Driemaal achtereen was Peter Rutjes Nederlands kampioen survivalrun. Maar bij het NK 2004 in Gendringen, vorige week, stond hij niet aan de start. Paste niet zijn schema, Rutjes is fanatiek bezig met nieuwe uitdagingen. Voor één evenement maakt hij in zijn turbulent bestaan als avonturistisch duursporter een uitzondering: de Diemse Baggerloop. Nee, Peter Rutjes, zal morgenochtend de Diemse Baggerloop niet winnen. "Daar mis ik gewoon de snelheid voor. Mijn persoonlijk record op de 10 kilometer is 34.40 minuten. De Nijmegenaar die hier twee jaar geleden won, John Aalbers, dat is een echte loper. Daar ben ik geen partij voor. Maar ik probeer wel altijd mee te doen aan de Baggerloop. Lekker door de blub. Het is iets speciaals, en het is in Didam." Om misverstanden te voorkomen, 'Diems' is bargoens voor Didams. In Didam wordt morgen voor de achtste keer de Diemse Baggerloop gehouden. Ploeteren over en door weilanden, landerijen, zandpaden en sloten, 12 kilometer lang. Rutjes: "De bodem is lekker zacht, en je hebt gegarandeerd een zwaar parcours." Toch valt het met die zwaarte, twee keer per ronde een sloot oversteken en langs het meertje op de Nevelhorst sjouwen, voor een volbloed ijzervreter als Rutjes wel mee. "Pas als er echte hindernissen zijn kan ik een wedstrijd winnen." Apenhang, paalklimmen, tokkel, klumperen, indianenbrug, slootkruipen, boomstamsjouwen. Dat zijn termen, waarvan de meeste niet in een Nederlands woordenboek zijn terug te vinden , maar waarmee de 33-jarige Rutjes vertrouwd is. "Zoals iedere jongen ben ik begonnen met voetbal. Hier bij SV Loil. Ik heb zelfs een jaartje in het eerste gespeeld, Loil was toen nog vierdeklasser. Maar op een manier die bij niemand indruk zal hebben gemaakt. Voor mezelf heb ik wat aan atletiek gedaan. Eerste korte afstanden, daarna langer. Toen ben ik in de wereld van de survivalrun terecht gekomen. In mijn eerste wedstrijd was ik al vierde. De constante onderbreking van het looptempo, door het nemen van hindernissen, ligt me. Dan ben ik helemaal in mijn element." Survivalrun is een bezigheid waar de vikingen van weleer bij zouden likkebaarden. Stoere mannenklussen klaren, misschien dat de sport ook daarom zo is aangeslagen in recht-door-zee gebieden als de Achterhoek en de Liemers. Rutjes ging er helemaal in op. In Zelhem sloot hij zich aan bij Jan in 't Touw, een trainingsgroep van 'survivallers'. In zijn woonplaats organiseerde hij de Loilse Survivalrun die al drie jaar massa's deelnemers trekt. "Het ledenaantaal van de bond wordt al maar groter. Ik begrijp wel waarom survivalrun zo populair is geworden. Mensen zijn op zoek naar nieuwe uitdagingen." Heel snel was hij ook Nederlands kampioen. Niet één keer, maar drie jaar achter elkaar. De concurrentie legde zich deemoedig bij zijn hegemonie neer. Maar veerde op toen bekend werd dat hij in februari 2004 niet mee zou doen aan het NK in Gendringen. "Het NK paste niet in mijn trainingsopbouw", luidt de laconieke uitleg. Maar dat heeft een achtergrond, ook Rutjes is gezwicht voor de hunkering naar extreme uitdagingen. Sinds anderhalf jaar is hij bevangen door een relatief nieuw fenomeen in de wereld van 'extreme duursport', de adventurerace. Rutjes: "Het is het mooiste wat er is, maar toch ga je andere uitdagingen zoeken. Een survivalrun duurt maximaal drie uur, een adventure zestig of zeventig uur. Er zijn verschillende vormen adventure. Een race kan bijvoorbeeld bestaan uit etappes of uit één race. Slapen doe je in de wedstrijd, het beste is natuurlijk dat je gewoon niet slaapt. Ook neem je zelf voeding en drank mee. Daarnaast heb je een aantal verplichte dingen bij je, zoals een EHBO-doos, een fietsreparatieset, verlichting en een warmtedeken. Een rugzak is dus een must." Een adventurerace is nauwelijks vergelijkbaar met een survivalrun. Verplaatsen op een terrein waarop het moeilijk is om je te verplaatsen, zou de omschrijving kunnen zijn. "Vantevoren krijg te horen uit welke onderdelen de race bestaat. Je werkt met kaart en kompas, de coördinaten worden opgegeven. Veel lopen, maar ook fietsen, kanovaren, skeeleren, paardrijden, zwemmen, bergbeklimmen, tokkelen en abseilen. Je moet constant nadenken en improviseren. Ga je over de paden of dwars door het bos? Soms doen ze er wat speleologie door, een parcours door grotten." Adventureracen is meestal een teamwedstrijd. Rutjes heeft zich toegelegd op de discipline waarin een team bestaat uit drie mannen en een vrouw. "Er is een wereldwijd circuit. In de Verenigde Staten en Australië zijn profteams. Je mag elkaar helpen in een wedstrijd. Het was het moeilijkste om een vrouw te vinden." Rutjes en zijn maat Alwin Radstake uit Zelhem kwamen na lang speuren uit in Friesland. Daar vonden ze een vrouw, en en passant ook een man. Twee sporters met een reputatie in het internationale touwtrekken: Maaike Hornstra en Jelle van der Velde. Beiden zullen morgen naast Rutjes, Radstake is verhinderd, aan de start staan van de Baggerloop. "Onder normale omstandigheden zal Maaike kunnen winnen bij de vrouwen. De Friezen zijn goed in lopen, Alwin en ik hebben liever hindernissen." Voor de leden van de Fries/Liemerse adventuregroep is de Baggerloop een race in een allesomvattende trainingssessie. Die al om 7 uur morgenochtend begint. Teambegeleider Jan Klumpers heeft een trainingsparcours uitgezet, dat de adventuregroep minimaal tien uur zal bezighouden. Met akelige precisie behoort het drietal om 10 uur manege De Baerle in Didam te bereiken, voor de start van de Baggerloop. Een valse start kunnen Rutjes en consorten zich niet permitteren, want dat verstoort de opbouw van de dag.