maandag, maart 10, 2003

uit het NRC:
Het meeste stemgeluid in de programmaserie Idols kwam uit de kelen van juichende en gillende tieners uit het studiopubliek. Geen gezin met tieners kon zich eraan onttrekken. Bij de eindronde van afgelopen zaterdag haalde de uitslag van deze negentien weken durende talentenjacht viereneenhalf miljoen kijkers, evenveel als topschaatsevenementen, maar minder dan de ruim zes miljoen voor het huwelijk van de kroonprins. Het begon met een selectie uit de korte audities van de ruim 7.600 jonge kandidaten die zich hadden aangemeld. Uit de laatste twee kandidaten werd zaterdagavond door SMS'ende tieners de bebrilde 16-jarige Jamai verkozen, minder knap dan zijn concurrent, maar hij kon beter zingen. Hij krijgt een contract van drie jaar.
Dat de beste zanger van de twee won, is niet vanzelfsprekend, want muziek stond niet voorop. De meeste tijd werd ingeruimd voor de zaken eromheen. Het ging om het selecteren van het ideale tieneridool en zelfs de jury gaf toe dat daarbij veel andere factoren komen kijken dan zangtalent. Sommige zangtalenten vielen om die reden vroeg af. De in Engeland ontwikkelde Idols-formule, die nu zelfs tot in China over de wereld rolt, is een compensatie voor de dalende inkomsten van de muziekindustrie, onder andere wegens het massale kopiëren van cd's, vooral in China, maar ook in Nederland.
De Idols-methode heeft toekomst. De uitverkoren ster komt via de televisie binnen enkele maanden op het toppunt van zijn roem. Muziekbazen worden rijk via reclames en via de telefoonrekeningen van de SMS'ende jeugd. Er werd overigens bij tieners die een SMS'je stuurden veel meer in rekening gebracht dan hun aanvankelijk was voorgespiegeld. Dergelijke praktijken deugen niet en moeten in ieder geval luid en vooraf duidelijk inzichtelijk worden gemaakt.
De commercieel georganiseerde muziekindustrie van Idols is minder spontaan dan de in de garage geboren popgroep die weet door te breken. Maar dat kan nog steeds. Getalenteerde afvallers die leerden van de ervaring, kunnen uiteindelijk beter terechtkomen dan de razendsnel opgekweekte winnaar. De media- en muziekindustrie kan weliswaar een hype ontketenen, maar bepaalt uiteindelijk niet de smaak van Nederland.