietsen dus enige voorbereiding is op z'n plek. De Scott mag weer worden getest, nu met nieuw zadel, eentje met een gat erin. Eens kijken hoe dat bevalt. Eigenlijk wel goed is de conclusie, alleen 1 nadeel: het nieuwe zadel is een paar milimeter hoger dan mijn oude zadel en daarmee was de fiets al best maximaal hoog ingesteld vond ik zelf en nu is dat iets teveel geworden wat ik merk in de aanhechtingen van mijn hamstring-kuiten. Daar moeten we dus nog iets aan doen. Op mijn TTB (Engels voor TimeTrialBike) heb ik alle moeite om Sjoerd bij te houden, mede ook omdat Sjoerd op zijn TTB aan komt zetten: dicht achterwiel, voorwiel met hoge rand velgen, een machine die fiets en de man erop kan ook best trappen.
Na 86 km ben ik weer thuis, best moe, maar er moet nog een klein stukkie gelopen worden. Tenminste dat was de bedoeling he. Even naar de Cifla training lopen, beetje babbelen, loopscholing en weer terug. Maar ja, als je in een Oregon project singletje van Nike aan komt zetten krijg je al te veel aandacht
Overigens werd ik door Paul aangesproken dat ik wat meer overdenkingen in mijn blog moet gooien, in plaats van alleen maar de beschrijvingen. Vond ik wel een goede opmerking, want het antwoord opp de vraag: waarom doe je dit nu allemaal? heb ik eigenlijk nog niet gevonden en ik daar toch wel regelmatig aan denk tijdens een van mijn trainingen.
Zou het dan toch nog te maken hebben, onderbewust natuurlijk, met het willen bewijzen dat je nog steeds alles kan, fysiek gezien? Ben natuurlijk al bijna 40 (echt waar, zou je niet zeggen he? Nee he, dank je) , heb 2,5 jaar terug massale longemboliën gehad en ben daar waarschijnlijk een heel klein stukje long bij kwijtgeraakt, kortom niet echt gezond dus, maar toen wilde ik kostte wat kost in Boston de marathon lopen hetgeen lukte, maar toen kwamen die bomaanslagen eroverheen en alle besef daarbij dat je dus ook daar tussen had kunnen liggen. Geen idee hoe dat in mijn brein werkt moet ik je eerlijk bekennen. Volgens mij is het gewoon mooi om af en toe een droom waar proberen te maken en die van mij is dan toevallig een hele triathlon een keer doen, en dan wel gelijk een van de grootste ter wereld, dat maakt het wat specialer voor mij (en ook leuker dan dat er 10 man langs de kant staan natuurlijk). Los daarvan ben ik wel benieuwd waar nu de grens van mijn fysieke kunnen ligt. Ik hoop ergens aan het einde van de marathon in de triathlon maar ik heb geen idee nu. Ik heb al wel geleerd dat het menselijk lichaam en ook dat van mij dus nog best veel aan kan. Veel meer dan gedacht. Wil ik dat uitdragen? Wil ik laten zien dat ik een killerbody heb? Niet echt, maar trainen en je fit voelen, simpelweg dat, is me al veel waard. Ik heb ook de andere kant van de medaille gezien: hijgend als een paard bovenaan de trap staan en dat is niet fijn kan ik je vertellen. Daar word je echt gek van op den duur en er zijn er ongetwijfeld genoeg die dit dagelijks meemaken en waar er geen oplossing voor handen is, dus ik prijs me gelukkig met mijn lichaam, zo slecht zit het niet in elkaar. Eens kijken wat er nog meer uit te halen valt de komende weken.
Vrijdag
Inkopen doen voor morgen, zie morgen :-), en dan door naar de Bisonbaai waar Sander en Anand op me liggen te wachten om samen in de buurt van de drie kilometer uit te komen met het zwemmen in het open water. Het gaat steeds beter. In het begin kost het altijd enige moeite om de ademhaling op peil te krijgen. Ik ga lichtjes hyperventileren en moet dat even tegen mezelf zeggen: rustige slagen maken, goed uitademen en dan lukt het weer. De eerste keer paar weken terug duurde het wel 5 minuten voordat ik de slag te pakken had, nu was het na zeg 50 meter onder controle. Lekker!
Al zigzaggend door de Bisonbaai komen we volgens mijn Fenix2 net niet uit op 3 km, maar ik doe het ervoor. Genoeg voor vandaag: op naar school om de kinderen weer op te halen en niet vergeten nog even na de afsluiting van de week van mijn jongeste te kijken: de ouders mogen dan komen kijken en dan staan er 25 kinderen op het podium en eentje daarvan is half aan het dansen en met haar jurk aan het spelen en blij mee te doen: inderdaad, die is van ons...
Al zigzaggend door de Bisonbaai komen we volgens mijn Fenix2 net niet uit op 3 km, maar ik doe het ervoor. Genoeg voor vandaag: op naar school om de kinderen weer op te halen en niet vergeten nog even na de afsluiting van de week van mijn jongeste te kijken: de ouders mogen dan komen kijken en dan staan er 25 kinderen op het podium en eentje daarvan is half aan het dansen en met haar jurk aan het spelen en blij mee te doen: inderdaad, die is van ons...
Zaterdag: 28 x 1000 + BBQ
Je snapt het: het loopt dan gelijk storm in de aanmeldingen....of toch niet.
Gelukkig viel me de opkomst niet tegen, wat een fijne hardlopende vriendjes heb ik toch.
Mijn oudste dochter hield netjes de score bij, een grote teamactie weer dit en zo konden we rondje na rondje door de Goffert heen, de blikken van de drie, laten we zeggen, mensen met een voorliefde voor alcohol die iets te ver zijn gegaan, rondje na rondje gedag zeggen. De opmerkingen wisselde per rondje: dat kan harder (op z'n plat Nimweegs: het geet niet hert) en de allerlaatste ronde, toen er nog maar 1 sympatico op het bankje zat hebben we een rijtje gemaakt en hem allemaal een high five gegeven. Schitterende actie, vonden we zelf en hij ook.
Op het eind hebben we dan vermoeide benen, vermoeide voeten en een best wel overheersend gevoel van euforie en stiekem was dit best wel gezellig. Op naar de BBQ en die ging er dan best wel in (het vlees erop dan he, niet de BBQ zelf, want zoveel ijzer is niet goed voor je). Bijkletsen, ondertussen eten en drinken (Radler 0.0 ging er verdacht vaak in): wat wil een mens nog meer? Een triathlon doe je dus niet alleen in de voorbereiding, zoveel moge duidelijk zijn. Bedankt allemaal voor jullie gezelschap en support (je zou er bijna sentimenteel van worden).
Zondag
Sjezus, dat opstaan valt nog niet mee na zo'n aanslag op je lijf. Tering. Gelukkig werken de kinderen mee en heb ik tot kwart voor negen geslapen. De kinderen hebben zowiezo een toffe ochtend, want als papa besluit nog even in bad te gaan liggen zijn ze (of in ieder mijn zoon) zo slim om lekker op de bank te gaan hangen en de ultimate collection van Tom & Jerry aan te zetten en bijna helemaal af te mogen kijken. Tja, daar gaat je goede opvoedingsidealen. Af en toe moet kunnen toch? Vanmiddag stond er toch al iets cultureels op het programma: mijn oudste dochter en de rest van haar klas waren uitgekozen om mee te mogen spelen in een musical/theaterstuk van Kwatta wat Momo heet. Moet eerlijkheidshalve bekennen dat in het halve zonnetje zitten tussen 3 en half 5 naar een stuk over tijdspaarders en een weesmeisje genaamd Momo en nog wat meer niet mijn aandacht kon behouden en ik regelmatig weg dommelde. Er reed wel een echte Mercedes-Benz 190 in mee, dat dan weer wel. Maar moe dus van 1 hele goede training waar ik met plezier aan terug denk, zeker straks in Roth als die laatste kilometers op de marathon ongetwijfeld erg pijn gaan doen. Ik krijg er steeds meer zin in.
Nog even de koele cijfertjes van deze herstelweek op een rij: 14u en 45 minuten
zwemmen: 2u37, 6749 mtr
fietsen: 6u3, 186.6km, 1358 hoogtemeters
lopen: 6u 4, 72.3 km, 476 hoogtemeters
Qua materialen was het een goede week: bijna alles hebben we nu in huis: helm, gaspatroonhouder ding, extra tasje voor op de buis, drinkunit voor tussen de aerobars en een nieuw zadel. Nu alleen nog het zadel op de juiste hoogte zien te krijgen van mijn Scott (eindelijk de zadelpen losgekregen zodat die afgezaagd kan worden) en de bidonhouders achter het zadel fixen en dan zijn we er helemaal klaar voor: Half Challenge Heilbronn, here we come! Sneller dan laten we zeggen 5uur en 25 minuten ben ik tevreden. Volgende week zondag na pakweg 15:00 uur is het vast wel ergens online te vinden. Ik heb er al sin an!
zwemmen: 2u37, 6749 mtr
fietsen: 6u3, 186.6km, 1358 hoogtemeters
lopen: 6u 4, 72.3 km, 476 hoogtemeters
Qua materialen was het een goede week: bijna alles hebben we nu in huis: helm, gaspatroonhouder ding, extra tasje voor op de buis, drinkunit voor tussen de aerobars en een nieuw zadel. Nu alleen nog het zadel op de juiste hoogte zien te krijgen van mijn Scott (eindelijk de zadelpen losgekregen zodat die afgezaagd kan worden) en de bidonhouders achter het zadel fixen en dan zijn we er helemaal klaar voor: Half Challenge Heilbronn, here we come! Sneller dan laten we zeggen 5uur en 25 minuten ben ik tevreden. Volgende week zondag na pakweg 15:00 uur is het vast wel ergens online te vinden. Ik heb er al sin an!
zondag, juni 07, 2015
zwaarst - of niet?
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, de keiharde cijfertjes van deze week.
In totaal 27u en 8 minuten getraind.
zwemmen: 4u40, 10,644mtr
fietsen:16u40, 454.6km, 3317 hoogtemeters
lopen:5u47, 70.5km, , 325 hoogtemeters
Howly cow!
Da's meer dan ik eigenlijk voor mogelijk had gehouden 3 maanden terug. Ik zei dan wel tegen mensen dat ik zo 20 a 25 uur in de week wilde maken, maar dat klonk toen al gewoon veel en eigenlijk ook gewoon een beetje overdreven. Tussen de 15 en 20 was in het begin dan ook meer dan genoeg uren om mijn lijf serieus moe te krijgen. Er kan veel veranderen in een paar weken.
Sterker nog, eigenlijk kan alles binnen een week veranderen.
Beginnen we de week op maandag namelijk: ik was echt serieus moe. Een grijze deken van vermoeiendheid (is dat wel een woord) lag in mijn lijf genesteld en wilde er eigenlijk niet vanaf geschud worden. Rustig fietsen met de vrouw in amper 25 km/u, het ging best moeizaam. Naarmate de kilometers vorderde ging het wel iets soepeler, maar als je voor je gevoel redelijk aan het trappen bent en je hartslagmeter geeft ineens 106 aan, dan is dat wel aan de godsgruwelijk lage kant. Dat betekent meestal 2 dingen: of je bent jezelf ontzettend aan het overreachen geweest (check) of je bent megagoed getraind (check denk ik). Overreaching was natuurlijk wel een tikkie ingecalculeerd deze periode, dus ik ga me er niet echt druk over maken. Vanavond weer lekker zwemmen, eens kijken hoe dat gaat. Eerst nog even iemand blij maken met een oude fiets, die alleen nog maar in de tuin stond te verroesten
Fiets ooit gekregen toen ik nog in Utrecht werkte en het bedrijf verhuisde naar een andere locatie, iets verder van CS af en dus kreeg toen iedereen een fiets kado. Nog geen 2 maanden later ging ik daar weg, maar mocht toch mijn fiets houden en zie daar: na al die jaren (13.5 als ik even snel reken) kan ie nog iemand blij maken. Die iemand heet Dieuwertje dus als u een gele kronan met .bone stickers erop ziet, zwaai dan even. Vind ze leuk.
Ze gaat ook gelijk meezwemmen en met Arnoud en Martijn in het water wordt het eigenlijk een best gezellige training en staan de eerste 2 zwemkilometers er weer op deze week.
In totaal 27u en 8 minuten getraind.
zwemmen: 4u40, 10,644mtr
fietsen:16u40, 454.6km, 3317 hoogtemeters
lopen:5u47, 70.5km, , 325 hoogtemeters
Howly cow!
Da's meer dan ik eigenlijk voor mogelijk had gehouden 3 maanden terug. Ik zei dan wel tegen mensen dat ik zo 20 a 25 uur in de week wilde maken, maar dat klonk toen al gewoon veel en eigenlijk ook gewoon een beetje overdreven. Tussen de 15 en 20 was in het begin dan ook meer dan genoeg uren om mijn lijf serieus moe te krijgen. Er kan veel veranderen in een paar weken.
Sterker nog, eigenlijk kan alles binnen een week veranderen.
Maandag
Beginnen we de week op maandag namelijk: ik was echt serieus moe. Een grijze deken van vermoeiendheid (is dat wel een woord) lag in mijn lijf genesteld en wilde er eigenlijk niet vanaf geschud worden. Rustig fietsen met de vrouw in amper 25 km/u, het ging best moeizaam. Naarmate de kilometers vorderde ging het wel iets soepeler, maar als je voor je gevoel redelijk aan het trappen bent en je hartslagmeter geeft ineens 106 aan, dan is dat wel aan de godsgruwelijk lage kant. Dat betekent meestal 2 dingen: of je bent jezelf ontzettend aan het overreachen geweest (check) of je bent megagoed getraind (check denk ik). Overreaching was natuurlijk wel een tikkie ingecalculeerd deze periode, dus ik ga me er niet echt druk over maken. Vanavond weer lekker zwemmen, eens kijken hoe dat gaat. Eerst nog even iemand blij maken met een oude fiets, die alleen nog maar in de tuin stond te verroestenFiets ooit gekregen toen ik nog in Utrecht werkte en het bedrijf verhuisde naar een andere locatie, iets verder van CS af en dus kreeg toen iedereen een fiets kado. Nog geen 2 maanden later ging ik daar weg, maar mocht toch mijn fiets houden en zie daar: na al die jaren (13.5 als ik even snel reken) kan ie nog iemand blij maken. Die iemand heet Dieuwertje dus als u een gele kronan met .bone stickers erop ziet, zwaai dan even. Vind ze leuk.
Ze gaat ook gelijk meezwemmen en met Arnoud en Martijn in het water wordt het eigenlijk een best gezellige training en staan de eerste 2 zwemkilometers er weer op deze week.
Dinsdag - hoor de wind waait
Nu had ik voor vandaag eigenlijk een flink stuk met de Scott gepland, maar windkracht 7 is niet echt mijn ding om te fietsen als u begrijpt wat ik bedoel. Bekijk het maar met je wind en kou, deze jongen duikt wel weer het zwembad in. En vandaag is niet zomaar een stukje zwemmen gepland: nee, lekker 80 baantjes op en neer, 4.000 meter zwemmen. Hoppatee, wat nou 3.8? Gewoon nog even doortrekken, gewoon omdat het kan. Je bent er wel even mee bezig, dat wel. Een kleine 1,5 uur in mijn geval maar goed. Dan heb je tenminste ook echt het idee dat het te doen is, zo'n stukkie zwemmen straks. Thuis gekomen maar weer wat oud brood omgetoverd tot wentelteefjes en maar heel even liggen op de bank. Een uur later word ik wakker gemaakt door de buurvrouw met de vraag of ik naar haar pc kan kijken. Mag dat ook vanavond? Ja fijn, mooi. Half versuft gauw omkleden en de loopschoenen aan, want de kinderen komen zo thuis van judo en de vrouw moet weer op tijd eten hebben voordat ze naar haar training gaat. De 5km kent een bijzonder verloop qua hartslag:
Let wel: die piek in het begin, die hoort dus niet. Kan het zelf niet verklaren anders dan dat mijn lijf nog in slaapmodus was en bruut gestoord werd om te gaan lopen.
's Avonds ga ik wel enigzins vroeger dan normaal naar bed (eigenlijk slaap ik te weinig vermoed ik), morgenvroeg weer om 07.00 in het water liggen....
Woensdag - Fietsen in Limboland
Het zwemmen in de vroege ochtend gaat eigenlijk verrassend lekker. Zeker na de twee afgelopen dagen. De usual suspects Anand, Iris en Ferry zijn er weer en het tempo zit er lekker in vandaag, de 10 x 100m gaan best goed. Had ik gisteren nu niet 4km gezwommen? Alles bij elkaar weer 2km gezwommen en hup naar huis. Eten, fietsspullen in de auto gooien, op naar Heerlen waar Rick op me wacht. Rick heb ik leren kennen in het afgelopen half jaar toen ik gedetacheerd zat bij Obvion en Rick staat verdacht hoog in mijn strava lijstjes met bekende bulten in Zuid Limburg. Dus dat beloofd wat. Hij heeft een mooi rondje verzonnen met inderdaad een paar bulten die we met enig fatsoen best een berg mogen noemen. Na zo'n 60km heeft ie een lunchplek beloofd en ik bestel een hamburger en ook die mocht er zijn:
Die hamburger XXL hadden we nog wel nodig, want het Drielandenpunt moest nog beklommen worden vanuit Belgiejuh en om er zeker van te zijn dat we de 100km gaan halen doen we nog een klein lusje. In de laatste kilometers de Eyserbosweg en die viel wel een klein beetje tegen. Tering, daar zat een goed pittig stukje in. Toch maar mooi 9789ste van de 24135 op dat stukje op Strava! Hoppa.... Al met al voelen de benen niet slecht na dit prachtige stuk Limboland. Hup in de auto terug naar Nijmegen zodat ik op tijd thuis kan zijn om eten te maken voordat vrouwlief met de kinderen terug van de atletiektraining is van de oudste dochter. Net niet gelukt, maar toch nog redelijk voor 7en zitten we aan tafel en kan de hele bubs naar bed. Papa wil eigenlijk ook wel.
Donderdag - nog maar een 100tje
De beentjes voel ik wel na gisteren, maar goed. De fietstocht van dinsdag moet nog wel ergens ingehaald worden deze week, anders gaan we die 450km helemaal niet halen, dus fiets weer uit de kelder en op naar R-num en omstreken voor het inmiddels bekende Gele Rijders rondje over de Veluwe en weer terug naar Nijmegen. Ging nog niet eens verkeerd, maar ik moet wel doortrappen want in mijn wijsheid had ik om 14.20 een afspraak bij de gemeente gemaakt om mijn paspoort te vernieuwen. Inmiddels was mijn paspoort verlopen krijg ik te horen van de baliejuf, inderdaad, ik kan ook lezen en heeft u echt geen andere foto bij u? Want deze foto staat nu al op uw paspoort en dit paspoort gaat 10 jaar mee. Nee, die heb ik niet bij me. Want dat kost me weer geld en dat heb ik er niet voor over. Kunt u dan nu nog de vingerafdrukken maken. Gouden tip: probeer niet eerst de fietsketting schoon te maken en met ontzettend goed geboende vingertoppen een afdruk te maken. Rechterwijsvinger lukt niet na 16 pogingen en uiteindelijk maar de middelvinger gebruikt. Hehe. We kunen pinnen want zo'n paspoort komt niet goedkoop en volgende week ben ik dus weer een nieuw paspoort rijker. Niet vergeten op te halen.
Nu ik toch in de stad ben, gelijk maar door naar wat andere winkels en even kijken bij de hardloopwinkels of ze mijn Triumph 11 nog ergens hebben liggen. Het antwoord is nee, die hebben we niet. Weet je wat? Doe dan maar de Triumph Iso, en die zien er dus zo uit:
Daar gaan we de komende weken maar eens op lopen want de oude vertrouwde Triumph 11's beginnen toch wel een behoorlijk gebrek aan demping te vertonen.Weet je wat? Ik trek ze vanavond gelijk aan, die nieuwe. Niks inlopen, gaan met die banaan. Hup achter de dames aan. 6 stuks vanavond, tering, kan ik dat wel aan? Ze blijven maar doorgaan. En vanavond voelen de benen wel dat er vanochtend 100km gefietst is. Tering. Naar huis gestrompeld voor mijn gevoel en op tijd naar bed, nou ja. Op tijd. Mijn jongste twee hebben vrij van school, het wordt 30 graden en papa moet nog even zwemmen en graag in buitenwater. Tijd om hulptroepen in te zetten.
Vrije - dag, zwemdag
Tja, wat doe je dan als je wilt gaan zwemmen in open water, maar je jongste twee nog net niet alleen vertrouwd aan het open water, dan what'sapp je dus Martijn van Ella, het klasgenootje van Sven en ook vader van Lara die dan weer bij Iris in de klas zit en die we al sinds 2007 kennen toen wij met Iris bij het kinderdagverblijf kwamen. Volgt u het nog? Oftewel, met kinderen krijg je dus ook een nieuwe groep mensen om je heen die, zowaar het een goed idee vinden om even op de kinderen te letten terwijl deze jongen de Bisonbaai overzwemd met Sander.
Zogezegd zo gedaan en als we aan de overkant zijn, zo'n 1300 meter verderop liggen twee andere zwemmers in het water en verdomd die ene ken ik, de enige echte triathlontopper uit Nijmegen en ook mede Rothganger Roeland. Op mijn vraag waar hij voor wil gaan in Roth antwoord hij top tien....mooi streven, ik zet iets lager in.... Ze zwemmen snel weer uit beeld, moet wel als je top tien wilt halen, en ik ben al blij dat ik Sander bij kan houden. Het tempo liegt er uiteindelijk niet om, en daar ben ik blij mee. Moet wel bij worden aangetekend dat het dus met wetsuit is, en dat gaat toch best wel lekker. Het moet niet te warm worden in Roth, want dan mag er niet in wetsuit gezwommen worden en dat scheelt minuten, in negatieve zin dan.
Aangezien het vrijdag is en ik toch nog wel extra meters moet maken ga ik snel even lopen terwijl Iris weer haar atletiektraining doet, Lorraine die andere twee kinderen meeneemt om alvast te gaan koken en ik Iris weer meeneem na de training. Voor de volgende keer: eerder op de klok kijken want als ik op 6 km ben denk ik verrek, ik moet nog doorlopen anders is Iris klaar en ben ik nog halverwege Heumensoord....Precies op tijd ben ik bij een doorweekte dochter, ze hadden watergevecht gedaan. Nooit geweten dat dat een atletiekonderdeel was :-)
Zaterdag - nog 2 x 2 trainingen
Kraamvisite: altijd leuk natuurlijk en erg handig als ze dan in Dieren wonen. Kan deze jongen de Scott weer van stal halen, de bidon achter het zadel testen en weer meters maken. Nou die bidon: die stuiterde dus twee keer uit de houder. Hmm, daar moet dus nog wat voor gefixed worden.
En als je toch vanuit Dieren terug naar huis moet, kun je net zo goed even de Posbank weer aan doen en verdomd, zelfs nog een paar PRetjes op de Emma pyramide.
Een ruime 86km heen en weer zijn we weer thuis, en kan het omkleden gebeuren want er moet nog even gelopen worden. Voor de laatste keer op mijn oude Tirumph 11, moet nog een keer kunnen. Nou ja, dat kon wel maar mijn voeten doen de wel een tikkie zeer na afloop en de volgende ochtend. Tering. Gelukkig wel doorgelopen en even, ik kon het niet laten, vol gas over de Erasmuslaan gelopen. Gaat natuurlijk nergens over, maar is wel een Strava segmentje waar bepaalde vrienden voor me staan en daar moet zo langzamerhand wel eens een keer verandering in komen. En zo geschiedde :-). Een keurige 9de plek overall en een eerste plek van het lijstje vrienden op Strava. Hoppatee. En ja ik weet het: het slaat nergens op, maar voelt wel lekker.
Nog twee trainingen te gaan!
Zondag - Rust dag
Dus echt niet. Om 0900 staat Kim voor de deur om me te vergezellen voor de 101.8km fietstocht. Niet dat we echt op de meters letten maar voor minder dan dit doen we het niet vandaag, want die 450km in de week moeten we natuurlijk wel slechten. En ook dat lukte. Een groepje mannen op de dijk hebben we even uit de wind gezet, we zijn voorbij gereden door een, ik denk vader, met zijn zoon die laten we zeggen 14 was, op de Oude Kleefsebaan, wat me zelfs een PRetje opleverde op dat stukje. Goed bezig, bedankt Kim.
Snel door naar huis, want even de lasagna opwarmen van gisteren, was nog een klein stukje over; ondertussen omkleden in looptenue met wat er overheen want we moeten voor 13.45 op de atletiekbaan zijn om vrouwlief de 400 meter te zien lopen. Mooi onderdeel van de atletiek waar ik duidelijk niet voor gemaakt ben, maar zij wel. Ze loopt toch maar mooi 63 seconden en een beetje, wat toch maar mooi een 22,78 km/u is. Voordeel daarvan is dat ze dus na iets meer dan een minuut klaar is en dus mij weer de gelegenheid geeft om weer het bos in te duiken om mijn resterende meters te maken van de week. Die 70 loopkilometers gaan lukken en na even samen te hebben uit/ingelopen loop ik door naar de Mookerheide, bewonder nog even het huis vlakbij de echte Mookerheide te koop staat, iets boven budget..., en terug naar de baan want ik begin nu echt wel een tandje minder te lopen of toch niet? Nee, verdomd, dat valt best mee. Prima om met 4:49 per km te lopen over 21,7km. En dat na deze week of beter gezegd deze drie weken.
Op strava ziet dat er zo uit
Best stoer, al zeg ik het zelf.
Nu 24 uur rust en morgenavond rustig zwemmen en de komende week maar 7 a 8 trainingen. Makkie.
Nog steeds te kopen:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar
En daar komt dus nog bij iets om de bidons vast te houden achter het zadel. Tijd voor actie, maar dan morgen. Nu bedtijd.
Nu 24 uur rust en morgenavond rustig zwemmen en de komende week maar 7 a 8 trainingen. Makkie.
Nog steeds te kopen:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar
En daar komt dus nog bij iets om de bidons vast te houden achter het zadel. Tijd voor actie, maar dan morgen. Nu bedtijd.
zondag, mei 31, 2015
zwaarder
Met vandaag een paar muzikale intermezzo's toegevoegd, zodat jullie weten wat ik tijdens het fietsen, lopen of zwemmen wel af en toe in mijn hoofd heb zitten:
Gauw afdrogen en met de half natte kleren in de auto op een handdoek want in al mijn wijsheid heb ik om 1300 afgesproken met Ruud om een stuk te gaan fietsen, alleen is ook maar alleen nietwaar?
Keurig op tijd verschijn ik dan ook bij hem voor de deur en zijn fiets met mooie hoge velgen verraad het al: vandaag wordt het hard of harder (voor mijn doen dan). In het begin is het aanklampen en veel in het wiel hangen (nog bedankt daarvoor Ruud) maar op zo'n driekwart ben ik toch wel in staat om een paar kilometer kop over kop te doen om zodoende ook Ruud nog even het genot van het stayeren te ervaren. Als ik de st. Jansberg op knal, neemt Ruud het keurig volgens afspraak over en ik kom er dan achter dat dat net teveel van het goede was en poef, daar gaan de benen. Tot zover dus. Jammer dat we dan nog dik tien kilometer naar huis moeten fietsen. Voor vandaag is het in ieder geval op. In iets meer dan 2 uur hebben we toch maar mooi 60 km gefietst. Geen slechte score om de week mee te beginnen.
Isabel doet de oefeningen voor, ik probeer ze na te doen.
Isabel bestaat echt, maar kan natuurlijk niet de hele dag alleen maar dezelfde oefening gaan doen dus ik bewonder haar op een grote tv waarin keurig een kwartier buikspieroefeningen zijn gemonteerd, zelfs met balkjes erbij die aangeven of deze oefening nu zwaar of makkelijk is.
In het zaaltje lig ik met nog een andere dame op mijn matje en het zal wel aan mij liggen maar tering, wat zijn deze oefeningen zwaar. Nu ben ik volgens mij nooit een absolute koning van de buikspier geweest maar sinds ik virtuele Isabel het voor zie doen, begin ik toch te twijfelen of er niet iets fundamenteels mis is met me. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar dat heeft me niet weerhouden om hier in het zaaltje op een matje te gaan liggen, dus doorgaan. Of wat er bij in de buurt komt. Want als Isabel zegt, terwijl ik op mijn rug lig "strek die benen" dan komt er bij mij tegenwoordig iets van een hoek van laten we zeggen 100 graden uit, rechter krijg ik ze gewoon niet (niet als ik dan ook nog met mijn buikspieren dingen moet doen). Kortom: allemaal nuttig dit en nog genoeg ruimte voor verbetering (temeer ook omdat ik nog twee dagen spierpijn hierna heb van deze oefeningen....).
Dan maar lekker een stukje lopen in de middag. De buitjes vielen uiteindelijk wel mee, het was een prima temperatuur om te lopen en met de vorm begit het steeds beter te komen aangezien de bijna 12 kilometer met enig gemak zo rond de 4:35 per kilometer kunnen worden afgelegd. Dat was een paar maanden geleden nog gewoon iets boven de 5 minuten per kilometer (voor de meeschrijvers onder ons: zo rond de 12 km/u, mijn beoogd marathon in de triatlon tempo).
Sven is wat dat betreft wel een gevalletje apart.
Hij wil telkens mee doen, maar telkens gebeurd er in de wedstrijd iets, hij struikelt over een ander of een paar wortels en dan heeft meneer geen zin meer en gaat ie wandelen. Of hij wil helemaal niet meer, wil stoppen en dan sta je daar als ouder toch mooi te koekeloeren. Vanavond daarentegen gaat het helemaal goed. In zijn oranje voetbalshirt zwaait ie vrolijk nog naar ons op het 150meter voor de finish punt (hij moest 1 rondje atletiekbaan, dus 400meter) en als ie gefinished komt ie later vrolijk vertellen dat ie bijna gewonnen had en vlak achter de eerste zat. Mooi dat enthousiasme en ik heb maar niet verteld dat ie dik 100m achter de eersten zat. Als beloning krijgt ie een muntje om friet te halen, hoppa!, en de medaille om de nek gaat er die avond bijna niet meer vanaf (en moet ook de volgende dag mee naar school natuurlijk). Met Iris gaat het ook best prima, ze moest wel twee rondjes en liep tussen de iets oudere kindjes prima. Afgelopen vrijdag had ze voor het eerst een onderdeel, de 600meter, bij haar atletiekclub gewonnen en daar was ze nog erg blij mee en wij dus ook. Traditiegetrouw halen we zelf ook frietjes en als het richting de klok van achten gaat wordt het de hoogste tijd om de kinderen naar huis te brengen en stiekem is deze jongen ook wel een tikkie moe. Europaleague finale kijken op de bank lukt nog net.
Dat klinkt dus als Mission Impossible maar met een lange duurloop en een goede lange fietsttocht zondag moet ik nog aardig in de buurt komen
En zoals AC/DC al zong:
En de boodschappen lijst is als volgt:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar
- nieuwe hardloopschoenen want deze beginnen nu echt versleten te raken
weektotaal: 19u en 53 min (toch jammer van die 7min)
zwemmen: 3u45, verdeeld over 4 trainingen 2521+1800+3500+2000 = 9821m,
fietsen:11u11, 317.9km, 2282 hoogtemeters
lopen:4u56, 59.2km, 362 hoogtemeters
en nog 1x in het krachthonk voor 45 min. core oefeningen
Komende week eens kijken of we in de buurt kunnen komen van de 12km zwemmen, 500 fietsen en 70 hardlopen. En laat die zomer maar komen.
Tot volgende week!
Tweede pinksterdag
Blijkbaar was ik een tikkie moe. Ik werd later wakker dan gepland of beter gezegd: ik dacht dat het iets over 7en was, maar toen mijn vrouw zei dat het al bijna kwart voor tien was, schrok ik toch even wakker. Nu moesten we nog opschieten ook, want om half elf wilde ik meegaan met Juriena en Rob in de Bizonbaai. Beetje opschieten dus. Vrouw en kinderen gaan ook mee en snel doorgassen naar het Bizonbaai. Een stuk water even buiten Nijmegen vlakbij de Waal en bovenal behoorlijk koud. Het is ook niet alsof het al hartje zomer is of dat we al lekker van het zomerse weer hebben genoten in onze korte broek. Vreemd genoeg heb ik wel voor mijn doen een erg bruine kop en staan de mouwtjes op mijn armen gebruind maar dat geheel terzijde. Er moet gezwommen worden in open water en er is zelfs een triatlongroepje compleet. Snel trek ik mijn wetsuit aan over mijn triatlonpak, heb ik dat gelijk ook weer getraind en hup het water in. Tering, best koud en verdomd. Net als vorig jaar de eerste keer in het water, lukt het zwemmen voor geen meter in het begin. Ik durf gek genoeg niet met mijn gezicht in het water en, mijn pak trekt bij mijn schouders en met halve slagen probeer ik vooruit te komen. De rest is al bijna uitzicht. Aangezien dit me vorig jaar bij de eerste keer ook overkwam wist ik dat ik rustig moest blijven, gewoon doorpeddelen en naar verloop van tijd, zeg 5 minuten komt er zowaar een beetje slag in. Mijn gezicht gaat het water in, helemaal that is en ik zal niet meer klagen dat het water in zwembad West koud is, tering. Het grote zwemmen kan beginnen. Nadeel van open water zwemmen is dat je niet na 50 meter je benen tegen de kant kan zetten en dat je niet de tegels op de bodem in de gaten kan houden voor je richtingsgevoel. Vooral dit laatste is nog best een kunst om goed te leren want voor je gevoel zwem je rechtdoor om er vervolgens achter te komen dat je toch echt meer naar links moet en als je dat teveel doet, ben je ineens een kwartslag gedraaid in de verkeerde richting. Kortom: hier moet nog meer op geoefend worden. Als ik op een paar meter na de overkant heb bereikt is de rest van de bunch alweer begonnen met de terugtocht. Gelijk hebben ze, zo zonovergoten is het niet. Dus linksomkeert en de 1300m, afhankelijk van je richtingsgevoel iets meer of minder, weer terug zwemmen. De slag komt er redelijk in maar de rest blijft maar van me wegzwemmen. Tering, gaan zij zo snel of ik zo langzaam? Het antwoord krijg ik later thuis van Strava en Garmin Connect: ik ging keurig tussen de 1:46 en 1:54 op de 100m (gps staat voor niets tegenwoordig) en dat is keurig Ironman tempo, oftewel: de rest zwemt gewoon een stuk harder, niet over nadenken.
Dinsdag, Isabel dag
Ik wilde vandaag eigenlijk nog een stuk gaan fietsen maar de benen voelen behoorlijk moe, de rest van het lijf eigenlijk ook wel en de buienradar kondigt het nodige hemelvocht aan, en daar heb ik voorlopig wel even genoeg van gezien. Ik blijf toch een mooiweer fietser. Dan maar naar Avalon toe, het fitness centrum waar ik een jaarkaart van heb, zodat ik op elk moment kan gaan, handig, maar of ik het er nu echt uithaal, ik betwijfel het (minder handig). Voordeel is wel dat ik naar het wonderlichaam van Isabel kan kijken tijdens het buikspierkwartier (probeer dat maar eens snel uit te spreken), gevolgd door het stretchkwartiertje.Woensdag, vroegop dag
Aangezien vanavond Nijmgen Global Athletics gehouden worden, kan ik niet naar de Gele Rijders in R-num gaan, Dus dan maar zelf het rondje doen, maar eerst dus zwemmen. Dat kan in West op het uiterst toffe tijdstip van 0700 zodat de wekker dus om 0630 gaat en ik dan als een half slaapdronken man het fruit en sap voor de kinderen maak en dan naar West fiets zodat ik om 0705 in het water lig en langzaamaan wakker wordt. Gelukkig zijn er meerdere mensen die zo gek zijn en na verloop van tijd leer je die ook wel een beetje kennen. Anand en Iris mogen wel even genoemd worden, daar kan ik goed achteraan zwemmen (en soms voorblijven, Iris dan). Ferry is ook keurig present en dat moet natuurlijk ook wel: hij heeft IronMan Zurich op het programma staan, een week na Roth. Snel eten en op de fiets, alleen het gele rijders rondje zoeken. Dat lukt nog best aardig, zo moeilijk is het rondje gelukkig niet gemaakt. De wegen zijn lang met weinig afslagen en ondertussen redelijk bekend terrein en als je gaat rekenen en een extra lusje op de terugweg van R-num naar Nijmegen gaat pakken omdat je anders net niet boven de 100km uitkomt, weet je dat het best aardig gaat. Mooi op tijd om naar de Global Athletics te gaan, Sven en Iris mogen meedoen met de kidsrun, ik ben benieuwd. Als ouder probeer je natuurlijk wel de liefde voor de sport over te brengen, maar ik wil natuurlijk ook niet als de dwingende ouder te boek staan waar ze later op de sofa van de psychiater over gaan lopen klagen, dus we vragen de kinderen zelf of ze mee willen doen.Sven is wat dat betreft wel een gevalletje apart.
Hij wil telkens mee doen, maar telkens gebeurd er in de wedstrijd iets, hij struikelt over een ander of een paar wortels en dan heeft meneer geen zin meer en gaat ie wandelen. Of hij wil helemaal niet meer, wil stoppen en dan sta je daar als ouder toch mooi te koekeloeren. Vanavond daarentegen gaat het helemaal goed. In zijn oranje voetbalshirt zwaait ie vrolijk nog naar ons op het 150meter voor de finish punt (hij moest 1 rondje atletiekbaan, dus 400meter) en als ie gefinished komt ie later vrolijk vertellen dat ie bijna gewonnen had en vlak achter de eerste zat. Mooi dat enthousiasme en ik heb maar niet verteld dat ie dik 100m achter de eersten zat. Als beloning krijgt ie een muntje om friet te halen, hoppa!, en de medaille om de nek gaat er die avond bijna niet meer vanaf (en moet ook de volgende dag mee naar school natuurlijk). Met Iris gaat het ook best prima, ze moest wel twee rondjes en liep tussen de iets oudere kindjes prima. Afgelopen vrijdag had ze voor het eerst een onderdeel, de 600meter, bij haar atletiekclub gewonnen en daar was ze nog erg blij mee en wij dus ook. Traditiegetrouw halen we zelf ook frietjes en als het richting de klok van achten gaat wordt het de hoogste tijd om de kinderen naar huis te brengen en stiekem is deze jongen ook wel een tikkie moe. Europaleague finale kijken op de bank lukt nog net.Donderdag, bijna
Met redelijk vermoeide benen maar bij lange na niet de vermoeide benen van een paar weken geleden na een 100km fietstocht, loop ik de trap af en begin ik met het fruit en drinken maken voor de kinderen. Na het ontbijten met de kinderen snel de fietsen buiten zetten, mijn vrouw gedag kussen en even rustig op de bank, het nieuws lezen op de iPad voordat het zwembad zo rond de klok van tienen open gaat voor me. Telefoon! Mijn vrouw, of ik nog wist wat voor dag het was....ehhh nee. Jij zou mee gaan wandelen met de klas van je jongste dochter. Kilo Utrecht Tango! Kansloos vergeten. Ook niet in mijn agenda gezet...Snel naar school want dan ben ik nog vast op tijd. Ik sneak de klas in, pik mijn jongste op die verbaasd omkijkt en begint te lachen en de juf verteld over het rondje wat we gaan doen en dat we dan moeten gaan kijken naar verschillende gebouwen en huizen met verschillende daken. Sommige hebben zelfs een glijbaandak. Tijd om naar buiten te gaan, met dus een hele zwik aan kleine kinderen en 2 volwassenen en de Juf door de wijk een rondje lopen. Kijk, daar heb je dan wel tijd voor als je een sabbatical hebt, moet je het alleen dus wel goed in je agenda schrijven zodat je rustiger naar school kunt fietsen.... Maar goed, ingewandeld dus en hup naar het zwembad. Tijd voor 3500m in West. Da's dus 70 baantjes van 50m. Met de usual suspects weer langs de kant: de brandweer die aan het oefenen zijn, de bejaarden die de aquagym zo rond elven het bad betreden, de oude man met grijs blauwe short die ik er elke keer als ik er langs zwem van verdenk dat ie aan het zinken is, zo laag hangen zijn benen en tussendoor slalommen dus en het schoonmaakapparaat dat een verdacht irritante piep door het water heen kan produceren. Maar het lukt! 3500m en ik denk nog, zal ik die laatste 300 ook gelijk doen? Kun je maar vast gehad hebben, maar nee. Die bewaar ik voor volgende week. Als ik het zwembad uitstap kijk ik naar buiten en zie dat de regen serieus naar beneden komt. Ik kan dus rustig douchen en omkleden en verdomd, de baliejuf zegt dat ik geluk heb want het is net droog als ik naar buiten loop. Geluk dwing je af :-) Op tijd koken hup, want om iets over zessen moet er gelopen worden naar de atletiekbaan voor de extra meters van deze training. Heen en terug is toch bijna 8 kilometers extra. Stop je zo in je pocket. De algehele warming up wordt onderbroken door de reebruine ogen van Mirte (zijn ze eigenlijk wel bruin?) die me smekend aankijken of ik ook alvast mee ga naar de baan (we staan op het Connie & Barwout plein in Heumensoord. Dat moet ik even uitleggen: ik heb beide mensen nooit gekend maar toen ik nog bij 't Haasje, de studentenatletiekvereniniging rondliep waren dit twee personen die daar ooit zoenend gezien waren en sindsdien is dat de benaming geworden van de open plek vooraan in Heumensoord bij de zand/schietbult.). Maar daar dus stonden we en ja, eigenlijk heb ik wel zin om aan het schema te beginnen. In een groepje met maar liefst 4 lieftallige dames en een man doen we het schema en verdomd, dat lukt nog aardig. Bedenk me nu dat ik eigenlijk altijd het beste train met een paar dames om me heen. Dat was in mijn studententijd al en nu weer. Hmmm, waar zal dat door komen?Vrijdag, ok, geef mij er dan maar twee
De wekker gaat weer vroeg en training nummer negen en tien staan op het programma. Eerst zwemmen, wat in het begin toch eerst vooral lijkt op een talk show maar dan zonder de camera's, dan twee kilometer zwemmen, nog wat discussie over hoe ik het beste mijn zadelpijntjes om zeep kan helpen (daarvoor zijn er genoeg zadels te koop, zelfs zadel waar een gleuf in het midden zit en ik quote: als er maar een gleuf in zit waarin ik iets kwijt kan, ben ik al tevreden....). Overigens is de officiele benaming "anatomische uitsparing die de druk op kwetsbare delen verlicht ", waarvan akte. Het fietsen op de Scott daarna met mijn mooie prijzige Assos broek is gewoon pijnlijden. Ik zal jullie de ergste details besparen maar een schaafplek aan de rand van je edele delen is gewoon niet cool. Tijd voor een ander zadel op de Scott. Die kan dus op de actielijst. Ondertusssen is mijn bestelling van Futurumshop wel bijna binnen: speedbox en bidonhouder achter het zadel. Nu alleen nog thuis zijn als de mailman voor de deur staat. Morgen doet ie weer een poging. Tijdens het ritje op de Scott pak ik niet 1 maar 2 bruggen en met af en toe windkracht 4/5 is dat niet het beste idee. Ik waai half van de dijk op sommige momenten en ben nog best tevreden met een gemiddeld van 29.5. Douchen, eten en op naar school, kids weer ophalen. Belangstellend vragen sommigen aan me of de trainingen goed gaan: ik antwoord ja, maar nu ben ik wel een tikkie moe aan het worden. Maar na tien trainingen incl.krachthonk is de score dit:
Zaterdag, pannenkoek en hagel
Na het usual heen en weer gewhat'sapp, is het duidelijk wat we gaan doen deze zaterdagochtend: lopen naar Roy, daar de auto, rondje met Jan en de rest rond de Mookerheide, pannenkoekje eten en dan terug naar huis lopen. In totaal zo'n kleine 30km. Op papier een goed plan. In de praktijk valt dat best tegen. Nou ja, het lopen naar Roy ging nog in het zonnetje, het in de auto zitten lukt ook prima en het begin van het rondje ging ook nog wel totdat we echt omhoog gingen lopen en de regen losging. Wat zeg ik regen: hagel! Wat nou global warming? F*ck you Al Gore! (Dat was ooit een leuke Fokke en Sukke grap, maar kan het plaatje even niet vinden). Weer bij Jan aangekomen staat de tafel gedekt en is er een stapel pannenkoeken klaar gemaakt door zoonlief Stijn, klasse jongen! Hierbij de eervolle vermelding in de #RosmulderRoad2Roth2015 verdiend. Van Jan krijg ik een vers shirt: marathon Paris 2013 staat erop, staat me goed, bedankt Jan, en kan het laatste stukje terug naar huis kan beginnen. In het begin best stram, maar gaandeweg best redelijk en soepel en thuis gekomen kijk ik nog even op de Garmin: 28.97. Dat kan natuurlijk niet. Ik loop nog even drie lantaarnpalen verder, keer om en druk voor mijn huis wederom mijn stop knop in. 29.07, stukken beter. Even snel het bad aan want de beentjes zijn een beetje op nu. Heel gek. Is dit nu wat ik ooit heb gelezen over een marathonloper: Een marathonloper is iemand die moe opstaat, en dodelijk vermoeid naar bed gaat. Zou best kunnen maar goed, nog maar 1 dag.Zondag, echt moe
Als je op de fiets stapt en je denkt hij staat te zwaar en kijkt dat hij toch al wel best wel heel erg licht staat weet je hoe laat het is: geen topdag dus. Algehele moeheid heb ik bereikt en dat was eigenlijk ook wel de bedoeling van deze week. Missie volbracht! Helaas nog even doorfietsen en twee vrienden vergezellen mij vandaag. Nou ja, uiteindelijk het grootste gedeelte met 1 vriend gefietst want de fiets van die andere vriend (ik heb beloofd om geen namen te noemen ;-) begon toch een partij te kraken en te piepen, dat het hem (en ons) verstandig leek om rechtsomkeert te maken en zo snel mogelijk een nieuwe aan te schaffen. Hier was geen redden meer aan.... (of een nieuwe achteras kopen kan ook natuurlijk maar beter is het om een nieuwe fiets te kopen. Da's het beste. Of zoals Gaby laatst ook al zei: het juiste aantal fietsen om te bezitten is N (het huidig aantal + 1). Dus met vriend numero 2 verder en geloof het of niet: hij reed lek! Dat overkomt hem bijna nooit en hij rijdt nog wel op de enige echte juiste Continental GP 4000 IIs, die bijna nooit lek rijden. Er zit een superdunnen metalen splinter in zijn band. Tja. Daar valt weinig tegen te doen. Uiteindelijk valt het oponthoud best mee en met een paar pr-tjes op de grensweg scheuren we richting de Duivelsberg zodat hij daar pannenkoeken kan eten en ik nog heel even de Oude Kleefsebaan op fiets, voor de zekerheid nog even de Holleweg op kruip om zeker te weten dat ik gewoon nu naar huis moet gaan en er geen extra rondje aan moet plakken want dat heeft geen zin. Het lichaam wil nu echt even rust, dus dat doen we maar ook dan. Om iets voor vieren ga ik even liggen op de bank om vervolgens om tien over vijf wakker gemaakt te worden door mijn vrouw dat er nu toch echt gekookt moet gaan worden. Goed punt. Honger.Samengevat dus....
Fietsdoel niet gehaald, loop en zwemdoelen bijna gehaald. We zijn goed op weg.En zoals AC/DC al zong:
No stop signs, speed limit
Nobody's gonna slow me down
Like a wheel, gonna spin it
Nobody's gonna mess me around
Hey Satan, payin' my dues
Playin' in a rockin' band
Hey Mama, look at me
I'm on my way to the promised land
En de boodschappen lijst is als volgt:
- zadel voor de Scott
- tijdrithelm
- gaspatroonpomp ding unit
- drinkunit voor tussen de aerobar
- nieuwe hardloopschoenen want deze beginnen nu echt versleten te raken
weektotaal: 19u en 53 min (toch jammer van die 7min)
zwemmen: 3u45, verdeeld over 4 trainingen 2521+1800+3500+2000 = 9821m,
fietsen:11u11, 317.9km, 2282 hoogtemeters
lopen:4u56, 59.2km, 362 hoogtemeters
en nog 1x in het krachthonk voor 45 min. core oefeningen
Komende week eens kijken of we in de buurt kunnen komen van de 12km zwemmen, 500 fietsen en 70 hardlopen. En laat die zomer maar komen.
Tot volgende week!
Abonneren op:
Posts (Atom)