mooi verhaaltje van Rob Veer:
Ierland.... Mooi vakantieland! Ik trok er 2,5 week rond, genoot van de frisse regen, de grote stukken natuur en de vreemde mix van vervallen eeuwenoude ruïnes en moderne, kleurrijke en zonder uitzondering van kunststof deuren en kozijnen voorziene nieuwbouwhuizen. Hoe groen kan een land zijn? Groener dan Ierland lijkt me niet mogelijk. Als ik ooit nog als koe reïncarneer, hoop ik dat ik naar Ierland gedetacheerd wordt! Over dat Ierse gras doet nog een leuk verhaal de ronde: Één van Ierlands atletiekhelden is Eamonn Coghlan. Hij maakte o.a. furore op de Amerikaanse indoorbanen. De snelle Ier kreeg vanwege die indoor-reputatie de bijnaam "Chairman of the Boards". Hij werd al eens Europees indoorkampioen en zowel in 1976 als in 1980 vierde op de Olympische Spelen, wat hem deed verzuchten: "Vierde is de eenzaamste plaats in de wereld". 1982 was voor Eamonn, die het grootste deel van het jaar in USA (Villanova) trainde en woonde, een rampjaar. In dat jaar overleed zijn Amerikaanse coach Jumbo Elliott. Enkele maanden later stierf zijn Ierse coach en mentor, Gerry Farnan. Begin 1983 overleed Eamons vader. Eamonn had zich in 1982 gekwalificeerd voor het WK in Helsinki, 1983. Hij trainde in Ierland, maar vanwege een hardnekkige blessure en alle tegenslagen in de privésfeer verliepen de voorbereidingen niet bepaald naar wens. Twee weken voordat hij naar Finland vertrok bezocht hij het graf van zijn vader en dat van Gerry, zijn ex-coach. Op de grafsteen van de laatste las hij: "Don't quit when beaten; fight back to an even more glorious victory, not only in competition but also in life." Hij plukte wat gras van het graf , stopte het in zijn portemonnee. En nam het mee naar Helsinki. Dat gras droeg hij bij zich in de finale van de 1500 meter. In de eindsprint ontspon zich een gevecht om de wereldtitel met de Rus Dmitriev. Eamonn voelde het gras dat hij bij zich droeg. Hij voelde alle mensen, die hem hadden geholpen dit nivo te bereiken, naast zich. Als op vleugels gedragen finishte hij als eerst. Later zou hij verklaren dat die éne ervaring, tijdens die eindsprint, alle tegenslag en pijn die hij in de voorbereiding te verwerken kreeg, de moeite waard maakte. Goed spul, dat groene, Ierse gras.