Met gemengde gevoelens de Ventoux op (BNS)
Door Ad Pertijs
Vrijdag 10 juni 2005 - LE MONT VENTOUX - Het is de berg die hem het meest fascineert. "Want je waant je er op de maan." Het is ook de berg die hij nooit klein heeft kunnen krijgen. Gisteren fietste Lance Armstrong (in de Dauphiné Libéré) voor de laatste keer in zijn carrière de Mont Ventoux op. En weer won er een ander.
Alexander Vinokoerov deze keer. Na een behoudend gereden wedstrijd finishte de Amerikaan als vierde, op 37 seconden achterstand van de winnaar.

"Natuurlijk is het jammer dat ik mijn loopbaan afsluit zonder een zege op de Mont Ventoux. Maar het is ook weer geen groot gemis. Hé, ik mag niet klagen over wat de wielersport me de afgelopen zes jaar gebracht heeft", zei Armstrong direct na de finish. Dit keer was er geen overhaaste vlucht naar het hotel. Gezeten in de openstaande laadruimte van het teambusje, nam de Amerikaan de tijd om afscheid te nemen van de berg, die ooit symbool stond voor hoe goed hij zich voelde. 'This is my moon.' Ook ploegleider Johan Bruyneel zegt te kunnen leven met het idee dat de Ventoux nooit een echte triomf heeft gebracht. "Het is gewoon zijn kunstje niet. Eén keer, in 2000, was hij hier echt de beste. Die dag gunde hij de zege echter aan Pantani. Daarna kwam het er gewoon niet meer van." In 2002 bleef Virenque met een lange vlucht uit de greep van de Amerikaan en in de Dauphiné Libéré was hij steeds niet op zijn allerbeste niveau.

Ook nu is hij op weg naar het niveau dat goed genoeg moet zijn voor een zevende Tour-zege. In dat opzicht keek Armstrong tevreden terug op zijn
laatste dag op de Ventoux. "Ik was niet goed genoeg om vandaag te kunnen winnen. Daarvoor moet je zelf kunnen aanvallen. Vandaag kon ik alleen
maar reageren op de aanvallen van anderen. Maar ik was ook weer niet slecht. Vergeet niet dat dit dit jaar mijn eerste echte grote berg was,
die ik in een wedstrijd ben opgefietst. In feite ben ik op dit moment beter dan een jaar geleden toen hier in de Dauphiné Libéré de tijdrit
eindigde." Daarin verloor hij toen meer tijd (op Mayo en Hamilton) dan hem lief was. "Vandaag besloot ik al snel mijn eigen tempo te gaan rijden."
In het begon loste hij even uit het groepje met de andere klassementsrijders, maar op het einde was gele-trui-drager Levi Leipheimer o zo blij
dat Armstrong bij hem kwam. De achterstand op de ontsnapte Vinokoerov (die samen met Gomez Marchante de weer sterk rijdende Belg Van Huffel had achterhaald) bleef daardoor binnen de perken. "Vooral de laatste 500 trok Lance er zo hard aan dat mijn benen er van gingen trillen", zei Leipheimer.

Bruyneel was al net zo tevreden. "Lance heeft conservatief en voorzichtig gereden. Toch zat hij dicht achter de winnaar. Net als gisteren in de tijdrit. Voor mij waren deze twee etappes de grote tests in de aanloop naar de Tour. Ze stemmen me tot tevredenheid. Veel meer dan de test van vorig jaar hier op dezelfde berg." Armstrong: "Ik voel nu ook veel minder stress, dan een jaar geleden." Hij straalt de rust uit van een man, die weet dat de zevende Tour-zege binnen handbereik is. "Ik moet alleen nog een paar kilo verliezen." Bruyneel: "Het verschil tussen in vorm zijn en in topvorm zijn, is misschien maar een paar procent. Op een berg als deze vertaalt zich dat echter al snel in een minuut." Hij wilde daarmee hetzelfde zeggen als zijn kopman: we zijn er klaar voor. Ook
daarom zat Armstrong gisteren op zijn gemak in het teambusje. Boven op de maan waaide het echter weer ouderwets hard en kon de zon niet
verhinderen dat het er koud was. Na een tijdje gaf ploegleider Bruyneel dan ook aan dat het tijd was om naar beneden te fietsen. Na een laatste
kus van Sheryl stapte de Texaan op zijn fiets en verdween als een kleine stip in de verte, c.q. diepte. Daarbij de berg achterlatend, die voor
altijd op zijn verlanglijstje zal blijven staan.