En vandaag was het eindelijk zover.
Voor het eerst sinds mijn zelf gekozen NS-loze tijdperk stapte ik om 9.18 in de geelblauwe dubbeldekker op weg naar Den Haag Centraal.
Om exact 9.20 vertrok hij met het oude vertrouwde zoemende geluid. Na al die jaren is dat dus nog altijd niet gefixed maar goed. We reden en dat was het belangrijkste.
Spits was ruim voorradig en ik kon rustig achterover leunen. In ieder geval tot Utrecht. Daar moest ik overstappen op mijn trein naar Den Haag alwaar er vergaderd moest worden en ik nog even gauw bij de enige echte mr. drs. MJ langs kon gaan.
Maar je raadt het al: Jasper en treinen gaan gewoon niet goed samen.
Tot aan Utrecht ging het goed. Of beter gezegd: tot 400 meter voor Utrecht Centraal ging het goed en reden we stipt op tijd. Maar toen begon het wachten. Iets met ander formaat en uitwijken van perron was het enige wat ik nog op kon maken uit de woorden van de conducteur over de intercom. Afijn, het grote wachten was weer begonnen.
Na een klein kwartiertje konden we dus eindelijk terecht op perron 7 en was mijn aansluitende intercity naar Den Haag Centraal natuurlijk al lang breed vertrokken.
Tijd om op de volgende te wachten die om 10.32 zou moeten komen. Maar die kwam niet om 10.32, maar pas om 10.42 en niet op perron 5 maar op 7.
Om een lang verhaal kort te maken, in plaat van de beloofde aankomsttijd van 10.53 wat me een ruime gelegenheid had gegeven tot een gezellige sociaal event werd het dus 11.35 en een vlotte en kort maar krachtige exchange van de belangrijkste zaken in ons verder prachtige leven.
Uiteraard waren we dus wel netjes op tijd voor de meeting van 12 uur....
Mooi mazzel dat ik met een collega mee kon rijden terug naar Nijmegen.
Met de auto.

Ik heb het wel weer gehad met de NS voor de komende 3 jaar.